forum.drachenfels.pl

[Ariena]

<Przylgnęłam do Beltheriona chłonąc jego ciepło. Ból i zimno były dokuczliwe, ale uspokoiłam się w jego ramionach. Oparłam głowę o jego ramię i z przymkniętymi oczami dałam się nieść. Czułam się bezpieczna. Miałam wrażenie, że jestem lekka niczym para. Wtuliłam się bardziej w Beltheriona.
“Jak dobrze, Ĺźe tu jest.. tak dobrze.. zawsze jest, gdy go potrzebuję, zwłaszcza wtedy, gdy jestem taka bezradna. No chyba oszalałaś! My nigdy nie jesteśmy bezradne! Dajesz sobie wmawiać coś co nie jest prawdą! Właśnie zabiłyśmy swoimi rękoma kilkadziesiąt orkĂłw, przetrwałyśmy w tej przeklętej zbroi, a Ty mĂłwisz, Ĺźe jesteśmy bezradne?! To właśnie on nas tak roztkliwia i osłabia. Mogłybyśmy zniszczyć te ziemie..zalać ogniem i pozbyć się ludzi, ktĂłrzy zabijają naszych braci i siostry. Tak, wiem, ale przy nim nie muszę taka być. On się mną opiekuje. Dba o mnie i chroni by nic mi się nie stało. Przy nim mogę odpocząć, a teraz tego potrzebuję. Potrzebuję jego opieki. Tylko nie wmawiaj mi, Ĺźe jesteśmy słabe i bezradne. Dobrze wiesz, Ĺźe tak nie jest. Musimy tylko czasem odpoczywać by moc do nas wracała. Znalazł nasz karwasz. Dobrze, Ĺźe go nie uĹźyłyśmy, wĂłwczas byłybyśmy bezradne.”
Nawet nie zauważyłam, gdy dotarliśmy do zrujnowanego miasta. Ocknęłam się jakby ze snu rozglądając się, gdy Klaus wraz z Beltherionem skierowali się do jakiegoś zniszczonego budynku. Do moich uszu dotrały głosy w ym Ingwara. Otworzyłam szeroko oczy. Klaus odezwał się do jakiś ludzi. Gdy ich dostrzegłam zadrżałam lekko, a serce zabiło mi mocniej. Rozejrzałam się blado. Odezwałam się w eltharinie.>

-Postaw mnie proszę kochanie.

<Gdy Beltherion mnie postawił, stanęłam pewnie na nogach krzywiąc się lekko z bólu. Odchrząknęłam głośno.>

-Hej Ingwar! Słychać Cię z daleka!

<Spojrzałam po marynarzach.>

-Rozwaliłyśmy ich z Tellan..szkoda, Ĺźe tego nie widziałeś! Zrobiłyśmy im taką sieczkę… Tych, ktĂłrych nie spaliłam na popiół Tellan rozszarpała jak szmaciane lalki. Zamieniłam w pył wszystko w promieniu kilkudziesięciu metrĂłw. Nie ostał się kamień na kamieniu. MoĹźe zamiast wybierać się w podróş powinnam zająć się tutejszymi ziemiami i po prostu zaprowadzić porządek? Nasi bracia i siostry bardziej nas potrzebują. A ci tutaj to kto? To Ci co nas mają zabrać do Courone?

<Wyprostowana choć przemarznięta spoglądałam na nich.>

-Atmosfera tutaj wydaje się być trochę napięta. Co się dzieje? Co tu tak wszyscy stoicie jak kołki? Żyjecie tam wszyscy? Tellan pewnie nie długo do nas dołączy. Pobiegła w las.. pewnie dopaść tego całego Herszta by jej oddał miecz albo po prostu.. czasem jej zachowanie jest zagadkowe, ale Frank za nią poszedł. Zjedzmy i odpocznijmy nim wróci.
_________________
Poeta to ktoś, kto pragnie w jasny dzień pokazać światło księżyca

[Voltiur2]

<Obserwowałem poczynania towarzyszy oraz zachowanie mężczyzny. Jego reakcja była dość dziwne jednak w chwili obecnej był to nam bardzo na rękę. Gdyby nie moja przypadłość to pewnie wzgardził jego zachowaniem ale teraz to już wszystko jedno.. jednego byłem pewien, że po wyleczeniu będę musiał zredukować towarzystwo w okół mnie.

Sprawdziłem czy mam swój zapas pieniędzy, zebrałem broń swoją i pistolety Kurta aby oddać mu je na statku. Podniosłem się z trudem i bólem i w wolnym tempie w kierunku który zostanie wskazany.>

-Jakoś dam radę. <Wysapałem z trudem podczas wstawania z ziemi.>

<Jednak nagła zmiana postawy Ingwara była dla mnie szokiem, Czy on do reszty zwariował?! Patrzyłem na całą sytuację z bardzo mieszanymi uczuciami. Czym prędzej znalazłem jakiś kąt aby mieć boki i tył w miarę chroniony.>
_________________
Przyjaciel czy WrĂłg?-Viktor Sombra Hark

[Blackswordsman]

