forum.drachenfels.pl

[Blackswordsman]

<Klaus>

<Twoja początkowa niechęć zbiła rannego żołnierza z tropu, może nawet by się gniewał gdybyś nie przeprosił. Dopiero po chwili odezwał się do ciebie ponownie.>

-Ty jesteś z tej kompanii najemnej. Teraz wszystko ma sens. Przez chwilę podejrzewałem, że jesteś zwykłym dezerterem. Wybacz, wielu moich przyjaciół nie wróciło z dzisiejszego szturmu. Była jakaś burza, ale ja nie widziałem żadnego smoka ani demona zanim porwał mnie huragan. Odpoczywaj, pomyliłem cię z kimś innym.

<Żołnierz przekulał się ostrożnie na drugi bok i naciągnął na siebie koc. Nie zostało nic innego jak odpoczywać. Przysnąłeś. Ocknąłeś się po zapadnięciu zmroku. Ktoś cię nawoływał po imieniu przyciszonym głosem, będąc jednocześnie tuż obok.>
-Klaus, Klaus obudź się, mam wiadomość.


<Elbereth>

<Odprawiłaś Jillię, Carras oraz Rivanatha zostając sam na sam z Beltherionem. Elf usadowił się wygodnie na łóżku obok ciebie i zaczął spokojnie, spoglądając ci w oczy.>

-Zrobiłem to o co mnie poprosiłaś. Sądzę, że wyszło całkiem dobrze choć to jest mała, ukryta bestia, zupełnie jak ty. Byłem delikatny, przynajmniej na początku, potem jednak naszła mnie myśl, że to ma być tylko jeden raz więc nie oszczędzałem jej i jestem pewien, że bolało. Wyobraź sobie moje zaskocznie gdy następnego ranka pierwsze co zrobiła to prosiła o więcej. Jako że jestem złośliwy postanowiłem utrzeć jej nosa, to też nie wyszło tak jak chciałem. Koniec końców nasza, niewinna księżniczka zrobi wszystko żeby poczuć mnie w sobie. Niektórych sztuczek sama byś się nie powstydziła. Jestem na najlepszej drodze, żeby ją wytresować na wierną i oddaną... przyjaciółkę. <Elf zachichotał>

-Mogę przerwać tę zabawę jeśli chcesz ale będę potrzebował twojej pomocy aby się ode mnie odkleiła. Jest bardzo uległa a jednocześnie nie daje za wygraną. Zastanawiam się czy jej czasem osobiście nie wychowyłaś. Muszę przyznać iż wykorzystała każdy dzień twojej nieobecności aby dostać ode mnie ile tylko była w stanie.

<Beltherion spojrzał na ciebie poważnie i zamienił się w słuch. Rozważał to co powiedziałaś przez dłuższą chwilę po czym rzekł. >

-Za karę odgryzę ci nos. <Pochylił się i lekko chwycił zębami koniuszek twojego noska.> -Głupia, nie będę się na ciebie wściekał za to, że ocaliłaś życie swoje i twej Pani. Ale skoro tak chętnie dałaś się pokryć obcemu to mnie musisz obdarować conajmniej dwójką potomków. Poczekam, choćbym miał je siłą wyciągnąć z twoich zimnych zwłok. <Elf rzucił ci wyzywające spojrzenie.>
-El tak się cieszę, że jesteś znów blisko.
<Ukochany złożył krótki pocałunek na twych ustach po czym rzekł zaczepnie.>
-Chętnie bym cię ukarał za te wszyskie okropne rzeczy, które zrobiłaś ale mam przeczucię, że bym cię tylko bardziej połamał. <Zachichotał>
<Beltherion zostawił cię w końcu samą byś odpoczęła. Nie zmrużyłaś jednak oka. Rankiem twoja służka i medyk opatrzyli cię i przyodziali. Sprytnie wybrałaś czarną skórznię, która zasłoniła ukryte pod nią opatrunki. Bolało bardziej niż oczekiwałaś ale tylko do momentu zażycia leków. Potem ból zastąpiły trudności w poruszaniu się. Przy śniadaniu wszystkie oczy zwrócone były na ciebie, jakby w obawie, że zemdlejesz lub znikniesz. Tak się jednak nie stało. Najedzona i upojona winem wyruszyłaś razem z Rivanathem przez twierdzę do świątyni. Po drodze ludzie i krasnoludy pozbywali się bałaganu po ostatnim szturmie. Zatrzymywałaś się kilka razy a medyk był tuż obok aby w razie potrzeby cię wesprzeć. Dotarłaś wreszcie po wielkich trudach do chłodnej świątyni. Złożyłaś datek, odmówiłaś modlitwę po czym podeszłaś bliżej do Czarnego Kruka stojącego przed posągiem Morra, niczym słup soli. Morryta nie odwracając się przemówił.>

-Elbereth, jednak przeżyłaś. Cóż cię do mnie dziś sprowadza?


<Kurt>

<Wydałeś nowe rozkazy, popędziłeś rannych do medyka, a reszta zaczęła się szwędać między zabitymi, szukając lepszej broni. Anika wraz z Etelką zbiegły po schodach. Całe i zdrowe zaczęły cię oglądać. >

-Kurt, jesteś ranny. Trzeba to opatrzyć i zeszyć, w przeciwnym razie zostanie paskudna blizna. Poza tym może się bardzo jątrzyć.

<Zerknąłeś raz jeszcze na pobojowisko ale nie było tam, żadnej specjalnej broni. Dziewczyny zabrały cię czym prędzej do domu. Po drodze widziałeś jak oddelegowani ludzie i krasnoludy sprzątali po bombardowaniu. Większe i mniejsze kamloty ładowano na wozy i wieziono gdzieś w kierunku bramy. Gdy dotarliście do Pantofelka, dziewczyny posadziły cię przy stole. Etelka przemyła ci twarz, po czym Anika zabrała się za szycie rany.>

-Mało brakowało Kurt, a byłbyś bez oka lub zimny trup. Masz jeszcze jakieś niespodzianki pod ubraniem, złamania, stłuczenia? Może powinien obejrzeć ciebie medyk?


<Ecoliono>

<Udaliście się razem na modlitwę. Okazało się, iż broń była niepotrzebna. Jakkolwiek przebiegła bitwa, wyglądało no to, że wróg na ten moment dał za wygraną. Modlitwa przyniosła ukojenie dla nerwów i ciała. Po powrocie do rannych razem z kapłanką Diromo przygotowaliście nowe opatrunki oraz leki na kolejny dzień.>

-Dziękuję ci bracie Ecoliono za pomoc. Cieszę się, że Morr prowadzi cię bezbłednie kiedy jesteś na jego ziemi. Teraz jednak powinieneś odpocząć. Wszyscy powinniśmy. Jeśli będę czegoś potrzebować poślę po ciebie bracie. Jutro będziemy potrzebować nowych sił na kolejne wyzwania jekie postawi przed nami nasz Pan Morr.

<Za radą kapłanki poszedłeś do swojej izby by odpocząć, jednak przed snem chłopiec zapytał cię.>

-Ojcze Ecoliono czy zmarli mogą chodzić wśród żywych? Czy mogą wstać i istnieć obok nas?
_________________
Jestem mieczem i zbroją. Moja droga tam gdzie krew.

