forum.drachenfels.pl

[Stalowy]

Wysłuchałem po kolei każdej z rzuconych propozycji, analizując je i rozważając.
W końcu zacisnąłem dłoń w pięść i przywaliłem w ramię Gerharda ciosem dyscyplinarnym.

- To abyś zapamiętał co zaraz powiem. - rzekłem lodowato.

- Gryf i Moneta. Zgadza się. Osiem też. Osiem jest świętą liczbą wyznawców Khorne'a. Każda drużyna jego berserkerów lub wybrańców, jeżeli chce mieć wyjątkowe względy swojego boga musi mieć ośmiu członków. Tak samo jest z wyznawcami. Mroczne Potęgi bardzo przywiązują wagę do takich niby niezbyt ważnych rzeczy. Smoki i kolory nie są specjalne powiązane z Khornem. Czerwony kolor to jego atrybut, jednak bardziej miedziany. Krwiożerczny smok jest uosobieniem prawie wszystkich walorów jakie ten bóg ceni.

- I czas i sen to nie są złe propozycje. Nad nimi możemy mieć tylko problem. Reszta jest łatwa.

Podchodzę do każdego z elementów.

- Pierwszy dla Sigmara. Drugi dla Morra. Trzeci dla Khorne'a. Czwarty dla Handricha.

- Gryf. Sen. Osiem. Moneta.
_________________
Przyjaciel czy wrĂłg? - Rhunar Ragnison, Magnus Regenbogen
Lily et Pique - Gundrik Grundisonn

[Jaracz]

Spojrzałem z ukosa na krasnoluda.

- Jak wnioski te same to jebać drogę dedukcji. Zwłaszcza jeśli chodzi o czaszkoluby. A na drugi raz to nie wykorzystuj faktu że nie oddam starszemu, co?

Na moment na mojej twarzy maluje się uśmiech. Znika jednak bardzo szybko zastąpiony zwyczajowym grymasem "Jakie to wszystko jest pojebane".
_________________
#Przyjaciel czy Wróg => Alex Zir, człowiek, magister alchemik.
#Przekleństwo Wzgórz Hager => Brokk Imrakson, krasnolud
#Sylvania - Ziemia Przeklętych => Gerhard, człowiek
#Lily et Pique - Blaise Cillianmour, szlachcic

[Lokim]

"Skoro Dumni potwierdził przypuszczenia Gerharda to dobrze. Znaczy, Ĺźe nasz tok rozumowania jest zgodny. A jak nie? Wtedy grozi nam niebezpieczeństwo.”

Rozglądam się po wszystkich, potem z poważną miną podchodzę do kapłana. Kładę mu rękę na ramieniu i głęboko zaglądam w oczy.

-Pozwolisz, Ĺźe umieszczę elementy na swoim miejscu? Bo nawet jak nasze przypuszczenia są prawdziwe, to i tak coś groĹşnego moĹźe się tu pojawić. A wtedy lepiej Ĺźeby kaĹźdy z wojownikĂłw był gotowy do walki, przy ktĂłrej akurat ja zupełnie się nie przydam. – uśmiecham się lekko. „A jak w razie czego kryształ zabije tego, ktĂłry umieści elementy w niewłaściwej kolejności, to będzie to najmniejsza strata z moĹźliwych. Bo i tak na tym świecie nie ma niczego co bym jeszcze kochała.”

Zdarzenia z nocy wywarły na mej psychice większe wraĹźenie, niĹź moĹźna było się spodziewać. Wspomnienia z dzieciństwa i Ĺźycia w Middenheim w szybkim tempie przewinęły się przez moją głowę, uzmysławiając mi pustkę emocjonalną, jaką się otaczam. „CzyĹźby cel jaki obrałam w Ĺźyciu nie był w stanie zastąpić mi braku uczuć?”
_________________
Przyjaciel czy wrĂłg?- Klaus Jurgiel

Telegram: @LokimR

[Stalowy]

W odpowiedzi skinąłem tylko głową.

