forum.drachenfels.pl

[kain]

Zir

Zagłębiłeś się po raz kolejny w Eter i przejrzałeś uszkodzenia statku. Wymagać on będzie porządnej naprawy i konserwacji. Część prawej burty powoli się już sypie, maszty do totalnej naprawy. Korozja też robi swoje tak więc miną tygodnie nim Bryk będzi mógł wypłynąć.... Spojrzałeś na ląd do którego się zbliżacie i zaczynasz czuć mrowienie na ciele.. coś...ktoś....nie to nie możliwe..odrzuciłeś od razu te myśli.. przestając się w nie zagłębiać... choć gdzieś wewnątrz czujesz że możesz już nie wrócić...

Wilkomir

Po chwili kapłan jak i jeden z piratów dali Ci łyk mocnego trunku. Pirat zaoferował manierkę z mocnym Tileańskim rumem który chętnie wypiłeś. Kapłan uleczył Twoje rany i czujesz się troszkę lepiej ale Anatolij zaproponował byś poszedł pod pokład odpocząć...Drugi z Kislevitów zaczął bratać się z piratami, żywo dyskutując o potyczce i pijąc z nimi rum... Twoje ciało powoli się nagrzewa i wraca do normalnej temperatury... Zdajesz sobie sprawę że to co teraz zrobiłeś to dopiero początek. Spojrzałeś na wyspę zmęczonym wzrokiem.. gdzieś tam czeka na Ciebie Twoje nemesis... Czy to będzie tylko jedna z kolejnych potyczek czy też może ostateczne starcie... Jednak sama myśl o tym sprawia że czujesz nowe siły.. choć wiesz że to nie wystarczy... Musisz być gotowy optymalnie...

Vendom

Zasiadłeś przy czymś co było kiedyś masztem i spocząłeś. Felix przyniósł Ci wodę i chleb z serem. Erhart nie przyszedł gdy go zawołałeś, po prostu skinął głową i sam też spoczął w odosobnieniu. Zamknął oczy i oddał się medytacji.. Czujesz się zmęczony a skóra piecze Cię od poparzeń... Felix zajął się Twoimi ranami i choć jest w stanie przyspieszyć ich gojenie to nie zaleczy tak szybko bólu który Cię powoli opanowuje. Czujesz każdy mięsień na ciele i każdą nawet najdrobniejszą kość. Sięgnięcie tak głęboko w Eter poważnie Cię osłabiło a jednocześnie masz wrażenie że przekroczyłeś wcześniejsze bariery i zrobiłeś maluczki krok na przód w zwiększaniu swej mocy... Siedzisz tak i wsłuchujesz się w szum morza i śpiew ptaków

Manfred

Spojrzałeś na Natalię i Edwarda. Ten coś zaczął kręcić przecząco głowo ale Królowa zaczęła gestykulować. Usłyszałeś pojedyncze zdania:

"To nie możliwe... Pójdę i się dowiem...To istne zło...Miałby ze sto lat"

Kobieta nawet nie spojrzawszy na Ciebie ruszyła pod pokład. Edward przechodząc koło Ciebie rzucił tylko:

- Ach te baby.. kto je zrozumie...

Pomogłeś Kislevicie i stanąłeś przy burcie i rozmarzyłeś się. Niebieskie fale pochłonęły twe myśli a ty przypomniałeś sobie coś... Stałeś w bibliotece i czułeś obecność Dominiqe koło siebie. Przeglądałeś książkę jakąś.. Nie pamiętasz jej słów, nie pamiętasz treści.. jedynie obrazy.. człowiek w czarnym płaszczu który zabija kapłankę Shallyi...kolejne sceny pokazują jak mężczyzna pochyla się nad umierającą kobietą...a ta go dotyka... Pamiętasz że gdy Dominiqe Ci o tym mówiła bała się ... jakby ten człowiek był jej najgorszym koszmarem.. kimś kogo nie chciała nigdy spotkać.. mówiła o nim z taką pogardą ale i z takim strachem że utkwiło Ci to w pamięci.. reszta jest zamglona

Wszyscy

Statek powoli wpływa do zatoczki. Widzicie na skarpie stojącą fortyfikacje. Na maszcie dumnie powiewa piracka flaga.. Widzicie lufy armat groźnie łypiące w waszą stronę... Zaczyna się ściemniać....
_________________
#sesja Miasto: Dante Cavenaghi
#sesja Wichry Północy: Kain

Kobiet potrafiących służyć za materac jest wiele na tym naszym nie najweselszym ze światów. Ale znalezienie dowcipnie czy roztropnie gadającego materaca nie jest już takie proste

[Jaracz]

Staram się stłumić ten wewnętrzny niepokój. Uspokajam umysł żelazną logiką. Powtarzam w myślach litanię, której uczono nas w kolegium, pozwalającą uzyskać spokój duszy, jakże potrzebny do koncentracji. Wszak wszystko jest ulotne... nawet życie. Czego już doświadczyłem przez Vendoma. Utrata duszy jest gorsza od utraty życia... wszak pozbawiono mnie połowy waluty, którą mógłbym zaoferować demonom.

