forum.drachenfels.pl

[Ethereal]

REVAN

Aegis przestał ciskać w bestie magicznymi pociskami i zaczął inkantować coś ciekawszego. W międzyczasie, starliście się z wrogami.

Kolejni padają wam pod nogi, ale nawet i ty po ścięciu tuzina głów zaczynasz odczuwać zmęczenie w rękach i ból od draśnięć.

Po chwili, Aegis trzasnął całą serię czarów. Otoczył siebie, ciebie oraz resztę towarzyszy Strefą Mroku, którą wzmocnił Palącym Dotykiem Cienia. Skupiliście się bardziej, wpuszczając wrogów w mrok. Nic nie widzą i co gorsza dla nich, padają na ziemię i szybko umierają od cieni, które palą jak kwas.

Aegis wyszedł z chmury, otoczony magią Złowieszczego Cienia. Większość rykowców zamarła ze Strachu...
_________________
Ulfir Egillsson, Norsmen - Wichry Północy

[Hauer]

- Tak, spodziewałem się ich. Jednak nie tak wcześnie! Zapowiedz mnie.

Z miejsca więc jak byłem, tak list w ręce trzymany zwinąwszy do kieszeni, ruszam do Hallu. Przemierzając korytarze rozmyślam nad słowami mego przeszłego towarzysza. Cóż począć?

- Cóż począć...
Mówię bardziej w eter aniżeli chociażby sam do siebie.
- Co mi zapisano tak się stanie...

Dotarłszy do Hallu udaję poważnego, choć cień radości z powodu odezwy Govearda przemyka po mej twarzy. Dobra mina do złej gry. Zasiadam na tronie.

- Co dla mnie macie?
_________________
#Vae Victis: Willhelm von Ritzdorf

[Revan]

Revan dobił sztychem żałośnie kwiczącego zwierzoczłeka. Dookoła trup ściele się gęsto. To starcie go zmęczyło, jednak wciąż miał siły, aby się bronić. Nagle rozpoczęło się złowieszcze przedstawienie elfa. Ufał jego umiejętnością i dotychczas nigdy się nie zawiódł. Znając życie, Cohen po tym wszystkim zacznie mu to wypominać przez długi czas, ale w tej chwili było to mało ważne. Ważniejsze było, by przeżyć. Gdy wyszli z mroku, chłodnym okiem ocenił sytuację. Przeliczył szybko oddział, służbowo, bez ociągania się. Miała być pełna siódemka. Nie liczył na żaden kompromis.

Fechtmistrz skinął głową w podzięce dla elfa. Nigdy nie przebierał w słowach, zawsze ograniczał się do prostych gestów. I nikomu to nie przeszkadzało. Otarł klingę miecza o ciało zwierzoczłeka, częściowo oczyszczając je z krwi.
- Teraz zarządzam taktyczny odwrĂłt. Skurwiele nie dadzą nam ani siły wytchnienia, trzeba się przegrupować. – wydał krĂłtkie polecenie.

Inaczej ujmując, zabrzmiało to „uciekać pĂłki siły w nogach”. Sytuacja na razie wydawała się być opanowana, była jakaś szansa na wydostanie się z potrzasku. Umknął przed ciosem spanikowanego mutanta, i kopnął go prosto w krok, dobijając krĂłtkim cięciem. Zrobił dobry uśmiech do złej gry. Skoczył nad trupem swojego dawnego konia. Dookoła dało się odczuć mroczną aurę magii, ktĂłrej uĹźył Aegis. Nawet ludzie niewyczuleni na takie rzeczy stwierdziliby, Ĺźe coś tu nie gra.

Najlepiej byłoby uciekać w kierunku, do którego zmierzali. O cofaniu się nie było mowy, a wędrowanie po lesie, gdzie tyle zwierzoludzi nie napawała optymizmem. Jednakże wskazał pozostałym, aby schowali się w chaszczach, gdy tymczasem on będzie ich osłaniał.
_________________
#Sesja Wojna MagĂłw - Erica Reichert

[Ethereal]

REVAN

Szybko wybiliście się z okrążenia i ruszyliście dalej traktem. Magia Cienia zniknęła, wrogowie ruszyli za wami.

