forum.drachenfels.pl

[kain]

Wszyscy

Zebraliście się w sobie i przezwyciężyliście w końcu strach. Axel i Dumni widzieli jak bestia zbliĹźała się do nich powoli. Oczy jej kipiały ze wściekłości, a całe futro miała ubrudzone krwią. Krwią waszych towarzyszy, krwią niewinnych… Bestia zbliĹźała się nie ubłaganie aĹź w końcu z wściekłością przypuściła atak na Ax.. niee!!! Wilkołak przeskoczył nad nimi i znalazł się tuĹź za Dumnim, ktĂłry odruchowo odwrĂłcił się i ciął mieczem na oślep. Trafił idealnie w korpus a krew pojawiła się ostrzu krasnoluda. Wilkołak nie był dłuĹźny bowiem centralnym kopnięciem przywalił w krasnoluda, ktĂłry upadła Axela. Axel nie zdążył uniknąć lecącego krasnoluda. Obaj upadli na ziemię.

Dumni powinien dziękować Bogom że Axel wypuścił pułapkę bowiem nie chybnie byłby stek z krasnoluda..

Gerhard jak się okazało przeżył. Bogowie musieli nad nim czuwać bowiem nie musiał szukać swoich wnętrzności na ziemi a rana mimo iż krwawiła obficie nie uszkodziła poważniej żadnych arterii. Faktem jednak było że, krwawienie trzeba będzie zatamować bowiem ilość krwi w człowieku jest ograniczona.

Lafel podniĂłsł się obolały i zaczaił się z boku. Chwycił mocno łuk i załoĹźył strzałę. Wziął głęboki wdech i namierzył bestię. Wycelował mierząc w jej głowę… Kolejne łypnięcie na was i bestia rzuciła się do ucieczki, w kierunku Kislevity, ktĂłry sobie gwizdał na „psinkę”.
Bestia ryknęła. Świst przeszył powietrze. Bestia ryknęła raz jeszcze ale już nie był w tym złości a ból. Strzała wbiła mu się idealnie w miejscu, gdzie ludzie mają serce.
Wielkie pazury pomknęły w stronę Jankova, ktĂłry począł unikać rozszalałego ataku bestii. Zasłaniając się szablą czy uchylając od ciosĂłw prawie mu się udało uniknąć wszystkiego.. prawie bowiem ostatni atak dosięgnął go. Ostre niczym brzytwa szpony przejechały mu po twarzy. Krew trysnęła a fala potężnego bĂłlu przeszyła Jankova, ktĂłry zatoczył się do tyłu i złapał za twarz. Dłonie po chwili całe były we krwi, a on czuł jak by coś było nie tak … Spojrzałeś na swoje dłonie i zobaczyłeś jak z lewego oka spływa się krew z jakimś płynem. W tym płynie dostrzegłeś jakąś kulkę z ktĂłrej wystawały jakieś niby to nitki... to... to.. Twoje oko!!!! Chciałeś krzyczeć.. Wrzeszczeć.. Kląć ale słowa ugrzęzły Ci gdzieś głęboko w gardle.

Bestia zniknęła w mroku nocy, a wy leżycie lub zbieracie się z ziemi powoli. Większość z was jest ranna, zmęczona i wściekła. Lecz jakby tego było małe nagle usłyszeliście dzwoneczki. Ciche dzwoneczki, i cichy śpiew. Powietrze zrobiło się zimne, wręcz lodowate. Zaczęliście się rozglądać wokół siebie i dostrzegliście .. że z pomiędzy grobów wyłaniają się postacie małych dziewczynek i chłopców. Było ich około dwanaścioro. Wszystkie miały smutne miny, postrzępione ubrania we krwi i zbliżały się do was bardzo powoli. Śpiew, do waszych uszu doszedł śpiew. Pierw cichy a potem coraz głośniejszy i wyraźny.

Pięć zawsze było i zawsze będzie pięć
Każda pokonać drugą ma nieodpartą chęć
Choć są jednością, to każda różni się
Czas jest już bliski gdy z pięciu jedna narodzi się
Niewinnych krew spływa po jej rękach
Radość dla niej, dla innych udrękach
Prawość splugawi, zaklęciem zniewoli
Gdzie jest sprawiedliwy co nas wyzwoli?

Słowa te powtarzały się niczym echo, dźwięcząc w waszych umysłach. Ciągle i ciągle.. Przez chwilę a może minutę nie mogliście się skupić na niczym innym. Nagle ustało wszystko. Dzieci znikły. Cisza dookoła poza leciutkim już wiatrem. Do wschodu słońca pozostało może dwie godziny. Wy natomiast.. musicie szybko się zdecydować co robić. Płacz dziecka też umilkł.

Gerhard HP:1
Lafel HP: 1
Dumni: HP 7
Alexander von Spitch: bez zmian
Axel: bez zmian
Jankov: HP 3 (-10 do US/WW na stałe, brak jednego oka)
_________________
#sesja Miasto: Dante Cavenaghi
#sesja Wichry Północy: Kain

Kobiet potrafiących służyć za materac jest wiele na tym naszym nie najweselszym ze światów. Ale znalezienie dowcipnie czy roztropnie gadającego materaca nie jest już takie proste

[Martin von Carstein]

<BĂłl i gniew>

- Ty skurwysynie! Zapłacisz mi jeszcze za to.... wóóóóóódkiiii! Wódkiiii kurwa! Medyka! Wódki i medyka! ARGHHH!...

<Drę się na cały głos, krztusząc się ze zdenerwowania. Jestem potężnie zdenerwowany całą sytuacją i utratą oka. Ból umożliwia mi trzeźwe myślenie i należyte wkurwienie na tępotę Imperialnych psów. Uratowałem tym niefortunnym fortelem sukinsynom życie, własną krew dla nich przelałem. Ciekawe czy to docenią... w mym domu na pewno, a i Ursun wszystko widział z niebios... ale to są Imperialni. Oni są głupi>
_________________
http://vaevictis15mm.blogspot.com

[pawelczas]

Lafel ściągnął cięciwę z łuku i go schował. Jeden strzał, prosto w serce. Za słabo, pomyślał. Celem miała być głowa, a nie serce. Chociaż i tak dziękować trzeba Taalowi za to, że i tak go trafił w witalny punkt. Mimo to, wciąż porażka na całej linii.

