forum.drachenfels.pl

[Stalowy]

Ostrożnie położyłem dłoń ma mieczu i sprawdziłem czy dobrze wysuwa się z pochwy. Szykuje się tutaj niezła awantura i jatka. Dwu świeżych łowców wampirów? Niezłe jaja.

Lekko uginam nogi gotów zareagować w razie potrzeby.

Ani Hrabia, ani ci panowie tutaj nie wyglądają mi na godnych zaufania... jednak ten pierwszy jest moim pracodawcą.

Wkroczyłem powoli do izby.

- Panowie raczą wybaczyć. - powiedziałem głośno, grobowym tonem - Jeżeli Hrabia ich pojma i straci, a oni mówią prawdę, może się to wielce niekorzystnie odbić na naszym zadaniu. Morr nie lubi, kiedy ktoś mu przedwcześnie podsyła ludzi walczących o jego sprawę.

Pieprzyć przykrywkę. Wyciągnąłem zza ubrania wisior z symbolem Gazula.

- Jestem akolitą Gazula, Boga Przodka, opiekuna zmarłych i strażnika wrót do Hal Grungniego. Jeżeli ci panowie mówią prawdę i rzeczywiście ich intencją jest walczyć z nieżywym plugastwem, tedy poznam to. Jeżeli zaś kłamią... myślę, że batożenie i stracenie to drobnostka w porównaniu z tym co czeka ich po tamtej stronie.

Piekielnie się rozgadałem, nie ma co.
_________________
Przyjaciel czy wrĂłg? - Rhunar Ragnison, Magnus Regenbogen
Lily et Pique - Gundrik Grundisonn

[kain]

Gerhard / Axel / Dumni

Hrabia Thomas Calleu uspokoił się po chwili i kazał wszystkim opuścić broń. Zamilkł lecz po chwili powiedział:

- Dobrze, tak więc kapłan Gazula wezmie was ze sobą. Dziś wieczĂłr będzie pełnia więc bestia znĂłw zaatakuje. Wezwałem grupę Thorna, przybędą przed zmierzchem. Do tego czasu chcę byście rozejrzeli się po mieście, wypytali kogo się da a wieczorem stawili się wraz z waszymi towarzyszami i pomogli nam zabić bestię. W ten sposĂłb udowodnicie – wskazał Gerharda i Axela – mi i całemu Leichberg swoją prawość i uczciwość. I być moĹźe zaskarbicie sobie naszą wdzięczność. IdĹşcie i spotkajmy się wieczorem.

Strażnicy przepuścili was, i wyszliście z koszar. Dumni sięgnąłeś pamięcią do swojego umysłu i wiedzy i odnalazłeś informacje na temat Grupy Thorna. Była to banda złożona z krasnoludzkich zabójców olbrzymów, ludzkich najemników dowodzona przez człowieka, którego nazywają Thorn. Słyszałeś o nich, nawet niektórzy łowcy wampirów do nich dołączają. Chwała i sukcesy jakimi ta grupa mogła się poszczycić była znana nawet na Twoich rodzimych ziemiach. Sam Thorn był postacią zagadkową, jedni mówili że to mag, inni że wygnany ze Strilandu szlachcic ale jedno było pewne, Thorn znał się na rzeczy a przynajmniej jego ludzie. Cechowała ich bezwzględność, a nawet okrucieństwo ale i skuteczność. Zabójcza skuteczność.

Udaliście się pierw w poszukiwaniu Moldena, kapłana Morra. Dumni pamiętał dokąd się udał więc i wy ruszyliście jego śladem. Dotarliście do starego domu, który znajdował się w paskudnej dzielnicy Leichberg domu. Widać że od ponad miesiąca nikt nie otwierał w nim okien. Kurz, pajęczyny które osadziły się na oknach, framugach sprawiały że miejsce to wyglądało upiornie. Axel otworzył drzwi, i ruszyliście do przodu. W środku panował tam prawie półmrok. Okna były bowiem zasłonięte, a korytarz który prowadził do zamkniętych drzwi oświetlała tylko jedna ledwo tląca się świeca. Do tego do waszych nozdrzy doszedł nieprzyjemny fetor. Próbowaliście jak najmniej oddychać przez nos, bowiem smród starych ludzi, moczu i przede wszystkim gnijącego mięsa roznosił się po całym budynku. Dumni i Gerhard w miarę przyzwyczajeni byli do tego, ale Axel miał ochotę puścić porządnego pawia. W końcu dotarliście do pokoju, skrzypiące drzwi otworzyły się a wy dostrzegliście fotel, na której spoczywała jakaś postać. Wszyscy wyjęliście broń i bardzo ostrożnie podeszliście do niej. Waszym oczom ukazał się trup starej kobiety, której nogi były przykryte kocem. Kobieta musiała umrzeć jakiś czas temu, może miesiąc temu. Gerhard poznałeś to od razu, zbyt dużo miałeś do czynienia ze zwłokami. Twarz była blada, przegnita a lewe oko musiały szczury wygryź. Po głowie, w ustach widać było człapiące sobie muszki, które upodobały sobie zmarłą. Dumni zacząłeś odmawiać modlitwę za zmarłych gdy nagle zmarła wydała z siebie dźwięk. Przegniłe usta zaczęły się poruszać, wypluwając muszki, które w zalęgły się w ustach. Głos był cichy, przyprawiający was o ciarki na skórze:

Pięć zawsze było i zawsze będzie pięć
Każda pokonać drugą ma nieodpartą chęć
Choć są jednością, to każda różni się
Gdy raz się jej oddasz, na zawsze opanuje Cię

Jeden sprzedał już dwóm swoja duszę
Kolejnego także w końcu skuszę
Krąg się zatacza, krąg się zamyka
Z tych pięciu dla czterech tylko zegar tyka

Czas się wypełni to pewne jest
Dla czterech z pięciu to będzie życia kres
Jasność w ciemność w końcu się zmienia
Nie szukaj więcej w mroku cienia

Czas się wypełnił, to koniec jest
Ostatnia wróşba przyniesie wam kres
Tik-Tak musisz się wsłuchać
Czasu nie da się oszukać

Wraz z ostatnim wypowiedzianym słowem, trup rozprysnął się zamieniając się w popiół. Przez chwilę staliście tak patrząc na siebie zaszokowani a potem otrzepaliście się po prostu z kurzu i ruszyliście dalej. Dumni chciał odnaleźć jakiś guślarzy, magów ale chuja czasu nie było. Ciemno się zrobiło bo jak wyszliście to się okazało, że słonce szlag trafił. Ciemno, zimno i deszcz zaczyna padać. Normalnie Bogowie muszą was nie lubić. Postanowiliście udać się jeszcze do płatnerza, kowala by się uzbroić, dozbroić i być pewien, że w polowaniu nie staniecie się zwierzyną.