Uśmiecham się do siebie. Humor mi wraca... wciąż ten sam czarny... ale to wyłącznie oznaka normalności.

Obserwuję piracką flagę dalej opierając się o ocalałą burtę. Jonas pirat i legenda siedmiu mórz... mam tylko nadzieję, że skupimy się na łupieniu bretońskich statków. Wszak składałem przysięgę by chronić Imperium...

Zachód słońca na statku... gdyby tu była jeszcze jakaś dziewka, z którą mógłbym dzielić te piękne chwile. Zamiast tego mam zgraje facetów.

- Życie - mruczę do siebie - czemuś takie okrutne...
_________________
#Przyjaciel czy Wróg => Alex Zir, człowiek, magister alchemik.
#Przekleństwo Wzgórz Hager => Brokk Imrakson, krasnolud
#Sylvania - Ziemia Przeklętych => Gerhard, człowiek
#Lily et Pique - Blaise Cillianmour, szlachcic

[Xsary]

Oparłem głowę i gapię się w niebo. Przydały by się balsamy oraz mazidła, które załagodziły by ból. Nie ma co liczyć na takie specyfiki, zwłaszcza tutaj... Pośród brudu i barbarzyństwa.

Ileż ja bym dał ażeby powrócić do kochanego Altdorfu, do Kolegium... A najlepiej do Debrig, tam nikt mi nie przerywał spokoju, mogłem pracować w ciszy i skupieniu nad przyszłością. Jedynie wieczorami na podwórzu powalałem kolejne worki napchane piaskiem. Treningi...

Ciekawe co u Nathana. Ten awanturnik zapewne roztwonił wszystkie pieniądze, które zarobiliśmy podczas naszej tułaczki. Oby Rosa przywróciła mu normalny stan umysłu, w końcu mają razem dziecko, żyją razem, ba! Na ich palcach są pierścienie zaślubinowe. Odwiedzę ich kiedy powrócę z tej przeklętej wyprawy.

- Felix, popytaj wśród piratów czy nie znalazła by się dla mnie butelczyna rumu, fajka i trochę tytoniu - powiedziałem. - Zapłacę. Gdyby się znalazły przyślij tego człowieka do mnie lub sam wydobądź z mej sakwy odpowiednią ilość srebra i zapłać mu.

Wzdycham. Muszę wypocząć a odrobina alkoholu i dymu z pewnością mi w tym pomoże.

Niech to pioruny... Ciekawe co u Emmy. Misja tak mnie pochłoneła, że od wielu księżyców nie stawiałem wróżb cóż u mojej ukochanej. Chybam przeklętny.
_________________
#Sesja Przyjaciel czy wrĂłg? - Frank albo Fred

[Ethereal]

Dziękuję wszystkim, którzy mi pomogli, wymawiając słowa w Kislevarinie i kiwając głową. W końcu wstaję i spoglądam na wyspę.

Otrząsam się z otępienia i za radą Anatolija kieruję się do swojej kajuty, o ile takową mam. Jeśli nie, to staram się znaleźć odpowiednie miejsce pod pokładem.

Na widoki przyjdzie jeszcze pora. Trza mi odpocząć.
_________________
Ulfir Egillsson, Norsmen - Wichry Północy

[pawelczas]

Gdy tylko bosman do mnie się odezwał, uśmiechnąłem się pod nosem. Może to był punkt zapalny na temat myśli o Dominiq. Podczas gdy miałem widzenie, starałem się zachować względny spokój duszy. Facet w czarnym płaszczu... coraz bardziej mi się nie podoba ten nasz "kapitan". Trzeba mieć nań baczenie. Ściągnąłem hełm i dałem się włosom ponieść przez wiatr znad morza. Ach- nie ma nic przyjemniejszego po burzy jak promyk słońca. Gdy tylko zbliżaliśmy się do wyspy, podszedłem do Jonasa, który coś tam mamrotał pod nosem. Stanąłem krok przed nim i odpowiedziałem mu:
- Takie czasy moje przyjacielu. Albo nie żyjesz albo żyjesz i masz przerąbane. Nie wiem, czy to wynik boskiego planu czy też wymysł Tzeencha- ale jedno jest pewne. Każdy z nas ma tam jakąś rolę do odegrania- i zazwyczaj, wedle scenariusza, jesteś postacią tragiczną, której pisane jest tylko jedno- śmierć. Lecz nim to nadejdzie musisz przejść przez wszystkie akty tej sztuki, zwanej życiem. Dlatego należy ten fakt po prostu zaakceptować. Na każdego człowieka przyjdzie czas- czy to od kuli, sztyletu, choroby a może błyskawicy Vendoma.
Po tych słowach uśmiechnąłem się i poklepałem go po ramieniu. Wraz z nim oglądałem zachód słońca i rozmyślałem.
_________________
Manfred, Rycerz Płonącego Słońca- Wichry Północy
Robert, Błędny Rycerz z Bretoni- Miasto
Lafel, Łowca-Zwiadowca- Sylvania

[Jaracz]

Nie odwracam się do Manfreda, ale za to odpowiadam.