<Frank,Tellan>

<Tellan nie była pewna czy ma się cieszyć czy też nie z widoku Franka. To ,że ją odnalazł było pocieszające bo oczekiwała zgoła kogoś zupełnie innego. Oczekiwała śmierci Frank stanął nad Tellan i przyglądał jej się intensywnie. W jego spojrzeniu było coś dziwnego. Niby jej współczuł i chciał pomóc a jednak nie robił tego od razu lecz zadawał pytania. Pytania, które wzbudziły wewnętrzny niepokój wojowniczki. Tak nie mówił ktoś kto przyszedł pomóc. Mimo wszystko czując zbliżające się niebezpieczeństwo w postaci orków Tellan starała się wyjaśnić Frankowi najlepiej jak mogła, nie wdając się zawiłe szczegóły, w jakiej jest sytuacji. Hałasy się zbliżały i trzeba było podjąć jakieś działania natychmiast. Frank przykląkł przy Tellan i uspokajał ją, słowa nawet przemawiały do niej bo ani drgnęła i gdyby Tellan była zwyczajną wojowniczką już była by martwa i to nie z powodu ran ale dlatego, że Frank dobył ostrza i szybko zaatakował pchając nóż prosto w oko leżącej kobiety. Na szczęście w nieszczęściu Tellan już dawno nie była normalna. Może to jej dodatkowe oko na świat, a może podszept demona lub jakiegoś anioła stróża Tellan sprawił, że wolne ramię dogorywającej kobiety zadziałało samo z siebie błyskawicznie chwytając ostrze noża w opancerzoną dłoń, tuż zanim jej oko zostało przebite stalą. Czubek frankowego ostrza prawie rysował źrenice Tellan, która rozwarła się prawie na cały oczodół. Opancerzone ramię kobiety drżało z wysiłku powstrzymując pchnięcie kiedy Frank napierał całym ciałem by przebić się do mózgu wojowniczki. Mimo połamanych kości, mimo zerwanych ścięgien i mięśni, mimo tego, że Tellan była żywy wrakiem nadal walczyła o życie...walczyła. Właśnie, Frank nieumyślnie rozpalił na nowo ogień do walki w sercu kobiety. Wojowniczka poczuła, że nie ma wyboru, skoro nie mogła oczekiwać pomocy z nikąd musiała to zrobić...musiała poświęcić bezpowrotnie odłamek swojej duszy aby żyć.>
-Nie...Frank...nie..<Wyszeptała błagalnie Tellan. Człowiek "kryjący się w cieniach" jednak nie okazał żadnych emocji. Zatykając usta kobiecie nadal pchał ostrze w jej oko wiedząc, że już niebawem osiągnie swój cel. Tellan nie wytrzymała, jej oczy zrobiły się czarne jak smoła a jednocześnie pełne krwi. Z jej gardła wydobył się ciężki gardłowy pomruk tak donośny ,że zasłonięte usta Tellan go nie powstrzymały w sobie. >
-Nie... <Tym razem brzmiało jak rozkaz. Kobieta szarpnęła głową jakby w nerwowym tiku i przyłbica hełmu samoczynnie opadła. Ostrze Franka naznaczyło policzek kobiety tuż pod okiem a potem zostało brutalnie wyrwane z ręki adepta magii. Przyłbica hełmu się zamknęła i kobieta poczuła w sobie moc. Szybkie i bezlitosne uderzenie w głowę ,mimo wszystko zaskoczonego Franka, pozbawiło mężczyznę przytomności. Tellan po raz kolejny tego dnia musiała zmierzyć się ze swoimi słabościami i z niezaspokojonym apetytem pancerza. Wszechobecny ból sprawiał, że regentka zachowała zmysły i nie zamieniła Franka w krwawą papkę ani surowe mięso na żer. Mogła to zrobić gdyby chciała, wystarczyło pozbyć się zahamowań za pomocą jednej tylko myśli ale nie. Teraz kobieta walczyła o to aby oddać demonowi który ją wysysał jak najmniej zyskując przy tym jak najwięcej. To co było dalej nie docierało już do Franka bo leżał jak długi na śniegu pozbawiony przytomności. Tellan znów była demoniczna tym razem jednak "tylko trochę". Kobieta wstała i podniosłą się razem z mieczem do pionu. Szybko zidentyfikowała ciało adepta Franka i zabrała je ze sobą. Ruszyła przed siebie kierując się instynktem, skupiając się na zapachu i jednym tylko celu. Dotrzeć tam gdzie znajdowała się reszta.>



<Ecoliono, Kurt, Ingwar, Viktor ,Magnus,Klaus,Elbereth>

<Napięcie urosło jeszcze bardziej gdy Ingwar najpierw zgodził się pójść na statek a potem nagle coś mu odbiło i chciał się bić. Tak naprawdę to chyba tylko Ingwar chciał walczyć nieodwołalnie. Nie było mowy o ataku z zaskoczenia , kiedy wszyscy mierzyli do Ingwara. Już po jednym kroku okazało się, że w ogóle nie ma mowy o żadnym ataku. Ingwar jak zwykle lekceważył swój stan ale jego ciało nie. Przerażający ból przeszył krasnoluda gdy oparł się na rannej stronie a zmiażdżone biodro drgnęło. Ingwar ryknął z ból i wywinął nogami w powietrzu upadając na plecy. Ból paraliżował go kompletnie a krasnolud wył. Dosłownie w tej chwili przez marynarzy przeszedł Klaus z rozbitą i zakrwawioną, opuchniętą twarzą. Wyglądał całkiem nieźle w porównaniu do reszty i sam się poruszał. Za nim dostrzegliście Elbereth zakutaną w dwa płaszcze i koc. Stała niepewnie trzęsąc się jak osika i opierając na Beltherionie, który był blady ponad swoją naturalną bladość i jeszcze bardziej przezroczysty. Elfka była wyczerpana, może nawet ledwo żyła to było widać gołym okiem ale ducha starała się mieć niezłomnego, kryjąc wszystko to co czuła wewnątrz, pod płaszczykiem pewności siebie. Brakowało teraz tylko Tellan i Franka. Ten z marynarzy który stał na przodzie i przemawiał wcześniej mając w większości zakrytą twarz odparł.>

-Pięć sztuk złota od łba...Pomóżcie im się zebrać bo ledwo zipią- <dodał do swoich.>- Jak będą stawiać opór walić w łeb lub zabić...Nie mamy czasu na zabawy...

<Elbereth, Klaus i Beltherion szybko się dowiedzieli co się działo w kryjówce, podobnie jak i reszta drużyny. Zebraliście swoje rzeczy okrywając się możliwie jak najcieplej. Ingwar jeszcze się rzucał ale Kargun i Ingrid nie dali mu już dojść do słowa. Złapali go pod ramiona i wywlekli z izby. Viktor słaniając się i idąc bardzo powoli dawał radę sam ciężko łapiąc oddech. Runar mimo wyłamanego ramienia wziął na siebie obowiązek niesienia małej i ciężko rannej Asty. Tir oparł się na kapłanie Morra Ecoliono i mimo iż morryta czuł od mężczyzny niepokojący zapach siarki to pomógł mu iść nie przejmując się swoją ślepotą. Koko wziął na ręce Kurta a Morte pomógł Elise z Magnusem. >
-Pakować ich graty w skrzynki i na łódź...odpoczną sobie na pokładzie...<Ponownie polecił swoim "ważny" marynarz.> Otwórzcie schowek, bierzemy co nasze i wynosimy się stąd...