MG tu i tam ^^
#Sesja Przekleństwo Wzgórz Hager Gatz
#Sesja Miasto Darrow
#Sesja Wichry Aderus

[Ariena]

<Zbliżyłam się powoli by stanąć obok niego.> - Gdybym tylko dostawała złotą monetę za każdym razem, gdy słyszę te słowa… <Odpowiedziałam, z błądzącym na ustach uśmiechem. Spojrzałam na posąg.> W dodatku w pełni uzasadnione. Czasem sama się zastanawiam, czy starczy mi sił, opanowania, lub opatrzności by przeżyć własne decyzje. <Mówiłam cicho by nie zakłócać spokoju tego miejsca.> Ale też nie na co dzień Morr przychylnie odpowiada na modlitwę i daje swoje przyzwolenie. Okazałabym brak szacunku wobec takiego daru, gdybym zmarnowała go na pojedyncze czary licząc, że coś zdziałam. <Spojrzałam w górę na oblicze Pana Śmierci i Snów.> Po za tym kiepski byłby ze mnie mag bitewny, gdybym nie umiała brać na swoje barki odpowiedzialności za odbieranie życia i pozwoliła by Kapłani splamili swoje dusze w tej bezsensownej wojnie. Ucierpiałaby moja reputacja. <Uśmiechnęłam się pod nosem.> A na to nie mogłam pozwolić, choć nie przewidziałam odwetu o takiej sile ze strony Eteru.To jedna z spraw, którą chciałabym omówić z Tobą Czarny Kruku.
<Zniżyłam głos do szeptu i opisałam mu spokojnym tonem wszystko co zapamiętałam i doświadczyłam od chwili, w której sięgnęłam po wiatry magii po obudzenie się w domu.>
-Pomyślałam, że skoro i tak nie jestem w stanie nic zrobić to równie dobrze mogę się przespać, ale niestety pomogło to jedynie częściowo. Obudziłam się w nocy, więc zdążyłam pomedytować, lecz nic się nie zmieniło. Teraz się zastanawiam, czy to klątwa, którą ktoś musiałby ze mnie zdjąć bym przełamała blokadę, czy też powinnam rozważyć zbliżenie się do silnego źródła mocy. Niestety nie dysponuję ani księgami ani czasem by móc swobodnie usiąść i przestudiować problem w poszukiwaniu odpowiedzi. Doświadczyłam już najróżniejszych stanów, ale to… <Zamilkłam na moment szukając odpowiednich słów, ale nie byłam w stanie wypowiedzieć ich na głos. Przerażała mnie perspektywa stawiania czoła tym wszystkim przeciwnościom bez magii. Byłam pogodzona ze śmiercią, czekającym mnie potępieniem i bólem, ale nie byłam taka pewna czy byłam w stanie pogodzić się ze stratą tego co czyniło mnie tym kim jestem.> …to komplikuje moją drogę powrotną za dwa dni. Sama dałabym sobie radę, ale wszyscy jednomyślnie zażyczyli sobie towarzyszenia mi w drodze do Marienburga. Mam swoje zastrzeżenia, bo to najbezpieczniejsze miejsce dla Róży, lecz obiecałam jej, iż pod moją opieką nie poczuje się, jak ptak zamknięty w klatce. Nie chcę narażać bezpieczeństwa jej, Carras oraz Rivanatha tylko dlatego, że mam “mały” problem. Mam też jasne rozkazy od mojej Pani by załatwić prywatne sprawy i czym prędzej wracać by stanąć przed jej obliczem i odebrać stosowną karę za ostatnie wybryki jakich się tu dopuściłam. Też chętnie zasięgnę Twej opinii w tej sprawie.

<Wzięłam nieco głębszy oddech. Wino i zioła Riva skutecznie tłumiły ból, ale nie uwalniały mnie od niego. Moje usta zdążyły posinieć od zimna. Świątynia potęgowała chłód zaświatów. Bezwiednie zaczynałam myśleć o gorącej strawie, grzanym winie i gorącej kąpieli.“Weź się w garść… Im szybciej uwiniesz się z rozmową tym szybciej stąd wyjdziesz.” >

- A dodatkowo sądzę, że powinniśmy się spotkać w większym gronie nim opuszczę Twierdzę. Jesteś Mistrzu gospodarzem tego miejsca i dajesz schronienie wielu uchodźcom, więc nie jest moim miejscem by zwoływać naradę. <Podjęłam dalej.> Być może nie dane mi będzie zawitać tu w najbliższym czasie, a mamy jednak jeden wspólny cel i warto byłoby przedyskutować możliwości. Ani nie dysponujecie armią ani zastępem magów by odwrócić bieg tej wojny, ale wierzę, że mamy wystarczająco dużo wiedzy i sprytu by obmyślić jakiś plan działania. <Uśmiechnęłam się blado.> Myślałam o Tobie, Twych najlepszych dowódcach, sir Iruyhu, Kurcie i kimś z starszyzny krasnoludów skoro Rhunar przebywa w Altdorfie. Może nawet mam jakiś pomysł i mogłabym spróbować sama, ale sprawa dotyczy również Was, więc kurtuazja wymaga bym podzieliła się planem.
<Zamilkłam gotowa wysłuchać Mistrza. Wzięcie spraw w swoje ręce było słodką pokusą, ale wiedziałam, że nie mogę pozwolić by mój narwany charakter decydował o sprawach tej wagi. Pragnienie spełnienia danych obietnic skutecznie studziło mój zapał.>
_________________
Poeta to ktoś, kto pragnie w jasny dzień pokazać światło księżyca

[Lokim]

<Ostatnie czego bym chciał w sytuacji, w jakiej się znalazłem, to wzbudzanie jakichkolwiek podejrzeń, czy niepotrzebnego zainteresowania moją osobą. Ucieszyło mnie więc to, że podejrzliwy żołnierz odpuścił po tym małym teatrzyku jaki mu przygotowałem moim zachowaniem i słowami. Miałem z głowy jego i każdego, który się temu z niepotrzebnym zainteresowaniem przysłuchiwał. Mogłem odpoczywać, czekając aż dojdę do zdrowia na tyle, by móc się stąd zmyć. O ile nie obawiałem się żołnierzy wojsk Lucasa, o tyle mogłem obawiać się kolegów najemników. Informacja o tym, że tych, którzy byli przy samym murze, nie objęła wichura, była niepokojąca. Bo tam przecież byli wszyscy z najemnych oddziałów. Miałem nadzieję, że zostali ubici przez obrońców i jednak trafili do domeny Morra, bo skoro szturm nie poszedł dobrze, to tak chyba powinno się stać. No ale pewności nie mogłem mieć. Nie zauważyłem innego najemnika w namiocie z rannymi, więc zakładałem optymistycznie, że tak się właśnie stało, ale z tyłu głowy miałem ciągle strach, że akurat któryś z nich przeżył, i że mogę mieć na tyle pecha, że to akurat ten, który widział co zrobiłem będąc pod osłoną taranu. Minimalne szanse były na akurat takie zrządzenie losu, ale zawsze. Ciężko mi się było więc odprężyć, ale w końcu zmęczenie wygrało i zasnąłem.>

<Sen jest miły, ale w pewnym momencie słyszę, jak ktoś mnie nawołuje mym prawdziwym imieniem. Słowa docierają do mnie jak przez mgłę, więc mam wrażenie że to nadal sen. Jednak jak otwieram oczy nic już na to nie wskazuje. Otoczenie jest dokładnie takie samo, jak przed tym gdy zamknąłem oczy do snu. Jedyna różnica jest taka, że jest zdecydowanie ciemniej i wygląda na to, że wszyscy smacznie śpią. Odwracam się więc ostrożnie w kierunku dobiegającego głosu, nie podnosząc się jednak z posłania, ani nie generując niepotrzebnego hałasu. Staram się zachować jak najciszej. Przyglądam się chwilę milcząco w kierunku dochodzących dźwięków, ale widzę tylko zarys sylwetki w mroku. Nie wiedząc z kim mam do czynienia i nie będąc pewnym czy nawołuje on akurat mnie, używając mojego prawdziwego miana, którego tutaj nie zdradziłem, czy może jakiegoś innego Klausa, który tu leży, postanawiam działać ostrożnie. Więc jak najcichszym szeptem odzywam się w jego kierunku.>

- Czego chcesz człowieku? Czemu budzisz rannych ze snu, którego tak potrzebują? Nie możesz poczekać z tym do rana? Musisz koniecznie teraz, po ciemnicy?
_________________
Przyjaciel czy wrĂłg?- Klaus Jurgiel

Telegram: @LokimR

[Orthan]

Odpowiedziałem chłopcu spokojnie na jego pytanie.

- Tak, zmarli mogą chodzić wsród żywych - czasami dzieję się tak za sprawą mrocznej magii nekromantów, a czasami zmarli sami powstają z grobów.

Chwilę się zamyśliłem, po czym dodałem.

- W pierwszym przypadku naszą rolą jest powstrzymać nekromanę, nikt nie powinien naruszać spoczynku zmarłym i wykradać duszę z ogrodów Morra. W drugim zaś przypadku, dusza która powstałe najczęsciej jeszcze bądąc żywą istotą uczyniła "coś" co nie pozwala jej udać się do królestwa Morra - popełnienie zbrodni, krzywoprzysięstwo czy zemsta. W tym przypadku naszym celem będzie odesłenie takiej duszy do królestwa Morra, czy poprzez spełnienie jej woli czy też poprzez odpowiednie rytułały i modlitwy.

Uśmiechają się, do chłopca dodałem.