Alexander von Spitch

Karczmarz, no jak to karczmarz zaczął się kajać, prosić o wybaczenie i pewnie by Ci dał żonę i córkę do wyruchania, gdyby nie to że chyba ich nie miał. A może.. nie ważne zresztą bowiem zaczął mówić coś o Hrabim, na co Twoje ucho szczególnie się wyczuliło:

- No więc Panie, mĂłwię Ci.. Ĺźe jakieś kilka zim temu.. ten mały skurwiel znikł. Aaa..czemu skurwiel na syna tak wielkiego Pana.. no więc nie dość Ĺźe to chyba bękart był, tzn syn z pierwszego małżeństwa, a moĹźe drugiego.. kto by zliczył kogo ta szlachta rucha.. upodobał sobie dziwki. Nie to Ĺźeby je chędoĹźył, bo to nikomu by nie przeszkadzało ale lubi im… czasem upuścić krwi. AĹź pewnego razu przesadził bo jedną taką Kristina.. za duĹźo.. nie dość Ĺźe zakatował biedne dziewczę to jeszcze… stwierdził Ĺźe wykąpie się w jej krwi bo to doda mu młodości i jurności. Jakby między nami mĂłwiąc potrzebował, bo chodziły słuchy Ĺźe mu między nogami to dąb wyrĂłsł normalnie co by ze dwie baby uniĂłsł
No więc tatko skazał go na szafot, ale cóş… synalek spierdolił gdzieś w las. A szukaj jednego pomyleńca w tej zapomnianej przez BogĂłw krainie.. Panie mĂłwię Ci to .. jakaś normalnie poĹźywka dla poetĂłw powinna być ale cóş… Ĺźycie na uboczu nie jest ani łatwe ani proste..

Karczmarz jeszcze Ci tak słodził i słodził aż w końcu postanowiłeś go odprawić, bo łeb niemiłosiernie Cię nakurwiał. Więc walnąłeś sobie dwa dzbańce wina i poszedłeś w kimę.

Obudziłeś się tuĹź przed zmrokiem i dowiedziałeś się.. oczywiście od jakĹźe przychylnego Ci … karczmarza, co nie długo będzie Ci dupę lizał, Ĺźe Hrabia organizuje wieczorem obławę na bestię. Niby pełnia i w ogĂłle. ToteĹź poszedłeś się zgłosić, oczywiście zamieniając kilka słów z Hrabią. Gadka niby ciekawa ale nic nowego nie wnosiła. Postanowiłeś takĹźe się przygotować do polowania. MoĹźe być zabawnie a jeszcze Ci za tą zabawę mają zapłacić.




Reinhard von Galten

Dotarłeś do Leichberg. Jedno z nielicznych miast, jak głosi plotka, wolne od poddaństwa Von Carsteinom. Miasta bronią potężnie wyglądające mury, na których stali uzbrojeni w kusze żołnierze. Most był opuszczony a kraty podniesione a przed wejściem stało kilku strażników miejskich. Mieli na sobie skórzane kurty i krótkie miecze przy pasie. Dwóch z nich miało halabardy i sprawdzali każdego kto wjeżdżał.
Jeden z nich, chyba kapral spojrzał na Ciebie bacznie ale dostałeś się bez problemów do miasta do miasta i od razu uderzył Cię jakiś straszliwy fetor. Tuż przy wjeździe siedzą brudni ludzie, bezdomni lub co gorsza chorzy i to ich brak higieny tak strasznie wali. Żebracy zaczęli iść ku Tobie prosząc o jałmużnę. Widać gołym okiem, że to tutaj biedota ma swoje miejsce w tym mieście. Domy poniszczone, drewno przegniłe lub pokryte pleśnią sprawia wrażenie że początkowe ulice Leichberg wyglądają jak obraz nędzy i rozpaczy. Słońce zaczęło powoli chować się za horyzontem więc pognałeś konia i dotarłeś do karczmy Biała Dama. Akurat było spokojnie a karczmarz, straszny wazeliniarz i włazidupa oczywiście znalazł Ci pokój. Według jego słów pokój dla specjalnych gości, choć gdy go zobaczyłeś to prawie wyjebałeś mu Plaskacza, bowiem nawet Twoja służba miała lepsze warunki. Koniec końców, a ściemniało się, wziąłeś to coś choć wytargowałeś lepszą cenę.

Od karczmarza dowiedziałeś się także że w mieście jest polowanie na bestię. Zgłosiłeś się bowiem okazja do zarobku i wyrobienia sobie imienia nie zdarza się nazbyt często. Drugim argumentem okazało się samo istnienie bestii, w które ty nie wierzyłeś zbytnio, lecz jeśli było by to prawdą to była najlepsza okazja do wykazania się i zdobycia pieniędzy, sławy a może nawet przyszłych sojuszników. Noc już nie długo.. poszedłeś się przygotować.


Lafel Ulmar

Sylvania, a dokładnie Leichberg. . Jedno z nielicznych miast, jak głosi plotka, wolne od poddaństwa Von Carsteinom. Miasta bronią potężnie wyglądające mury, na których stali uzbrojeni w kusze żołnierze. Most był opuszczony a kraty podniesione a przed wejściem stało kilku strażników miejskich. Mieli na sobie skórzane kurty i krótkie miecze przy pasie. Dwóch z nich miało halabardy i sprawdzali każdego kto wjeżdżał.
Listy polecające, ktĂłre miałeś przy sobie sprawiły Ĺźe przepuścili Cię, prawie całując Ci buty. Widać Hrabia Thomas Calleu musiał być kimś waĹźnym. Był jak się okazało. Wysoki, dość czarne bujne włosy widać było iĹź miał tutaj powaĹźanie i szacunek. Przywitał Cię dość ciepło i zapoznał ze swoim „zastępcą”. SierĹźant Halen, to wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna, ktĂłrego twarz pokryta była mocnym i twardym zarostem. Niebieskie oczy spojrzały na Ciebie. Zlustrował Cię od gĂłry do dołu. Podał dłoń, widocznie przypadłeś mu do gustu i zaczął wprowadzać w szczegóły. Wieczorem Hrabia zamierzał urządzić polowanie na bestię, i poprosił Cię byś pomĂłgł im go tropić. Twoje doświadczenie i zdolności miały być przydatne. Oczywiście zostaniesz wynagrodzony odpowiednio. Miałeś troszkę czasu na odpoczynek, posiłek i przygotowania. Helan, gdy zostaliście sami powiedział Ci, Ĺźe bestia odpowiada za porwania dzieci, a miasteczko Ĺźyje w coraz większym lęku. Hrabia poprosił rĂłwnieĹź o pomoc bandę najemnikĂłw, zwaną Grupą Thorna.


Jankov Zagubowicz

Jankov, droga weterana tak wielu bitew jak ty doprowadziła do Leichberg. . Jedno z nielicznych miast, jak głosi plotka, wolne od poddaństwa Von Carsteinom. Miasta bronią potężnie wyglądające mury, na których stali uzbrojeni w kusze żołnierze. Most był opuszczony a kraty podniesione a przed wejściem stało kilku strażników miejskich. Mieli na sobie skórzane kurty i krótkie miecze przy pasie. Dwóch z nich miało halabardy i sprawdzali każdego kto wjeżdżał.
Jeden z nich, chyba kapral spojrzał na Ciebie bacznie ale dostałeś się bez problemów do miasta do miasta i od razu uderzył Cię jakiś straszliwy fetor. Tuż przy wjeździe siedzą brudni ludzie, bezdomni lub co gorsza chorzy i to ich brak higieny tak strasznie wali. Żebracy zaczęli iść ku Tobie prosząc o jałmużnę. Widać gołym okiem, że to tutaj biedota ma swoje miejsce w tym mieście. Domy poniszczone, drewno przegniłe lub pokryte pleśnią sprawia wrażenie że początkowe ulice Leichberg wyglądają jak obraz nędzy i rozpaczy. Słońce zaczęło powoli chować się za horyzontem więc pognałeś konia i dotarłeś do karczmy Biała Dama.
Ciebie rĂłwnieĹź doszły informacje o zbliĹźającej się tej nocy obławie na bestię, ktĂłra porywała dzieci. Kasa, sława czyli to czego poszukiwałeś. A doświadczenie Twoje mogło się przydać więc i Ty się zgłosiłeś do tej „zabawy”.