<Jak tylko wasza drużyny opuściła salę z kominkiem ludzie zaczęli rozbierać podłogę by dostać się pod pomieszczenie. Głównie skupiliście się na zabraniu najpotrzebniejszych rzeczy i rannych, resztę zapakowali za was marynarze do skrzyń. Wydłubali z podłogi kilka kamieni i zeszli pod ziemię. W tym czasie was doprowadzono do dużych łodzi przycumowanych do brzegu. W dymie i mgle majaczył okręt stojący na kotwicy nie dalej jak dwieście kroków od nabrzeża. Rozdzielono was po dwóch łodziach. Któryś z marynarzy podniósł alarm gdy jego kamraci targali na długich drągąch dwie podłużne skrzynie załadowane czymś ciężkim>
-Wróg nadchodzi..prędko...

<Rzeczywiście słychać było, że orki wracają plądrując miasto po raz kolejny. Z dymu wyłoniła się "demoniczna Tellan" niosąca Franka jak jakiś tobołek, miała też miecz Iruyha...Ale jak go zdobyła? Czyżby pokonała Herszta? Sądząc po furii z jaką zielońce rujnowały kolejny raz to co zostało jeszcze z miasta to chyba nie. Chód kobiety był strasznie sztuczny, mechaniczny i bardzo sztywny jakby się obawiała, że straci oparcie pod nogami. Marynarze długo wahali się czy nie strzelać do niej ale w końcu domyślili się, a może wiedzieli, że to ostatnia brakująca dwójka. Wszyscy czekaliście w napięciu kiedy Tellan podeszła i wrzuciła Franka do łodzi.>

-Ten dureń próbował mnie zabić...<Powiedziała głośno a jej głos był niski i zniekształcony. Wsiadła do łodzi razem z elfami. Budziła strach we wszystkich obecnych, zarówno w was jak i w marynarzach. Ci jednak zebrali się do kupy i zapakowali skrzynie na trzecią łódź. Gdy wszyscy i wszystko było zabrane odbiliście od brzegu i ruszyliście. Było zimno a wiatr od morza pogłębiał to uczucie.>


<Wszyscy>

<Dostaliście dla siebie jedną z mniejszych ładowni na statku. Złożono tam wasze rzeczy i was. Nie ma łóżek a jedynie porozwieszane hamaki lecz dla każdego wystarczy. Wszyscy oprócz Tellan zalegliście na legowiskach, lżej ranni wyżej, ci w krytycznym stanie tuż na podłogą. Tellan stała w zbroi i wyglądała jak posąg. Każdy zastanawiał się czy wewnątrz pancerza nadal jest ona czy już dawno nie. Powiedziała dość głośno.>
-Odpoczywać...i nic nie kombinujcie...wystarczająco mamy problemów.
<Zwróciła się do elfów.> -Elbereth, Beltherion, przypilnujcie żebym nie umarła...<Po tych słowach tak jak Tellan stała tak pierdolnęła z hukiem na deski i przestała się ruszać. Z głębi hełmu słychać było głośne rzężenie jakby wdychane powietrze musiało pokonywać wiele barier zanim dostało się do płuc.
Ingwar mruczał i narzekał na czym świat stoi, że ma rozwalone biodro i nie może łazić. Viktor zaległ na swoim hamaku i rozmyślał. Kurt cieszył się, że jednak opuścili miasto a jego obaj podkomendni nadal żyli. Magnus bujał się spokojnie i wpatrywał w Elise wiedząc, że sen przynajmniej przywróci mu moc władania Etherem. Elbereth leżała w hamaku sama do czasu aż Beltherion nie zdjął pancerza z Tellan i oddał zmiażdżone i aż sinoczarne ciało wojowniczki pod opiekę "koziogłowej Elise" i "płonącej Ingrid", wtedy położył się razem z Elbereth i szeptał jej coś w eltharinie raczej miłego na ucho. Klaus wisiał w hamaku całkiem wysoko i mimo zmęczenia, oraz bolącej twarzy obserwował z góry co każdy robi. Ecoliono wiedząc, że "Wielki Kruk" jest z nimi na statku odsapnął ciężko i cieszył się, że ludzie okazali się jednak bardziej przyjaźnie nastawieni, niż na to wyglądało. Do tego poczuł się silny wiedząc, że są tu teraz tacy, którzy nie mogą ruszyć ręką lub nogą i mają mniejsze możliwości niż on jako ślepiec. Frank ocknął się zaskoczony w hamaku i mało nie spadł gdy zrozumiał, że są na statku a on i Tellan żyją. Głowa go bolała bardzo i czuł, że ma solidnego guza. Tir spał w najlepsze a mały płomyk niczym od świecy wydobywał się z jego zniekształconych ust. Rhunar także postanowił spać, wiedział, że dzięki temu nabierze sił i mocy aby pomagać bardziej potrzebującym niż on sam. Koko i Kargun na pewno nie spali i bujając się lekko nasłuchiwali i obserwowali izbę. Asta usnęła w hamaku jak w kołysce a Ingrid i Elise starały się jakoś ratować Tellan opatrując ją, nastawiając kości i wcierając drobne specyfiki, których bardka miała coraz mniej. Pierwszy dzień prawie cały przespaliście pomijając czas kiedy rozglądaliście się nerwowo próbując rozeznać się w otoczeniu. Drugi dzień dostaliście jakąś breje do żarcia w paskudnie zużytych drewnianych miskach i beczkę wody do picia. Okręt był albo bardzo dobrze zbudowany albo morze było wyjątkowo spokojne bo zaledwie nieznacznie się bujał na lewo i prawo, prawie nieodczuwalnie. Zarówno ten i jak i następny dzień minąły podobnie. Wspólnymi wysiłkami Rhunara, Magnusa, Elbereth, Ingrid i Elise ,grupa odzyskiwała powoli zdrowie. Ingwar przymusowo dostał leki uspokajające aby się nie rzucać na Magnusa i Elbereth a teraz i na Franka. Leczenie nie było to łatwe bo chociaż sztuki magiczne były bardzo pomocne to mimo wszystko nie zastępowały chirurga. Permanentnie udało się ustabilizować stan Ingwara, Magnusa i Kurta. Tellan goiła się w zastraszająco szybkim tempie jak na człowieka. Elbereth, Asta , Tir i Viktor bardzo powoli wracali do zdrowia. Ecoliono i Klaus oraz reszta towarzystwa była już całkiem zdrowa. Przynajmniej jeśli chodziło o rany na ciele. Zbliżała się noc. Po kolejnym paskudnym posiłku dzisiejszego wieczoru czuliście jakiś niepokój który zawisł w powietrzu. W jakiś sposób dzisiejsza noc miała być specjalna.>