-Na razie jednak nie muszisz się tym martwić, myślę że na razie w twym szkoleniu skupimy się na odczytywaniu znaków i snów - byś najpierw umiał rozpoznać znaki , które zsyła nam nasz Pań Morr.
_________________
Ecoliono d'Elhuyer-Sesja Przyjaciel czy WrĂłg

[Blackswordsman]

<Klaus>

<Postać odezwała się tak samo cichym tonem do ciebie.>
-Mam wiadomość dla Klausa. Gdybym mógł poczekać z tym do rana nie było by problemu, rozpoznałbym go ale nie ma no to czasu. Wiem , że tu trafił po bitwie. Mam dla niego wiadomość od gildii. Tylko jak go znaleść w tych ciemnościach. Mam nadzieję, że nie stracił przytomności lub gorzej, życia. Jeśli zaczekam z tym do rana będzie za późno.

<Miałeś wrażenie, że człowiek czeka aż potwierdzisz swoją tożsamość.>


<Elbereth>

<Mistrz zakonny zaprosił ciebie i Ravanatha do swojej celi gdzie odbyliście szczerą rozmowę. Opowiedzieliście sobie wzajemnie na większość pytań i zaplanowaliście spotkanie w szerszym gronie następnego dnia. Pożegnałaś Czarnego Kruka i z wielkim trudem ruszyłaś na powrót do domu gdzie czekali na ciebie Beltherion, Jillia oraz Carras. Rivanath całą przez całą drogę miał na ciebie baczenie lecz nie pomagał ci, tak jak sobie tego zażyczyłaś. Od progu domostwa kazałaś przygotować sobie kąpiel co Carras uczyniła prędko i z przyjemnością. Medyk nie musiał ci nawet mówić, że dalsze nadwyrężanie twojego ciała dzisiejszego dnia to zwykła głupota, zresztą i tak nie miałaś już siły nigdzie się wybierać. Beltherion przywitał cię pocałunkiem, wziął cię na ręce i zaniósł na górę byś wzięła kąpiel. Nie zwracał uwagi na twoje ewentualne protesty dotyczące samodzielności. >

-Przekazałem wiadomość Kurtowi, co z nią zrobi, okaże się niebawem.

<Kurt>

<Dziewczyny zabrały cię do domu i opatrzyły zanim położyliście się spać. Obudziłeś się późnym rankiem, miałeś gościa. Beltherion stał nad twoim posłaniem czekając aż otworzysz oczy. >

-Mam wiadomość od Elbereth. Za dwa dni opuszczamy twierdzę. Jeśli chcesz możesz wydostać się z nami. Jeśli nie, twoja sprawa. To czy zabierzesz ze sobą tylko dziewczyny czy całą kompaniję zależy od ciebie. Kiedy będziesz pewien, daj odpowiedz. Wiesz gdzie mieszkamy.

<Elf nie czekając odpowiedzi opuścił twoje domostwo w pośpiechu. Rana pod okiem, mimo iż opatrzona piekła okropnie. Wstałeś , przyodziałeś się i zająłeś się karczmą czekając na swoich kompanionów. >

<Poźnym popołudniem jeden z morrytów przyniósł ci wiadomość iż masz się stawić następnego dnia, wczesnym rankiem, w klasztorze na zebraniu. Brzmiało to bardziej jak rozkaz od którego nie można się odwołać niż prośba. Potem już nic ciekawego się nie wydarzyło. Miałeś czas opłakiwać straty i lizać rany, lub też zagonić swoich wojów do dalszego treningu. Dzień minął szybko i spokojnie zasnąłeś razem z Aniką i Etelką u twego boku. Następnego ranka udałeś się do klasztoru na zebranie licząc głównie na to, że może coś ci skapnie za obronę.>


<Ecoliono>

<Chłopiec nie wyglądał na wpełni zadowolonego z twojej odpowiedzi dlatego kontynuował swoje pytania.>

-A jeśli ich widziałem, tutaj. Co to znaczy? Czy Morr pozwala chodzić zmarłym po swojej twierdzy? Czy też jakiś nekromanta ich budzi...

<Pytanie chłopca było szokujące. Jednak przez cały czas odkąd byliście w twierdzy nie zauważyłeś niczego co wskazywało by na działania nerkomantów. Czyżby Matieu miał przywidzenia, może sny. Ty sam nie natknąłeś się na żadnego ożywieńca w twierdzy.>
_________________
Jestem mieczem i zbroją. Moja droga tam gdzie krew.

MG tu i tam ^^
#Sesja Przekleństwo Wzgórz Hager Gatz
#Sesja Miasto Darrow
#Sesja Wichry Aderus

[Ariena]