Lafel miał ochotę walnąć prosto w twarz Kislevitę z kilku powodów. Pierwszym z nich było to, że niepotrzebnie robi tyle hałasu, co zaburza harmonię życia łowcy. Spokój, odgłosy natury i wierny łuk w rękach. Kolejnym powodem była głupota kislevity. Sam by nazwał to zapewne brawurą i heroizmem, jednakże dla Lafela było aktem głupoty. Te piosenki i gwizdanie to jak wystawienie się watasze wilków na pożarcie. Innym powodem był fakt, że jedyne o czym myśli w takiej sytuacji, to wódka, zamiast próbować zapanować nad bólem i jakoś zatamować krwotok. Gdyby Lafel się na tym znał, zaoferował by mu pomoc, a teraz... cóż... może jedynie modlić się do swoich bogów, by nie doszło do zakażenia.

Tymczasem, Lafel zajął się całkiem inną rzeczą. Zaczął analizować miejsce walki. Przede wszystkim dokładnie zbadał drogę, którą udał się wilkołak. Bestia krwawiła, więc powinna zostawić jakieś ślady. Zarówno łap, jak i też odrobiny krwi. Zaraz potem robił retrospekcję wydarzeń:

- Sposób walki, zwierzęco ludzki. Połączenie walki pięściami wraz z atakiem dzikich zwierząt, w tym przypadku wilków. Sposób poruszania się: łapy tylnie, wspomagane przednimi w chwili ucieczki. Ogon poprawia równowagę i pozwala zachować pion. Duża siła fizyczna, wysoka zręczność i szybkość. Niewskazana walka na bliskim obszarze. Trzymać na odległość. Sugerowana broń: łuki, kusze, rusznice oraz włócznie. Sposób walki: tylko i wyłącznie na odległość lub okrążenie włóczniami. Klasyfikacja: zwierzoczłek.

Podzielił się ze swoimi spostrzeżeniami ze swoimi towarzyszami. Może i niezbyt odkrywcze, jednakże mogą być pomocne. Zaraz potem zajął się poszukiwaniem Mruka. Bardzo go ciekawiło, czy wciąż żyje.
_________________
Manfred, Rycerz Płonącego Słońca- Wichry Północy
Robert, Błędny Rycerz z Bretoni- Miasto
Lafel, Łowca-Zwiadowca- Sylvania

[Blackswordsman]

<Wiedziałem ,że to się tak skończy. Wiedziałem ,że bestia ucieknie. Podnosze się i oczyszczam pułapkę po czym zamykam ją ,jęśli sama się wcześniej nie zamknęła. Śpiewy, przeklęty śpiewy chodzą za mną odkąd przyjechałem do tej przeklętej krainy. Bohard nie żyje, reszta pewnie też skoro mi się śnili. Nie ma w tej krainie po prawdzie nic co by mnie tu trzymało. Wręcz przeciwnie. Bestie są większe i dziwniejsze niż gdziekolwiek indziej spotkałem. Dziś miałem szczęście ale jak będzie więcej takich to co wtedy?? >

-Szkoda, wielka szkoda,że uciekł.

<Patrze po wszystkich. Co za myśliwi. Tchórze i niedorajdy. Chociaż jednemu tchórzowi się udało, zwierzak go olał. Szlachcic od siedmiu boleści. Krasnolud jest twardy chociaż oberwał. Kislevita też jest twardy ale jego głupota go pokona,poza tym nie jest aż tak odważny jak mu się wydaje. Łowca zaczął pierdolić jakieś głupoty.>

-Człowieku ogarnij się bo zdechniesz szybciej niż kislevita. Ledwo stoisz, tak samo Gerhard.

<Podchodze na chwile do kislevity ,Odcinam kawał jego ubrania gdzie jest najczystsze i zawiązuje mu mocno opaske na oko.>

-A ty ..zamknij się choć na chwilę...bohaterze...

<Spoglądam na Gerharda i mówie> - Żyjesz chłopie? Zawiodłęś dzisiaj, myślałem ,że sam pokonasz bestie tak jak ostatnio. Zamokłeś jak pistolet na deszczu...Trzech ,włączając w to ciebie Gerhard moze niedożyć południa nawet bez walki. Do tego kołek co stał i srał w gacie, zostaje ja i ranny krasnolud. We dwóch może dopadniemy bestie ale po prawdzie to gówno mnie to obchodzi wiesz. Nie dostaliśmy nawet zaliczki a ten smierdzący wielmoża jeszcze nas obraził. Niech go sobie łapią ci ZAWODOWCY. Jak ich wszystkich zwierzolud wybije to hrabia będzie kwiczał jak świnia i całował nam stopy ,żebyśmy coś z tym zrobili. Poczekajmy... Niech cena wzrośnie.... A tego szurniętego kutasa za drzwiami dorwijmy w dzień...
_________________
Jestem mieczem i zbroją. Moja droga tam gdzie krew.

MG tu i tam ^^
#Sesja Przekleństwo Wzgórz Hager Gatz
#Sesja Miasto Darrow
#Sesja Wichry Aderus

[Jaracz]

- Uch....

Potrząsam głową kilka razy próbując odegnać sprzed oczu mroczki, a z uszu głos dzieci. Duchy w które wierzyłem od zawsze, ale których nigdy na oczy nie widziałem, właśnie się objawiły.

- Requiem in pacem. Relinquere me solus...

Podnoszę z ziemi kapelusz i naciągam go na głowę. Kiwnąłem głową do Hansa dziękując mu w duchu, że podtrzymuje naszą przykrywkę. Skrzywiłem się czując ból w brzuchu. Odciąłem dolny pas płaszcza i zaczynam przewiązywać nim ranę, aby zatrzymać krwotok. Zaciskam mocno, ale na tyle, żebym mógł oddychać.

- Mam wrażenie, że nie mamy kurwa czasu. Słyszałeś głos z zaświatów? Ktoś tu ekrh - spluwam na ziemię krwistą plwociną - ktoś tu na dniach szykuje mroczny rytuał.

Chowam miecz do pochwy uważaj wcześniej, aby oczyścić go z ziemi.

- Wilkołaka dorwiemy nad ranem. Jeśli dobrze widziałem bydle zostało zranione - przyglądam się kierunkowi w którym uciekło... miasto? - Będzie ranny w postaci ludzkiej. Gdzie dostał?