Z krzaków wybiegają kolejni wrogowie. Traktem za wami - całe bandy rykowców. Mała armia. Towarzyszą im grupy Centigorów i tuziny Pomiotów Chaosu i innych opętańczych stworów. Jakaś ofensywa zwierzoludzi.

Nakazałeś ukrycie się w chaszczach. Pierwszą osobą jaka skoczyła w ich kierunku była Natasha. To był jej błąd.

Z krzaków wychynęło ostrze, które poharatało jej prawy bok. Z krzykiem, dziewczyna upadła na ziemię strzykając krwią. Z zarośli wyszło kilku Łupieżców Chaosu z tarczami, nadziakami, toporami, młotami i mieczami. Za nimi kilku miotaczy toporków oraz zmutowany czarnoksiężnik. Zbiera on swoje mroczne moce.

Już myślisz że to koniec, kiedy z drugiej strony traktu nadjeżdża kawaleria. Duży oddział rajtarów, kirasjerów i dragonów. Nad nimi łopocze proporzec ze znakami Imperium, Middenlandu, Sigmara i Morra oraz potężny sztandar o kolorze szkarłatu. Na nim widnieje wielki czarny orzeł z okrwawioną przepaską na oku i srebrnym diademem na skroniach.

Jeźdźcy walą z krócic i rusznic we wrogów. Mag utracił koncentrację, rozproszył magię i padł zasieczony kulami. Topornicy ciskają swoimi ostrzami, ale niewiele to daje. Po chwili wszyscy wrogowie spróbowali uciec, ale padli od kul. Jazda otoczyła was, a rajtarzy i dragoni prują do nadchodzących zwierzoludzi.

Wśród jeźdźców spostrzegłeś kogoś o wyjątkowym wyglądzie. Nosi inkrustowany, głęboko zdobiony kirys oraz solidne żołniersko-szlacheckie ubranie w kolorach karmazynu, bieli i czerni. Na lewym oku nosi karmazynową opaskę z tym samym herbem co na sztandarze. Przy pasie ma dziwny ząbkowany lewak oraz rapier, w dłoniach dwie rajtarskie krócice, z luf których unosi się dym.

Ten sam motyw kruka czy też czarnego orła mają płaszcze i napierśniki wszystkich jeźdźców.

WILHELM

Norsemeni podchodzą trochę, otoczeni przez straż i będący na celu muszkieterów. Jeden z nich, starszawy tęgi chłop w futrzanej "zbroi" podszedł bliżej. Skinął głową i uderzył się pięścią w pierś.

- Baronie Nordlandu, Wilhelmie Von Ritzdorf. My, Norsemen z Hordaland, chcemy paktować. My wylądować w sile na plażach i zaczaić się w głuszy niedaleko Grusberg. My spróbować podbić miasto, ale my pobici. To dowodzić że godnyś. My chcieć kontynuować wspaniała wojna, ale my posłyszeć że plugawe Albiony niedaleko. Jarlu, pozwól nam na przymierze przeciwko występnym Albiońcom, a gniew Mrocznych Potęg ominie Nordland. Będzie mógł Jarl spokojnie pobić możnych przeciw tobie. My pomóc w tym za zapłata.
_________________
Ulfir Egillsson, Norsmen - Wichry Północy

[Ariena]

- Teraz wszystko się zmieni
< Spoglądam na żołnierzy. >
- Możecie się spodziewać wyższego żołdu. Wojsko ma być dumą tych ziem! Dziś macie wolne ponieważ festyn dla miasta, ale od jutra do pracy Panowie!
< Odwracam się i odchodzę z Rikkerbachem >
- ZnajdĹş jak najszybciej kompetentnych ludzi. Mam jeszcze jednego sojusznika...ale to moja tajemnica.
< Dlaczego ojcze byłeś takim głupcem. Wstyd... jak mam żyć własnym zyciem skoro tyle spraw mi zostawił na głowie. Wracam do rezydencji i pilnuje przygotowań >
_________________
Poeta to ktoś, kto pragnie w jasny dzień pokazać światło księżyca

[Revan]