WSZYSCY

Nadeszła noc. Księżyc wysoko świecił na niebie, gdzie niegdzie pojawiały się ciemne chmury, z których padał gęsty i rzęsisty deszcz. Ludność po zmroku zaczęła zamykać drzwi i okna na cztery spusty. Na ulicach panowała cisza, a świece w mieszkaniach powoli były wygaszane. Każdy z mieszkańców wiedział co się będzie działo, więc pochowali się jak szczury do swych nor.
Wszyscy zebraliście tuż przed strażnicą, gdzie czekał na was Hrabia wraz z grupą ludzi. Część z nich to byli ludzie hrabiego z dowodzącym nimi sierżantem Helanem oraz kimś kto mógł wyglądać na zwiadowcę lub tropiciela [ Lafel ].
Na miejscu zjawili się także najemnicy, z tak zwanej Grupy Thorna. Z przodu grupy szło dwóch krasnoludów. Niscy, krępi i cali pokryci różnorodnymi tatuażami. Mieli na sobie skórznie a w dłoniach dzierżyli potężne topory dwuręczne. Za nimi podążał pieszo mężczyzna. Miał ponad dwa metry wzrosty, łysą głowę również wytatuowaną i można było by go określić jako wielka kupę mięśni. Miał na sobie koszulkę kolczą, którą musiano mu zapewne szyć na miarę. Prawa ręka chroniona była przez stalowy naramiennik a dłoń miał chronioną stalową rękawicą. W ręku trzymał oparty przez bark młot bojowy. Za nim na koniu jechał mężczyzna w długim szarym płaszczu. Pod nim miał koszulkę kolczą a przy pasie miecz. Mężczyzna miał kaptur narzucony przez głowę, ale było w nim coś niesamowitego. Gdy podjechał zdjął kaptur pokazując twarz, mężczyzny około czterdziestu lat. Ciemne długie włosy związane były w kucyk, a broda idealnie przystrzyżona. Mężczyzna miał na twarzy blizny, po pazurach jakiejś bestii.. To był Thorn.
Gdy dojechał przywitał się z Hrabią i spojrzał się po zebranych, a jego oczach można było dostrzec tylko szacunek i podziw, że przybyło tylu chętnych.

Hrabia chciał coś powiedzieć, gdy nagle z głębi miasta wydobył się krzyk. Krzyk rozpaczy:

-AAAAAAAAAAA

Coś w środku miasta buchnęło i jakiś budynek zajął się ogniem. Helan chciał już coś powiedzieć, gdy do akcji wkroczył Thorn;

- SierĹźancie weĹşcie swoich ludzi i idĹşcie z tej strony – wskazał na boczna alejkę idącą z prawej strony od głównej ulicy prowadzącą do miejsca skąd było widać poĹźar

- Ty, ty oraz wy – wskazał na Axela, Gerharda, Dumnego, Jankowa i Reinharda – idziecie od lewej strony. Oczy szeroko otwarte

- Panowie, zrĂłbmy to po mojemu a przeĹźyjemy. Bez brawury, heroicznych czynĂłw a noc zakończy się sukcesem.. Chodzimy w grupach, nikt samemu nie atakuje, wołamy o pomoc jak coś i czekamy na nią. Trzymamy odległość bezpieczną, pĂłki nasza przewaga będzie zdecydowana. Hrabia zapłaci nam wszystkim, a nie tylko tym co upolują więc współpracujmy – ruszył konia a jego ekipa poszła za nim
_________________
#sesja Miasto: Dante Cavenaghi
#sesja Wichry Północy: Kain

Kobiet potrafiących służyć za materac jest wiele na tym naszym nie najweselszym ze światów. Ale znalezienie dowcipnie czy roztropnie gadającego materaca nie jest już takie proste

[Rademenes]

Reinhard von Galten


<Barczysty zbrojny w nulneńskiej kolczudze obejrzał się na swoich towarzyszy. Ogień budził niepokojące błyski w jego niebieskich oczach, kładł asymetryczny cień na twarzy z powodu złamanego nosa, szarzał w popielaotblond włosach, przystrzyżonych "na garnek". Solidny rycerski miecz korygował pierwsze wrażenie: to musiał być ubogi rycerz.
Miecz spoczywał w jaszczurze, rycerz przygotował do boju powgniataną buławę i tarczę.
Na srebrnym polu tarczy zrywał się do lotu czarny jastrząb z czerwonym dziobem i szponami, w których trzymał wstęgę z napisem: "Atakuję ze słońcem">

<Krzepka sylwetka rycerza znalazła się tam, gdzie jej miejsce - w pierwszym szeregu pieszych>

<Krwawy Jastrząb...symbol raubritterów z Galten, zameczku znajdującego się na pograniczu Sylvanii i Stirlandu, zniszczonego pokolenie temu przez ekspedycję karną Stirgwardii...plotki głosiły, że ponoć ród rycerzy-rozbójników nie został wypleniony doszczętnie...chyba nie były przesadzone>

-Reinhard von Galten, do usług łaskawych panów- Modulacja i dobór słów wypowiedzi bardziej pasowały do tegorocznej mody w etykiecie dworu hrabiny Emmanuelle von Liebowitz z Nuln, niż do ponurego grodu Sylvanii. Dawało to pewną wskazówkę, gdzie ród Galtenów mógł znaleźc schronienie.

-Do tej pory miałem do czynienia głównie z ludzkimi bestiami, podporządkuję się więc przywódcy o większym od mojego doświadczeniu. Ktoś polował już na bestie?

<Rycerz uważnie lustruje otoczenie. Patrzy również z ciekawością na swych towarzyszy, koncentrując się na ich uzbrojeniu i ewentualnych herbach>

(ilustracja muzyczna http://www.youtube.com/watch?v=iEMUga92Hcc )

[pawelczas]

Odróżniał się dość szczególnie z tłumu. Przede wszystkim dlatego, że nie miał na sobie żadnego cięższego pancerza od skórzni. Był zbudowany fizycznie dość normalnie, choć zdawało się, jakby lewa ręka była bardziej umięśniona od prawej. Włosy krótkie, w kolorze brązu. Jego twarz mogła by uchodzić za młodą, lecz blizny zdecydowanie go postarzały. Do tego miał poszarpane ucho. Uzbrojony był w typowo na polowanie- w długi łuk, zrobiony z cisu oraz kołczan ze strzałami. Przy jego lewicy była pochwa z mieczem. Ba, nawet u jego boku był pies, wilczur, o czarnej sierści i białym znamieniu na piersi. Do chwili, gdy nie usłyszał głośnego "AAAAAA", pies leżał spokojnie. Potem jakby go piorun trzasnął szybko wstał i nastroszył uszy, warcząc:

- Spokojnie Mruk, spokojnie- powiedział mężczyzna dość normalnym tonem głosu, samemu zaś również obserwując uliczkę.

Zaraz potem wysłuchał słów sierżanta, przyznając mu w zupełności rację. Z resztą nie robił tego dla samych pieniędzy. Miał pewien dług, który musiał spłacić wobec pewnej osoby i to na razie dla niego było najważniejsze. Gartyfikacja pieniężna była tylko miłym dodatkiem. W chwili, gdy zbrojny odezwał się, odwrócił w jego stronę głowę, lekko mu salutując dłonią.