<Nie protestowałam, gdy Beltherion wziął mnie na ręce. Byłam zbyt otępiała i zmęczona bólem, zimnem, mieszanką kolejnych medykamentów oraz winem. Prawdopodobnie padłabym nieprzytomna, gdybym uparła się samodzielnie wejść po schodach na górę.>
-Mhm.. Dobrze..Być może po jutrzejszym spotkaniu będzie chciał o tym porozmawiać. <Oparłam wygodnie głowę o jego ramię.> Ja z kolei gawędziłam z Czarnym Krukiem… <Wymamrotałam.> Tak od serca. Miła odmiana. <Uśmiechnęłam się pod nosem.> Uznał, że warto będzie się spotkać w większym gronie i…aaa… <Ziewnęłam.>... przedyskutować mój plan. Ale to jutro…
<Wystarczyło bym poczuła jego ciepło by ogarnęła mnie senność. Dryfując tak na granicy snu i jawy pozwoliłam się wykąpać, zmienić sobie opatrunki by w końcu położyć się do łóżka. Przy tym bezwiednie mamrotałam pod nosem, jakbym z kimś rozmawiała zapewniając bez przerwy, że tego nie chciałam, po czym kompletnie osunęłam się w ciemność i własne koszmary.
Ocknęłam się, gdy niebo zaczęło już jaśnieć. Leżałam przez moment w ciszy spoglądając w sufit. Sny były bardziej dojmujące, gdy przebywałam z dala od Shasuuviel. Uniosłam dłoń do srebrnej obroży z kameą, którą mi podarowała. Z westchnieniem usiadłam na łóżku.>
-Jeszcze jeden dzień.
<Wezwałam Carras oraz Rivanatha by wydać im dyspozycje. Tak, jak dzień wcześniej chciałam by ubrali mnie w skórznię, która była w stanie ukryć bandaże na tułowiu. Cały strój był wykonany z doskonałej jakości skóry. Czarna, wygodna bluza z gorsetem przylegała do mojego ciała jak ulał podkreślając jego walory. Góra płynnie łączy się z spódnicą sięgającą niemal ziemi. Wysokie rozcięcie z przodu sięgające powyżej połowy uda odsłaniało moje nogi. Wysokie, czarne buty na obcasie robiły wrażenie. Srebrne zapinki po bokach nosiły znak Shassuviel, taki sam, jaki został wytłoczony na naramiennikach. Wysoki kołnierz dobrze zasłaniał szyję, dlatego też poprosiłam Carras by uczesała mnie w koński ogon na modłę mrocznych elfów. Sama wsunęłam wysokie skórzane rękawice. Blask karwasza zniknął skryty pod ubraniem. Spojrzałam na własne, nieskazitelne odbicie odbierając od elfki miecz. Przypięłam go do pasa zagadując do niej.>
-Spędzając ostatnio czas w domu doszłam do wniosku, że powinnam znaleźć czas i zaprosić swoje siostry na kielich wina. Poznać je nieco lepiej. Potrzebuję jednak Twojej porady, jak to uczynić by przypadkiem nie naruszyć kilkudziesięciu niepisanych zasad. <Uśmiechnęłam się do niewolnicy.> Wiem… wiem, że nigdy mnie nie polubią i nigdy sobie nie zaufamy. Zakładam, że każda z nich marzy o zajęciu mojego miejsca i spróbują różnych sposobów by mnie zdyskredytować lub usunąć, ale nie mogę też żyć w próżni. Wiecznie podróżować lub migać się od spotkań pod pretekstem wykonywania obowiązków. Niech poczują, że dostępują zaszczytu samym zaproszeniem i poznają swoje miejsce w szeregu, ale w sposób bardziej elokwentny niż zwykły pokaz siły. Zresztą… nie tylko one. Wierzę, że pomożesz mi w osiągnięciu celu.
<Mrugnęłam do niej porozumiewawczo i wzięłam medykamenty od Rivanatha popijając je kielichem wina, który opróżniłam duszkiem.>
-Ach….Doskonale. Weźmy butelkę ze sobą.. <Spojrzałam na naczynie zastanawiając się przez moment, po czym dodałam.> Kielich też, na wypadek, gdyby tym razem nie było kubka w pobliżu. Świetnie wzmacnia te Twoje ziółka.
<Gotowa powoli zeszłam na parter by zasiąść ze wszystkimi do śniadania. Zjadłam z apetytem i gdy nastał czas ruszyłam w towarzystwie Beltheriona, Rivanatha oraz Róży na spotkanie w klasztorze.
Jak dzień wcześniej i tym razem zdecydowałam się przejść do klasztoru bardziej spacerowym tempem niż zwykle. Czułam się nieco lepiej, ale mimo to nie planowałam się niepotrzebnie nadwyrężać. Oznajmiłam strażnikom pilnującym klasztornych murów w jakiej sprawie przybyłam i zgodnie z wskazówkami udałam się do jadalni gdzie zastałam Czarnego Kruka, Iruyha oraz towarzyszącą mu Tellan. Chwilę później dołączył Jordi oraz Kurt. Przywitałam się z każdym z osobna i gdy już każdy zajął swoje miejsce stanęłam tak by być mniej więcej pośrodku zgromadzenia.>
-Witajcie. <Położyłam dłoń na piersi i skłoniłam się lekko, choć oficjalnie.> Dziękuję Wam za przybycie, a Tobie Czarny Kruku za owocną rozmowę oraz umożliwienie tego spotkania.
<Wyprostowałam się spoglądając na niego.> Nie wiem ile zdążyłeś wyjaśnić, więc postaram się wyjaśnić wszystko od początku i od razu wyjaśnić pewne kwestie, o które sam wczoraj zapytałeś.
<Uśmiechnęłam się blado, a moje spojrzenie powędrowało ku sufitowi. Rozejrzałam się, jakbym spodziewała się tam natknąć na szpiega z zdolnością lotu, ale sala jadalnia zdawała się bezpiecznym miejscem. Odchrząknęłam i spojrzałam po wszystkich.>
-Twierdza jest szczególnym miejscem pod wieloma względami i każdy kto znalazł tu schronienie będzie bezpieczny. Ludzie i krasnoludy znalazły tu swoją ostoję, ale nie sposób ignorować w nieskończoność wojska, które oblegają te święte ziemie. <Zaczęłam.> I oczywiście… jeśli nikomu to nie przeszkadza to po prostu powiem swoje i tyle. Zmarnowane przedpołudnie. <Wyciągnęłam dłoń w kierunku Carras dając jej znak by podała mi kielich z trunkiem.> Lecz jeśli chcemy zakończyć ten cały ambaras to trzeba się z tym zmierzyć prędzej niż później w czym zgadzamy się z Mistrzem Zakonu. Na terenie Twierdzy znajdują się potężne magiczne przedmioty, występuje tu wyjątkowe nagromadzenie mocy, a teren jest chroniony przez samego Morra. Mogę Was zapewnić, że Wietrznica chce pierwszych dwóch i nie odpuści sobie póki nie zdobędzie tego co chce. I pomijając te niedogodności wydaje mi się, że zależy Wam na możliwości powrotu do domów oraz względnej normalności. Długo rozważałam wszelkie możliwości, ale póki co najlepszy zdaje się być najbardziej z możliwych planów. Zwabić i zabić. <Upiłam łyk, po czym uśmiechnęłam się szeroko.> Może od razu rozwinę myśl, więc proszę o odrobinę cierpliwości. Nie wybrałam jeszcze konkretnego miejsca, ale tutejsze mokradła zdają się idealne z strategicznego punktu widzenia. Nie można się stąd teleportować, w czym specjalizuje się nasza wiedźma. Znaczy… teoretycznie można, ale to o wiele trudniejsze i bardziej kosztowne dla maga. Należy uwzględnić sytuację, w której skorzysta z takiej okazji, ale gdyby to było dla niej takie banalne to już dawno wparowała by na teren Twierdzy. <Odchrząknęłam cicho.> Mistrz był tak miły i podniósł wczoraj swoje wątpliwości, więc zakładam, że i wy je teraz macie. Chociażby… jak ją zwabić? Czy nie uzna tego za pułapkę? Czy wydaje mi się, że to będzie takie proste? I.. <Zerknęłam nieco rozbawiona na Czarnego Kruka.> Czy nie przemawia przeze mnie szaleństwo? <Popiłam pozwalając by postawione pytania wybrzmiały.> Przede wszystkim mój osąd może być zaburzony przez gniew, żal i chęć zemsty. Nie będę tego przed Wami ukrywać. Kto wie… może i szaleństwo. Moje relacje z Wietrznicą dawno przekroczyły granicę zwykłej walki między stronami. W pewnym momencie zaproponowałam jej nawet byśmy dały sobie święty spokój i poszły w swoim kierunku, ale ona nie ma zamiaru odpuścić. Marnotrawi czas i wysiłki by mnie zabić w taki, czy inny sposób, a ja bezczelnie się wymykam. Co doprowadza ją do jeszcze większej irytacji, czasem furii. Do tego stopnia, iż parę tygodni temu wypytywała o mnie posłankę mojej Pani, Auris Tenebris, Córę Czarnego Płomienia. Nie powiem.. trochę zabawne, ale ta jej obsesja zaczyna być męcząca. Dlatego mogę wykorzystać ten fakt i sprowokować ją by się pojawiła. Tu rodzi się kolejna kwestia… bo skąd mam pewność, że tak faktycznie będzie? Może to tylko moje przerośnięte, aroganckie ego, ale to jedna z naszych cech wspólnych. Po za tym, chce odebrać mi karwasz oraz dziewczynę.. <Wskazałam kielichem na Różę.> .. oraz osobiście przyglądać się mojej bolesnej śmierci. Mogłabym tak wymieniać całą listę. Jeśli się nie pojawi to znaczy, że przeceniam naszą znajomość i nic się nie stanie… no.. zaboli mnie duma. Ale jeśli podejmie rękawicę…wtedy zjawi się wściekła, zajadła oraz przeświadczona o własnej wyższości. Zakładam też, iż nie pogna sama na złamanie karku, więc postawiłabym kilka złotych monet na towarzystwo przynajmniej jednego demona, Bykogłowego.
<Podeszłam do Carras by dolała mi do kielicha pozwalając by przez te kilka chwil wszyscy zastanowili się nad tym co powiedziałam.>
-Od tego momentu prawdopodobnie jestem w stanie na chwilę zaabsorbować ich uwagę. Jeśli oboje na mnie ruszą to mgnienie oka. Jeśli wyśle demonicznego rycerza to może dwa, a jeśli zdecyduje się zająć mną osobiście to nawet nieco dłużej. Cenimy sobie nasze małe pogawędki przed kolejnymi próbami zgładzenia mojej skromnej osoby. Stąd też wiem, iż żaden czar, którego użyłam przeciwko niej nie zadziałał. Nie wiem czy to kwestia przedmiotów, czarów, rytuałów, czy też kombinacji tych wszystkich, ale zadałam jej ranę tylko raz. Gdy w zamku księcia Lucasa rzuciłam w nią halabardą, która raniła ją poważnie w udo. Nie mogę jej też zabić przy pomocy karwasza, bo ma moją rękawicę, a to bliźniacze przedmioty. Tak długo, jak ją ma neutralizuje moc run śmierci. Dlatego, gdy ja spróbuję zająć jej uwagę ktoś inny musi skrócić ją o głowę. <Ton mojego głosu brzmiał poważnie, choć starałam się zachować pewną lekkość i żartobliwość.> Istnieje spore ryzyko śmierci, dla każdego kto weźmie w tym udział i nie mogę zagwarantować, że dam radę uchronić kogokolwiek. Należy być gotowym na najgorsze rozwiązanie i zabezpieczyć się na taką ewentualność. Co jeszcze… <Wydęłam lekko dolną wargę.> Starucha może otwierać portale, może wezwać demony, może tworzyć dowolne iluzje. Oczywiście osobiście rozważałam inne sposoby, ale powiedzmy, że tak ekstremalne kroki wolałabym jednak zostawić sobie na czas kiedy naprawdę nie będę miała już innego wyjścia. <Popiłam.> Mamy szansę mniej więcej taką samą, jak wtedy, gdy stanęliśmy naprzeciw Szaraka. Legendarny nekromanta, którego nikt nigdy nie zdołał zabić w otoczeniu armii demonów. A jednak udało Nam się go zabić. Jedna rycerz, jeden wój, dwie dziewczyny i słaba buńczuczna czarodziejka. Stąd moja wiara w powodzenie. Przemyślałam możliwe konsekwencje, dlatego pozostawiam Waszej decyzji, czy bylibyście skłonni zaryzykować. Od razu podkreślam…wszystko może pójść źle i wszyscy zginą. A jeśli jakimś cudem pójdzie dobrze to również możemy ponieść sporą ofiarę. Sama śmierć… może być najprzyjemniejszą konsekwencją tego planu. <Opróżniłam do końca kielich.> Ale jak dotąd nie wpadłam na lepszy pomysł… Dlatego jeśli macie więcej pytań, wątpliwości lub lepszy pomysł to chętnie wysłucham. No może poza wyzwaniem jej na pojedynek… tę kwestię nadal rozważam. <Zbliżyłam się do ławy.> A… i jeszcze jedna sprawa. Nie zrobimy tego teraz. Mam obowiązki do wypełnienia i sama muszę się przygotować. Jutro wracam do Tal Ystin Khaine, z którego ruszę do Marienburga by objąć urząd, ale za ośmiodzień czy dwa moglibyśmy spróbować. Kto wie… może nawet dowiem się czegoś nowego. <Usiadłam na ławie obok Beltheriona gotowa wysłuchać wszelkich spostrzeżeń zebranych.>
_________________
Poeta to ktoś, kto pragnie w jasny dzień pokazać światło księżyca