Fechtmistrz zaklną szpetnie pod nosem. Zwierzoludzie, Chaos. Gorzej niż w Streissen. Błyskawicznym susem doskoczył do upadającej Natashy, rąbiąc łupieżcę na odlew, przez kark. Tego nawet on nie mógł się spodziewać. Zamarł, na chwilę, gdy z krzaków wychynęła pokraczna istota, przyodziana w czarną jak smoła zbroję. Czarnoksiężników widział kilka razy, a jeden z nich był warty najmniej pancerną chorągwie. Nie załamał się jednak. Widząc, że jego miecz gładko przesunął się po hełmie przeciwnika, chwycił klingę tuż przy rękojeści, gdzie była tępa, i wepchnął ostrze pomiędzy blachy pancerza, w odsłoniętą pachę. Chciał walczyć do samego końca. Wtem nadjechała nieoczekiwana pomoc.

Pomocą okazała się lekka kawaleria pod wodzą ślepego, przynajmniej połowicznie, wyznawcy Morra. Pomiot Chaosu padał wśród huków i wystrzałów. Koniopodobny Centigor zaryczał wściekle, wymachując kopytami przed głową Revana. Nie zastanawiając się długo, wpakował mu żelazo pomiędzy żebra, i uskoczył przed kilkoma konnymi. Pośród huków i wystrzałów dopadł Natashy leżącej w kałuży krwi i błota, jednak Eneid go ubiegł. Ogarnął rude włosy, zasłaniające twarz dziewczyny. Jeźdźcy otoczyli ich. Zauważył szkarłatny sztandar, z wyhaftowanym symbolem boga śmierci, Morra.

Z jednego sidła do drugiego. Wolał jednak zginąć pod ostrzami mutantów, niż z ręki jakiegoś gorliwego wyznawcy Morra. Wszystko teraz leżało w gestii odpowiednio dobranych słów. Przy odrobinie szczęścia będą mogli się do nich przyłączyć, w drużynie zawsze raźniej. Wstał, chowając dwuręczny miecz do pochwy na plecach. Spojrzał się do tyłu, na Eneida próbującego opatrzyć Natashę. To był fatalny błąd, że pierwsza nadziała się na ostrze chaośników. Odwrócił swój wzrok od tego widoku. Zlustrował otaczających ich jeźdźców. Utkwił oczy w domniemanym dowódcy kompanii. Chodzący awatar boga śmierci, tylko, że według Revana powinien bardziej przypominać skrzydlatego trupa, niżeli szlachcica. Postanowił zachować milczenie. Czekał, aż wyjdzie jakiś pstrokaty pajac z wielkim pergaminem, i zacznie czytać przewinienia, jakich zdążyli dokonać podczas tej krótkiej potyczki na życie i śmierć. Uśmiechnął się.
_________________
#Sesja Wojna MagĂłw - Erica Reichert

[Hauer]

- Jesteście nader odważni przychodząc tutaj. Równie dobrze wojowniku mógłbyś wejść do wilczej jaskini, domniemam, że i tam byś się nie przedstawił. Aczkolwiek propozycja, którą tu przyniosłeś to smaczne mięsko - kuszące.

Uśmiecham się doń, w nadziei, iż zrozumiał rzuconą aluzję.

- O tyle jednak jest ona jeszcze odważniejsza, gdyż pragniesz bym paktował. A powiedz mi cóż to za pakt kiedy oferujesz mi koszta a w zamian nie przynosisz do mnie nic, co mogłoby poświadczyć o lojalności Twojego ludu?

Tym razem uśmiech mój powędrował sam do siebie. Oddany duszy grymas ciała. Przypomniawszy sobie lata przeszłe, lata świetności, kiedy na polu bitwy, u boku elfów, krasnoludów, czarodziei byłem katem. Dawałem śmierć. Wraz z kompanami rozsiewaliśmy kiełki degeneracji wśród społeczeństw. Jak siewcy nasiona rozrzucają... Z tą jedynie delikatną różnicą, że spowite czarną smugą. W tamtych czasach za takie słowa przyniósłbym krew na usta, które je wypowiedziały.

Spoglądam za witraż, staram się skupić na tym co powie teraz Norsemen...
_________________
#Vae Victis: Willhelm von Ritzdorf

[Ethereal]

MARKIZA

- Bardzo dobrze, pani. Wyruszę natychmiast. A, i przypominam pani o umówionym na dzisiaj wieczorem spotkaniu. Umówiła się pani ze swoimi znajomymi. Tymczasem, ja się oddalę.