- I najważniejsze pytanie przeglądał ktoś tutejsze kroniki?

Nie dając żadnej komendy zbieram się. Mam nadzieję, że pochód żywych trupów się skończył, a ten palant w grobowcu nie będzie ryzykował na dwie godziny przed świtem. Staram się nas wyprowadzić najkrótszą drogą z cmentarza. Jeśli wilkołak uciekł w stronę miasta, to do miasta. Jeśli w stronę wsi, to do wsi.
_________________
#Przyjaciel czy Wróg => Alex Zir, człowiek, magister alchemik.
#Przekleństwo Wzgórz Hager => Brokk Imrakson, krasnolud
#Sylvania - Ziemia Przeklętych => Gerhard, człowiek
#Lily et Pique - Blaise Cillianmour, szlachcic

[pawelczas]

- Sami w zasadzie nic nie zrobiliście, ale do gadania to pierwsi.

Powiedział do mężczyzny, raczej spokojnym głosem, bez żadnych negatywnych czy też pozytywnych emocji. Cóż... łowca winien być raczej neutralnym względem wszystkiego

- He?

Spytał się, tym razem jednak dziwiąc się słowom jednego z mężczyzn. Jakiś dziwny język. Może jakiś południowy? Albo w ogóle magiczny. Ech, westchnął w głowie Lafel, za dużo myślisz na ten temat. Oczyść umysł.

- W miejsce, gdzie normalne zwierzęta, bestie lub też istoty humanoidalne mogą posiadać serce.

Odpowiedział Lafel, ruszając ramionami, sprawdzając, czy z nimi wszystko jest w porządku. Nie interesował go w ogóle śpiew, mroczne rytuały czy też inne rzeczy, które sprawiają, że ludzki rozum przeżywa zbyt dużą eksplozję. Zagadki niech zostawią dla bardziej łebskich, on jest ramieniem i cięciwą. Narzędziem w rękach Taala, jak lubi o sobie mówić. Co prawda, nie żadnym duchownym. Po prostu zwyczajnym łowcą:

- Moim celem nie jest powstrzymanie żadnego mrocznego rytuału, a upolowanie tej bestii, co zwiecie wilkołakiem. Nic więcej. Chyba, że zmienią się potem moje cele.
_________________
Manfred, Rycerz Płonącego Słońca- Wichry Północy
Robert, Błędny Rycerz z Bretoni- Miasto
Lafel, Łowca-Zwiadowca- Sylvania

[kain]

Wszyscy

Ze śladów wynikało że bestia uciekła w głąb lasu. Gdy tak się zbieraliście zobaczyliście kolejną postać, która zbliżała się ku wam. Mężczyzna był cały we krwi, liczne ślady pazurów a lewy policzek był przecięty aż do kości. Thorne szedł, ledwo powłóczywszy nogami. Lecz nim ktokolwiek z was powiedział doszedł wam krzyk:

- Na Morra..co tu się stało??/!!! Niech Bogowie odpuszczą wam sprofanowanie tego świętego miejsca - to zakonnik tak krzyczał

Dumni poznałeś brata Bruno, który lamentował nad zniszczonymi nagrobkami. Biedak wyglądał na poruszonego i lekko zezłoszczonego. Bruno spojrzał na Thorna i znów zaczął lamentować:

- A ty tu czego.. won z cmentarza bezdomny!!! No juĹź!!!

Thorne był chyba zbyt zmęczony żeby cokolwiek powiedzieć więc ruszył w kierunku miasta... Nawet miecz wlókł po ziemi.

_________________
#sesja Miasto: Dante Cavenaghi
#sesja Wichry Północy: Kain

Kobiet potrafiących służyć za materac jest wiele na tym naszym nie najweselszym ze światów. Ale znalezienie dowcipnie czy roztropnie gadającego materaca nie jest już takie proste

[Blackswordsman]

<Podszedłem spokojnie do tego strzelca i przywaliłem mu rękojeścią miecza w pysk.>

-Kiedy ty leżąc rozjebany o nagrobek leżałeś i marzyłeś ,żeby posłańcy Morra cie za dupe do dziury nie wciągnęli , my z krasnoludem pilnowaliśmy żeby zwierzolud ci miękkich jaj i pustego łba nie odgryzł.

<No sięgnij po broń fałszywy bohaterze a robaki nie będą wiedziały czy twoje zwłoki są ludzkie...>

-Taki z ciebie łowca? To idź i go upoluj... sam...

<Strach tych ludzi dookoła moge wybaczyć. Nie codzień spotyka się takiego wielkiego, szybkiego, silnego a do tego sprytnego skurwiela jak ten zwierzolud. Ale głupoty tego strzelca nie wybacze. Oddał jeden strzał przez co wkurwił tylko Wilekiego Psa i kislevita mało nie poszedł do piachu. Mały zadufany w sobie śmierdziel który myśli tylko o sobie.>

-...i nie będzie mnie ani krasnoluda ,żeby cię zasłaniać szmaciarzu...!!!

<Widząc po chwili Thorna w oddali uśmiechnąłem się pod nosem ale tak na prawdę żal mi było tego skurwysyna. Wiedziałem ,że tak się to skończy od samego początku. Skoro ma siłę iść ,niech idzie, jak nie padnie to jego szczęście. Wiedziałem też ,że nie złapiemy besti za pierwszym razem, chociaż było by bardzo miło gdyby się udało. Jedynym zaskoczeniem dla mnie jest ten pierdolnięty świr w piżamie mieszkający w krypcie i śpiewający chore piosenki o gryzoniach. Strzelec ledwo stoi ale dopóki dycha wole go mieć w zasięgu miecza.>

-Gerhard potrzebujemy planu. A co jeśli ta bestia jest inna niż pozostałe i się w dzień nie odmieni?? Możemy zapytać Thorna dokąd pobiegł nasz poszukiwany...
_________________
Jestem mieczem i zbroją. Moja droga tam gdzie krew.