[Lokim]

<Wzdychając siadam na posłaniu i wskazuję człowiekowi palcem by się nade mną pochylił. Gdy to robi, łapię go dłońmi za strój na wysokości szyi i przybliżam jego twarz do swojej, tak by nawet w mroku mógł mi się dobrze przyjrzeć. Po czym szeptem, ale z nutą złości odzywam się w jego kierunku. Staram się by było to na tyle cicho by nikogo nie obudzić, ani by nie było to słyszalne dalej, ale też tak by ktoś, kto leży koło mnie i podsłuchuje, i pewnie słyszał wcześniejsze słowa człowieka, usłyszał również to co mówię.>

- Słuchaj. Mam gdzieś tego całego Klausa i tą twoją gildię. Więc jak jeszcze raz mnie obudzisz, to ci nogi z dupy powyrywam. Zrozumiałeś?

<Przez chwilę trzymam tak nadal człowieka 'za kołnierz' dając mu szansę na przyjrzenie mi się bliżej i podjęcie działania, dodatkowo puszczam jego strój prawą ręką i macham jej wskazującym palcem przed jego twarzą. Dla kogoś obcego będzie to wyglądało, jakbym mu groził tym palcem, wykonując dziwaczne ruchy. Jednak członek gildii powinien zrozumieć, że tym palcem wykonuję określone symbole. "Mimo półmroku z takiej odległości powinien mnie rozpoznać, a już na pewno powinien zrozumieć co mu pokazałem. O ile jest prawdziwym posłańcem gildii oczywiście. Bo jak mnie nie rozpozna to znaczy, że to jakiś oszust, a cała ta akcja to podstęp. W pierwszym przypadku, dzięki takiej bliskości, będzie mi mógł niesłyszalnym dla innych szeptem przekazać co ma do przekazania. Choć sam, za taki sposób próby kontaktu ze mną powinien wisieć, bo jest gównianym agentem gildii i naraża nie tylko siebie, ale i mnie. W drugim przypadku... Hm... W drugim przypadku to już gorzej. Bo jeśli w ten sposób próbują mnie wywabić z ukrycia, to znaczy, że podejrzewają, że mogę się ukrywać w obozie wśród żołnierzy. Ale tylko podejrzewają. Bo gdyby mieli pewność, że leżę tu ranny, to sam Rawderick wpadł by tutaj z całym oddziałem zbrojnych i zrobił kipisz w poszukiwaniu mnie. Za nic mieli by późną porę i to, że leżący tu wojacy potrzebują spokoju i snu. Kapitan nawet nie przejąłby się tym, gdyby przy okazji coś stało się któremuś z leżących tutaj żołnierzy. O nie. Za bardzo mu wszyscy zaszliśmy za skórę by mógł się powstrzymać od działania pod wpływem wzburzenia. Rozpętała by się tutaj istna burza. Hm... Czyli jakby skądś mają podejrzenia, ale są one za słabe, by robić rozpiernicz w obozie i próbują załatwić to podstępem.">

<Bez względu na rezultat działania, a więc to czy dostaję wiadomość, czy nie, to lekko odpycham człowieka, puszczając jego strój, kładę się znowu na łóżku, przekręcam tyłem do miejsca gdzie on stał, nakrywam kocem, zamykam oczy i udaję, że próbuję zasnąć.>
_________________
Przyjaciel czy wrĂłg?- Klaus Jurgiel

Telegram: @LokimR

[Orthan]

Spojrzałem na chłopca zdziwiony.

-Czy mówisz o bibliotekarzu? A może masz na myśli kogoś innego, kogo spotkałeś w twierdzy? Nie jest możliwe by na poświęconej ziemi klasztoru oraz wbrew woli Pana Śmierci jakikolwiek ożywiony trup mógł powstać.

Chwilę się zamyśliłem, po czym dodałem.

- Chyba że ujrzałeś coś w wizji lub w śnie? Kruki, kamienną bramę czy czarną różę?
_________________
Ecoliono d'Elhuyer-Sesja Przyjaciel czy WrĂłg

[harry]

Kurt ucieszył się że dziewczyny przetrwały oblężenie cale i zdrowe. Obejrzał je okiem dowódcy i przez chwilę żałował że wybrały schronienie niż pełnowymiarową walkę. Ale ich jednocześnie zatroskane i uśmiechnięte twarze przekonały go że Etelka i Anika nie nadają się na linowe oddziały.
„Trzeba będzie skupić się na tych którzy mi zostali.”

- E… tam. - Zbagatelizował ranę. – Taka robota. Raz dajesz w mordę a raz bierzesz po mordzie. Po tych pięciu co stanęli mi na drodze nie było co zbierać. – Pochwalił się niby od niechcenia.

„Bogowie po smrodzę śmieci dziewczyny pachniały upajająco niczym wino.”

- Wszystko czego mi trzeba mam tutaj. – Uśmiechną się nie zwracając uwago na ciągnięcie szwów zaciskając jednocześnie dłonie na pośladkach Aniki.

Rano wiadomość do elfa zbiła go z tropu.
„Propozycja roboty czy ewakuacji? Cholera jedna wie. Z drugiej strony na klasztornym wikcie za wiele nie zdziałamy.”

- Co wy na to panienki? – Zapytał Bretonki. – Może warto zmienić otoczenie? Zwłaszcza że nie wiem czy przetrwamy kolejne oblężenie. Ci żołnierze to nie była byle jaka zbieranina ale dobrze wytrenowanie i dowodzone wojsko.

W kontekście propozycji elfa nie było co zbijać bąków w Pantofelku.

- Dziewczyny zacznijcie się pakować. Jeszcze nie zdecydowałem ale lepiej być gotowym.

Poszedł do lazaretu obejrzeć sowich rannych ludzi, dopytał o nastroje i stan zdrowia. Zarządził lekkie ćwiczenia dla grup aby rozciągnąć mięśnie. Coś o czym zapominano po takim wysiłku. Przekazał też że oczekuję chłopaków wieczorem w pantofelku.

Potem poszedł do klasztory wysłuchać co też wielebni wymyślili. Po tym spięciu po bitwie chyba stracił serce do morrytów.
O dziwo większość ludzi i nieludzi którzy mieli coś do działania już tam była. Kurt wysłuchał elfki w końcu się odezwał.
- To z tego co mówisz to starczy że wystarczy ją przebić zwykłym żelazem. Problemem jest cała reszta. Strażnicy i czary? – Zapytał próbując ułożyć sobie to co powiedziała w głowie. – Że jak ją czymś zająć i minąć strażników to da rade. Ja z moimi chłopakami możemy obstawić miejsce tak żeby przynajmniej ktoś znalazł się na odległość miecza czy siekiery. Przygotować ukrycie dla strzelca z kuszą. Jak by się znalazł jakiś twardszy grunt może doły do ukrycia aby wyskoczyć z nienacka. Tyle że jak zaczną się demony i cuda to nie strzymają. To są prości ludzie. Wyznacz miejsce to spróbujemy je przygotować. Kilka dni roboty i powinniśmy dać radę zaczaić się z kuszami. Na walkę z demonem to jednak poza mną nie mamy co liczyć. Ledwo dotrzymali pola wyszkolonym żołnierzom. No i tym co pójdą będzie trzeba jakoś zapłacić. Wczoraj straciliśmy dobrą trzecią część ludzi i muszą mieć poczucie że coś z tego mają.