- Och... ja się nie boję o swoje życie kapłanie, tylko o jasność umysłu. Wszak szaleństwo jest równie zabójcze co kula czy sztych miecza. Ze śmiercią się można dogadać. Paranoja to znacznie groźniejszy przeciwnik... Tu trzeba ostrzejszych środków. Czasami mu współczuję...
_________________
#Przyjaciel czy Wróg => Alex Zir, człowiek, magister alchemik.
#Przekleństwo Wzgórz Hager => Brokk Imrakson, krasnolud
#Sylvania - Ziemia Przeklętych => Gerhard, człowiek
#Lily et Pique - Blaise Cillianmour, szlachcic

[kain]

Kerro

Zebraliście się juĹź w grupę. UwaĹźnie oglądasz miejsce w ktĂłrym się znaleĹşliście. Stoicie na jakiejś skarpie, i widzicie jak wzburzone fale oceanu uderzają raz za raz o znajdujące się kilkadziesiąt metrĂłw poniĹźej skały. Przed wami rozciąga się szlak prowadzący gdzieś daleko w gĂłry w nieznane. Dookoła jest naprawdę cicho i spokojnie. Czujesz się bardzo nieswojo. Choć taka cisza i spokĂłj mogłaby słuĹźyć odpowiedniej koncentracji jednak stagnacja nie jest Twoją domeną. Ty kochasz zmiany..wszystko powinno i musi podlegać zmianom.. Zmiany… RozwĂłj… Dążenie do perfekcji… Wtedy jednak i to moĹźe okazać się za mało..bowiem czym dla Ciebie jest perfekcja? Nie ma czegoś takiego bowiem jak osiągnięcie perfekcji bowiem wszystko musi się zmieniać…
Twoje jednak przemyślenia zakłóciło pojawienie się postaci. Mężczyzna w złotym płaszczu i złotą maską na twarzy. Na jego „zbroi” widnieją symbole Architekta. Przy pasie nosi emanujący magią miecz a takĹźe kołczan magicznych róşdĹźek. Mężczyzna, sądząc po jego budowie ciała, opiera się na długim kosturze z ktĂłrego obu stron widać przeplatające się węże ze złota. Fioletowe wstążki rĂłwnieĹź powiewają. Kerro widziałeś go juĹź…w swojej wizji!!! Teraz jesteś pewien. Mag podszedł do was i rzekł:

- Witajcie. Jestem Goro Kasahara – głos jego brzmiał jakby siedem trąb to oznajmiało

-Architekt przewidział to Ĺźe się tu pojawicie. Pierwszy Nekromanta teĹź tu jest a Wy macie mu przeszkodzić w tym co zamierza to zrobić. Jednak prawdziwy cel jego wizyty nie został mi wyjawiony, Wielki Czarnoksiężnik widocznie uznał Ĺźe nie musimy tego wiedzieć. Musimy się spieszyć aby dotrzeć tam przed zachodem słońca…

Ruszyliście razem. Większość czasu szliście w milczeniu albowiem Ĺźaden z was nie miał ochoty na rozmowę. Widocznie wizja walki z Nagashem Ĺźadnego z was nie nastraja optymistycznie.. Kilka godzin później zauwaĹźyliście jakiś ruch po drugiej stronie gĂłr.. jednak Goro kazał wam iść dalej a sam tam ruszył…
Dotarliście na miejsce, ktĂłre wskazał wam Magus Tzeetcha tuĹź gdy słońce zachodziło za horyzontem. Jego czerwonawa barwa swoim blaskiem okryła całą rĂłwninę..Wyczułeś potężną moc przed wami..gdzieś w dolinie… Czujesz ją choć jeszcze stoicie między dwoma gĂłrami i jakieś kilkaset metrĂłw przed wami dopiero zaczyna się zejście w dół….


Manfred / Lestat / Wilkomir / Zir / Vendom

Dopłynęliście w końcu do brzegu. Wy oraz Anatolij, Siergiej, Erhart, Felix, Linoge oraz Giovanni – pirat ktĂłry miał was prowadzić ruszyliście. Zaczynało zmierzchać więc rozbiliście „obĂłz” w jednej z jaskiń. Upolowaliście jakieś jaszczurki czy węże i na ogniu Ĺźeście je upiekli. Pirat miał ze sobą pokaĹşnych rozmiarĂłw manierkę z rumem i kaĹźdego poczęstował… Do tego mieliście chleb ktĂłry rĂłwnieĹź przypiekliście na ogniu by lepiej smakował. Rankiem ruszyliście przed siebie przez jaskinie i wąskie korytarze. Rzeczywiście to był dobry pomysł Ĺźe dostaliście przewodnika gdyĹź bez niego ciężko było by wam się odnaleźć w tych wszystkich rozwidleniach i zakrętach.. W końcu dotarliście do jaskini o ktĂłrej wspomniała Natalia lecz jedyne co tam znaleĹşliście..to zgaszone ognisko!!!
UĹźyliście wtedy wszystkich swoich zdolności i mocy i odkryliście ślady ktĂłre prowadzą w głąb jaskini. Vendom na podstawie manierki i drobnych przedmiotĂłw zaczął ich lokalizację. Nie było to proste bowiem w całej jaskini ciągnął się ohydny i odraĹźający odĂłr Dhar… Wyszliście za zewnątrz w końcu z jakiegoś korytarza i znaleĹşliście, na pewno, na innej części wyspy. Przepiękna zieleń i dookoła panujący spokĂłj. Słońce średnio grzało a wiatr powodował Ĺźe podróşowało się naprawdę przyjemnie….