Noc

<Powietrze zrobiło się ciężkie. Zielonkawe światło księżyca zdawało się przenikać przez deski pokładu wyżej choć to było raczej nie możliwe. Pierwszy poczuł to Ingwar, coś mu się zaczęło ruszać pod skórą a krasnolud poczuł się strasznie nieswojo. Jakby nie był już sobą, jakby coś toczyło go od środka. Drugi dziwnie zaczął się zachowywać krasnolud Kargun. Zaczął warczeć i miotać się a jego ciało zaczęło się rozrastać. Najpierw przybył mu powykręcany garb na plecach a następnie stary zabójca urósł wszędzie dwukrotnie, do rozmiarów przekraczających ogra. Masywne mięsiste ciało wyginało deski na podłodze. Włosy krasnoluda także urosły tworząc na plecach długą siwą końską grzywę a cała jego skóra z ażurowej zrobiła się lśniąca jakby posmarowana roztopionym cukrem. Potem przyszła kolej na pokrytą łuską elfkę Elbereth. Czarodziejka czuła, że coś zmienia się najpierw wewnątrz niej, coś czego nie można dostrzec gołym okiem a potem jej twarz wydłużyła się, urosła jej broda i rogi jak u małej kozy, znosiła swoje zmiany w ciszy. Zielone światło dopadło też Beltheriona, drugiego elfa. Bardzo bolało go to co się z nim działo. Najpierw upadł na deski i krzyczał, jego nogi zmieniły się w cienkie i długie ptasie girki z pazurami ale to nie był koniec. Jego prawa dłoń zacisnęła się w pięść, palce zrosły się z kośćmi nadgarstka a nadgarstek z kością przedramienia zawijając się i formując w coś przypominającego rurkę pustą w środku. Jego twarz wydłużyła się w przód, usta i nos kompletnie zniknęły i zamieniły się w dziób, włosy wypadły a na ich miejscu pojawiła się lwia grzywa. Najgorsze jednak przyszło na końcu. Obie nogi elfa , choć paskudne to jednak sprawne i lewe ramię elfa, zaczęły się kurczyć i usychać jakby ktoś błyskawicznie wyciągał z nich całą wodę. Elf padł bez ducha na deski tuż obok przemienionej Elbereth. Paskudna moc przeskoczyła na "koziogłową" bardkę Elise i rzeźbiła jej twarz w jeszcze bardziej pokręconą a kobieta? płakała. Na jej głowie pojawiły się dziesiątki języków a każdy wyrastał ze skóry głowy a może i z czaszki? Głowa bardki wydłużyła się jeszcze w dół urosła jej ogromna broda jak u bawoła kislevskiego a małe różki zamieniły się w ogromne bycze rogi. Zionący ogniem Tir także nie schował się przez mutującym promieniem nocy. Momentalnie całe jego ciało zamieniło się w zbiór dziesiątek a może i setek kryształów mlecznobiałego koloru, prawa noga mu odpadła i rozsypała się w pył. Przerażony mężczyzna nie wiedział co robić gdy z pomiędzy kryształów jego ciała zaczęła wypływać ohydna sącząca się ropa. Strzelec Klaus także poczuł się dziwnie, w nim także coś zmieniło się od środka do tego jego nos wyciągnął się i urósł do ogromnych rozmiarów przesłaniając połowę twarzy. Krasnoludka Ingrid , której czaszka płonęła już od pierwszej mutacji teraz miała pokręconą i zrośniętą szczękę a nowe usta pojawiły się jej gdzieś na plecach bo zaklęła a głos wydobył się gdzieś z tyłu spod ubrania. Viktor czekał na swoje nowe mutacje no i przyszły. Jego ciało na moment rozświetliły nieznane znaki a potem jego skóra i kości zaczęły twardnieć i zamieniać się chyba w metal, tak to wyglądało. Na początku łowca czarownic odczuwał tylko przyjemny chłód ale potem jego nogi podwinęły się i krzyczał z bólu drapiąc ścianę gdy kości zamieniły się w tryby a skóra i ścięgna utworzyły pasy po których owe tryby miały się poruszać. Na koniec zielona moc uderzyła w Magnusa i zrobiła to z taką siłą, że cała izba się zatrzęsła. Czarodziej krzyczał najgłośniej a i ból jego był niewyobrażalny. Od razu oba ramiona czarodzieja odpadły na podłogę jak wyłamane ręce lalki. Ich miejsce zastąpiły ohydne wijące się , pokryte śluzem macki. Nogi czarodzieja także się zmieniły jednak w takie jakie mają ptaki, cienkie, zakończone pazurami i tylko o trzech palcach z przodu. Magnus upadł i rzucał się po podłodze gdy jego ciało przybrało kolor srebrnego metalu zupełnie jak ciało Viktora. Chwilowe uczucie chłodu złagodziło na moment ból by ten mógł po chwili rozsadzać głowę czarodzieja jakby paląc jego mózg od środka. Na całym metalowym ciele Magnusa wyrosły przessawki jak te które mają na ramionach ośmiornice. To jednak nie był koniec cierpień świetlistego. Ciało Magnusa rzuca drgawkami mutowało dalej. Jego odbyt strasznie go bolał gdy z ciała na końcu kręgosłupa wyrósł potężny ogon skorpiona. Plecy czarodzieja wykręciły się mimo metalowej struktury i powstał paskudny garb. Dopiero wtedy przyszedł największy ból którego Magnus nie mógł już znieść drapiąc i gryząc podłogę, krzycząc w niebogłosy. Jego biodra pękły , wyrosły nowe kości i powstała para pięknych końskich nóg maści kasztanowej. Ci których mutacje nie dotknęły byli przerażeni, ci których dotknęły byli albo załamani albo zafascynowani wręcz. Zmutowany Viktor podniecił się na myśl o tym, że jego ciało jest twarde jak stal i zaczął wydzielać z siebie dziwny gaz i spływać zgnilizną. >