Pokłonił się i odszedł, wysyłając jeszcze gońca.

REVAN

Po zwycięskiej bitwie ze zwierzoludźmi i podróży do Delberz, Arthur Von Krieger i jego siły Morrytów opuściły was i skierowały się prędko traktem do Kriegstadt.

Przed odejściem, Arthur przekazał ci jeszcze dwie informacje. Pierwszą był cynk o obecnym miejscu przebywania Exodiusa Gariela, jest nią miasto Bergsburg w Hochlandzie. Drugą było ostrzeżenie przed nadchodzącym szturmem siedmiu tysięcy zwierzoludzi na rejon Delberz.

Głowisz się, czemu Arthur Von Krieger nie zatrzymał was, nie zabił albo nie zmusił do pozostania przy swoim boku. Dlaczego dał tyle informacji za darmo? Czy wasz ratunek i bitwa ze zwierzoludźmi naprawdę była przypadkiem? Ziemie Kriegera nie są zagrożone Chaosem, mógł zostawić Delberz na pastwę losu. Dlaczego pofatygował się na trzy tysiące bestii i nie chce kontynuować walki z pozostałymi? Dlaczego eskortował was aż do Delberz, dlaczego dał wam zapasy, medykamenty i zluzowane konie?

Dlaczego zaproponował pracę u Palatyna Maleka lub Exodiusa Gariela?

Te pytania cisną ci się na głowę, kiedy dojechaliście do ogarniętego zamieszkami Delberz. Lokalni możni oraz siły zbrojne mają problemy z buntującą się ludnością. Z tego co wiesz, od dłuższego czasu lud jest uciskany, panuje stan wojenny.

WILHELM

- Panie, siły Kislevskich bandytów, Nordlandzkiej szlachty i Albiońskich szaleńców idą po twoją ziemię. Chcemy jedynie, byś zajął się najpierw Albiońcami i pozwolił zatrzymać z nich łupy a my wspomożemy cię w zwalczeniu pozostałych wrogów i ruszymy do Ostlandu.

Mimo iż jest hardy, jest niepewny. Wyczuł twoje rozdrażnienie i wzrok. Widzi coś w tobie, coś o czym nie powie. Coś, co może zobaczyć naprawdę bardzo niewielu.

A przynajmniej nie ci, którzy stoją po "twojej" stronie barykady.
_________________
Ulfir Egillsson, Norsmen - Wichry Północy

[Revan]

Nie jest dobrze. Revan nie spodziewał się takiej uprzejmości ze strony Arthura Von Kriegera, prawdę mówiąc spodziewał się przesłuchania godnego najbardziej zapalczywych łowców czarownic. Wiedział, kim jest. Jednak Revan nie mógł się domyślać, jakie dokładnie informacje posiadał, musiał za to dokładnie uważać i kontrolować swoje poczynania w najbliższej przyszłości. Arthur pozwolił im odejść, co znaczyło o jego dobrych intencjach, choćby były tylko na pokaz. Dał też konie i resztę ekwipunku potrzebnej do podróży. Zaiste, szlachetny gest.

Obecnie najbardziej dotkliwym problemem są okoliczne bunty ludności, oraz pogłoski o zbliĹźającej się armii zwierzoludzi na te tereny. Musieli się przedostać przez Delb, wtedy moĹźna „spokojnie” maszerować przez Wielki las, aĹź do Bergsburgu. Jednak zanim tam dotrą, minie kilka nocy i dni, a na czasie mu najbardziej zaleĹźało. Gariel po rozbiciu wojsk Chaosu pewnie będzie chciał przejąć kontrolę nad resztą prowincji, być moĹźe wspomoĹźe Middenland i postanowi wyrĹźnąć armie bestii, jeĹźeli tutejsze władze nic nie zrobią.