Wilkomir
Gdy wyszliście na gĂłrę poczułeś dziwną aurę. Znajomą i jakĹźe nienawistną. Rozkazałeś Kislevitą udać się z resztą a sam podążyłeś za śladami znajomej aury. Szedłeś blisko kwadrans gdy dotarłeś na skraj skarpy. Stoi tam on. Dumny i wyniosły jak zawsze. Ubrany w złoty płaszcz i złotą maską na twarzy. Na jego „zbroi” widnieją bluĹşniercze symbole Tego-KtĂłry-Zmienia-Drogi. Przy pasie nosi emanujący magią miecz a takĹźe kołczan magicznych róşdĹźek. Goro opiera się na długim kosturze z ktĂłrego obu stron widać przeplatające się węże ze złota. Fioletowe wstążki rĂłwnieĹź powiewają swobodnie na wietrze. Widzisz Ĺźe słońce za jego plecami zaczyna zachodzić i przybierać krwistą poświatę. Choć nie widzisz jego twarzy, oczami wyobraĹşni, widzisz jego ironiczny uśmiech. Stoicie tak naprzeciw siebie. Dwa odwieczni wrogowie. Ty nie skruszony niczym lodowiec, otoczony wcześniej zaklęciami ochronnymi i wspomagającymi , czujący chłód i on Twoje nemezis. Zaczynasz oddychać coraz wolniej aĹź w końcu wiatr wokół ciebie zaczął się zbierać przybierając coraz zimniejszą formę. Goro chwycił mocniej kostur tak Ĺźe kostki mu zbielały i rzekł:

- Czas zakończyć to Lodziarzu… - gdy wymĂłwił te słowa w staroĹźytnym zaczął od razu wymawiać plugawe słowa inkantacji swoich mrocznych zaklęć

Manfred

Ruszyłeś dalej z towarzyszami lecz gdy dotarliście na jedno z rozwidleń, poczułeś chwyt za ramię. Mężczyzna w czerni wskazał Ci gestem dłoni plaże. Ujrzałeś postać która zaczęła się wyławiać z morskich odmętów. Ubrana w zbroję o czerwonej barwie. Mimo sporej odległości rozpoznałeś go bez problemu. To Czempion ze statku. Jakimś cudem przeżył. Mężczyzna w czerni rzekł tylko:

- Zbieraj się kapłanie. Idziemy. – jego głos jest powaĹźny i bardzo spokojny

Ten człowiek wydaje się być szaleńcem skoro we dwójkę chce pokonać czempiona Boga Krwi. Jednak honor nakazuje Ci iść z nim. Odwaga i duma krzyczą że to wyzwanie...

Vendom / Zir / Lestat

Widzicie Ĺźe kapłan i mężczyzna w czerni spoglądają na jakąś postać na plaĹźy. Nie widzicie jej dobrze jednak wiecie Ĺźe to wojownik. Ślad ktĂłry miał prowadzić do „mordercĂłw” magĂłw prowadzi do doliny
Nagle usłyszeliście krzyk..chociaż bardziej to przypominało ryk zwierzęcia.

- ZIR!!!! JONAS ZIR!!!!! – słowa wypowiedziane z taką nienawiścią Ĺźe ze strachem spojrzeliście w stronę tego ktĂłry je wypowiadał.

Ujrzeliście istotę ubraną w czarne szaty ktĂłra zbliĹźała się z jakiegoś wzniesienia. Na dłoniach miała czarne rękawiczki oplecione metalowymi linami. Wokół niej Dhar była a jej oczy pełne nienawiści. Człowiek szedł po woli a wraz ze zmniejszającą się odległością widzieliście jego twarz. Twarz Zira… Ten widząc iĹź go rozpoznaliście ryknął:

- Zdradziłeś mnie!!! Zginiesz!!!!

Mroczny Zir wyjął zza plecĂłw miecz ktĂłry emanował mroczną magią… Jego oczy są pełne szaleństwa, nienawiści i gniewu… Idzie ku Tobie Jonasie i wiesz Ĺźe musisz stawić mu czoła bo będzie Cię on ścigał do końca Twoich dni.
Vendom Erhart wskazał Ci dolinę i rzekł:

- Ściemnia się lecz mam dziwne przeczucie że my musimy iść dalej..