<Pascal>

<Zabawa dobiegła końca a Ty zaprosiłeś damy na wspólny posiłek. Oczywiście się zgodziły, czas spędzony z Tobą sprawiał im dużą przyjemność. Odprowadziłeś kobiety aby mogły się przygotować i poszedłeś do Pani Plantago po dodatkowe lekarstwa na swoją przypadłość, tak na wszelki wypadek, gdyby miały się niespodziewanie skończyć, choć miałeś ich jeszcze co najmniej na dwa tygodnie. Medyczka bez zastanawiania się dała ci lekarstwo tym razem w formie napitku. Manierka zawiera około litra płynu, który powinieneś pić raz dziennie po łyku jeśli skończą ci się wcześniejsze leki. Zostawiłeś wierzchnie odzienie i udałeś się do jadalni pałacowej. Dziewczyny już siedziały przy stole Anastazja ubrana w karmazynową sukienkę z jedwabiu z gorsetem i wykończoną koronkami a Leilia miała na sobie białą suknie z atłasu, bez koronek ale z ozdobnymi srebrnymi haftkami i bufiastymi rękawami. Laial stała przy stole w piaskowej szerokiej sukni z dekoltem w v i czekała aż usiądziesz. Stół był już zastawiony parującymi półmiskami i dzbankami z napojami. Dziewczyny ucieszyły się kiedy wreszcie dotarłeś i przywitały cię uśmiechem. >
-Siadaj z nami Sir Pascal i opowiedz nam proszę jakąś ciekawą historię... <Trochę oficjalnie zaprosiła cię Anastazja>
_________________
Jestem mieczem i zbroją. Moja droga tam gdzie krew.

MG tu i tam ^^
#Sesja Przekleństwo Wzgórz Hager Gatz
#Sesja Miasto Darrow
#Sesja Wichry Aderus

[Stalowy]

Coś co jeszcze parę chwil temu było Magnusem Regenbogenem - hierofantą Kolegium Światła, padło na deski i drgając i wijąc się w strzępach ubrania.. Twarz, która pozostała nietknięta wykrzywiona była straszliwie przez niewypowiedziany ból istoty. Cierpienie było straszliwe. Zmienione oczy o przemutowanych źrenicach i tęczówkach mieniących się wszystkimi barwami, wyrażały niesamowite katusze. Szkliły się i zaczęły z nich płynąć łzy...

- Nee... niee... nieee... - zawodziła cicho istota.
_________________
Przyjaciel czy wrĂłg? - Rhunar Ragnison, Magnus Regenbogen
Lily et Pique - Gundrik Grundisonn

[Xsary]

Jestem głupim żółtodziobem.

Jakże mogłem dopuścić do siebie myśl, że w spotkaniu z potężną istotą Chaosu, nawet ciężko ranną i wbrew logice żywą, mam szanse? Wydaje mi się, że popełniłem błąd, za który zapłacę solennie. Lecz czemu jeszcze żyję? Być może istota, którą nosi w sobie Tellan pragnęła mnie zabić, ale kobieta - a raczej strzępki jej duszy - uniemożliwiły jej to? Nic nie jest pewne. Tak samo nie jestem pewny czy aby misja, którą mi zlecono pozostaje w zgodzie z Dekretem. Nie słyszałem o precedensach, które zakładałyby ratunek od mutacji. Zresztą, nigdy wcześniej nie słyszałem o takich cudach.

Paradoksalnie uświadomiłem to sobie po ciosie w łeb.

Potem moi niecni towarzysze zaczęli mutować. Jedni znosili to krzycząc, inni zaś w ciszy. Jestem pod wrażeniem. Kurewskim wrażeniem sytuacji, w której się znalazłem. Cóż mogę zrobić jak siedzieć cicho i liczyć, że ostały im się resztki rozumu? Co z kontraktem od hrabiny? Wątpię, aby Gabinet Cieni pokiwał przychylnie głową gdyby dowiedział się o cichemu sprzyjaniu Mrocznym Potęgom. Tak, bo jest to sprzyjaniem! Nauka zna doskonale momenty przełomowe przechodzenia na stronę Chaosu: butność, chęć uleczenia się, udowadnianie swego oddania prawym instytucją, a potem gniew. Rozpacz. Samotność. I chlast, szlag! Mutant gotowy! A wszystko to na moich oczach!

Jestem przerażony. Co z tego, że mam minę spokojną jak grobowiec, gdy czuję, że moja głowa pulsuje z nerwów, a ściśnięty żołądek nie pozwala trzeźwo myśleć. Muszę jednak coś zrobić...
Będąc niekoniecznie dobrych myśli dotyczących mej przyszłej egzystencji, wymykam się - pod osłoną Cienia - ze swego hamaku... Cholera! Kapłan! Podbiegam raptem do Morryty.

- Szczęściem jest ojciec ślepy - powiedziałem do Ecoliono. - Musimy się dostać na górę pokładu.

Oby kapłan zaufał mym słowom. Bez względu na to czy zechce pójść ze mną czy nie, wychodzę z naszej "kajuty" i sprawdzam teren. Jeśli zauważą nas marynarze sprawy się skomplikują. A zauważą. To pewne. I poleje się krew. To też pewne. Gdyby Ecolino był by tak miły i udał się ze mną polecam mu schować się w cieniu i nasłuchiwać kroków. Sam wędruję w obrębie naszego miejsca na statku, sprawdzając czy impreza w "kajucie" nie zainteresowała kogoś postronnego.
_________________
#Sesja Przyjaciel czy wrĂłg? - Frank albo Fred

[Orthan]

Gdy weszliśmy na statek, można było powiedzieć że byłem z tego powodu zadowolony wreszcie byliśmy bezpieczni i nikomu nic nie zagrażało jak widać moje obawy był bez postawne. Byłem zadowolony z powrotu moich towarzyszy do zdrowia. Po za tym otuch dodawała mi obecność mego pana nie wiem ale czułem obecność Pana Snów jakimś dziwnym nieznanym mi zmysłem. Nie wiem czemu ale przed snem odczuwałem dziwny niepokój odmówiłem modlitwę do mego boga i starałem się zasnąć, lecz sen nie nadchodził nie wiem czemu ogarną mnie strach tak jak bym wyczuwał nadchodzące niebezpieczeństwo. Wtedy poczułem obecność czystego zła, czułem na sobie spojrzenie bogów chaosu w głębi duszy zawyłem ze strach jak prymitywne zwierzę na widok drapieżnika. W tedy ostatnim wysiłku woli zacząłem się modlić do Morra i innych bogów. Wtedy poczułem i usłyszałem jęki, płacz, okrzyki, głośne oddech i skrzypienie naprężonego drewna. Wyczuwałem też że moi towarzyszę prawdopodobnie nie są już ludźmi. Wtedy dosłyszałem lekko zachrypnięty głos Franka który wyrwał mnie z modlitwy a który mówił o moim szczęściu jako ślepcu i o tym by udać się na górę statku. Rzekłem tylko do niego.