- Lafel Ulmar, łowca i zwiadowca, do usług- odpowiedział na powitanie mężczyźnie dość ciepłym głosem

Zaraz potem wysłuchał kolejnych słów zbrojnego, wzdychając ciężko:

- Owszem, ja polowałem, mości rycerzu. O ile wiem, jest to raczej jedna bestia, przynajmniej na razie. Możliwe, że zwinna i szybka, skoro może atakować również w mieście i je porywać. Moim zdaniem sugerowana taktyka to stworzenie okręgu, by mieć zawsze oczy dookoła głowy. Może zaatakować z każdej ze stron. Choć mamy tutaj najlepszego tropiciela ze wszystkich istot- pogłaskał Mruka po głowie- Z pewnością wyczuje trop bestii.

Lafel pognał natychmiast za sierżantem. Konia zostawił w dworku, gdyż wolał nie stracić swojego towarzysza podróży w czasie polowania. A że sam miał dość szybkie nogi, mógł względnie dotrzymać kroku tym, co jechali na koniach.
_________________
Manfred, Rycerz Płonącego Słońca- Wichry Północy
Robert, Błędny Rycerz z Bretoni- Miasto
Lafel, Łowca-Zwiadowca- Sylvania

[Blackswordsman]

<Odetchnąłem z ulgą ale nie dałem tego po sobie poznać. Gruby idiota, kto zrobił go szlachcicem... Krasnolud Gazula. Kto to wogóle jest Gazul??Mniejsza z tym, musi być ktoś ważny skoro grubas go posłuchał. Nie miałem więlkiej styczności z krasnoludami ale już zaczynam je lubić. Wyszedłem od Hrabiego zadowolony.>

-No , to było ciekawe. Miło Ciebie poznać krasnoludzie. <Rzucam w czasie drogi> - Jestem Hans Bitte...łowca wszystkiego co się nawinie. W tym momencie wilkołaków... heh..


<Kiedy weszliśmy do chaty zakląłem pod nosem.>

-Śmierdzi gorzej niż gówno zwierzoludzi na palącym słońcu...

<Hans wiedział jak śmierdzą trupy, szczególnie wisielce. Lepiej trzymać się od nich z daleka. Na dziwny wierszyk Hans zareagował trochę niespokojnie. Oddał się przecież dwóm jakimś czarownicom w lesie, a raczej one oddały się jemu. Czyżby o to chodziło?? Czary mary pierdoły. Każdy kiedyś umiera. Hans już dawno sprzedał swoją duszę. Jeśli ktoś chciał mu ją ukraść to o wiele za późno.>
<Kiedy poszliśmy się dozbroić wybrałem wszystko co było dla mnie najlepsze. Strzały , wnyki, materiały na pułapki, śmierdzące grzyby i gnijący mech. Wysmarowałem się jak trzeba, strzały umieściłem w kołczanie. Dwie przerobiłem na gwiżdżące.>

-Dobra ja jestem gotowy. Mogło by przestać padać. Ale ma to i dobre strony...
_________________
Jestem mieczem i zbroją. Moja droga tam gdzie krew.

MG tu i tam ^^
#Sesja Przekleństwo Wzgórz Hager Gatz
#Sesja Miasto Darrow
#Sesja Wichry Aderus

[Stalowy]

Cóż... całe pierdzielenie się z kamuflażem poszło w cholerę. Molden i jego pomysły.
Spod kaptura spoglądam na moich nowych towarzyszy.

- Dumni Dumnarson. - powiedziałem grobowym tonem - Sługa Gazula, krasnoludzkiego opiekuna zaświatów. Opiekun krypt oraz łowca nieumarłych i nekromantów, że tak ogólnikowo powiem.

- Podróżowałem z paroma innymi duchownymi, ale jakieś licho ich porwało. Za dużo naukowych teorii, racjonalizmu i logiki w miejscu gdzie można tym wszystkim się po prostu podetrzeć. - powiedziałem zimno i obojętnie - Jesteście mi teraz winni przysługę. Myślę że to co mówicie że jesteście świeżoupieczonymi łowcami wampirów... to może być prawda, ale nie musi... Bądź co bądź skoro już się ktoś podejmuje tak niebezpiecznego zadania, lepiej aby zginął wypełniając swoje zadanie.

Dozbrajając się wziąłem tarczę. Tyle mi będzie jeszcze potrzeba... swój strój zmieniłem z powrotem na szatę akolity. Jakoś jej kaptur zawsze się trzyma na głowie nawet podczas biegu.

Chatka... wywołała u mnie dreszcz. Przepowiednie i proroctwa. Kolejny paskudny element w pomylonej układance, jaką trzeba rozwiązać. Najgorsze to jest to że po prostu nie mogę skupić się na swoim głównym celu.

Kiedy zebraliśmy się wieczorem wszystkich powitałem skinieniem głowy. Trochę głębszym dla Zabójców.

- Dumni Dumnarson, akolita Gazula. Jak dotąd trochę walczyłem z nieumarłymi - przedstawiłem się jeszcze nowszym towarzyszom.

Kiedy rozległ się wrzask dobyłem miecza... czarnego o szerokim ostrzu. Tradycyjna broń gazulitów.

- Dosyć gderania. Pora działać. - rzekłem ponuro i ruszyłem naprzód od strony od której polecił Thorn
_________________
Przyjaciel czy wrĂłg? - Rhunar Ragnison, Magnus Regenbogen
Lily et Pique - Gundrik Grundisonn

[Martin von Carstein]

<Staram się rozejrzeć dookoła i popatrzyć na twarze mej kompaniyi na czas tego polowania. Jankovie, na stare lata przyszło ci się uganiać za jakimiś bestyjami po nocach. Zamiast po bożemu dziewki klepać w karczmie przy butelczynie przedniej gorzałki i zacnym mięsiwie tudzież polewce z rozmarynu. Mus to mus, same się pieniądze nie zarobią, a tym młokosom trza pokazać jak się walczy. W mych kościach ciągle siły dość, jestem niczym jurny ogier wpuszczony między piękne klacze!

Chwytam i wyciągam wierną szabelczynę z pochwy i rzecze do kumatorów mych >


- Jam jest Jankov Zagubowicz <nie ukrywam mego kislevskiego akcentu> wierny sługa <duma bije w mym głosie> Carów Kremlowskich. Tą piersią <biję się lewą ręką>, gdy stałem w pierwszym szeregu walczących, broniłem honoru mego władcy. Wielu jest gotów to zresztą potwierdzić. Mą wierną szabelką ściąłem z tuzin hobgoblinów, zielonej zarazy, ściąłem jak doszło do walki wręcz. Pardonu nie dawałem. Jednego nawet, takiego groźniejszego, swymi zębiskami pochwyciłem. A rzec muszę iż się wyrywał okrutnie, jednak nie takie stwory pokonywał Zagubowicz. Ścisnąłem swe szczęki, kwiknął jeno raz i soki z niego popłynęły. Tfu! Tfu! <Spluwam demonstracyjnie na ziemie> jak tylko sobie o tym przypomnę to smak plugawy w mych ustach waszmościowie taki, że nie do wytrzymania. Jeno gorzałka, wódka najlepiej, pomaga w takim przypadku. Albo miód pitny, przedni trunek... nie ma któryś z szlachetnych panów przy sobie, aby stary wojownik mógł przepłukać swe gardło strapione? He he he <rubasznie się śmieję> Waszmościowie po tym polowaniu na to monstrum najlepiej zrobimy jak się do karczmy udamy i z tutejszymi specjałami zapoznamy, nie godzi się wszelako aby wojownik strapiony odpoczynku nie zaznał przy ciepłym ognisku i godnym napitku. <Unoszę szablę i potrząsam ją przed sobą na postrach potworowi> Hajda! Zatem na bestyje Panowie Bracia! Nie okazywać gadzinie litości, nie brać jeńców! Coby to nie było będzie pewnie miało zębiska jak sztylety, a ramiona niczym stare dęby. Z ostrymi jak sierpy na żniwa pazurami. A szybkie to to i silne... me ramię zbrojne wiele potrafi, acz w gardle suszy i wzrok już nie ten... i piesek, jak widzę. Dobry wybór Mospanie. Na Niedźwiedzie to tylko z psem. Szkoda, że tylko jeden. Ale lepszy jeden, a na pewno w sercu jego goreje odwaga jak w całej sforze.