Spojrzałeś w niebo jakby szukając potwierdzenia i zobaczyłeś jak wielki robal przetoczył się po niebie i znikł gdzieś w ciemnych chmurach. Spojrzałeś na dolinę i Lestata… Czujecie potężną magię..a raczej olbrzymie jej nagromadzenie.. Coś się zbliĹźa nieuchronnie i musicie podjąć decyzję. Walczycie z Zirem ktĂłry musi pokonać swoje mroczne alter-ego ktĂłre jakimś cudem zmaterializowało się czy idziecie za słabnącym śladem do doliny gdzie rozegra się koniec..tylko czyj i czego? – na te pytania nie znacie odpowiedzi…

_________________
#sesja Miasto: Dante Cavenaghi
#sesja Wichry Północy: Kain

Kobiet potrafiących służyć za materac jest wiele na tym naszym nie najweselszym ze światów. Ale znalezienie dowcipnie czy roztropnie gadającego materaca nie jest już takie proste

[Cranmer]

< Przez chwilę wpatruję się w horyzont ' Może tobie nie pokazał albo nie chcesz mówić ale ja widziałem preludium tych wydarzeń... poza tym Goro... możesz mieć coś czego ja chcę albo wiedzieć gdzie tego szukać... chyba, że ten przeklęty demon mnie okłamał... cóż zapewne nie powiedział całej prawdy, ale może jest w tym trochę prawdy... zresztą ciekawe gdzie on polazł... ' - wzdycham ciężko - Rev, nie mamy czasu na gierki, musimy poznać okolicę, wiesz co robić. >

- Idźcie na przód do zejścia, w razie problemów wezwiecie mnie takim dźwiękiem.

< pstrykam palcami wzywając zaklęcie 'Odgłosy' i kreując dźwięk rogu. >

- Na przód i nie ociągać się!

< rozkładam skrzydła i wzbijam się w powietrze aby przyjrzeć się okolicy, nie żeby interesowała mnie topografia terenu, chodzi mi magiczna aurę. Jeśli wizja mówiła gdzieś tutaj stoczą walkę Nagash i ten drugi lisz Valtharys...>
_________________
#Wichry Północy, Kazdin
#Ciężkie jest życie na morzu, Miguel Rodriguez de Gillera

[pawelczas]

Spojrzałem tylko na mężczyznę w czerni i kiwnąłem głową. Czym bowiem jest śmierć jak nie kolejną częścią życia. Cholera, pomyślałem, że też zostałem kapłanem Myrmidi a nie Morra. W tym przypadku filozofia życia była by w jak najlepszym porządku. Wyciągnąłem tylko miecz i wystawiłem włócznie do przodu. Chwilę zastanawiałem się, jaką modlitwę wypowiedzieć, by mieć przy tym czas na przygotowanie ataku. Ale z drugiej strony... walczyłem z Krellem- a gorzej być chyba nie może. Wziąłem głęboki oddech i wypowiedziałem modlitwę Błyskawicznego Ciosu:
- Mymidio- pani wojny. Objaw swojego skromnego sługę chyżością i zwiększonymi zdolnościami bojowymi. Niech me ataki zaleją wroga, sprawiając, iż będzie miał trudność z ich nadążeniem!
Następnie biorę oddech i wzywam potęgę Wezwania Furii:
- Myrmidio- pani strategii i wojowników. Sprowadź na wrogów ludzkości swój gniew, który sprawi iż zdolność manualna do wali wręcz spełznie na niczym, za braci i siostry, które twój kapłan uznaje za swych sojuszników obdarz niesamowitą celnością!
Naprawdę było to wyczerpujące, lecz musiałem dalej inkantować. Tym razem Modlitwę Waleczności:
- Myrmidio, pani strategów. Napełnił swego sługę oraz jego przyjaciół siłą, która pozwoli mi przeciwstawić się wrogowi...
Po tym szedłem wraz z mężczyzną, przygotowanym będąc teraz na najgorsze.
_________________
Manfred, Rycerz Płonącego Słońca- Wichry Północy
Robert, Błędny Rycerz z Bretoni- Miasto
Lafel, Łowca-Zwiadowca- Sylvania

[Jaracz]

- To jakaś pomyłka - mówię kręcąc głową - ja nigdy nie byłem taki głośny...

Uśmiecham się przepraszająco do Felixa i Erharta... do Vendoma też się uśmiecham. Niech zgnije w czeluściach za to co mi zrobił, ale niczego już nie odwrócę.

- Moglibyście odejść? To trochę prywatna rozmowa...

Uśmiech nie gaśnie gdy odwracam się do swojego mrocznego odbicia. Nigdy taki nie był. Zgodnie z moimi podejrzeniami... zbyt długo tkwił w otchłaniach Chaosu. Ciężko mi przychodzi to stwierdzić, ale ten Jonas jest już mi obcy.
I te jego słowa... brzmią jakby był odrzuconą kochanką...

Ostatnia myśl mnie rozpogadza. Dziwne, ale chyba odzyskałem swój dawny dystans do życia.

- Fajne rękawiczki...