MG tu i tam ^^
#Sesja Przekleństwo Wzgórz Hager Gatz
#Sesja Miasto Darrow
#Sesja Wichry Aderus

[pawelczas]

Lafel nawet nie spuścił od samego początku nie spuścił o oka żadnych wydarzeń, tak też ze spokojem po prostu odskoczył do tyłu- najbardziej skuteczna ochrona przed ciosem miecza. Niestety, w tym przypadku nie udana. Z jego twarzy poszło nieco krwi, jednak wciąż jego twarz pozostawała tak samo nic nie mówiąca, jak była wcześniej. Widocznie nie raz dostawał w twarz:

- RozluĹşnij gacie. Po prostu mnie nic mrocznego nie interesuje.

Powiedział tylko jak zawsze obojętnie. W zasadzie był wkurzony na siebie, ze względu na to, że MU bestia uciekła. Nawet jeśli miała by go kosztować życie towarzyszy. W zasadzie ludzie są bardziej zwierzętami niż same zwierzęta. Las... nie zna okolic, a poza tym, jest przecież noc. Nie ma nic gorszego niż polowanie na coś, co niemal rozszarpało człowieka w noc.

Względem czego innego, Lafel w żaden sposób nie wykazywał zachowań agresywnych. Po prostu był beznamiętny jak to miał w zwyczaju.

Wciąż się rozglądał za psem.
_________________
Manfred, Rycerz Płonącego Słońca- Wichry Północy
Robert, Błędny Rycerz z Bretoni- Miasto
Lafel, Łowca-Zwiadowca- Sylvania

[Cranmer]

Jeśli stałem opadłem na kolana słuchając zawodzenia widm. Nie uroniłem jednak ani słowa, wszystko dokładnie zapamiętałem. To jest coś co powinno mnie zainteresować....

Później zaczynam się czołgać w stronę pozostałych i wstaję dopiero obok nich, moje oblicze dalej zdradza cień poprzedniego strachu.

- Weźcie nie stręczcie języków jak kurwy pod płotem. Nie widzicie co się tutaj dzieje ?

Otarłem pot z czoła i zacząłem otrzepywać ubranie z trawy i ziemi.

- Pierdolicie bez sensu, chwaląc się swoimi czynami, wiem, że nic nie zrobiłem ale - stuknąłem palcem w głowę - ja myślę. Wilkołak jest już prawie nasz, kiedyś musi wrócić do miasta wystarczy obstawić wejścia, jeśli się nie odmienia to sprawa jest przegrana do rana nie ma jak ruszyć w pogoń. Słyszeliście zawodzenie widm, dzieje się tutaj coś o wiele bardziej mrocznego niż dziki wilk.
_________________
#Wichry Północy, Kazdin
#Ciężkie jest życie na morzu, Miguel Rodriguez de Gillera

[Martin von Carstein]

- Matoły <po kislevsku>

<Rzekłem po cichu, pod nosem. Bardziej do siebie niż do nich.

Głowa mi pęka od tego ciosu, utrata oka nie jest miłym przeżyciem. Nigdy nie byłem piękny, teraz... no teraz to będę straszył dzieciarnię pod strzechą lub sprawię sobie katarynkę i niedźwiedzia, coby z tego żyć. Jaka na mnie teraz spojrzy? Jak się ożenię? Ni chybi muszę ukatrupić tą gadzinę. To już nie jest zwykłe polowanie na byle ścierwo, na jakiegoś wilka. To jest sprawa honoru i zarobku. Sławę pomijam. Muszę pomścić swoje krzywdy i zrobię to. A jak któraś z tych niewdzięcznych ofiar losu, która mi towarzyszy będzie mi utrudniać - zabiję.
Nie bardzo mnie obchodzą te wszelkie wąpierze, te złe moce i morki. Dość się napatrzyłem na to u siebie, aby się lękać byle gówna czy zaklęcia. Ten wilk, ten ktoś kto jest wilkiem zalazł mi za skórę. Tylko głupiec zadziera z Kislevianinem. Popełniłeś błąd suczojebco iż mnie nie położyłeś na miejscu, bo teraz cię dorwę. Prędzej czy później. Wybebeszę, potomstwa głowy rozbiję mur, a jego suczżonę nabiję na palik. Na jego własnych oczach wilczych. Będzie cierpiał.

Nigdy nie zadzieraj z Kislevitą.

Przynajmniej ręce zostały, sprawne. Jeszcze wrakiem człowieka nie jestem, dam radę każdemu skurwysynowi, choćby pochodził z czeluści piekieł. A jak nie to niech mnie szlag Ursunie trafi.>
_________________
http://vaevictis15mm.blogspot.com

[Blackswordsman]