<Staram się dojrzeć jakieś ciekawe rzeczy w mych towarzyszach. Na przykład czy u pasa nie mają butelki.

Lustruję wzrokiem okolice i wytężam słuch. Wrodzona ostrożność raczej nie zachęca mnie do maszerowania na czele grupy, ale też z tyłu nie chcę zostawać. Pazurzyska wbite w plecy nie są z pewnością niczym miłym>




_________________
http://vaevictis15mm.blogspot.com

[Cranmer]

Męczące życia człowieka o moim urodzeniu, albo ktoś włazi do dupy, albo chce o głowę skrócić. Biorę pod uwagę jego wodolejstwo i chęć przypodobania mi się mogę wnioskować, że Hrabia miał bękarta co miał fetysz zbyt mocny jak na małe miasteczko więc go w dupę kopnął, a gawiedź dorobiła do tego bajkę.

Przygotowania do wyprawy na bestię odbyłem z cieniem szyderczego uśmiechu, kto by traktował poważnie takie bajki. Szlachta ganiająca zwierza po mieście w nocy... zawsze wolałem polować na lisy. Pieniędzy mam dość ale nigdy zaszkodzi mieć więcej.

Początek wieczornej eskapady przyjąłem z obliczem pewnego znudzenia, zapoznanie się z osobami biorącymi udział stojącymi poniżej mojego stanu uznałem za zbędne, a Hrabiego można określić nie konkretnym albo ostrożnym. Jeśli ktoś w tym czasie mi się przyglądał zobaczył znudzonego szlachetkę o jasnych blond - wręcz niemal białych - włosach ubranego w ciemne spodnie, burgundową/bordową koszulę i dopasowaną kolorem do spodni kamizelkę zbrojnego w broń szermierczą: rapier i lewak. Odzienie pozbawione jest herbów jednak jest wyraźnie dobrej jakości, tak samo broń wykonana jest kunsztownie jednak bez szczególnych zdobień.

Dopiero krzyk mnie otrzeźwił z myślenia, przez chwilę biłem się z myślami z którą grupą ruszyć, Hrabia nie zaprosił do kompanii więc nie wypada zostaje więc tamta grupa awanturników... afront jak nic, ale cóż przełkniem to.

Skoro jednak zaczęli się przedstawiać to ja może też powinienem ? Nie wypada w takiej sytuacji.

- Jam jest Alexander von Spitch i trafnie prawicie dobrzy ludzie, trzeba nam działać.

Dzwoniąc ostrogami ruszyłem za pozostałymi.
_________________
#Wichry Północy, Kazdin
#Ciężkie jest życie na morzu, Miguel Rodriguez de Gillera

[Jaracz]

Z ulgą powitałem zmianę nastroju hrabiego. Ot, chyba właśnie tak musi się czuć ktoś pod kim lina na szubienicy pękła, co niechybnie jest znakiem, że bogowie mają inne plany wobec nieszczęśnika. Raz tylko to się zdarzyło na mych oczach i nieszczęśnikiem był tedy gruby Delo, stary pijak, łgarz i dziwkarz. Tak tęgi, że i lina nie strzymała. Dobre sobie... boski osąd. Bo i który z panteonu miałby się wstawić za mną? Chyba tylko Morr... cobym mu zabłoconymi butami za szybko ogrodów nie poplamił.

Hrabiemu złożyłem jedynie oszczędny ukłon świadczący, że przyjąłem jego słowa. Rola łowcy wampirów zaczęła już mnie przesiąkać i niczym całun okrywać niektóre z zachowań. W tym wypadku wymusiła niebagatelną powściągliwość i powagę, dzięki której nie rzuciłem się do kolan szlachetki. Powoli zacząłem sobie zdawać sprawę, że fach którym się zajmuję, a raczej którym się zajmę niesie ze sobą pewne przywileje - jak dobrze się karty ułożą, to i ze szlachtą będzie się łatwiej rozmawiało. Tedy zaś i strumień złota będzie szerszy.

--------

Nie przejąłem się zaginięciem Moldena. Nie był mi wszak znany. Jednak recytująca wiersze i martwa od miesiąca babka wywołała jakieś mocniejsze uczucia. Bynajmniej ze względu na obrzydliwości. Zimny dreszcz który smagnął mnie po kręgosłupie wywołały słowa. Gdy trup wybuchnął starałem się zakryć nos rękawem. Cholera wie, czy jakiejś grobowej zgnilizny się człowiek w pracy nie nabawi. Przez materiał ubrania można było słyszeć przytłumione słowa, jakie wypowiedziałem do zmarłej w języku klasycznym.

Na wszelki wypadek, gdy wychodziliśmy, nożem wyryłem na drzwiach X, aby mieszkańcy miasteczka z dala się trzymali.

- Mawiają, że poeci najsławniejsi są po śmierci - mruknąłem do towarzyszy kierując się w górę ulicy, w stronę centrum - Może któryś się dobija z ogrodów Morra?

Chciałem jedynie zagaić rozmowę, by zapomnieć o ciężkich słowach rymowanki. Wyszło na to, że się zacząłem nad nią zastanawiać. Bo za cholerę też nie wiedziałem co oznacza. Oczywiście głupi nie jestem i wiedziałem, że musi mieć coś wspólnego z wierszykiem, którym nas uraczyła Tekla. W końcu cóż za zbieg okoliczności w przeciwnym razie musiałby to być?

Po przemierzeniu całej ulicy, gdy już mijaliśmy domy na wejściu na główny plac, udało mi się zepchnąć poezję martwych gdzieś na dno umysłu. Głównie z powodu dojścia do wniosku, że nie o mnie traktowały słowa. Nie dla mnie była przeznaczona ta wróżba.

Korzystając z okazji dozbroiłem się w mocną linę i latarnię z olejem. Bardziej mi jednak zależało na szybkim znalezieniu jakiejś świątyni i wyproszeniu u tamtejszych kapłanów poświęcenia wody z manierki. Pomoże, nie pomoże. Ale z pewnością nie zaszkodzi. Dopiero wtedy mogłem się udać na "zebranie".

--------------

Już gdy hrabia wspominał o Thornie, miałem wrażenie że to tęgi zabijaka. Stanowczo nie ta liga, chociaż życie mnie nauczyło, że każdy ewentualnie kończy w ziemi. Jednakże obecność krasnoludzkich awanturników mnie zaskoczyła. Tyle się opowieści o nich nasłuchało, że gardzą czyimkolwiek towarzystwem, często nawet sami sobie są wilkami. Ci jak widać, chyba nie. Z drugiej strony, na owieczki też nie wyglądali. Przezornie unikałem ich wzroku.