Rozdzieram płaszczyznę rzeczywistości i sięgam w dalsze podpłaszczyzny by skrócić drogę pomiędzy mną, a przeciwnikiem. Gdy już dotrę poprzez podpłaszczyzny rzeczywistości do jego dłoni, kreuję wzór na Przekształcenie Metalu. Zawieram w nim symbole przyśpieszonego ruchu cząsteczek metalu, wprawiając całą strukturę w ruch. Nasycam wzór mocą, łącząc go z Eterem, który jako katalizator doskonały pomoże mi stworzyć klątwę.
Chcę aby te metalowe linie, wbiły się w dłonie mojego mrocznego alter ego. Wszak wiem, że to palce są naszą mocą... no i powinien wypuścić ten miecz. Nie pasuje do niego.

Niezależnie od efektu robię kilka kroków w tył i otwieram tubę z kulami. Szybkim zaklęciem wprowadzam je w wirowy ruch wokół siebie tworząc Zaporę ze Stali. Szykuję się do rzucenia innych czarów wspomagających. Wiem że prosta i pełna wysiłku sztuczka z jego rękawiczkami nie powstrzyma mojego odbicia. Mnie by nie powstrzymała...
_________________
#Przyjaciel czy Wróg => Alex Zir, człowiek, magister alchemik.
#Przekleństwo Wzgórz Hager => Brokk Imrakson, krasnolud
#Sylvania - Ziemia Przeklętych => Gerhard, człowiek
#Lily et Pique - Blaise Cillianmour, szlachcic

[Xsary]

Postanowił więc Jonas. Nie jestem pewien czy poradzi sobie ze swoją mroczną stroną. Skoro jegoalter ego potrafiło się zmaterializować to powinien go zmieść w przeciągu paru ruchów. Wszak niektórym potężnym demonom trudno się utrzymać w naszym wymiarze... Ta istota musi być na prawdę potężna, jeśli nie najpotężniejsza jaką kiedykolwiek spotkałem.

Szkoda Jonasa.

Koncentruję się jednak na misji. Wyczulam zmysły na wszelkie podpowiedzi płynące z Eteru. Uważam także by nie zostać zwiedzionym. Działają tutaj potężne siły.

Moi towarzysze mogą nie wyjść cało ze swoich potyczek. Na mnie zatem leży odpowiedzialność całej misji.

Ruszam.
_________________
#Sesja Przyjaciel czy wrĂłg? - Frank albo Fred

[Ethereal]

Wydzieram się wściekle na widok mojego nemezis:

- Goro! Przerobię ciebie na gówno, kurwi synu!

Od razu odpalam z rąk dwa Kislevskie Pocałunki. Trzeba zacząć korzystać z moich nowych wymysłów.

Pociski te są wręcz koszmarnie powolne i niestabilne, byle co może je rozproszyć. Ale... jeśli tylko dolecą, uderza i zadadzą ranę, Goro będzie miał przejebane.

Obojętnie na to, kumuluję moc do silnego czaru, który przywoła mroźną trąbę powietrzną. Skupiam ją wyłącznie na Kasahara. Jeśli zostanie zamrożony przez pociski, nie spieszę się i wkładam maksimum mocy w czar, by go wywiało stąd w pizdu.

Odsyłam moich ludzi, by wsparli kogo uznają za stosowne. Mi nie pomogą, poza tym to moja vendetta. Biegnę tam, gdzie wywiało chuja (lub stoję w miejscu jeśli się nie udało) i pakuję mu specjalnością szefa lodu: podmuchem.

Czary obronne, które zarzuciłem wcześniej na siebie i wciąż je podtrzymuję to: Zapora z Lodu i Lodowa Skóra. Planuję w myślach formuły Lodowego Zwierciadła i Lodowej Zbroi, ale to później...
_________________
Ulfir Egillsson, Norsmen - Wichry Północy

[kain]

Kerro

Wzbiłeś się w powietrze i ujrzałeś grupę ludzi. DwĂłch z nich kierowało się w stronę plaĹźy by zmierzyć się z wojownikiem w czerwonej zbroi ktĂłry władał potężnym dwuręcznym mieczem. Jeden z nich to na pewno kapłan natomiast drugi mężczyzna ubrany był w czarny płaszcz. Następnie TwĂłj wzrok uchwycił Goro ktĂłry mierzył się właśnie z magiem lodu.. Czujesz jak obu otacza potężna aura magii a ich pojedynek chyba ma charakter bardzo osobisty. PoniĹźej tuĹź przy wejściu w dolinę, do ktĂłrej i wy zmierzacie ale z przeciwnej strony, dostrzegłeś dwie istoty walczące ze sobą. Jednego otaczała aura Chamon a drugiego Dhar oraz takĹźe i Chamon. Ci dwaj stoją naprzeciw siebie w skupieniu lecz dostrzegłeś takĹźe magĂłw niebios. DwĂłch magĂłw wraz z innym dziwnym mężczyzną w masce kierują się ku wlotowi w dolinę. WśrĂłd nich rozpoznałeś Erharta!!! Gniew ogarnął Twoje myśli lecz po chwili zapanowałeś nad nim i spojrzałeś w dolinę. Otóş kroczyło w niej dwĂłch czarnoksiężnikĂłw Tzeentcha kierując się do krypty, ktĂłrej właz został otwarty. Sama krypta znajdowała się w najniĹźszym punkcie doliny, z ktĂłrego zrobiono cmentarzysko. Spojrzałeś w miejsce gdzie usunięto właz i dostrzegłeś mrok.. lecz wyczuwasz Ĺźe czai się tam coś mrocznego i potężnego. Nie musisz widzieć ale „smrĂłd” tej aury jest banalnie wyczuwalny.. Spojrzałeś w niebo wysoko i dostrzegłeś Ĺźe coś/ktoś się zbliĹźa.. Wyczuwasz magię nekromancką wokół tej istoty… Widzisz jak zbliĹźa się..zamierzając wylądować tuĹź na środku doliny..
Twoi ludzie powoli dochodzą do zejścia.. otaczając się zaklęciami ochronnymi…
Nagle usłyszałeś jak ktoś z dołu krzyczy:

- Xavier!!!! – słowa te dalekie niczym demony przeszłości, nic Ci juĹź nie mĂłwiło aczkolwiek wiesz doskonale kto je wypowiedział: Erhart Reiss

Wilkomir

Wypuściłeś pierw Kislevskie pocałunki ale Goro z łatwością je unieszkodliwił. Zacząłeś inkantować potężniejsze zaklęcie lecz ten widząc to uderzył w Ciebie kilkoma mrocznymi pociskami ktĂłre sprawiły Ĺźe zachwiałeś się i przerwałeś inkantacje – poczułeś iĹź choć same czary fizycznie nie zadały Ci praktycznie Ĺźadnych ran to uderzyły one w twoją psychikę. Uderzyłeś w niego Lodowymi Podmuchami w ilości cztery ktĂłre zatrzęsły, czarnoksiężnikiem. Ten upadł na jedno kolano lecz ujrzałeś w jego oczach gniew, dłonie pokryły się struĹźkami krwi. Zaczyna coś inkantować… Jego słowa przypominają dĹşwięk rogu wojennego.. dudniącego i roznoszącego się szerokim echem po okolicy. Dostrzegasz jak mroczna aura wokół niego robi się coraz gęstsza i potężniejsza… Goro zaczyna gestykulować coś dłoniami, wykonując skomplikowane dość gestykulacje…

Manfred

Otoczyłeś się zaklęciami ochronnymi i ruszyłeś do boju. Przygotowałeś sobie zaklęcie „Furii” i podążasz ramię w ramię z Linogem. Dotarliście na plażę. Czujesz gorący piasek pod stopami a naprzeciw wam stoi Rycerz Khorna. Ubrany w pełną płytową zbroję oznaczoną plugawymi runami na ktĂłrej wymalowano krwią symbole przedstawiające czaszki. Na głowie ma chełm z rogami, a z pod przyłbicy widzisz tylko parę czerwonych oczu patrzących na was gniewnie. Wypolerowane czaszki dzieci powiewają mu, przyczepione do pasa. W dłoni dzierĹźy potężny, emanujący mroczną aurą, dwuręczny miecz. Sam rycerz przewyĹźsza was o jakieś 20 centymetrĂłw a takĹźe jest o wiele potężniej zbudowany. Widząc was ryknął i wypowiedział dziwne słowa w nieznanym dla Ciebie języku. Mężczyzna w czerni uśmiechnął się tylko gdy je usłyszał i wyjął swĂłj miecz z pochwy umieszczonej zza plecĂłw. Miecz miał zarĂłwno rękojeść jak i ostrze zrobione z czarnego metalu od ktĂłrego biła magia. Linoge odrzucił kaptur i ruszył z mieczem na Khornistę. Pierwszy atak Linoge rycerz sparował z łatwością a gdy ten chciał wyprowadzić drugi ten uderzył go prostym kopnięciem tak Ĺźe mężczyzna w czerni przeleciał kilka metrĂłw w tył lądując na plecach w piachu. Zdawało Ci się Ĺźe przy tym uderzeniu usłyszałeś dĹşwięk łamanej kości.. Rycerz wyciągnął miecz w Twoją stronę i wyzwał Cię…

Zir

Spróbowałeś zaatakować metalowe liny umieszczone na dłoniach twojego mrocznego alter-ego lecz ten wykonał krótki i nie dość skomplikowany gest który zniweczył Twoje plany. Uśmiechnął się krzywo:

- Zapomniałeś Ĺźe myślimy podobnie – jego słowa przepełnione były ironią i pychą

Otoczyłeś się zaporą ze stali stworzoną z kul a on na to czekał. Jego jaźń okazała się silniejsza od Twojej i skierował on kule w Twoją stronę ktĂłre uderzyły Cię z dość dużą siłą obijając Cię. Krew poleciała Ci ust a Ty poczułeś piekący bĂłl na twarzy. Mroczny Zir ruszył na Ciebie z mieczem a dokładniej machnął nim a ten wydłuĹźył się – na łańcuchu – i trafił Cię w policzek, głęboko przecinając go. Będziesz miał do końca Ĺźycia bliznę. Paskudną szramę… Twoje „Ja” spojrzało się na Ciebie i drwiną w głosie rzekło:

- Zostawiłeś mnie na pastwę tych łowcĂłw a Ci głupcy chcieli ze mnie zrobić narzędzie w swoich rękach. Słabi.. tak jak Ty i ten Vendom – po tych słowach splunął na ziemię

- Umrzesz.. ale nim to się stanie będziesz błagał o Ĺźycie…

Vendom / Lestat

Zaczęliście iść w kierunku doliny gdy nagle usłyszeliście krzyk Erharta

- Xavier!!!!!!! – jego słowa wypowiedziane z bĂłlem, Ĺźalem i nienawiścią zwrĂłciły waszą uwagę
Dostrzegliście istotę na niebie z ogromnymi skrzydłami ktĂłra zamiast ust miała kruczy dziĂłb. Zamiast normalnych odnóşy jego dolne członki przypominały odnóşa byka a na sobie miał złocisto-fioletowy płaszcz. W dłoni trzyma kij od ktĂłrego emanuje mroczna magia- on teĹź was widzi. Ruszyliście dalej ku dolinie i dostrzegliście tam dwĂłch magusĂłw kierujących się ku otwartej krypcie. Macie do nich jakieś 200 metrĂłw tylko i oni was nie widzą.. jeszcze. Vendom po śladach wnioskujesz Ĺźe to ich szukacie… Zlokalizowałeś w końcu „niegodziwcĂłw” mordujących magĂłw… Czas zemsty jest blisko
Po przeciwległej stronie doliny zobaczyliście również inną grupę mrocznych magów którzy również kierowali się w dół doliny. Jest ich trójka. Wszyscy są dość potężni, przynajmniej jak wy jeśli nie potężniejsi..
Vendom spojrzałeś na kryptę i poczułeś się jakby zimny dreszcz przeszedł Twoje ciało… Coś co widziałeś w swojej wizji… To to miejsce..

_________________
#sesja Miasto: Dante Cavenaghi
#sesja Wichry Północy: Kain

Kobiet potrafiących służyć za materac jest wiele na tym naszym nie najweselszym ze światów. Ale znalezienie dowcipnie czy roztropnie gadającego materaca nie jest już takie proste

[pawelczas]

- Głupiec...
Rzekłem krótko i chwyciłem się za symbol bogini. Wziąłem głęboki oddech i rzekłem:
- Pani... daj mi swą łaskę w walce z mrokiem i wrogami świata. Napełnij mnie swoją siłą, bym w godzinie zwątpienia, szedł z twym imieniem na ustach. Niech twa boska osoba wejdzie we mnie, bym mógł zniszczyć istotę chaosu, zaś jeśli zginę, przyjmij mnie do swojego królestwa.
Po tej krótkiej modlitwie, wyciągnąłem jedną nogę do przodu, spuściłem głowę. Następnie- nagle ją podniosłem i z uśmiechem na twarzy, biegłem w stronę wroga. Dłoń, w której trzymałem miecz była u dołowi, lecz ostrze było skierowane ku górze. W drugiej ręce była włócznia, którą w biegu rzuciłem we wroga, by zająć nieco jego uwagi. Jeśli odbił, podbiegłem do niego i z tyłu ciąłem w ścięgna. Nie tracąc czasu- zaatakowałem ponownie, tym razem ponowieniem w drugie ścięgno. Przyszykowałem unik przed jego ciosem i wykorzystując ciężar przeciwnika, zaatakowałem go w miejsce, w którym nogi łączą się z tułowiem.
_________________
Manfred, Rycerz Płonącego Słońca- Wichry Północy
Robert, Błędny Rycerz z Bretoni- Miasto
Lafel, Łowca-Zwiadowca- Sylvania

[Cranmer]

< gniew ustępuje miejsca chłodnej kalkulacji... ' Atakowanie teraz będzie błędem, pomijając swoje ułomności jest dość potężny i nie jest sam... w dodatku zbliża się rozstrzygnięcie które widziałem... ' - gdybym miał usta to bym się uśmiechnął. Wskazuję ręką dolinę i przemawiam wzmocniony magicznie głosem >

- TAM SIĘ SPOTKAMY! TWE CIAŁO SPŁONIE A SERCE STANIE SIĘ OFIARĄ NA OŁTARZU PRZEMIAN! TAK SAMO JAK SERCE TEGO NIBY PATRIARCHY BURSZTYNU! CZEKAM NA CIEBIE... BRACISZKU!

< ostatnie słowa są pełne drwiny. Wskazując kosturem magów opadam powoli w stronę doliny, w razie potrzeby jestem gotowy skorzystać z jego mocy.

' Rev mam towarzystwo, kolegialni pomywacze znowu chcą się wtrącać w nasze sprawy. Zaczekamy na nich w dolinie. Poinformuj resztę i pilnuj nieba, zaraz przybędzie 'Pierwszy'. Kości zostały rzucone. '

Przywołuję zaklęcia ochronne i zaczynam obmyślać plan walki. Każdy kto postanowi rzucić mi wyzwanie pożałuje tego, że los skrzyżował nasze ścieżki. >
_________________
#Wichry Północy, Kazdin
#Ciężkie jest życie na morzu, Miguel Rodriguez de Gillera