Im dłużej się zastanawiamy, tym bardziej zżerają nas nerwy.
_________________
Przyjaciel czy wrĂłg? - Rhunar Ragnison, Magnus Regenbogen
Lily et Pique - Gundrik Grundisonn

[luko]

Z racji odniesionych ran znalazłem na uboczu sobie miejsce i przysiadłem na moment.

"Muszę regenerować siły. Skoro wszyscy wiedzą co to za zagadki to nie będę się wychylać. Ale lepiej nich zaczną działać, a nie tylko ruszać mózgownicą! Bo jak tak dalej pójdzie to prędzej umrę ze starości niż od odniesionych ran!"

Uśmiecham się sam do siebie.
_________________
"Przyjaciel czy Wróg?" ==> Pascal Wittenberg, człowiek
"Przeznaczenie czy Przypadek?" ==> MG (Mały Głód)

[Lokim]

Skinięcie głowy Dumniego było tym czego najbardziej potrzebowałam. Dość niepewnie podchodzę więc do elementów. Jeszcze rzucam wzrokiem po reszcie towarzyszy.

- To co? Gotowi do ewentualnego starcia? Oby było łatwiejsze niĹź dwa ostatnie. Tylko w razie czego jak wyskoczy armia choasytĂłw, a ja padnę pod pierwszym ciosem, to nie waĹźcie mi się podejmować walki, tylko zwiewajcie gdzie pieprz rośnie. – na potwierdzenie macham palcem jak matka strofująca dziecko. Rezon powli wraca, ale to chyba ze względu na kolejny wzrost poziomu adrenaliny.

Zabieram wszystkie elementy i podchodzę już pewnym krokiem do kryształu. Nie oglądam się za siebie, za to nucę jakąś wiejską melodyjkę. Gdy jestem na miejscu zaczynam mruczeć pod nosem, upewniając się co do tego co robię i upewniając towarzyszy, że wykonuję zadanie zgodnie z ustaleniami. Przy okazji zagaduję swój strach.

- Czyli tak. Pół orzeł, pół lew, czyli gryf dla Sigmara. – ostroĹźnie wkładam element na ustalone miejsce.

- Ni śmiertelny, ni wieczny. Taa. Sen, mrok, czy co tam jeszcze. Czyli Morr. – kolejny element ląduje na swoim miejscu.

- Co tam dalej mamy? A… MĂłj ulubieniec. – uśmiecham się z ironią – Pan Khorne i jego Ăłsemka smokĂłw. A właĹş na miejsce jak ładnie proszę. – i ten element ląduje w krysztale.

- No i ostatni. Brzęczący pieniądz, a dokładniej moneta. No już, Handrichu. To chyba Twoje. Może i nie pieniądz, ale też niezłe cacko.
_________________
Przyjaciel czy wrĂłg?- Klaus Jurgiel

Telegram: @LokimR

[Cranmer]

- No to powinno być wszystko w porządku.

Przyglądałem się uważnie jak przedmioty są umieszczane na miejscach. Nie ma wątpliwości, że zgadliśmy poprawnie więc nie boję się, że stanie się coś złego, jestem jednak przygotowany do tego aby szybko reagować jeśli zacznie się coś dziać.
_________________
#Wichry Północy, Kazdin
#Ciężkie jest życie na morzu, Miguel Rodriguez de Gillera

[harry]

Przyglądam się wszystkim z boku. Zażenowany wystraszony wściekły na siebie.

„PrzecieĹź ten Minotaur nie był straszniejszy od pająka… Nie był… nie był… nie… nie… nie… A moĹźe jednak?”