Gdy już się podzieliliśmy na grupy i wszyscy zaczęli się przedstawiać uważnie się im przyjrzałem. Przy Zagubowiczu, zgubiłem się się mniej więcej przy słowach "ścisnąłem swoje szczęki" i już dalej słyszałem tylko szum. Spostrzegłem jednak, że to musi być dobry kompan do picia i trzeba będzie to wykorzystać gdy się nadarzy sposobność.

- Gerhard von Kufstein. Łowca wampirów - przedstawiłem się na koniec - Postarajmy się go chociaż zranić. Ciężko o męża, który by siłą zatłukł taką bestię. Zmieniać się jednak musi. Jak będzie raniona, można urządzić drugie polowanie. Na człowieka, nie na wilka.

Nad tą, zgoła prostą taktyką myślałem naprawdę długo. Zdawałoby się odkąd usłyszałem od łowcy o tej bestii. Nie mając dostępu do ksiąg uczonych, musiałem główkować sam i to był jedyny rozsądny plan. Alternatywnym było spalenie całego miasta, łącznie z mieszkańcami lub/i wynajęcie prywatnej armii. Poniekąd ostatni z pomysłów hrabia wdrożył w życie...
_________________
#Przyjaciel czy Wróg => Alex Zir, człowiek, magister alchemik.
#Przekleństwo Wzgórz Hager => Brokk Imrakson, krasnolud
#Sylvania - Ziemia Przeklętych => Gerhard, człowiek
#Lily et Pique - Blaise Cillianmour, szlachcic

[kain]

Wszyscy

Deszcz padał coraz gęściejszy, a wiatr zdawał się wzmagać. Na ulicach zapanowała taka cisza, Ĺźe mogliście usłyszeć bicie waszych serc. Ruszyliście. KaĹźdy w wyznaczonym Thorne’a kierunku.


Lafel Ulmar

Ruszyliście, mogliście iść tylko w parach.Hrabia zostawił konia i ruszył pieszo. TuĹź przed nim Halen wyforował się na przĂłd oraz Ty. Ĺťołnierze Hrabiego byli ubrani standardowo w pełne zbroje kolcze. Nie za dobry wybĂłr zwaĹźywszy na pogodę. Ich kroki były ciężkie, i robiły dość duĹźo hałasu. SierĹźant i Ty nadawaliście tempo. Hrabia za wami, obok niego jeden z Ĺźołnierzy i trzech z tyłu. Gdy mijaliście przecznicę nagle usłyszeliście hałas za wami. OdwrĂłciliście się momentalnie i zobaczyliście jak ostatni z Ĺźołnierz, ktĂłry zamykał pochĂłd stał jak zamurowany. Deszcz sprawił, Ĺźe dopiero po chwili zauwaĹźyliście jak krew spływa mu po twarzy, a gdy jeden z Ĺźołnierzy dotknął go .. ten runął martwy na ziemię…

Ĺťołnierze zaczęli szeptać Ĺźe to demon, istota z otchłani i przyzwać inne zabobony, ktĂłre są dostępne nie tylko wieśniakom… Hrabia zaczął ich uspokajać.. SierĹźant kiwnął głową jakby wątpił Ĺźe im się uda.


Jankov / Axel / Gerhard / Spitch / Reinhard

Szliście do przodu, w szyku jakim ustaliliście. Deszcz sprawiał że wasze ubrania coraz bardziej nasiąkały wodą, a wiatr sprawiał że szło się coraz ciężej. Domy straszyły ciemnością, a wokół żywej duszy. Szliście tak coraz szybciej aż doszliście w końcu do miejsca skąd było słychać krzyki. Drzwi od domu były wyrwane z zawiasów, coś dużego musiało przez nie przejść lub je wyważyć. Weszliście do środka grupa Thorne też tam była. Sam Thorne przyglądał się kobiecie, która została rozszarpana a jej wnętrzności walały się po ziemi. Koło kobiety leżała, roztrzaskana kołyska.

- Dziecko, to bydle porwało dziecko.. ale kurwa po co ? – mruknął najemnik

Thorne podszedł do was i rzekł:

- Kto z was dowodzi lub będzie dowodził ?

_________________
#sesja Miasto: Dante Cavenaghi
#sesja Wichry Północy: Kain

Kobiet potrafiących służyć za materac jest wiele na tym naszym nie najweselszym ze światów. Ale znalezienie dowcipnie czy roztropnie gadającego materaca nie jest już takie proste

[pawelczas]

Istnieją demony, w to nie ma wątpliwości, pomyślał Lafel, lekko pocąc się ze strachu. Nie należał do bohaterów, którzy z pieśnią na ustach rzucają się w stronę wroga. Jeśli już, to woli z odległości wysłać strzałę lub kilka strzał. Walka wręcz to ostateczność.

Bardzo ostrożnym krokiem podszedł w stronę martwego już mężczyzny, dokładnie mu się przyglądając. Nie posiadał co prawda zdolności medycznych, by określić jak głęboka była to rana, lecz wiedza o dzikich zwierzętach mogła go uświadomić o tym, z czym ma do czynienia. Czy to może człowiek, a może bestia. Pazury czy miecz. A może w ogóle żadnych śladów, co w ogóle wydawało by się podejrzane.

Zaraz potem sam schylił się nad powierzchnią, jakby szukając śladów. Przecież bestia/byt/człowiek nie mógł ulotnić się jak powietrze. Lecz dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że jest przecież na kamiennym bruku, a nawet jeśli by był jakieś ślady, to został by szybko zmyte przez deszcz. Choć nie spodziewał się żadnych wyników, żal było by nie spróbować. A nóż coś zostało...

Jeśli nie znalazł żadnych śladów, cmoknął kilka razy w stronę Mruka, by podszedł tutaj. Zaraz potem przybliżył go do rany(jeśli była, a jeśli nie, to do miejsca prawdopodobnego uderzenia), by wyczuł. To w końcu pies, zwierzę, które ma lepsze zmysły od człowieka. Po zapachu winien poznać, nawet mimo deszczu.

Jeśli którakolwiek z tych metod pozwoliła mi na określenie kierunku, dzielę się z tym z moimi towarzyszami.
_________________
Manfred, Rycerz Płonącego Słońca- Wichry Północy
Robert, Błędny Rycerz z Bretoni- Miasto
Lafel, Łowca-Zwiadowca- Sylvania

[kain]

Reszta/ poza Lafelem

Thorne spojrzał na łowcę czarownic i uśmiechnął się tylko. Pokazał coś na migi swoim ludziom a Ci stanęli przed drzwiami.

- Dobra, Herr Gerhard co wiecie o Wilkołakach, kłakach i innych futrzakach?

Gerhard: Obejrzałem się na ludzi Thorna i pomyślałem, że w istocie to nie może być ich pierwsza taka akcja. Tylko po co wtedy hrabiemu dodatkowi ochotnicy? Długo nad odpowiedzią się nie zastanawiałem, a ta sprawiła że zadrżałem w duchu. Wszak na dobrym polowaniu i wabia nie może zabraknąć.

Zanim odpowiedziałem Thornowi zerknąłem na rozszarpaną kobietę. Twarz jak zwykle przy oglądaniu trupów miałem bez wyrazu. Zwróciłem natomiast uwagę na rozstaw ran. Medykiem może nie jestem i wiedzy potrzebnej nie posiadam, ale mimowolnie wyobraziłem sobie jak duże musi być zwierzę o takim rozstawie pazurów.