-Dobrze synu, prowadĹş.

Następnie wypełniam polecenia Franka, kryjąc się i nasłuchując a także upewniam się nadal czy przy boku mam swój sztylet zmawiam też krótką modlitwę do Morra i Sigmara by czuwali nad nami i jeśli mogą by nas wspomogli.
_________________
Ecoliono d'Elhuyer-Sesja Przyjaciel czy WrĂłg

[Warmlotek]

Ingwar mając płytę na sobie nie mógł spojrzeć co się dzieje z jego ciałem, ale wydało się iż na zewnątrz nie zmutowal, czuł ulgę ale i był mocno przerażony tym faktem.
Jednak żaden krasnolud nie był gotowy by zobaczyć to z czym musiały sie zmierzyć jego oczy już wkrótce...
Jego towarzysze zostałi pomutowani niczym najohydniejsze stwory z Pustkowi Chaosu... Słyszal opowieści iż tamtejsze burze piaskowe przenosiły ze sobą moc zmian... tak chociaż powiadałi...

Patrzył na swych towarzyszy z niesmakiem mocno zszokowany, ręka mimowolnie zaciskała się na toporze.
Trząsł się patrząc jakim torturom poddawani są jego kompani a zimny pot zaczął ściekać mu po plecach...

Skończyło się to tak szybko jak się zaczęło, odgłosy nieopisanego cierpienia wydobywał się z ich ust a krasnolud mógl tylko patrzeć...

Już nie poznawął ich nie wiedział nawet kto kim jest... spoglądał na nich z ogromnym wręcz obrzydzeniem...

Nagle Frank z kapłanem wyszli z pomieszczenia...

Trochę niepewnym głosem Ingwar zdobył się na odwage by odezwać się do tego czegoś co jeszcze przed chwilą było ich towarzyszami

- Jeszcze jesteście umysłem sobą? Czy już tylko bestiami? Przykro mi to stwierdzić, ale w tym momencie nasza podróż może się nieco utrudnić, jak tylko tutaj wpadnie ktokolwiek z załogi będzie bitka... nie muszę wspominać konsekwencji wybicia całej załogi... W Marienburgu od razu wyśla na nas wojsko i spala na stosie... Nie liczycie chyba iż w Bretonni ktokolwiek was przyjmie w takim stanie? gdziekolwiek się nie udamy czeka nas stos... Trzeba zmusić kapitana by poplynał do Kisleva... I udać się na pustkowia... Nie dam się spalić jak jakąś przeklęta czarownice, wole śmierć na pustkowiach... Kwestia czasu jak już wasze ciała należą do nich wkrótce i głowa... umysł zostanie spaczona... a wtedy będziecie narzędziami ZŁA i Chaosu.

Starał się mówić rzeczowo i poważnie oczywistym było że dotychczasowe plany legły w gruzach i są niewykonalne w tym momencie.

Ingwara stały się szkliste... i opuścił głowę

- ... Gazul nas nie przeprawi... ani Sale przodków nie przyjmą... bez rożnicy co zrobimy, raz splugawiona dusza taka pozostaje... Jesteśmy potępieni... Ja ruszam na pustkowia... Dzieki ci Magu..m nie dosc ze zniszczyles nam zycie to i zalatwiles wieczna meke potepionej duszy. Zajebalbym cie tu teraz na miejscu ale to by bylo dla ciebie pierdolona laska na ktora nie zasluzyles.
_________________
#Sesja Przyjaciel czy WrĂłg? ==> Ingwar Ingersson, krasnolud
#Ciężkie jest życie na morzu==>Hektor Lombard, człowiek

[Stalowy]

Słowa Ingwara sprawiły że magnusopodobne coś poruszyło się gwałtowniej, po czym zamarło, a potem usta przemówiły.

- Złoto... więcej złota... marynarzom. Oni nas do... Bretonii... Święte Wody... niedaleko brzegu. Shalaiya... ułaskawi... Shalaiya... uleczy - mówił zniekształconym głosem mutant.
_________________
Przyjaciel czy wrĂłg? - Rhunar Ragnison, Magnus Regenbogen
Lily et Pique - Gundrik Grundisonn

[Arya]

<Ostatnie co Tellan zapamiętała zanim straciła kontakt z rzeczywistością to ostrze noża tuż przy jej oku i słowa Franka, który najwyraźniej zamierzał pozbawić ją życia. Wszystko co działa się potem stało się bardzo mglistym splotem wydarzeń.

Mijały kolejne godziny, a życie wojowniczki spoczywało w rękach Ingrid i Elise. Ciało Tellan było do tego stopnia zmasakrowane, że w normalnych okolicznościach kobieta powinna być już martwa. W trakcie kolejnych dni, kiedy jej stan ulegał poprawie Tellan mogła już swobodnie oddychać. Noc przynosiła niepokój. Ci, którzy nie spali mogli usłyszeć jak kobietę dręczą koszmary.

Kiedy Tellan w końcu odzyskała świadomość i zdawało się, że wszyscy będą mogli w końcu odetchnąć coś zaczęło dziać się z jej towarzyszami. Wojowniczka przyglądała się jak po kolei jej towarzysze mutują, stając się przerażającymi istotami, po czym ze strachem spojrzała na"oko" na przedramieniu.>

To jakiś koszmar...Co się z nami dzieje????