Nim wrócił do Pantofelka zamienił jeszcze kilka złów w elfką.
_________________
Przyjaciel czy wróg? --> Kurt, człowiek
Przeznaczenie czy Przypadek --> Rudolf "Rudi" von Karien

[Ariena]

<Kurt, jako pierwszy zabrał głos, więc to na nim skupiłam swoje spojrzenie. Podałam Carras swój kielich by go uzupełniła słuchając słów towarzysza z uwagą. Przynajmniej do momentu, w którym padła kwestia zapłaty. Zaśmiałam się rozbawiona, jakbym usłyszała dobry żart, ale szybko tego pożałowałam, gdy przeszył mnie ostry ból. Syknęłam niemal wyrywając kielich z dłoni mrocznej elfki i natychmiast opróżniłam połowę duszkiem.>

-Achh… <Oderwałam naczynie od ust.> Wybacz Kurcie...to nic osobistego. <Odchrząknęłam.> Rozumiem, że chcesz zadbać o interesy swoich ludzi, ale nie po to poprosiłam Czarnego Kruka by zwołał to spotkanie. Nie. Mówimy o pozbyciu się źródła wojny, a Ty zaczynasz biadolić o złocie. <Wstałam z ławy by podejść do najemnika. Stanęłam tuż przed nim i spojrzałam na niego z góry.> Zapomniałeś z czym walczymy przez to siedzenie w Twierdzy? Nie mówimy tu o zwykłej robocie tylko uratowaniu Starego Świata przed upadkiem. Ja chętnie usłyszę jakiś plan z Twoich ust, a potem zapytam Cię ile mi za to zapłacisz. Doliczę też obronę sprzed dwóch dnia. <Uśmiechnęłam się krzywo.> Po starej znajomości tylko koronę od każdego ocalonego na Twierdzy i koronę za każdego zabitego po stronie wroga plus pięć za każdą zniszczoną machinę. Zapłacisz mi? Czy następnym razem mam patrzeć, jak giniecie, bo nie stać Was na moje usługi? Zrekompensujesz mi wszystko co straciłam na rzecz walki w obronie ludzi? Nawet nie odpowiadaj… <Prychnęłam.>

- A to mój charakter jest poddawany w wątpliwość…<Ton mojego głosu stał się zimny.> Powiem Ci Kurt tak.. Nic dziwnego, że Wasz Imperator upadł skoro w obliczu zagrożenia jedyne o czym myślą ludzie to pełna kiesa. <Pochyliłam się nieco.> Mogą tu sobie zostać i pracować wewnątrz Twierdzy. Żyć w zamknięciu i odcięciu póki nie trafią przed oblicze Morra. Mistrz ich przecież nie wygoni. Aaale… jeśli bardziej zależy im na zarobku to Wietrznica dobrze płaci w złocie oraz ziemiach. Skoro Ci Twoi żołdacy chcą się dorobić to niech zgłoszą się do najbliższego obozu. Za moją głowę też dobrze zapłacą. Proszę bardzo. Droga wolna. <Wyprostowałam się.> Właśnie w taki sposób wiedźma kupiła sobie część Imperium. Ludzi, którzy zatłuką elfy i krasnoludy za kilka srebrników. Pośmieją się z katowania niziołka na placu. Podniosą broń na innych ludzi, a nawet zaatakują święte ziemie Morra.
<Nawet na moment nie oderwałam swojego wzroku od oczu towarzysza.>

-Ta Twierdza to prawdopodobnie jedna z ostatnich lub już ostatnia ostoja oporu w całym Imperium. Jeśli ktoś sobie tutaj jeszcze nie zdaje z tego sprawy to czas się ocknąć. Wynik wojny już dawno się rozstrzygnął, a Lucasa Underwood Decay z rodu Blightów ogłoszono Imperatorem. Każdy kto twierdzi inaczej jest wrogiem kraju, więc Kurcie.. może wbij do łba tym swoim chłopakom, że jedyna zapłata na jaką mogą liczyć jest przeżycie. I niech się cieszą, póki mogą. A jeśli zdecydują się walczyć ramię ramię z Tobą i Nami to muszą być gotowi wskoczyć w ogień bez względu na to, czy ktoś im tutaj zapłaci, czy nie. Jedyne co się teraz liczy to pozbycie się wiedźmy, która kontroluje Lucasa przy użyciu magii i sprowadza setki demonów. Jeśli obóz Szaraka wzbudzał w Tobie trwogę to wyobraź sobie, jak to wygląda w skali miasta wielkości Altdorfu i pomyśl co Wam wszystkim będzie po tym całym złocie.
<Popiłam.>
-Nic więcej nie mam w tym temacie do dodania. Jeśli potraficie przygotować zasadzki oraz pułapki na mokradłach to nie będę oponować. Weźcie jednak pod uwagę, że tereny są niemal puste oraz pozbawione osłony, więc mogą dostrzec przygotowania. Wietrznica nie będzie też na tyle głupia by zjawić się blisko murów i zostać łatwym celem dla łuczników. Może Klaus wiedziałby jak temu zaradzić.
<Na chwilę zamilkłam rozglądając się za czymś, po czym podjęłam.>
- Sądzę, iż największe szanse na jej obecność będziemy mieli jeśli to miejsce będzie poza zasięgiem strzał. Zarówno dla strzelców z Twierdzy, jak i dla strzelców z armii Lucasa…. Czyli tak mniej więcej w połowie drogi. Doświadczeni magowie uwzględniając swoją pozycję starają się znaleźć za osłoną lub poza zasięgiem strzał. O ile to możliwe. Co zaś się tyczy żelastwa. Na zwykłą broń mogła sobie znaleźć magiczne remedium, więc proponowałabym magiczną broń.
<Spojrzałam w kierunku Iryuha, który był posiadaczem zarówno demonicznej zbroi, jak i broni.>

-Widzę to tak. Ja jestem przynętą. Podejmę próbę wezwania jej oferując siebie i to czego pragnie na srebrnej tacy. Oczywiście wiedźma będzie wiedziała, że to pułapka i może nie zareagować. Trzeba impulsu. Wówczas posłużę się mniej dyplomatycznymi sposobami by uzyskać reakcję, więc jeśli ten sposób poskutkuje to pojawi się wściekła i zechce udowodnić mi w jakim błędzie żyję. Istnieje cień szansy, że zwyczajnie naśle na mnie Bykogłowego, ale jeśli do tego dojdzie wówczas zjawi się pysznić nad moim truchłem. Tak, czy inaczej znajdzie się w Waszym zasięgu. <Uśmiechnęłam się lekko pod nosem.> Możecie też wybić sobie z głowy myślenie, że jej ochroną będą ludzie. Prawdopodobnie golemy, pomniejsze pomioty demoniczne oraz demony skryte pod iluzją. Może inne istoty. <Zerknęłam przez ramię na najemnika.> Jeśli Twoi ludzie zechcą brać w tym udział to możesz być spokojny Kurt. Nie sparaliżuje ich strach. Prawdopodobnie nawet nie zauważą kiedy ich zabiją, ale kupią nam trochę czasu i odciągną uwagę. <Wróciłam się do ławy i usiadłam.> Ja w tym czasie na chwilę skupię na sobie zirytowaną Wietrznicę… i w tym momencie Tellan, Kurt oraz Iruyh i każdy kto będzie chciał ryzykować jednocześnie zaatakują wiedźmę podejmując próbę skrócenia jej o głowę. <Dopiłam.> Tylko tyle i aż tyle. Albo dokonamy cudu i jakoś przeżyjemy albo traficie do Ogrodów Morra, a Wasza troski przestaną mieć jakiekolwiek znaczenie. Zastąpi je czysta radość.
<Zamilkłam.>
_________________
Poeta to ktoś, kto pragnie w jasny dzień pokazać światło księżyca

[Blackswordsman]

<Elbereth, Kurt>

<Krasnoludzi inżynier Jordi wtrącił się zaraz po słowach Elbereth.>

-Możemy skonstruować kilka pułapek ale będzie bardzo trudno je rozmieścić na bagnach. Znacznie łatwiej było by nam ustrzlić wroga z murów. Mamy trochę artylerii. Ma zasięg znacznie większy niż łuk, jednak będą mieć moment na reakcję widząc wystrzelony pocisk. Artyleria służy raczej do rozbijania formacji i niszczenia dużych celów.