- Mniej niż bym chciał - mówię szczerze, a potem zupełnie strzelając na oślep i ratując się wioskowymi bajaniami - człowiek zamieniający się w wilka. Noszący przekleństwo od ugryzienia. Jak już mówiłem swoim towarzyszom... lepiej go zranić teraz, a ubić w dzień - pokazuję palcem na kobietę - nie ma sensu ryzykować, kiedy można to załatwić sposobem.

Rozejrzałem się po pokoju zanim podjąłem dalej.
- A dziecko? Sigmar jeden wie. Może chce przedłużyć gatunek i ugryzie dziecko?

Axel zaczął przeglądać dokładnie pokój i oglądać ślady jakie zostawiła bestia wchodząc i wychodząc. Trochę zerknąłem na zwłoki. Staram się ustalić czy to naprawdę zrobił wilkołak i dokąd się udał. Na uwagę Thorna nic nie odpowiedziałem. W końcu to Gerhard dowodzi. Z przerażeniem stwierdziłem że nie mam srebra.>

-Potrzebujemy srebra Gerhardzie....W jakiejkolwiek formie, najlepiej poświęconego...Niestety nie udało mi się zdobyć niczego takiego w mieście.....

Dumni również nie omieszkał podumać nad zwłokami kobiety. W kaplicy Gazula uczono go wyprawiać zmarłych na tamtą stronę. Obadał rany i ich głębokość. Znał się na trochę na medycynie. Po chwili z ziemną obojętnością przedstawił swoją diagnozę. Jak wielkie to musi być bydle i w co jest uzbrojone, bez zbędnych komentarzy.

- Z pewnością większe od człowieka. Potężne szpony i kły. Walka wręcz może być niewskazana, jeżeli nie jest się przyzwyczajonym do walk z dzikimi bestiami.

Gerhard przyjrzałeś się dokładnie zwłokom i naliczyłeś że bydle musiało mierzyć ponad 8 stóp, prawie 9. Waga istoty musiała być około 180 kilo. Rany zostały zadane czymś ostrym, zapewne szponami, a głębokość rany była znaczna. Istota musiała cechować się niebywałą siłą, bowiem dostrzegłeś, serce kobiety zostało wyjęte a kości zostały wyrwane z jednym zamachem. Nie było śladów kilku ciosów, uderzeń w tym miejscu. Prawie niemożliwe wydawało się by coś takiego zrobić gołymi rękami, pazury musiałaby być ostre niczym najlepsza stal. Dumni i Axel po chwili to samo mogli stwierdzić.

Thorne spojrzał się na was, lecz skierował swoje słowa do Gerharda:

- Może i chce mieć potomka chociaż.. to bez sensu. Moja wiedza waszmości może jest mniejsza od waszej lecz czy słyszeliście kiedyś o inteligentnych bestiach, których zachowania cechowała by pewna systematyczność. To nie pierwsze dziecko.. Dobrze. Rozdzielamy się czy chodzimy w grupach?

Podszedł do was jeden z krasnoludów. Był niski, niższy nawet od Dumniego, lecz szerszy w barach a jego twarz zdobił tatuaż, przedstawiający coś w rodzaju drutu kolczastego:

- Balin syn Balzuda - obejrzał sobie i mruknął - bydle wielkie. Dziad mówił mi raz o takim, ha.. ubić takiego to dopiero będzie..zginąć to będzie chwała.. Wielkie bydle
Odszedł i począł sprawdzać swój topór.

Thorne spojrzał na was raz jeszcze i rzekł:

- Gerhard wy przeszukacie .. dzielnicę biedoty. My pójdziemy w inną część miasta, jak spotkacie Hrabiego zabieracie ich ze sobą. Potem spotykamy się przy wyjściu z miasta. Ruszymy potem do Hoetmar.. w kierunku lasu i cmentarza.. Zgoda ?

Gerhard: Kiwnąłem głową.
- Zgoda. Sigmar i bogowie z wami waszmoście.

Odwróciłem się od rozszarpanej kobiety i kiwnąłem głową na towarzyszy.
- Ruszajmy. Zanim zacznie świtać, chciałbym już pić obiecanego przez Jankova cienkusza.

Ostatnie słowa rzuciłem bardziej jako pociechę niż obietnicę. Pociechę dla tych, którzy świtu mogą już nie ujrzeć. Kto wie, czy nie znajdę się w ich gronie...

Lafel

Szukaliście śladów, lecz deszcz je rozmył. Pies jednak coś zwęszył. Nie byłeś pewien lecz warczał jak oszalały. Zaczął biec. Sierżant spojrzał się na Ciebie, potem na psa i krzyknął:

- Za nim. Biegiem i kurwa nie rozłamywać szyku..

Biegliście tak parę chwil. Pies zatrzymał się na rozwidleniu dróg. Czekaliście a Ty próbowałeś go uspokoić bo ten zaczął skomleć. Czyżby się bał? A może pierdolca dostał ? Nie było to ważne bo usłyszałeś nagle jakiś śpiew. Kurwa kto śpiewa na polowaniu. No tego nie grali..

Oj ty pieśni, piosnko ty dziewczęca
W ślad za słonkiem jaśniejącym śpiesz
Żołnierzowi z pogranicza dźwięczne
Od Kasienki pozdrowienia nieś.

Ruszyliście lekkim truchtem. Dwójkami, w końcu skręciliście w prawo i zobaczyłeś jak jednak z grup zaczyna czaić się przy budynku.


Reszta
Ruszyliście więc powoli. Deszcz rozpadał się na dobre, totalnie utrudniając widzenie. Szliście dalej dwĂłjkami powoli i ostroĹźnie aĹź dotarliscie do dzielnicy biedoty. Potworny fetor doszedł do waszych nosĂłw, chociaĹź wiatr na szczęście szybko “przeczyszczał powietrze”. Ludzie tutaj nie widzieli balii z wodą od dawien dawna zapewne. Teraz jednak wszyscy się po chowali zapewne do kanałów, czy opuszczonych domĂłw. Gdzie nie gdzie, pod jakimkolwiek zabudowaniem, daszkiem moĹźna było dostrzec śpiących bezdomnych. Jednak dookoła panowała cisza, tak Ĺźe jedynym hałasem był spadający deszcz z nieba.

Zaczęliście dyskutować nad planem gdy nagle Jankov zaczął śpiewać sobie. Gerhard próbował mu zwrócić uwagę co przerodziło się w gorętszą dysputę.

I gdy tak sobie dyskutowaliście a Jankov sobie podśpiewywał w dodatku, waszą jakże kreatywną dysputę przerwał pomruk. Ciche warknięcie a po nim płacz dziecka. Zamilkliście a potem..drzwi jednego z domów od tak wyrwały się z zawiasów i przeleciały trafiając prosto w Jankova, rozcinając mu łuk brwiowy.. Widać było że Kislevita marzy o tym by zostać cyrkowcem, bowiem wywinął pięknego fikołka do tyłu i upadł czachą na glebę. Gdy podniósł głowę można było zobaczyć że jego twarz jest cała czerwona a pod prawym okiem ma odciśniętą klamkę. W prześwicie, w miejscu gdzie kiedyś były drzwi ujrzeliście dwa czerwone ślepia i pyszczek. No, dobra.. pyszczkiem to to nie było, bowiem sam pysk był długości przedramienia dojrzałego mężczyzny. Pysk się rozwarł i ukazał wam rząd zębów. Ryknął i zniknął w mroku i głębi budynku.