Nie mogąc się pozbierać po walce przyglądam się całej scenie stojąc lekko z boku i co rusz rozglądając się za kolejnym niebezpieczeństwem. Zagadany prze pozostałym odpowiadam dawkowanym potakiwaniem czy pomrukiwaniem.
_________________
Przyjaciel czy wróg? --> Kurt, człowiek
Przeznaczenie czy Przypadek --> Rudolf "Rudi" von Karien

[kain]

Wszyscy

Zaczęliście układać elementy na miejscach. Przy każdym wkładanym elemencie kryształ coraz mocniej błyszczał a gdy włożyliście ostatni element ten zabłysnął tak mocno że na chwilę jego blask was oślepił. Po chwili już widzieliście normalnie. Błyszczący kryształ nagle samoistnie zaczął pękać aż w końcu pękł. W miejscu gdzie on stał można było dostrzec lśniący mały odłamek kryształu. W środku niego zdawało się coś pulsować. Coś czego szukaliście: duszy. Kryształ przez chwilę lewitował aż w końcu podleciał samoistnie do Dumniego, który go pochwycił.

Gdy tak się stało usłyszeliście cichy i znajomy głos:

Drugą próbę śmiałkowie zdali
Duszę uwięzioną na wieczność odzyskali
Lecz teraz są dwie drogi którymi mogą podążyć
Zniszczyć duszę od razu czy ją zwrócić i Króla pogrążyć
Choć już koniec z tymi zagadkami
To jeszcze i tak trzecia prĂłba przed wami
Bo gdy do walki krĂłl da znak
Przegrasz gdy wyjdzie szach i mat

Gdy głos zamilkł przed wami otworzył się portal, który musieliście przekroczyć. Tak też się stało i ruszyliście w niego. Gdy go przekroczyliście znaleźliście się na jakiejś ścieżce. Szliście nią aż dotarliście do wielkich drzwi, które otworzyły się ,gdy byliście kilka kroków przed nimi. Gdy się otwarły mogliście dostrzec:



Podeszliście kilka kroków i zobaczyliście że, figury na szachownicy są duże. Bardzo duże o wiele większe od was, tak że bez trudu mogliście zając miejsce na nich.

_________________
#sesja Miasto: Dante Cavenaghi
#sesja Wichry Północy: Kain

Kobiet potrafiących służyć za materac jest wiele na tym naszym nie najweselszym ze światów. Ale znalezienie dowcipnie czy roztropnie gadającego materaca nie jest już takie proste

[Stalowy]

- Szachy... - wypowiedziałem cicho i powoli.

Królewska gra. Tak. Jedna z niewielu rozrywek na jakie można było sobie pozwolić w świątyni.

Obejrzałem się na pozostałych. Zadanie było banalnie proste. Wygrać partię szachów... tylko jak ruszyć do boju?

- Ktoś jeszcze oprócz mnie umie grać w szachy?
_________________
Przyjaciel czy wrĂłg? - Rhunar Ragnison, Magnus Regenbogen
Lily et Pique - Gundrik Grundisonn

[Lokim]

Oczekuję wszystkiego wkładając elementy do kryształu, ale nagły blask mnie zaskakuje. Próbując zrobić krok w tył potykam się i padam tyłkiem na ziemię. Siedzę tak jeszcze chwilę zaskoczona tym co się dzieje i głosem, który znów słyszymy. Następnie podnoszę się spokojnie, otrzepuję z brudu spodnie.

- Co on ma na myśli dając nam wybór odnośnie duszy? Przecież wchodząc tu mówił jasno o tym, że jak uwolnimy jego duszę z kryształu to pomoże nam w drodze. A teraz co? Mielibyśmy ją tak po prostu zniszczyć? To się kupy nie trzyma. To już prościej było go po prostu olać i nie włazić pod ziemię.

Macham głową na boki zdając sobie sprawę z tego, jak nielogicznie postępuje z nami zjawa. "Czy one wszystkie są takie głupie?"

Gdy trafiliśmy do sali z szachami jestem w szoku. Rozglądam się dokładnie dookoła. Przyglądam się wielkości i skali figurek oraz dokładnie przetrząsam salę w poszukiwaniu wyjścia. "To że ktoś postanowił umieścić tu szachownicę, nie znaczy że musimy tu grać, więc słowa Dumniego przyjmuję z zaskoczeniem."