<Kiedy reszta zbierała się do miasta ja "zabłądziłem" na cmentarzu biegnąc co sił w nogach za wilkołakiem. Wychodząc z cmentarza widziałem jak znika w lesie więc przyspieszyłem jeszcze bardziej. Gdy zniknął mi z oczu możliwie najszybciej jak się dało podążałem po jego śladach. Nawet jeśli ktoś podążał za mną nie miał szans mnie dogonić. Biegłem aż w końcu dotarłem do lasu. Ślady.. biegłem za nimi, przedzierając się przez krzewy, chwasty, aż w końcu dotarłem do rozwidlenia.. Tam też ślad się urwał. Zobaczyłem że słońce wstaje. Szczęście mi jednak sprzyjało i ruszyłem w lewo znajdując ledwie widoczne odciski. Znów długi czas wędrowałem za nimi aż dotarłem do jamy, prowadzącej do korytarza jaskiń. Czułem że coś tam śmierdzi .. coś zgniłego i rozkładającego się.
Zatrzymałem się przed jaskinią i zamyśliłem. Jeśli wejdę do środka a wilkołak się nie odmienił będę miał kłopoty, chociaż z drugiej strony wydaje mi się ,że to zwierze, człowiek czy cokolwiek to jest nie chce mnie skrzywdzić. Dwa razy spotkaliśmy się twarzą w twarz i nie zaatakowało mnie. Innych tak ale mnie nie. Dlaczego? Może ta istota jest więźniem jakiejś innej siły...Po dłuższym namyśle wchodzę ostrożnie do środka. Zrobię sobie jakąś prowizoryczną pochodnie jeśli trzeba. Nie zamierzam umierać. Prawde powiedziawszy nie zamierzam też zabijać tego stworzenia. Ale czuje ,że to coś jest związane z moim losem. Muszę się tego dowiedzieć...
Wszedłem w głąb jaskini. Ziemia usypana kościami różnych zwierząt, ludzi a nawet goblinów czy innych bestii, których nigdy w życiu nie widziałem. Jedno jest pewne. To jest jakieś cmentarzysko albo odbyła się tu wielka bitwa. Schodziłem coraz niżej i niżej, a pochodnia powoli wyczerpywała się. Starałem się stąpać w miarę cicho by nie poinformować nikogo o swojej obecności tutaj. W końcu znalazłem się rozstaju dwóch dróg, i trzeba było wybrać. Lewo lub prawo.
Przykucnąłem przy ziemi szukając świeżego błota, krwi lub innych drobin które podpowiedziały by mi w który korytarz udał się śledzony przeze mnie wilkołak. Przyświecam sobie i dokładam do ognia aby pochodnia nie zgasła. Jeśli trzeba podrę moje ubranie, nie ubranie było mokre, użyję strzał jesli będzie trzeba.
Śladów krwi nie było widać, lecz w obu korytarzach były ślady .. ludzkie ślady. Z lewego korytarza czuć zimny, lodowaty wiatr a z prawego korytarza waliło padliną.
Pójdę w lewo. Wilkołak nie miał ze sobą żadnej ofiary więc zakłądam że udał się tam gdzie powietrze jest świeże i orzeźwiające, dodające sił. Skoro ubranie się nie pali używam strzał. Mam przecież kilka zapalających nasączonych olejem. Nawet mokra szmata zajmie się ogniem na takiej strzale. Gorzej jeśli będzie ich więcej, może cała rodzina...Nie ma już odwrotu. Mam nadzieję ,że nie będę musiał się wracać i wchodzić w drugi korytarz.
Poszedłem w lewo. Szedłem bardzo długo.. Wąski korytarz raz się zwężał a raz stawał się szeroki. Szedłęm tak długo że zrobiłem się głodny i zmęczony. Czasami schodziłem niżej, czasami korytarz jakby robił wielki łuk a czasami się zdawało jakbym szedł pod górę. W końcu ujrzałem jaskrawe światło, gdy już sądziłem że będziesz szedł tak w nieskończoność. Wszedłem w nie, przedarłem się przez kępy lin, krzewów i dostrzegłem że jestem na skraju lasu a w oddali Leichberg. Sprawdziłem ślady w okół wejścia i dostrzegłem ślady kopyt. Ktoś tu był i ciągnął ze sobą dodatkowego konia.
Sprawdziłem czy ślady są świeże i szukałem jakiś śladów krwii. Uciekł mi, ktoś mu pomaga i to napewno nie ten świr z cmentarza.Sprawdziłem tylko czy ślady kopyt prowadzą do miasta po czym udałem się drogą do Leichbergu. Ciekawe czy Gerhard nadal jest w mieście. Cóż ,nie udało się go spotkać sam na sam. Może później się uda...Zapamiętuje oba wejścia do jaskini i udaje się po śladach kopyt. Zakładam ,że skończą się przy bramie miasta ale może się mylę.
_________________
Jestem mieczem i zbroją. Moja droga tam gdzie krew.

MG tu i tam ^^
#Sesja Przekleństwo Wzgórz Hager Gatz
#Sesja Miasto Darrow
#Sesja Wichry Aderus

[kain]

Jankov

Jankov siedziałeś w karczmie i popijałeś piwo. Zamawiałeś kolejne i kolejne by choć na chwilę zapomnieć o koszmarze minionej nocy. Ból w miejscu gdzie niegdyś miałeś oko, powoli się zmniejszał wraz ze zwiększającą się dawką alkoholu. Dodatkowo duma.. ta bolała najbardziej a karczmarz widząc, że coś Cię trapi podszedł do Ciebie i usiadł koło Twojego stolika mówiąc:
- Widzę że noc ciężką waszmość miał ale mam coś specjalnego.. sam pędzę w piwniczce.. dobry bimber chcecie spróbować może ?
Na te słowa poruszyłem nosem i nastawiłem uszu. Jako weteran naturalnie nie ufałem byle karczmarzowi.
Mało się to osłuchałem o takich sytuacjach? Miłe słówka, fiku-miku, piwniczka... bah! Pałą przez łeb i do gara, a w najlepszym wypadku bez sakiewki.
Ale jako prawdziwy Kisleviański szlachcic nie znałem strachu, a słowo "bimber" było tak słodkie dla mych uszu iż nie mogłem się powstrzymać, mój umysł już teraz przestał trzeźwo pracować.
Bimber mosterdzieju powiadasz... zaszczyt mi czynisz tą propozycją gospodarzu... nie wiem wszak czy pieniędzy starczy mi na taki luksus...
Wzdycham ciężko demonstracyjnie. Zaglądam do kufla swego i wzdycham na widok jego zawartości jeszcze ciężej, ze smutkiem. Aby wzbudzić większą litość
Karczmarz poklepał Cię po ramieniu i rzekł:
- Na koszt mój..a właściwie Hrabiego.. - zaśmiał się - w dowód wdzięczności[/i[
Po tych słowach wyszedł na zaplecze i przyniósł butelkę samogonu. Napił się pierwszy a potem nalał Tobie do kubka. Wychyliliście kilka i musisz przyznać, że kurewsko mocne. Zacząłeś się robić nawet czerwony na policzkach ale ból znikł. Karczmarz po jakimś czasie Cię zostawił musząc zając się przygotowaniami do obiadu a ty pogrążyłeś się w piciu.
Nim butelka osiągnęła dno zobaczyłeś jak podchodzi do Ciebie niewiasta. Miała około 165 cm i była szczupłej budowy. Brązowe włosy i całkiem ładna twarz.