<Tellan nerwowo oglądała swoje ciało jednak wyglądało na to, że tym razem jej nic się nie stało. Kiedy równie zaskoczony i zirytowany Ingwar odezwał się oznajmując swoje niezadowolenie obecną sytuacją, a następnie "cos" co jeszcze niedawno było Magnusem, Tellan włączyła się do rozmowy>

- Tak....jesteśmy jakąś bandą popaprańców... Złoto??? Złoto nam niewiele pomoże jesli będziemy TAK wyglądać...Jeśli ktoś tutaj zaglądnie to sprawy się skomplikują... A ta dwójka dokąd się wybrała??? Czyżby Frank knuł coś na własną rękę? Nie wiem ile was to obchodzi, ale on jest pierwszym, który chciałby teraz abyśmy spłonęli tutaj razem z tym statkiem...wygląda na to, że jest głęboko oddany swej profesji.... Pomoc....też mi pomocnik się znalazł...

<Tellan westchnęła głęboko>

- Czy takie zmiany mogą być tymczasowe??? Może to tylko jakieś okoliczności sprzyjają zmianą, które się w nich dokonały? Może to minie za jakiś czas??- wojowniczka zadawała pytania tak na prawdę nie wiedząc czy ktokolwiek może coś na ten temat powiedzieć
_________________
Przyjaciel czy WrĂłg : Tellan
Przeznaczenie czy przypadek?: Erin
.........................................................................
"One must feel chaos within, to gi­ve bir­th to a burning star"

[Ariena]

<Tylko przytaknęłam Tellan potwierdzając jej, że zadbamy o nią, a następnie zwaliła się na ziemię. Odpoczywałam odzyskując moc oraz siły. Gdy wypoczęłam trochę podeszłam tylko do Franka, który ocknął się w pewnym momencie i powiedziałam jedynie.>

-Masz szczęście, Ĺźe Cię nie rozszarpała. Zapamiętaj sobie, Ĺźe bez względu na wszystko ona pełni funkcję Regenta, gdy nie ma Iruyha. Pracujesz dla Hrabiny, więc jeszcze jeden taki numer i zapewniam, Ĺźe jeśli nie ona to ja osobiście porozmawiam sobie z Tobą na osobności. Nie myśl, Ĺźe Hrabina nie jest świadoma. Sytuacja moĹźe i jest kłopotliwa i nie wszyscy się zgadzamy, juĹź nie mĂłwiąc o tym, Ĺźe nie się nam to nie podoba, ale… skoro zostałeś zatrudniony przez Hrabinę to lepiej zacznij wypełniać powierzony Ci obowiązek, bo jak na razie jedynie działasz nam wszystkim na nerwy.

<MĂłj głos był spokojny. W końcu uśmiechnęłam się i przestałam interesować człowiekiem. Odpoczywałam powoli wracając do zdrowia. Po czym zaczęłam wspĂłlnymi siłami z Magnusem, Rhunarem, Ingrid i Elise pomagać reszcie. Gdy podano nam posiłki spojrzałam na nie tylko z niesmakiem i oddałam swoją porcję Beltherionowi. Piłam wodę. PołoĹźyłam się ponownie w hamaku by zasnąć, gdy nastała kolejna noc. Powietrze ciężko wisiało w pomieszczeniu. Gdy nagle Kargun zaczął wrzeszczeć usiadłam natychmiast by spojrzeć co się dzieje. Z szeroko otwartymi oczami obserwowałam jak się zmienia nie mogąc wydobyć z siebie dĹşwięku. “..znĂłw się zaczęło”Przemknęło mi przez myśl, gdy sama poczułam, Ĺźe zaczyna coś się ze mną dziać. Czułam w sobie, Ĺźe coś się zmienia...coś się dzieje...Zamknęłam oczy i zacisnęłam tylko dłonie na materiale hamaku. Wzięłam głęboki oddech spodziewając się bĂłlu. Poczułam go niebawem, gdy moja twarz zaczęła się wydłuĹźać, a następnie wyrosły mi rogi. Nie wydałam jednak Ĺźadnego dĹşwięku. Gdy się skończyło podniosłam jedynie dłoń by się dotknąć, ale krzyk Beltheriona sprawił, Ĺźe od razu otworzyłam oczy i dopadłam do niego z przeraĹźeniem obserwując zmiany. Łzy zaczęły płynąć po moich policzkach, gdy bezradnie obserwowałam jego agonię siedząc na deskach obok nie mogąc nic zrobić. Gdy zmiany przestały go nękać i padł jak martwy od razu przyłoĹźyłam ucho do jego klatki by sprawdzić czy Ĺźyje. Z załzawionymi oczami szlochałam dotykając go delikatnie drżącymi dłońmi.>

-Bel...Bel...błagam…

<Szeptałam rozpaczliwie, a reszta przestała mnie obchodzić. Byłam głucha na ich krzyki. Zamknęłam oczy i przylgnęłam do niego. Zaczęłam gorączkowo się zastanawiać.

“Myśl głupia… myśl!..Do Bretonii za daleko...co jeszcze moĹźna zrobić.. co sprawi, Ĺźe nasze mutacje się cofną… co?! Tak...spokojnie… uspokĂłj się i w końcu zacznij się zastanawiać…”

Zamknęłam oczy i zaczęłam metodycznie przetrząsać własną pamięć szukają w sobie rozwiązania innego niż ta nazbyt długa podróż. Gdy dotarły do mnie słowa Tellan wstałam spoglądając na nią zrozpaczona.>

-Tymczasowe? Coś mi się nie wydaje... Z Franka taka pomoc jak z koziej dupy trąbka. Po cholerę on w ogóle z nami podróżuje Tellan? Skoro chciał Cię zabić po co go tu przyniosłaś? On chce nas wszystkich pozabijać i już nie jestem taka pewna czy nie na zlecenie Jaśniepani. Wybacz mi moja droga, ale miarka się przebrała. Jeszcze raz mi podpadnie i zostanie z niego jedynie kupka popiołu i nie będzie mnie obchodziło, czy sobie zasłużył czy nie!