- Myślę, że chęć gry jest tu zupełnie nie na miejscu. Zagracie sobie, jak już stąd wyjdziemy. Mamy zbyt dużo rannych, których trzeba dokładnie opatrzyć gdzieś w mieście. Poza tym komu by się chciało przesuwać te wielkie posągi.

"Mhm... Zdarzało mi się czasem patrzeć jak Eduardo grywał ze swoimi przyjaciółmi. Znam zasady, ale jakoś mnie to nie pociągało. Wolałam czytać księgi medyczne, niż tracić czas na wielogodzinne rozgrywki."

W końcu siadam na ziemi, plecami do ściany i patrzę się na to co robią inni. "Jeśli upierają się co do gry i to jedyny sposób by opuścić to miejsce, to niech grają. Ja sobie popatrzę. Nie mam zamiaru pomagać im w przesuwaniu figur. Co to to nie. Poza tym niby z kim mieli by grać? Toż tu nikogo poza nami nie ma."
_________________
Przyjaciel czy wrĂłg?- Klaus Jurgiel

Telegram: @LokimR

[Stalowy]

- Kto mówił o przesuwaniu? - odparłem cicho.

Podchodzę powolnym krokiem do czarnego króla. Spoglądam na figurę i mierzę ją wzrokiem.

Uniosłem rękę... i zacisnąłem pięść. Ja zajmuję to miejsce. warknąłem w myślach i uderzyłem w kamień.

Figura stała niewzruszona... po chwili zaczęła pękać i kruszyć się. Czarny kamień przekształcał się i zmieniał.

Moment potem zamiast króla stała para rosłych, krasnoludzkich wojowników w pełnych pancerzach. Pomiędzy sobą na posadzce trzymali sporą tarczę, na której spoczywał kamienny topór.

***

Dumni wkroczył na tarczę. Kamienni wojownicy posłusznie unieśli ją do góry razem z kapłanem i przytrzymali na swoich barkach. Czarne szaty sługi Gazula dobrze komponowały się z czarnym kamieniem z którego wyrzeźbione zostały figury. Spokojnym ruchem kapłan wsunął miecz za pas i podniósł kamienny topór który oparł na tarczy przytrzymując go jedną ręką. Zastygł w bezruchu niczym pozostałe figury. W jego postawie widać było dumę i powagę.

- Zobaczymy... nie chciałbym ryzykować czyjegoś życia, jednak możliwe, że dopóki wszyscy nie zajmą partia się nie rozpocznie. - rozległ się twardy, niczym płyta nagrobkowa, głos Dumniego.
_________________
Przyjaciel czy wrĂłg? - Rhunar Ragnison, Magnus Regenbogen
Lily et Pique - Gundrik Grundisonn

[Cranmer]

- Ja swojego czasu grywałem jednak w obliczu tak wielkiej waszej pewności panie Dumni jedyne co mi pozostaje to służenie radą w zakresie strategii i taktyki.


Szachy to kolejna próba... była już próba siły, próba wiedzy teraz próba opanowania i intelektu ? Zaiste to miejsce testuje duszę i ciało.

Podszedłem do szachownicy, stanąłem za figurą hetmana nie bardzo wiedząc co zrobić poszedłem za przykładem dotknąłem kamienia i poczekałem aż figura zrobi mi miejsce.

Po chwili figura zaczęła się rozsypywać, jedyne co po niej zostało to kamienna hetmańska buława. Podniosłem ją opierając o ramię.

- Im wcześniej zaczniemy tym lepiej.
_________________
#Wichry Północy, Kazdin
#Ciężkie jest życie na morzu, Miguel Rodriguez de Gillera

[Lokim]

Chwilę siedzę i patrzę jak Dumni i Wolfgang zajmują miejsca na szachownicy. "Cholerna magia. Wszędzie ta magia. Mam jej już dosyć. Na prawdę wolę już ostrą walkę. Przynajmniej wiadomo, że jak jest rana, to potem krwawi i można zginąć. A nie, że coś się zamienia w coś innego, błyszczy, migocze i takie tam."