Podeszła do Ciebie i zapytała:
[i]- Panie czy można się przysiąść?
Spojrzałem na dziewczynę. Czknąłem. Pierwszy raz, drugi raz i twardo odparłem na jej propozycję, waląc swą niedźwiedzią łapą w zydel.
- Ależ oczywiście panienko! Siadajże!
Czuję iż niebawem zacznie się sławna kislevska liania narzekań i smut na cały świat. Zresztą zasłużonych. Chociaż kobieta jest piękna to jednak mą uwagę absorbuję ciągle butelczyna. Już prawie pusta.
Zapiszczałem cicho, dostrzegając beznadzieję swego położenia. Oddać ostatnią kroplę alkoholu nieznajomej, postąpić szlachetnie czy też nie marnować trunku na byle przybłęde i spożyć jego cudowne resztki.
Pozwolić, aby cudownie, powoli spływał ciepłą kaskadą mym przełykiem, prosto do żołądka. Odganiając smutki.
Ot dylemat moralny, godny świątobliwych mężów.
Spojrzałem jeszcze raz na damę i grzecznie zapytałem się moją nową przyjaciółkę od kieliszka.
- Napijesz się może?
Wielkopańskim tonem. Stać mnie. A jak! Przecież to nie ja stawiam
- Nie.. nie dziękuje Panie po prostu.. wiem że pracuje Pan dla Hrabiego.. i pomyślałam że może mi Pan pomóc[i/] - powiedziała cicho dziewczyna
Widząc że zainteresowałeś się rzekła:
[i]- Moja młodsza siostra.. zniknęła a ja zrobię wszystko by … ją odnaleźć - mĂłwiąc to zsunęła delikatnie zniszczony płaszcz ukazując zarys obfitych piersi, co Cię zaskoczyło przy smukłej posturze tej kobietki
Wstałem ze swego zydla, starając się jednocześnie nie wywinąć stepowego orła. Kolejno podszedłem do kobiety, lekko chwyciłem za jej płaszczyk i równie delikatnie nasunąłem spowrotem.Obfite piersi źle wpływają na negocjacje. Staram się ocenić wiek młodej dziewoi. Pewnie mogłaby być mą córką...Siadam znów na mym zydelu, chwytam butelkę, wypijam zawartość jednym haustem i rzecze do tej nadobnej osóbki>
- Mówże śmiało co i jak z twoją siostrą, a ja pomyślę.
Kolejna okazja do bohaterskich czynów... ale perspektyw zarobku dalej nie widać. Zastanawiam się... czy aby to zniknięcie nie ma czegoś wspólnego z tymi smarkami ze cmentarza, wąpierzem-tenorem i pewnym włochatym skurwysynem, ktory jest mi winny jedno oko i jednego kutasa.
Dziewczę zaczęło opowiadać jak to jej młodsza siostra wyszła nad rankiem i nie wróciła. Szukała jej ale po prostu przepadła bez śladu. Dziewczyna wygląda na jakieś 18 wiosen, co czyni ją już kobietą. Aż dziw że nie ma męża, bo im dłużej się na nią patrzysz tym twoje przyrodzenie staje się coraz bardziej twarde i nabrzmiałe.
- Marta.. jestem Panie [/]- wzięła Cię za rękę - [i]proszę obiecaj że mi pomożesz a wynagrodzę Cię.. hojnie - po tych słowach ucałowała Cię w dłoń
18 wiosen... staram się obliczyć w pamięci ile by to było... nie jest to łatwe zadanie.
Ja mam ze trzydzieści pięć, ona osiemnaście... opuszczam głowę i liczę na palcach. Ukradkiem.
Umiejętności liczenia w szerokim stepie bywają przydatne, ale po kilku głębszych człowiek traci rachubę.
To tu, to tam... ni chybi siedemnaście lat ode mnie młodsza! Prawie w wieku córuchny mej, gdybym oczywiście jakąś spłodził.
Całuję mnie po rękach jak Pana Ojca. Chciałbym mieć takie dziecię. Tyle lat na wojaczkę zmarnowanych, a nawet na posag nie miałbym dla niej.
Musze zdobyć to złoto. Muszę mieć Imperiały na powrót do domu, na założenie rodziny. Już prawie czterdziestka się zbliża, wiecznie wojownikiem być nie można.
Czas pogospodarzyć, obsiać pola, cieszyć się wzrostem plonów. Chodować stada konii, pięknie prezentujących się na stepie. Płodzić synów i córki, polować, cieszyć się resztą swego życia.
Tymczasem ja marnuję swój żywot w jakiejś dziurze. Perspektywy zarobku oddalają się niechybnie ode mnie.
Trzeba było jednak zostać przy ochronie karawan. Dobrze płatna praca, łatwa, bez przestojów, zapłata niemalże pewna.
- Już dobrze Marto. Już dobrze. Postaram ci się pomóc w tejże sprawie.
Mam nadzieję iż ta sprawa doprowadzi mnie do wilka
- Ciężkie czasy nastały dziecino i niebezpieczne. Widzisz to?
Wskazuję na swą nową opaskę
- Efekt poświęcenia dla towarzyszy. Czy ktoś je docenił? Owszem. Hrabia. Jego zdrowie, niech mu Ursycyn da długie życie i mnóstwo sił. A ci towarzysze? Same łotry, jeden gorszy od drugiego. Głupcy i niewdzięcznicy. A mogłem pozwolić, żeby to na nich wściekłe wilczysko się rzuciło. Zachciało mi się być dobrym Scytawinem, zamiast paść na ziemię i udawać trupa. Jak część tych tchórzy. Czy usłyszałem chociaż "dziękuję" za to, że ostatni, szaleńczy atak wziąłem na siebie? Że odciągnąłem wielką bestię od ich marnych, słabych trucheł? Nie. Jedynie Hrabia docenił przelaną krew.
Chwytam za butelczynę
- Tym prostym, ale jakże dosadnym i wiele mówiącym gestem. Dobry człek. Postaram ci się pomóc me dziecko, jakem szlachcic kislevski. Zachowaj swą cnotę dla siebie, ma pobożność, skromność i al... <Trudne słowo>
- ... Al-tru-izm wrodzony nie pozwalają mi z twych uroków korzystać. Nie jestem jak reszta Imperialnej bandy, jestem Gospodarem! Z honorem i swą dumą. Oczywiście złota bym nie odmówił... ech, bez tego jakże niecnego kruczcu nic nie można zrobić.
Gdybym tak miał ja ci garniec tegoż to mógłbym powrócić do domu w glorii, założyć rodzinę i móc się cieszyć pomnażaniem swych dóbr. Ku chwale Papy Niedźwiedzia, Carów i Kislevu.
Wzdycham ciężko za rajem utraconym>
- Dobrze dziecko. Nim jednak coś zrobię to, proszę cię duszko, opowiedz mi o tym ponurym regionie, o wydarzeniach ostatnich i wcześniejszych. Ja nietutejszy. Zgineły może inne dzieci? Od dawna grasuje po mieście wilczysko, od jakiego momentu? Czy coś ważnego poprzediło
pojawienie się bestii? Okoliczności zniknięć, rzeczy niezwykłe. Takie tam sprawy, już ty chyba dziecko wiesz o co mi chodzi.
Wypatruję karczmarza. Muszę zamówić sobie ze trzy flaszki czegoś mocniejszego na drogę. A może... a może sam pomyślę nad własną bimbrownicą przenośną. Małą. Nie ma przecież takiej rzeczy, z którego nektaru nie utoczy ekspert. Zapytam się o to karczmarza
Gdy “odrzuciłeś” jej propozycję dziewczyna rzekła:
- Nie podobam Ci się Panie, czy uważasz że nie będę wstanie Cię zaspokoić ? - łzy popłynęły z jej oczu
Nie ma widoku przykrzejszego niż płacząca kobieta. Pardon... pełna flaszka kvassu, rozbita przez zaniedbanie. Albo koń ze złamaną nogą.
Jednak gdy ujrzałem młódkę mi samemu w kącikach oczu stanęły łzy wzruszenia, ale i zdziwienia. Zazwyczaj dziewoje na narzucają się samcom i całują ich po ręce, gdy ci
szlachetnie odmawiają skorzystania z ich usług i szlachetnie ofiarowują im swą pomoc.
W mym umyśle zapaliła się lampka ostrożności. Całkiem możliwe iż jest to czyjś podstęp. Być może przed sobą mam właśnie wilczysko, które przeistoczyło się w człowieka i teraz kusi.
Jak jednak zaleczyło swe rany? Tego nie wiem, ale plugawe istoty mają swe plugawe sposoby na różne plugawe rany. Czarcie sztuczki.
- Dziecko, uspokój się. Ja... nie mogę. Zbyt bardzo przypominasz mi to co straciłem, co zostawiłem za sobą.
Szukam husteczki po swoich kieszeniach, aby otrzeć jej łzy
- Nie przystoi szlachcicowi kislevskiemu wykorzystywać niecnie piękne damy w potrzebie. To godziłoby w mój honor i niczym nie odróżniałoby mnie od tamtych łotrów z cmentarza. Poza tym... ja jestem wojownikiem, narażam się na niebezpieczeństwo i śmierć.
Nie mógłbym... zbyt wiele nieszczęść, krzywd ludzkich i śmierci widziałem drogie dziecko... ech
gdzie ten karczmarz... drobna ta dziewka, na stepie nie przeżyłaby długo. Nasze kobiety to jednak są tury. Jedną ręką przytrzymują dziecko przy swej piersi, a drugą czaski hobgobliną rozwalają. A jakie płodne! Silne pociechy na świat wydają, duma dla każdego mężczyzny.>
- Odpowiedz dziecko na me wcześniejsze pytania. Może... może ktoś twym zdaniem zasłużył na klątwę lykantropii? Chętnie wysłucham tutejszych plot i ploteczek.
-Karczmarzu... dawajże mi mą małą bimbrownicę. Nieco składników, drożdzy, może zacieru na początek. Bohaterowi takiemu jak ja należą się zaszczyty! Chyba, że hrabia twardo trzyma w swej garści monopol alkoholowy
- Wiem że dzieci znikają z okolicznych domów i potem słyszy się że noc w nocy ich duchy nawiedzają pobliski cmentarz. A co to lykantropia. - zapytała zaciekawiona
Gospodarz przyniósł kolejną butelkę samogonu a Ty zacząłeś pić. Alkohol coraz mocniej uderzał Ci do głowy. Nie zdołałeś odpowiedzieć albowiem kolejny łyk samogonu zwalił się z nóg. Walnąłeś głową o stół i usnąłeś. Gdy tak spałeś śniłeś. Widziałeś jak Marta podchodzi do Ciebie, klęka przed Tobą i rozpina Ci rozporek. Następnie dłonią wyjmuje twój członek i zaczyna go masować szepcząc Ci