Podróżowanie przez Wielki Las w 7 osób nie wydaje się jednak być mądrą decyzją. Wyciągając stosowne wnioski z wygranej zasadzki zorganizowanej przez zwierzoludzi, trzeba by zorganizować oddział wojska. Tylko, do cholery, który władyka zechce nam oddać część swoich wojsk, kiedy wieśniacy się buntują dookoła? Naprawdę, szczęściem okazało się spotkanie Morrytów, jednak to wydarzenie aż nadto wyczerpuje limit cudów na przynajmniej następny miesiąc. Jednak plan z eskortą wojskową ciągle chodził po głowie Revana. Nie chciał obmyślać planów, które z pewnością się nie udadzą bez boskiej interwencji, o nie. Był zdecydowanym racjonalistą, i jak każdy racjonalista z podobnym problemem, zapytałby się kogoś o poradę. Najodpowiedniejszą do tego osobą wydawał się być Cohen.

Jadąc dotychczas w środku, zwolnił nieco konia, tak, by zrĂłwnać się z jadącym z tyłu łowcą czarownic. W przeszłości był oficerem, do dzisiaj pamięta dzień, w ktĂłrym fechmistrz wyniĂłsł go na rękach z leśnej zasadzki chaosytĂłw. UwaĹźał, Ĺźe ma wieczny dług wdzięczności w stosunku do niego, mimo, iĹź z pewnością Revan stwierdziłby, Ĺźe się wyczerpał, nawet kilkakrotnie. Zaznajomił go ze swoim planem. Mianowicie trzeba się dowiedzieć dokładnych informacji na temat zagroĹźenia ze strony bestii, oraz ewentualnych buntownikĂłw. Nakierował go teĹź na myśl, ktĂłra zakładałaby wymuszoną eskortę wojskową aĹź do granic Hochlandu. Po głowie chodziło mu sfabrykowanie odpowiednich dokumentĂłw, przebranie się za waĹźnych oficerĂłw, cokolwiek, być moĹźe nawet lekka magiczna sugestia… bądĹş bardziej materialna. Wszystko to opowiedział Cohenowi, był ciekaw jego zdania na ten temat. Cohen z reguły zawsze miał barwne zdanie na ten temat, przeplatane rĂłwnie barwnymi wulgaryzmami i inwektywami w stronę Chaosu, ale zazwyczaj mĂłwił na temat.

- Delberz… Najchętniej w ogĂłle bym tutaj nie zaglądał. Erice marzyło się ciepłe łóżko, byle tylko nie spłonęło wraz z resztą przybytku, w ktĂłrym będziemy mieli zamiar gościć. – zaczął swoim bezuczuciowym głosem. Poklepał swojego konia po karku, nazwał go dla odmiany Meowin.
- Naszym celem jest namierzenie Exodiusa Gariela, gdyĹź jest osobą zainteresowaną naszymi usługami. Nie będziemy się mieszać w religijne sprawy, to teĹź wiecie. Mam przeczucie, Ĺźe dzięki temu Garielowi będziemy mogli powrĂłcić do tego, w czym jesteśmy najlepsi. Do starych, dobrych lat…
_________________
#Sesja Wojna MagĂłw - Erica Reichert

[Hauer]

Wbijam wzrok w jego oczy. Lekko kiwam głową... "Tak... już niedługo" rzucam myślami. Wtem jakby z zaświatów patrzę na swoją postać, na swoją prawdziwą, skonaną sylwetkę człowieka, który przeżył tyle zmian. Osiągnął wszystko ale nic. Udręczony we własnym ciele Baron, któremu "baronowanie" a może "baranowanie" wcale do gustu nie przypadło. To co targa mną od środka już rozpiera mnie w szwach. Nie wiedziałem, że człowiek jest aż tak słaby. Cierpliwość nie należy do mocnych jego stron. Wracam...

- Złóżcie broń. Od tej chwili czujcie się jak u boku znajomego. Wydam rozkaz przepustek dla was do większości publicznych miejsc. Będziecie mieli gdzie złożyć zapasy i rozbić obozy. O koń wasz i żywe stworzenia zadbają stajenni. Formalne sprawy załatwimy za chwilę, póki co, domniemając, że tyś jest tylko poseł, chcę poznać waszego dowódcę.

Przywołuję sługę.

- Poślijcie po skrybów, niech spiszą jaki sprzęt wnoszą w nasze progi Ci nowoprzybyli. Eskortować ich strażą ażeby się nie pogubili.

Mrugam doń, pokazuję żeby się nachylił, po czym szepcę.