-Ja i Tellan chętnie pomożemy. Układ sił trochę się zmienił ale to nie powinno wam przeszkadzać. Ja widzę to tak i Czarny Kruk zapewne się ze mną zgodzi. Im więcej osób w to zaangażujemy tym większe będą straty. Biorąc armię równie dobrze możemy wydać jej otwartą bitwę i na pewno przyprowadzi ze sobą więcej mieczy niż my. Zakładacie, że wiedźma nie umie walczyć bez magii. Co jeśli się mylicie? Czy ktokolwiek zmusił ją do walki bronią? Oczywiście polega na czarach jak pierwszych, jednak wielu bitewnych magów włada bronią. Nie znamy wszystkich jej sztuczek. Skoro wiedźma tak bardzo ciągnie do Elbereth, to czy nie zrobi wszystkiego by być z nią sam na sam gdy dojdzie do starcia? Z tego co powiedziała elfia czarodziejka Melisa, Wietrznica potrafi wysłać swoich przeciwników do "nikąd". Uważam, że najlepsze co możemy osiągnąć to zająć całą eskortę wiedźmy pozwalając Elbereth walczyć sam na sam. A jęśli jakimś cudem uda się komuś przemknąć to dobrze. Wietrznica doskonale wie czym dysponujemy. Za to my możemy tylko przypuszczać, co ona przywiedzie ze sobą. Kurt, bez znaczenia czy twoi ludzie dostaną złoto czy nie, według mnie większość z nich jak nie wszyscy zginą podczas takiej akcji. Dodatkowo, jeśli wiedźma poczuje się napradę zagrożona, co ją powstrzyma przed odwrotem?

-W większości się z tobą zgodzę przyjacielu. <Dodał Czarny Kruk> -Wietrznica wie czym dysponujemy. Mam jednak kilka unikalnych niespodzianek w zanadżu z których skorzystam czując, że pomogą nam zwyciężyć. Tak czy inaczej... Elbereth, przygotuj się iż twoja rola nie ograniczy się tylko do bycia wabikiem. Całkiem możliwe, że będziesz sama musiała pokonać czarownicę dusząc ją własnymi rękoma. Szarak nie spodziewał się demonicznej Tellan i tego że zwrócisz demony przeciw niemu. Tym razem będzie bardziej tłoczno. Czarownica jest bardziej ostrożna, przebiegła, ludzka. Jestem pewien, iż wzięła pod uwagę plan który ułożyłaś Elbereth. Chciałbym się mylić ale ani sny, ani to co się dotąd wydarzyło nie wskazują inaczej. Czy też sugerujesz, że nagle przebiegła wiedźma, która zdobyłą prawie całe Imperium, straci rozum i przyjdzie sama we wrogie lub nieznane jej miesce by uciąć sobie z Tobą przyjazną pogawędkę?


<Klaus>

<Mężczyzna rozpoznał cię od razu. Sam cię chwycił z ubranie i szepnął.>

-Nie ma czasu. Wiedzą, że tu jesteś. Mogą przyjść w każdej chwili. Jest ich co najmniej dwóch, z Marienburga...

<Do twoich uszu dobiegł świst. Moment później strzała przebiła ciało "posłańca", prawie dosięgając ciebie.>

-Spóźniłem się... <Wykrztusił, po czym osunął się na ciebie. >

<Strzelec stał w wejściu do namiotu i sięgał po kolejną strzałę. Widziałeś tylko zarys sylwetki. Wyglądał jak jeden z regularnych żołnierzy Lucasa ale oni nie nosili łuków. Łucznicy mieli inne odzienie. W tym momencie byłeś chyba jedynym który widział co się dzieje. Kilku rannych kręciło się niespokojnie we śnie ale nikt nie reagował.>


<Ecoliono>

<Chłopiec pokiwał głową.>

-Biblotekarz także ojcze Ecoliono. Ale widziałem innych. W nocy, czasemi za oknem chodzą ożywini zmarli. Ich oczy świecą się w ciemnościach. Nie widziałem dokładnie, ale na pewno nie byli żywi. Czy to możliwe, że strzegą tego miejsca na rozkaz Pana Snów i Śmierci? Jeśli to sen, to bardzo wyraźny. Budzę się w nocy, zerkam przez okno i widzę jak się poruszają. Ich ślepia płoną w ciemnościach, czuję ich odpychający zapach. Ale tylko w nocy, nigdy w dzień. Nie widziałem, kruków ani bramy, ani też kwiatów. Tylko widok z naszego okna.

<Matieu uściskał cię.> - Czy powinienem się bać ojcze Ecoliono?


_________________
Jestem mieczem i zbroją. Moja droga tam gdzie krew.

MG tu i tam ^^
#Sesja Przekleństwo Wzgórz Hager Gatz
#Sesja Miasto Darrow
#Sesja Wichry Aderus

[harry]

Kurt popatrzył na Elberetch i prychną z pogardą.

- Może elfy mogą walczyć z pustymi brzuchami. My nie. Od tygodni męczę ich za dziękuję a oni już przelali tu swoją krew. I zamiast spokojnie zebrać łupy wojenne za swoją ciężką robotę trzeba było się o nie wykłócić.
– Bez urazy – Zwrócił się do Czarnego Kruka
- Więc przestań mi tu pieprzyć że wiedźmą płaci lepiej. Bo to, już dawno przestaliśmy robić to dla „pinindzy”. Jestem za nich odpowiedzialny w tym też za to żeby wiedzieli za co porywają się z motyką na słońce i żeby mieli co do gara wsadzić. I to że nie robimy tego za darmo, nie znaczy że nie wybieramy kto nam zapłaci. Straciłem na tej imprezie ludzi, majątek, a w podziękowaniu dorobiłem się blizn.

Zwrócił się do Iruycha

– Walczymy tym co mamy i albo nam się uda albo nie. Przeważnie… nam się udaje. Orzemy tym co nam dają bo od tego jesteśmy i dlatego nam za to płacą. Nie będziemy się pchać z łapami tam gdzie mieli byśmy zginiemy bez sensu. Więc jak nie będziemy mieli tam kryjówek i przygotowań to się nie będziemy jej pchać pod oczy. Bo uwierz mi… cenimy swoje życie i jak już mamy je oddać to tak żeby miało to znaczenie. Dlatego zaproponowałem co możemy zrobić. Bo puki co innej roli dla nas nie widzę.



- Nie znamy się ma magii i nie mam magicznych zabawek a mamy iść na wiedzmy i demony i faceta który włada imperium więc do jasnej cholery warto by było mieć jakiś inny powód niż stara znajomość dla którego mamy to zrobić. Zwłaszcza dla tych którzy was nie znają.
_________________
Przyjaciel czy wróg? --> Kurt, człowiek
Przeznaczenie czy Przypadek --> Rudolf "Rudi" von Karien

[Lokim]

<Słowa mężczyzny zaskakują mnie. Jednak nie mam nawet szans mu odpowiedzieć, bo zanim kończy, przeszywa go strzała. Szybko łączę ze sobą to co usłyszałem i to co widzę. "To nie ludzie Lucasa. Żołnierze weszliby tutaj w blasku pochodni i przeszukali by namiot by mnie znaleźć. Nie urządzali by strzelaniny. No i odkąd to regularni zbrojni używają łuków i to z taką wprawą? To przebierańcy. A skoro są z Marienburga, to jest tylko jedna opcja. To zabójcy z Feriel. Cholera. Miałem nadzieję, że był choć jeden pożytek z wjazdu sił księciunia do miasta. Że lokalna gildia zabójców przestała istnieć. Ale widać moje nadzieje były płonne. No i mnie znaleźli. Tylko jak? Skąd wiedzieli, że jestem w obozie Lucasa? Nikt tego nie wie. Ani moi wrogowie, ani przyjaciele. Nikt. Skąd więc oni wiedzą gdzie mnie szukać? Ech..., nie jest dobrze. Jest ich przynajmniej dwóch, a ja widzę tylko jednego. A więc drugi może czekając gdzieś z tyły namiotu, czekając na moją ucieczkę. Będzie ciężko. Muszę wywołać zamieszanie i skierować uwagę żołnierzy na tego zabójcę z łukiem.">

<Starając się pozostać osłonięty ciałem posłańca przed ostrzałem łucznika zaczynam krzyczeć, wskazując palcem w kierunku zabójcy.>

- Uwaga! Wrogi strzelec! Przebieraniec! Ten w wejściu! Z łukiem, a w stroju żołnierza! Już zabił jednego! Zabić sukinkota! - <Po czym już wrzeszcząc na całe gardło dodaję.> - OGŁOSIĆ ALARM!