Pięć kiedyś było, lecz teraz są już dwie
Kostucha w nocy po ostatnią mknie
Nim świt nastanie, rzeka spłynie krwią
Tylko piąta okaże się tą złą

Czas się wypełnił to już pewne jest
Dla czterech z pięciu życia będzie kres
Krąg się zatacza, krąg się zamyka
A prosty trop mężom szybko znika

Co niegdyś święte stanie się przeklęte
Co mile widziane stanie się niechciane
Księżyc krwią zabarwi dzisiaj się
Gdy będzie za późno lepiej ratuj się

Odskoczyłeś od niej a ona uśmiechnęła się i zaczęła krzyczeć. Zatkałeś sobie uszy i patrzyłeś na Martę której twarz a potem reszta ciała zaczęła się rozsypywać normalnie. Krzyknąłeś głośno i ... spadłeś z krzesła budząc się na ziemi w karczmie. W miejscu gdzie skończyłeś picie


Axel
Ruszyłeś w stronę miasta, choć ślady kopyt zgubiłeś gdzieś po drodze, albowiem ścieżka ta była dość często uczęszczana i ślady nakładały się jedne na drugie. Gdy stanąłeś przed wjazdem do miasta czekała Cię długa kolejka i długie oczekiwanie. Mnóstwo ludzi dziś przybyło do miasta, a strażnicy nie nadążali z wpuszczaniem i sprawdzaniem wszystkich. W końcu przecisnąłeś się jakoś i ruszyłeś do karczmy. Szedłeś powoli bowiem głód, zmęczenie dawały o sobie znać coraz bardziej i bardziej. Pragnąłeś włożyć coś ciepłego do ust i odpocząć choć godzinę. Przechodziłeś akurat koło głównego rynku, gdy twój szósty zmysł zaczął wariować. Pierw myślałeś że zostaniesz zaatakowany ale potem dostrzegłeś wóz, który powoli jechał. Woźnicą był stary człowiek, którego nie znałeś. Jechał powoli a wielka czarna płachta przykrywała coś. Ruszyłeś się bowiem coś Ci podpowiadało że musisz tam zajrzeć. W kilku susach dotarłeś do niego i podniosłeś płachtę do góry. Kristen i Mary. Poznałeś je!! Leżały bez życia, jakby ktoś z nich wyssał całą radość i siłę. Nie, nie mają żadnych śladów. Niczego. Wyglądały jakby umarły we śnie. Dotknąłeś ich mimowolnie, jakby ten dotyk miałby być pożegnaniem. Fakt, noc z nimi była upojna i na pewno nie zapomnisz jej.
Gdy tylko dotknąłeś ich ciał, te momentalnie zaczęły się starzeć i starzeć. Włosy ich zaczęły wypadać z głowy, skóra marszczyć się a zęby szarzeć i kruszeć. Zakryłeś je odruchowo płachtą, bowiem odskoczyłeś, zaskoczony, do tyłu. Nie pewnie podniosłeś raz jeszcze przykrycie i.. obie wyglądały młodo. Martwo ale młodo.
Wróciłeś lekko wstrząśnięty do karczmy i zamówiłeś obfity posiłek. Starałeś się nie myśleć o tym, a nawet nie miałeś już siły na myślenie o czymkolwiek. Twój spokój zbudził się krzyczący i spadający ze stołka pijany Kislevita. Coś musiało mu się przyśnić bo obudził się jak poparzony.