W końcu nie widząc innego wyjścia, za to wzrok Dumniego, który jasno mówi - 'Ruszcie wszyscy dupy, trza rozegrać grę. A bez was się nie da.' - wstaję i podchodzę do prawej, czarnej wieży.

"Mmhm... Z tego co pamiętam to dość ważna figura. Tylko dlaczego Dumni wybrał czarne? O ile wiem, to białe zaczynają, przez co mają lekka przewagę. No ale to on lepiej zna się na grze. Niech tylko ta wieża się na mnie nie zawali."

Ostrożnie przykładam rękę do figury, tak jak widziałam to u dwóch wcześniejszych towarzyszy. Ale nic się nie dzieje. Już mam zrezygnować, ale zdaję sobie sprawę z jednego. "A może ja muszę uwierzyć w to, że coś ma się zdarzyć. Może nawet muszę sama wymyślić co się zdarzy... Pomyślmy."

Na chwilę cofam dłoń od figury. Widać, że intensywnie zastanawiam się nad czymś, a na moich ustach pojawia się krzywy uśmieszek, a w oczach widać błysk. Zaciskam pięść i dotykam do wieży.

Wieża zaczyna drżeć, a kamień kruszeje i powoli odpada, ukazując przedziwną konstrukcję. Składa się ona z grupy nagich, czarnoskórych, dobrze zbudowanych, wysokich mężczyzn, tworzących 'żywą' wierzę. Jest ich sześciu, ustawionych w koło, plecami do siebie, trzymający się jak ochroniarze - za zgięcia łokci. Na ich głowach znajduje się okrągła platforma z niską leżanką, podnóżkiem i stolikiem.

Wykorzystując budowę anatomiczną jednej z postaci, wdrapuję się na górę. Po położeniu torby na stoliku i wyciągnięciu resztek zapasów, rozkładam się wygodnie na leżance, kładąc się na boku i podpierając jedną ręką głowę. Od niechcenia rzucam w kierunku Dumniego, machając na niego drugą z rąk, jakbym była niemal imperatorową:

- No to grajmy.

Po czym spokojnie zabieram się do konsumowania jedzenia, spoglądając ze znudzeniem na to co ma się dziać. "Dobra, wymyśliłam to tak, jak mi przyszło do głowy. Ciekawe tylko jak się to teraz będzie poruszać? Bo o tym cholera nie pomyślałam. Oby tylko się nie chybotało na boki, bo się spierniczę na dół i potłukę."
_________________
Przyjaciel czy wrĂłg?- Klaus Jurgiel

Telegram: @LokimR

[harry]

„Widzę ze nie jest łatwo złamać ich ducha… Muszę chyba się im lepiej przyjĹźeć… Jaką figurę wybrać…”

- Ja nie znać dobrze ta gra. Ja słuchać wasza instrukcja.

Z uwagą obserwuję jak figury zmieniają się pod wpływem dotyku poszczegĂłlnych „graczy”.

„Ciekawe co się stanie jak dotknę tego…”

Podchodzę do gońca kładę rękę na nim. Przez chwile nic się nie dzieje po chwili kamień staje się miękki, zaczyna się topić. Odsuwam się od rosnącej czarnej plamy pod nogami. Po chwili czarna lepka ciecz zaczyna się na powrót formować czarny rydwan z ostrymi kosami przy piastach kół, rzeźbami orłów i wieńcami zwycięstwa na burtach, zaprzężonego w tygrysa. Gdy tylko wszelem do wózka tygrys zaryczał.
_________________
Przyjaciel czy wróg? --> Kurt, człowiek
Przeznaczenie czy Przypadek --> Rudolf "Rudi" von Karien