<Usiadłam ponownie obok Beltheriona zastanawiając się nad rozwiązaniem.>
_________________
Poeta to ktoś, kto pragnie w jasny dzień pokazać światło księżyca

[Arya]

<Spojrzalam na Elbereth i odpowiedzialam jej spokojnie>

- Co chciala osiągnąć Hrabina przydzielajac gi nam ciezko ocenic. Byc moze naobiecywal jej nie wiadomo czego a i tak zamierzal robic swoje. W kazdym badz razie wyglada na to ze prawo instytucji dla której pracuje przewyzsza wszystko inne. Hm...w zasadzie nie ma się co dziwić. Każdy z nas oddany jest jakiejs sprawie. Jedno jest pewne, popelnil blad i teraz to on będzie się musiał bardzo pilnowac. Zrobicie co uwazacie za sluszne. W chwili obecnej jest mi on obojetny...

Co nie znaczy, ze Cie lekcewaze...Jeden zly ruch i nikt się za Tobą nie wstawi...

-Wszystko w porzadku z Beltherionem? Elbereth masz jakieś zapasowe ubranie? Moje jest w strasznym stanie a chce zobaczyc co dzieje się tam na pokladzie...
_________________
Przyjaciel czy WrĂłg : Tellan
Przeznaczenie czy przypadek?: Erin
.........................................................................
"One must feel chaos within, to gi­ve bir­th to a burning star"

[Warmlotek]

Ingwar spojrzał po towarzyszach

- Dziwisz się mu? bo ja nie... chociaż on jeden zachował ostatki rozsądku.
W sumie zrobił to co powinnismy my zrobić dawno temu... i tu nie chodzi osobiście o Tellan ale o każdego kto nosi tą zbroję. Bądźmy szczerzy akceptując taki stan rzeczy, aprobujemy i wspomagamy demona który w tym siedzi. A więc WSPIERAMY CHAOS. I każdy z was dobrze wie o tym możecie wypierać to z myśli tłumaczyć się ale fakt jest faktem. Jeżeli nie walczysz z chaosem a go tolerujesz lub przymykasz oko robisz to co reszta tego świata i dlatego on wygląda jak wygląda. Wszędzie ukryte kulty, korupcja, i każdy udaje ze to jego nie dotyczy, ani nic takiego nie ma miejsca. Dla dlatego świat upada... a chaos rośnie w siłę... jesteśmy tego najlepszym przykładem.
Bogowie Przodkowie nas skarali...Wstyd mi za mnie... Powinienem skrócić wasze cierpienia u wolnic świat od waszych splugawionych istnień... ale ciężko zabić przyjaciół... wstyd mi za to że jestem tak słaby... Wstyd mi za to że pozwałam by zbroja z esencją demona przemierzała i zadawała cierpień niewinnym istotom u mojego boku.
I nie tylko mi powinno być wstyd... A krasnoludom z pewnością, nie tak nas uczono nie tak nas wychowano, Prawa krasnoludzkie są jednoznaczne zimne i niezmienne od wieków jak kamień. Jeżeli ktokolwiek by dowiedział się o tym bylibyśmy wyklęci- wymówił w końcu słowa które od dłuższego czasu kołatały mu się po głowie.


Wstał i kuśtykając podszedł do drzwi i odezwał się do towarzyszy odwracając się

- Zastanówcie się nad sobą...

Wyszedł i zaczerpnął świeżego powietrza oparł się o reling i sapnał ciężko pogrążony w swoich myślach

" Nie widzą nic w złego w tym że Tellan ma powiązania z chaosem... może to początek plugawienia ich umysłów, przyjeli mutacje prawie jak dary a nie przekleństwo... będzie trzeba to skończyć... sumienie nie pozwalało mu na to by jego towarzysze tak skończyli... jako zagrożenie dla świata... To będzie dla nich litość... "
_________________
#Sesja Przyjaciel czy WrĂłg? ==> Ingwar Ingersson, krasnolud
#Ciężkie jest życie na morzu==>Hektor Lombard, człowiek

[Ariena]

<Zerknęłam na Tellan zrozpaczona.>

-Nie wiem jeszcze... nie wiem co się z nim dzieje. Mam nadzieję, że się ocknie.

<Westchnęłam cicho.>

-Jedyne co miałam to szatę... nie mam nic innego. Może coś jest wśród naszych rzeczy co będzie pasowało?

<Pochyliłam się nad Beltherionem sprawdzając czy oddycha zmartwiona jego stanem. Jego wygląd był straszny. Nie tylko jego, ale bolało mnie serce, gdy na niego spoglądałam.>

-Znajdę sposób by to cofnąć...znajdę go...Tak bardzo Cię przepraszam.

<Wzięłam głęboki oddech i już się nie odzywając zaczęłam się ponownie zastanawiać nad rozwiązaniem tej sytuacji. Miałam wrażenie, że gdzie pośród swej pamięci "leży" zakopany sposób by nam pomóc.>
_________________
Poeta to ktoś, kto pragnie w jasny dzień pokazać światło księżyca

[Voltiur2]

<Pancerny Viktor stał niczym posąg obserwując i słuchając swoich towarzyszy,wsłuchiwał się w ich rozterki i opowieści na temat tego robaka Franka. Wszystkie te słowa nie były pomocne w uspokojeniu wylatującego gazu.>

-Skoro Frank to taki problem to trzeba go poddać eksterminacji..

<Podjechałem do kufra z dobytkiem i uzbroił się po zęby, przy okazji wydobywając swoją szatę nowicjusza Shallyi. Podjeżdżam do Tellan podając jej szatę.>

-Co robimy z kapłanem którego upodobał sobie Frank?

<Jeżeli żaden z towarzyszy nie ma pomysłu to opuszczam pomieszczenie pozostawiając za sobą odrobinę gazu, który cały czas wesoło się wydobywał.>
_________________
Przyjaciel czy WrĂłg?-Viktor Sombra Hark

[Stalowy]

- Inkwizytorze... musimy... musimy do Bretonii... Pustkowia... nie są... wyjściem... - mamrotał magnusowy mutant - Frank... Frank jest... czarodziejem... Cienia... on może zniknąć... i nic nie zdziałacie... trzeba coś zrobić... trzeba dopłynąć... poprosić... potrzeba poprosić kogoś... aby w sekrecie nas... przeniósł... musimy szybko... kolejnej takiej nocy... nie przetrzymamy...
_________________
Przyjaciel czy wrĂłg? - Rhunar Ragnison, Magnus Regenbogen
Lily et Pique - Gundrik Grundisonn