- Nie ufajcie dopóki nie przekonacie się, że możecie zaufać. Te słowa przekażcie też tym, co w służbie dla mnie przebywać mają w ich pobliżu.
_________________
#Vae Victis: Willhelm von Ritzdorf

[Ariena]

-Jakbym nie pamiętała o swoim spotkaniu z przyjaciółmi. <Mówię do siebie pod nosem. Wzdycham. Znajduję jeszcze czas na napisanie listu do Lorda Inkwizytora Exodiusa Gariela. Wysyłam swojego zaufanego człowieka z tym listem.>
_________________
Poeta to ktoś, kto pragnie w jasny dzień pokazać światło księżyca

[Ethereal]

WILHELM

Poseł z jeszcze większym niepokojem nakazał Norsom podporządkować się. Zdali ekwipunek i wyszli z obstawą straży i muszkieterów. Wydałeś odpowiednie rozkazy.

Zostałeś prawie sam w Wielkim Hallu. Gdzieniegdzie chodzą strażnicy lub słudzy. Ostre, kolorowe światło przebija się przez witraże, układając się w kolumny rozświetlające posadzkę i fruwający kurz.

MARKIZA

Udałaś się do swej komnaty, spisałaś list i wysłałaś gońca z eskortą.

Siedzisz spokojnie w fotelu, zerkając na wygaszony kominek. Obok kryształowa karafka z przednim Bretonnskim czerwonym winem i równie kryształowy kielich. Przez okno widać późne popołudnie. Niedługo się zacznie ściemniać.

REVAN

Podczas omawiania planu, Cohen w większości przytakiwał i klął na Chaos oraz waszą sytuację. Wreszcie jednak zdobył się na przemowę:

- Nie zrozum mnie źle Revan, ale powinniśmy stąd się ulotnić. Nie damy rady odeprzeć Chaos w tym miejscu, a te szlachetki więcej wojska, kasy i czasu marnotrawią na walkę ze sobą i z ludem. Delberz i okoliczne wiochy padną. Palatyn z Middenheim nie może wysłać ani jednego oddziału z powodu tych fanatyków Ulryka. Jako zagorzały Sigmaryta, pociąłbym tych zdrajców ale ty tu rządzisz. Von Krieger też już więcej nie wspomoże Delberz. Za bardzo wykrwawił swoje wojska.

Eneid przysłuchiwał się rozmowie.

- Cohen tego nie mówi, ale najchętniej uciekłby stąd pod sam Kislev. Zgadzam się. Obróćmy w tym bordelu szybko i jedźmy w dalszą drogę.
_________________
Ulfir Egillsson, Norsmen - Wichry Północy

[Revan]

- Cholera by to wzięła, nie uśmiecha mi się tu zostawać, nikomu się nie uśmiecha. Nie mam zamiaru bawić się w zbawcę Middenlandu, jednak jeĹźeli znowu napadnie nas podobna banda zwierzoludzi, to nie wierzę w kolejny cud pod postacią rozpuszczonych rajtarĂłw i zagorzałych wyznawcĂłw Morra. – teraz zauwaĹźył to, czego nie dostrzegł. Jego propozycja wydała mu się teraz jakby podszyta strachem. Nie chciał, by chociaĹźby w Ĺźartach myśleli o nim jak o chojraku, nie znosił tego. Nigdy zresztą nie dawał im takich powodĂłw, aĹź do teraz.

- Jednak zanim opuścimy to miasto, musim napoić nasze konie. Nie będzie wielu postojów, dlatego lepiej się zawczasu przygotować. Sam zresztą nie omieszkam ulżyć mojemu gardłu. - jak powiedział, tak zrobił.
_________________
#Sesja Wojna MagĂłw - Erica Reichert

[Hauer]

Niech się dzieje co ma się dziać... Czytam raz jeszcze list od przyjaciela. To niezwykłe, że odzywa się w takim czasie. Zwłaszcza ze względu na słowa stanowiące swoisty pakt między tą akurat czwórką. Czyżby coś zbliżało? Czy czuję coś więcej niż tylko niepokój... Może te uczucie jest już zatracone? Znów zatapiam się w myślach. Szukam jakichkolwiek śladów mogących wskazać nadciągające wydarzenia.