Gerhard / Dumni / Lafel / Alexander

Wasze dumania nie na wiele się zdały bowiem nie doszliście do żadnych konstruktywnych wniosków. Wiecie jedno czas upływał nie ubłaganie a do zachodu słońca pozostało jeszcze kilka godzin. Na prośbę Gerharda strażnicy przyprowadzili wszystkich cyrulików w mieście, lecz żaden z nich nie leczył nikogo z ran ostatniej nocy czy dzisiejszego poranka. Plan łowcy wampirów spalił na panewce.
Tropiciele którzy udali się do wioski stwierdzili jednogłośnie że nie odkryli śladów wilkołaka w tamtejszym rejonie. Przy bramie ciężko było coś dostrzec bowiem od rana tłum hucznie wdzierał się do miasta na co roczne święto. Ludzie świętowali od kilku lat udane wyzwolenie spod władzy Von Carsteinów toteż ciężko było cokolwiek odkryć. Strażnicy również nie chętnie i zdawkowo mówili kto wjeżdżał bowiem tłumy waliły od samego świtu, toteż nie byli wstanie zapamiętać każdego kto wjeżdżał.

Wiecie że nikt nie sprawdził cmentarza. bowiem ludzie bali się tam iść po wieczornej jatce. Sierżant Halen przeżył ale długo się będzie wylizywał. Stracił na zawsze władzę w jednej ręce. Thomas Callau, Baron Thomas Callau wysłał przez swojego służącego zapłatę w wysokości 15 złotych koron na głowę, oraz prośbę żeby i dziś po raz kolejny spróbowali. Tylko czy macie jakiekolwiek szanse by przeżyć to spotkanie?

Pytań jest coraz więcej a czasu nie wiele. Co postanowicie? Przyjąć zlecenie czy też odpuścić. Czy rzeczywiście macie wszystkie informacje, czy wszystko czego się dowiedzieliście powiedzieliście? I gdzie jest Axel ?


Wszyscy

W końcu spotkaliście się razem na dole a karczmarz przyniósł wam posiłek. Do zachodu słońca macie kilka godzin. Macie czas na rozmowę i jakieś działania. Konkretne i szybkie bo czasu co raz mniej. Tik-Tak.

_________________
#sesja Miasto: Dante Cavenaghi
#sesja Wichry Północy: Kain

Kobiet potrafiących służyć za materac jest wiele na tym naszym nie najweselszym ze światów. Ale znalezienie dowcipnie czy roztropnie gadającego materaca nie jest już takie proste

[Blackswordsman]

<O cholera. Jestem tak zmęczony, że mam przywidzenia. Wydaje mi się ,że wszystko się rozpada. Szlag. Usiadłem sobie niedaleko kislevity i rzekłem>

-Nie umieraj JAnkov. Musze ci postawić kielicha za odwagę jak masz siłę pić...

<Zabrałem się za jedzenie od razu jakbym nie jadł od tygodnia.>

-I co uradziłeś Gerhard? Ja dowiedziałem się kilku ciekawych rzeczy...

<Pochłaniam kolejne kęsy jedzenia bez opamietania. Kto wie ,może to mój ostatni posiłek.>
_________________
Jestem mieczem i zbroją. Moja droga tam gdzie krew.

MG tu i tam ^^
#Sesja Przekleństwo Wzgórz Hager Gatz
#Sesja Miasto Darrow
#Sesja Wichry Aderus

[Jaracz]

Oparłem się o stół łokciami, nachyliłem i ścisnąłem dłońmi kark. Talerz z resztkami jest już przede mną. W zasadzie tych resztek to tam niewiele, bo zjadłem to co mi dano i jeszcze dokładkę zamówiłem.

Opowiedziałem towarzyszom wszystko co wiedziałem o tej sprawie. O wiedźmie którą spotkałem, o jej wierszyku, o wierszyku kobiety z kamienicy, którą spotkaliśmy wraz z Dumnim i Hansem, o zaginionych dzieciakach, o chodzących trupach na cmentarzu (wspominam, że byłem już wcześniej na tym cmentarzu i wtedy też była noc żywej śmierci), o pierwszym spotkaniu tego wampira. Wszystko co w tej sprawie wiedziałem, wyłożyłem na przysłowiowy stół.

Nie wspomniałem tylko czym się do niedawna parałem.

- Niewiele - westchnąłem na koniec - kurewska zagadka, ot co. Te wierszyki... one wieszczą zgubę tego miejsca. Tak jak wcześniej mówiłem. Jakiś rytuał się szykuje. Mam wrażenie, że ta sprawa z wilkołakiem jest ledwie wierzchołkiem góry problemów jakie niedługo nadejdą. Ot... taki korzeń na drodze, o który się potykasz żeby dostrzec, że w zasadzie chodzisz po bagnie. Wiem co powiecie. Że płacą nam tylko za wilkołaka. Pewnie. Ale jak na razie nie mamy ani jego, a i mam wrażenie, że jak nie rozwiążemy tej zagadki, to i nie będzie komu płacić.

Przeciągnąłem kciukiem po gardle.

- Powiedzcie co wiecie. Wszystko.
_________________
#Przyjaciel czy Wróg => Alex Zir, człowiek, magister alchemik.
#Przekleństwo Wzgórz Hager => Brokk Imrakson, krasnolud
#Sylvania - Ziemia Przeklętych => Gerhard, człowiek
#Lily et Pique - Blaise Cillianmour, szlachcic