http://www.northants-familytree.net/baker%20street%201970.jpg

Dom był z drewna, a przed wejściem były trzy stopnie. Cała ulica była szeroka na tyle że jakby szły koło siebie cztery osoby to wtedy stykały by się barkiem w bark i przeszkadzały sobie. Ulica nie była więc zbyt szeroka. W środku panowała ciemność. Deszcz uniemożliwiał rozpalenie ognia. Narada trwała szybko i postanowiliście podzielić się na zespoły.
Axel i Reinhard przebijają się przez sąsiedni dom na tyły i pilnują czy bestia nie ucieknie tamtędy. Reinhard z tarczą bliżej wejścia, Axel nieco z tyłu by obserwować dach. Są w zasięgu okrzyku.
Gerhard i Dumni zostają na froncie i pilnują aby bestia nie uciekła tą stroną. Dumni z tarczą bliżej wejścia, Gerhard nieco z tyłu by obserwować dach.
Spitze i Zagubowicz odchodzą na boki i chowają się pod ścianami sąsiednich domów. Jeśli bestia będzie chciała zaatakować, są w zasięgu okrzyku, wzroku i biegu.
Gdyby bestia nie chciała wyjść postanowiliście przeczekać ją do rana, wtedy powinna stać się człowiekiem.

Axel / Reinhard

Axel: Gerhard jesteś bardziej szalony niż ....głupi <dodaje szeptem. Razem z Reinhardem chcę przedostać się na drugą stronę budynku >

Ruszyłeś z Reinhardem wchodząc do budynku obok. Na szczęście drzwi były otwarte, a dokładniej ich po prostu nie było. Stąpaliście powoli kierując się do czegoś co mogło być oknem. Nagle wielki wstrząs targnął pomieszczeniem bowiem coś z sąsiedniego budynku przebiło się przez grube warstwy drewna. Coś wielkiego przebiegło koło Ciebie więc nie myśląc sieknąłeś na odlew byle by trafić. Bestia nawet nie zwolniła tempa, tylko machnęła ręką od tak więc ty rzuciłeś się w bok by nie dostać, tylko pobiegła do przodu rozwalając kolejną ścianę i znikając w mroku następnego budynku. Tam też słychać było wielkie jebnięcie i odgłos rozwalanego czegoś.

Reinhard stanąłeś jak wryty. Nie wiesz co zrobić bo nigdy wcześniej nie spotkałeś się z czymś takim. Podszedłeś powoli do dziury między budynkami. Kurwa!!! To coś musi być wielkie, kurewsko wielkie i silne bowiem by rozwalić te deski trzeba by uderzeń i to nie kilku topora i to przez naprawdę zaprawionego i rosłego chłopa. Chciałeś to dotknąć ale bałeś się że Cię to poparzy.

Jankov / Lafel / Gerhard / Spitch / Dumni

Gdy Axel z Reinhardem wszedł do środka była cisza. Cisza trwała może pięć sekund a potem jedno jebnięcie, drugie jebnięcie i trzecie pierdolnięcie. Buch, bam, Buch.. kurwa co tam się dzieje? Czyżby były bestii było kilka? Nie widzicie bo deszcz utrudnia widoczność więc musieliście podejść na sam ganek. Widzicie rycerza, który stoi obok dziury i wygląda jakby zesrał się ze strachu albo zahipnotyzowany spogląda na wielką pieprzoną wyrwę w ścianach i Axela, który podnosi się z gleby.

A deszcz nadal pada rzęsiście. Księżyc świeci wysoko. A gwiazdy świecą.

Hrabia, Halen i żołnierze zaniemówili.

zapraszam na doca
_________________
#sesja Miasto: Dante Cavenaghi
#sesja Wichry Północy: Kain

Kobiet potrafiących służyć za materac jest wiele na tym naszym nie najweselszym ze światów. Ale znalezienie dowcipnie czy roztropnie gadającego materaca nie jest już takie proste

[Blackswordsman]

<Wstałem szybko, schowałem miecz do pochwy. Zawiązałem drut kolczasty na pułapce na niedźwiedzia.Otworzyłem pułapkę, zablokowałem zapadkę i trzymając żelastwo za podstawe w jednej ręce a tarczę w drugiej ręce ,ruszyłem biegiem w ciemność za wilkołakiem. Cały świat zniknął. Tylko Axel i wilkołak. Co Axel sobie myślał nikt tego nie wiedział, a może nie myślał tylko działał?? Zniknął w ciemnościach nie oglądając się na nikogo. Może oszalał bo nijak można było wyjaśnić jego działanie.> <I tak mnie czujesz. Więc nie będę się skradał. Pędze za bestią. gdziekolwiek pobiegła. Wielki zwierzolud, człowiekwilk czy jak cię zwać idę do ciebie. Zaczekaj albo prowadź...Natłok myśli Axela był ogromny. Przez tę chwilę dowiedział się o wilkołaku więcej niż opowiadały wszystkie bajania...Axel absolutnie nie chciał ginąć i nie zamierzał. Axel miał plan.>
_________________
Jestem mieczem i zbroją. Moja droga tam gdzie krew.

MG tu i tam ^^
#Sesja Przekleństwo Wzgórz Hager Gatz
#Sesja Miasto Darrow
#Sesja Wichry Aderus

[Martin von Carstein]

- Tfu, waszmość na taką robotę.

<Ruszam jak rosomak, nie bacząc na moją posturę i tuszę znaczącą. Czujny, spostrzegawczy, uważny i w każdej chwili gotowy do pośpiesznego odwrotu, uniku tudzież ucieczki na ostatnią rubieże, jak to było podczas oblężenia Praag i ich Okopów Świętego Ursyna.

Czyli do tutejszej karczmy.

Psubrackie chamskie wilcze ścierwo wyrywa dziury w ścianach, imperialni srają w gacie. Tylko Pan Zagubowicz, pokorny wyznawca Ojca-niedźwiedzia na posterunku, nie bacząc na śmierć tudzież niebezpieczeństwo, ale też nie idąc na pierwszą linię oporu. Ciągle w mej głowie przebrzmiewa jedna myśl, głośno i wyraźnie.

Urżnę. Ci Kutasa. Bestyjo!

Robię młynek mą szabelką, ochoczo czekam na jakąś akcję.
Ja mówiłem, spalić wilczysko, domek nędzny do gołej ziemi. Niech kamień na kamieniu nie zostanie mówiłem. Tfu, z taką robotą. Teraz trzeba będzie się nabiegać, a gardło suche jak wiór na stepie szerokim. Żebym przynajmniej urżnął mu przyrodzenie, to moje>
_________________
http://vaevictis15mm.blogspot.com

[Rademenes]

Reinhard von Galten


~~Na Sigmara! Jak mogłem myśleć, że opowiadania piastunki to bajędy starej baby! Dokładnie jak w nich - Wilkołak!~~
~~Co jest ze mną? Strach? Bać to się zacznę, jak do mnie w pełni dotrze to, co widziałem! To lepiej, żeby dotarło po walce, gdy będę mógł wlać w siebie mocnego miodu, by zagłuszyć to potworne wspomnienie. A teraz ruszać się! Ludzie tak narzekają na herbowych, ale każdy pludrak na moim miejscu podałby tyły. Jestem szlachcicem, niech wiedzą chamy, dlaczego mają zginać kark!~~

<Reinhard odrywa się od ściany i zbiera się w sobie. Szepcząc na przemian modlitwy i przekleńctwa, poprawia uchwyt na buławie i tarczy, po czym rusza w ślad za Axlem, na tyle ostrożnie, by nie wpaść na jakąś niespodziankę w tych ciemnościach.>