Kiedy nikt nie widzi wyciągam spod ubrania piersiówkę... Stary nawyk. Śliwowica już nie ta sama co niegdyś w tanich karczmach, portowych przystaniach czy u wioskowych półgłówków bynajmniej. Nie ta sama co w czasach gdy przesiadując z kumplami u jednego z nas na poddaszu czyściliśmy broń przed ważnym zadaniem. Często trudnym, często śmiertelnym i niestety nader często zbyt tanim by dogodzić wymaganiom trzech - czterech młodzieńców. Zapał jednak brał górę. Fanatycznie... Rzucani po Imperium walczyliśmy gdzie popadło. Nawet gdy nie było takiej potrzeby. Pociągam solidny łyk.

Takie właśnie rzeczy targają moją duszą w tych... Dobrych czasach. Zbyt dobrze się dzieje. Zbyt dobrze...

Wzywam do siebie jakiegoś sługę.
- Skręć Ty mi ino natychmiast zebranie w mojej komnacie. Poinformuj jakiegoś taktyka. Weisenshommer, Gristrad, Reisenman którykolwiek. Koniecznie niech się pojawi Chohmeister i jegomość Alten. To wszystko. Nie odpowiadaj na pytania. Ta prośba jest jak rozkaz a czas na wyjaśnienia nadejdzie wczas spotkania. Idź.
_________________
#Vae Victis: Willhelm von Ritzdorf

[Ethereal]

WILHELM

Słudzy popędzili przywołać możnych i przygotować salę narad.

Po godzinie, staliście wszyscy nad mapą Nordlandu. A przynajmniej, prawie wszyscy. Zabrakło Chohmeistera, zmarł ze starości trzy dni temu. Medycy potwierdzili.

Przez wielkie okno z witrażem przedstawiającym Boskiego Sigmara wpada mocne, czerwono-złote światło oświetlając wielką dębową ławę z ciężkimi krzesłami. Na nim, rozłożona wielka mapa Nordlandu i wciąż zwinięte, ogromne mapy Imperium i Starego Świata. Pod masywnymi, skrzydłowymi drzwiami stoją dwaj wartownicy z ozdobnymi halabardami, odziani w tradycyjne stroje i zbroje Landsknecht "dmuchane i cięte". Na głowach noszą duże, płaskie berety z piórami, za pasami mają mizerykordie i dłuższe kordy.

Przy stole siedzą wszyscy których chciałeś. Weisenshommer, okryty siwym włosem, sędziwy starzec pamiętający jeszcze dobrze czasy dwóch Imperatorów przed Karlem Franzem Pierwszym. Gristrad, młody i twardy szlachcic z Nordlandu, którego ojciec był mieszczanem i dostał szlachectwo za udział w Burzy Chaosu. Reisenman, obyty na dworze Carskim mistrz dyplomacji i wschodniego stylu wojowania, któremu strzeliła już czterdziestka na kark. I Alten, szlachcic obyty w Bretonni i Marienburgu, młody, jurny i zagorzały zwolennik odtworzenia prowincji Westland i przywrócenia jej wraz z Marienburgiem do Imperium.

Czekają, aż coś powiesz pierwszy.

REVAN

Przejechaliście w zasadzie bez kontroli przez bramę. Wartownicy są zajęci naprzykrzającymi się cywilami. Przez większą część dnia przejeżdżaliście przez miasto i wreszcie, wycieńczeni dotarliście do porządnego zajazdu przy północnej bramie miasta. Za tą bramą jest trakt którym ruszycie. Zajazd nazywa się "Czerwony Kufel". Zapada już zmrok. Zostawiliście w stajni konie pod opieką stajennych za parę miedziaków i weszliście do karczmy.

W środku, okazuje się że to dość wyrafinowana speluna. Dużo sług, dwójka szynkarzy, porządny wystrój w czerwonych kolorach i mały, acz przedni sort kurew dla nocnych uciech.

GARIEL

Niedługo musieliście jechać by dostać się do spustoszonej wsi Holzbeck. Już od dawna leży w gruzach. Ulrykanie albo Aeric. Na jedno wychodzi. Ledwo wstał poranek 24 Sigmarzeita, a jesteście gotowi do dalszej drogi...
_________________
Ulfir Egillsson, Norsmen - Wichry Północy