<Wiem, że w namiocie są ranni, a więc niezbyt sprawni żołnierze. Ale mam nadzieję, że zamieszanie, które wywołam, skłoni choć kilku z nich, tych może zdrowszych, do działania, tak by zabójca skupił się na nich. A wezwanie do ogłoszenia alarmu zainteresuje patrole przebywające w okolicy. "Oby tylko akurat teraz czasem morryci nie planowali jakieś dywersji w obozie, bo wzywając do ogłoszenia alarmu im to wszystko zepsuję. Oby tak kurna nie było.">

<Pozostaję ukryty za ciałem konfratra tak długo, jak strzelec jest skupiony tylko i wyłącznie na jego ciele, i przez to też na mojej osobie. Gdy tylko to się zmienia, wyciągam zza pazuchy moje noże do rzucania i dokładnie celując staram się go nimi trafić, używając tej ręki, która jest bardziej sprawna. "Musi zostać wyeliminowany, bo on mógł się już domyślić, że ja to ja. Mimo mojego przebrania. Ten musi zginąć. Jego kumpla, czy też kumpli, mogę próbować ominąć, ale jego już nie.">

<Na razie nie mam zamiaru uciekać z namiotu, jeśli nie będę do tego zmuszony, bo nie chcę nagle wpaść na czających się gdzieś w cieniu kolegów strzelca. Jeżeli trzeba wzywam by ogłoszono alarm raz jeszcze. Mam nadzieję, że potwierdzenie obecności wroga w przebraniu sprawi, że alarm zostanie ogłoszony, a zbrojne patrole ruszą po całym obozie w poszukiwaniu kolejnych dywersantów. To zmusi innych zabójców do ucieczki, czy ukrycia się, a więc nawet jak nie zostaną zdemaskowani, to będą się musieli skupić na zapewnieniu bezpieczeństwa sobie, a nie na polowaniu na mnie. Tak powinienem doczekać bezpiecznie do rana.>
_________________
Przyjaciel czy wrĂłg?- Klaus Jurgiel

Telegram: @LokimR

[Ariena]

<Zdążyłam opróżnić kolejny kielich, gdy wszyscy zabierali głos. Nie mogłam jednak usiedzieć na miejscu. Rozglądałam się po suficie i nim Jordi skończył mówić wstałam z ławy dając znak by sobie nie przerywali. Przeszłam w głąb sali, gdzie zatrzymałam się na chwilę plecami do wszystkich. Wzięłam głębszy oddech krzywiąc się przy tym. Odkładałam w czasie zajęcie się wiedźmą licząc, że problem sam zniknie, a zamiast tego stawał się coraz bardziej palący. Ruszyłam po chwili w lewo i obeszłam pomieszczenie starając się skupić na słowach Mistrza, choć moją uwagę odciągały inne myśli. Niespiesznym krokiem wróciłam do zebranych, ale wybrałam miejsce z dala od wszystkich. Odwróciłam się w stronę Kurta.>

-Nie potrzebuję Twoich ludzi i nikt Cię o nich nie prosił. Przynajmniej ja Cię o to nie poproszę. Otrzymałeś zaproszenie na to spotkanie, ponieważ traktuję Cię, jak towarzysza i nie raz mieliśmy okazję walczyć ramię w ramię. Jednak nie po to by zaproponować Ci płatne zlecenie, a poznać Twoje zdanie w kwestii planu. Do Ciebie należy decyzja, czy weźmiesz w tym udział, czy nie. Jesteś świadom zagrożeń i jak nie chcesz w tym brać udziału to zwyczajnie powiedz. Nikt tego od Ciebie nie wymaga. <Powiedziałam beznamiętnie.> Rozumiem, że chcesz o nich zadbać i być dobrym dowódcą, ale ta rozmowa i to spotkanie nie dotyczy ich udziału w tej konkretnej misji. Zatem z łaski swojej skończ skamleć o ich losie oraz niesprawiedliwości. Na pewno na terenie Twierdzy jest dla nich praca oraz ciepła strawa. A jak już pozbędziemy się wiedźmy, czy to z Twoją pomocą, czy też bez niej, to będą mogli szukać lepszych perspektyw w całym Imperium. <Spojrzałam najemnikowi prosto w oczy.> Zresztą… Jak długo niby ich znasz? Kilka tygodni? Ile prawdziwych walk z nimi przeżyłeś? Ile razy pomogli Ci tak, jak ja pomogłam Tobie? <Przechyliłam głowę lekko na bok.> Spodziewałam się, iż wystarczy, że poproszę Cię o wsparcie, a Ty staniesz obok mnie, bo możemy na sobie polegać. Miałeś rację..

<Nagle odwróciłam twarz w bok.>

-Łudziłam się, że Twoje słowa są podyktowane czystą złośliwością, lecz muszę przyznać, iż miałeś rację. <Powiedziałam w kierunku pustej przestrzeni.> Być może ta cała rozmowa nie ma sensu.

<Pokręciłam głową i spojrzałam w pusty kielich.>
-Tak, oczywiście, że o tym pomyślała. W tym cały problem. Żadna z nas nie jest na tyle głupia by tego nie przewidzieć. W końcu bawimy się w kotka i myszkę od miesięcy. Wyobrażam sobie każdy możliwy sposób w jaki mogłabym ją zgładzić i na jakie przeszkody mogę się natknąć. Rozważam każdą możliwą śmierć jaką mi zgotuje. Jeśli ona poświęca choć odrobinę czasu na podobne fantazje to mogę Was zapewnić, że nie jest na tyle szalona by się pojawić nieprzygotowana na każdą ewentualność… Może nie pojawić się wcale tylko wysłać Bykogłowego by rozszarpał mnie i pożarł moją duszę nim dobędziecie broni. Ja bym tak zrobiła na jej miejscu. Czy zatem ja jestem wystarczająco szalona?

<Podniosłam wzrok na Czarnego Kruka i cmoknęłam sinymi z zimna ustami zastanawiając się przez chwilę nad zadanym pytaniem.>

-Zdaje się, że powinniśmy nieco zmienić podejście, bo i po cóż sobie komplikować życie. Z Raffanirem uzgodniliśmy swego czasu idealny plan. Sprawdził się niemal doskonale.

<Uśmiechnęłam się szeroko, a moje spojrzenie lśniło, jakbym gorączkowała. Zerknęłam na moment w bok i przytaknęłam.>

-Wszak Wiedźma jest Namiestniczką samego Imperatora, ja zaś Pierwszą Służką Shasuuviel oraz Namiestniczką z jej ramienia. Mam wiele podstaw by żądać od niej satysfakcji też łatwiej przyjdzie mi wyzwać ją na pojedynek niż zwabić. Wy będziecie na wypadek, gdyby przybyła z swoją obstawą. <Mówiłam szybciej. Wstałam nagle.>

-Carras, wino! Ile razy mam powtarzać… <Fuknęłam w kierunku mrocznej elfki.>

-Bykogłowy już raz włączył się do pojedynku między Auris Tenebirs, a Imperatorem i prawie kosztowało ją to głowę. Jeśli to ja stanę do walki to zrobią wszystko by mnie zabić, więc możecie spróbować im to uniemożliwić.

<Dreszcz wyraźnie wzdrygnął moim ciałem. Niespokojnie spojrzałam kilka razy za siebie.>

-Tak, czy inaczej prześpijcie się z tym i myślcie nad zwiększeniem naszych szans. Mój czas wolny dobiega końca i jutro ruszam dalej by wypełnić powierzone mi obowiązki. Wykorzystam moją podróż do Elfiego Miasta w Marienburgu i postaram się dowiedzieć czegoś nowego na temat Wietrznicy.
_________________
Poeta to ktoś, kto pragnie w jasny dzień pokazać światło księżyca

[Orthan]

Spojrzałem na chłopca i odpowiedziałem łagodnie.

-Nie, nie powinieneś się bać - jesteśmy na ziemi poświęconej Panu Śmierci i nic z rąk nie umarłych nie powinno nam grozić.

Miałem nadzieję że moja słowa uspokoją chłopca, przy okazji warto był sprawdzić co miał na myśli - być może czaka mnie bezsenna noc. Choć mało możliwe byłoby nieumarli mogli chodzić po ziemi, która była poświęcona Morrowi.
_________________
Ecoliono d'Elhuyer-Sesja Przyjaciel czy WrĂłg