forum.drachenfels.pl

[harry]

<Nie mogłem uwierzyć w to co usłyszałem. Przegrałem… Choć było blisko.>

„Moje ręce…”

<Prawie łkałem. Zawsze byłem dumny ze swojej siły i sprawności a teraz leżałem jak placek zdany na łaskę obcych.>

„No moĹźe nie takich zupełnie obcych”

<Jednak rodziny która mogła by ich zastąpić też nie miałem. Tylko to co na grzbiecie i tych co los złączył ze mną.>

- Kąsacz… nie widzę nie czuję, gdzie… on jest…

<Nie mogłem się obrócić by dojrzeć mojego oręża nie wywołując nowych fal bólu w końcu ubłagałem krasnoluda by oparł miecz tak by był w zasięgu mojego wzroku. Potem musiałem stracić przytomność bo obudziły mnie dopiero krzyki dobiegające gdzieś z boku. Przywalony kocami i ubraniami nic nie widziałem>

- Co jest… atakują… Co się dzieje? - zapytałem łamiącym się głosem.
_________________
Przyjaciel czy wróg? --> Kurt, człowiek
Przeznaczenie czy Przypadek --> Rudolf "Rudi" von Karien

[Ariena]

<Pokiwałam przecząco głową spoglądając w oczy Franka. Mój wzrok był mieszaniną niedowierzania, śmiertelnego przerażenia oraz skrajnego zmęczenia.>

-Wiemy o tym. Po tym jak zabiłyśmy je wszystkie udało nam się zamienić kilka słów z Hersztem tej zielonej hałastry. Wspomniał o tym, że część poszła na was. Byłyśmy zbyt słabe by do was dotrzeć.

<Odchrząknęłam ponownie rozglądając się nerwowo. Zawiesiłam na chwilę wzrok na jakimś punkcie przed sobą wpatrując się w ciemność, rozmyślając nad czymś.>

...a może to nie koniec...może się powtórzy? to może być pułapka... uspokójmy się, wszystko będzie dobrze.. Frank i Klaus tu są, a reszta żyje...to nie jest kolejna sztuczka...

<Uniosłam swoje dłonie i zaczęłam na nie spoglądać. Dostrzegłam, że na mojej ręce nie ma karwasza. >

-Gdzie on jest? Gdzie?

<Wzięłam głęboki oddech niezadowolona. Zamknęłam oczy i skupiłam się by wyczuć jego źródło mocy. Jeśli udało mi się poczuć jego magię, wówczas zaczęłam iść w tamtą stronę. Jeśli zaś nie otworzyłam oczy i zdecydowanie ruszyłam w stronę miejsca walki. Mruczałam do siebie pod nosem, gdy wymijałam towarzyszy.>

-Jak go tam nie ma...to niech mnie trzymają bo zamienię w popiół całą tą przeklętą ziemię.
_________________
Poeta to ktoś, kto pragnie w jasny dzień pokazać światło księżyca

[Xsary]

Jeszcze przed momentem wypominałem sobie rzeczy, które niekoniecznie radują mnie w zaistniałych okolicznościach. Zmuszony jestem doń dorzucić oszalałego elfa. Wszystko na to wskazuje. Widziałem już szaleńców i choć daleki jestem od wyrokowania to żywię obawę, że...

Hola! Czyżbym przyłapał się na współczuciu? Niedopuszczalne emocje.

- Elbereth, poczekaj - rzuciłem w stronę elfki. - Powiedz czego szukasz i pozwól sobie pomóc.
_________________
#Sesja Przyjaciel czy wrĂłg? - Frank albo Fred

[Lokim]

<Obcy głos wyrywa mnie z otępienia. Prawa ręka szybko wędruje w kierunku buta, gdy odwracam się w kierunku ĹşrĂłdła dĹşwięku. Jednak zamieram w bezruchu, gdy okazuje się, Ĺźe głos naleĹźy do Franka. Głośno wciągam i wypuszczam powietrze, prostując postawę. „Czy on to widział? Chyba nie… Chyba dopiero tu przyszedł. No chyba, Ĺźe znowu się w coś zamienił, nie wiem, moĹźe w drzewo. I tak sobie stał obserwując. Ale… Ale chyba nie… Jakby to widział, to nie zachowywałby się tak swobodnie. Choć z nim to cholera wie.”>

- To przegrałeś. - <Rzucam tylko do niego beznamiętnym głosem przecierając delikatnie dłonią swą zmasakrowaną i pokrytą resztkami krwi twarz.>

<Chwilę spoglądam prosto w oczy człowiekowi, po czym odwracam się szybko w kierunku elfki, ktĂłra zaczyna znowu dziwnie mĂłwić. „Z nią jest bardzo Ĺşle. I to nie fizycznie, a w głowie jej się papierniczo porządnie. Trzeba na nią uwaĹźać.”>

<Nie jestem aĹź tak chętny by podejść do Tellan, czy teĹź tego, w co się zamieniła. Głośno przełykam ślinę idąc za Frankiem w jej kierunku i przyglądając się jej wyglądowi. Jej demoniczna postać o jakby segmentowanej, metalicznej skĂłrze jest jeszcze do przeĹźycia. Wygląda to tylko jak mroczna, zrobiona na zamĂłwienie zbroja. Pokrywające to wszystko krew, flaki, kawałki ciał i rzygowiny teĹź są do przeĹźycia. „Nie takie rzeczy widziało się na oczy.” Ale jej głowa, czy tez raczej pysk, jakby połączenie mrocznego psa, smoka czy innej bestii z piekła rodem, budzą na tyle duĹźy strach w mym sercu, Ĺźe wracają od razu niedawne wydarzenia i nie jestem w stanie podejść do niej bliĹźej. Omijam więc ją szerokim łukiem, kierując się w stronę elfki i kupy rzygowin, pod ktĂłrą powinien leĹźeć gdzieś tam elf.>

<Zatrzymuję się i z torby staram się wyłuskać mój stary, zapasowy płaszcz.>

- Hej, Elbereth. Załóż to, bo jak opadnie gorączka walki, to szybko się wychłodzisz i jeszcze nam zemrzesz. A tego byśmy nie chcieli, prawda? - <Spoglądam w jej oczy, starając się wyczytać z nich, czy kryje się tam jeszcze jakiś rozsądek, czy może tylko i wyłącznie szaleństwo.>

<Gdy ta zaczyna nagle czegoś szukać spoglądam na jej partnera, wskazuję go ręką i idę w jego kierunku.>

- Tu jest. Twój elf jest tutaj, zobacz. Choć nie wiem co z nim. Ej Beltherion co z Tobą chłopie?
_________________
Przyjaciel czy wrĂłg?- Klaus Jurgiel

Telegram: @LokimR

[Ariena]

<Stanęłam nagle zatrzymana słowami Franka. Spojrzałam na mężczyzn. Zamilkłam przyglądając się wszystkim nie będąc pewną czy powinnam odejść od nich czy zostać. Zadrżałam na ciele mimowolnie, gdy Klaus podszedł do mnie z płaszczem. Drżącą zakrwawioną dłonią sięgnęłam niepewnie po płaszcz z lękiem spoglądając mu w oczy.>

-Dziękuję Klausie. Zwrócę Ci go, jak tylko nadarzy się okazja bym mogła się odziać.

<Nałożyłam płaszcz czując odrobinę ulgi i ciepła. Dalej drżałam, lecz już mniej. Ponownie rozejrzałam się po pobojowisku. Zamknęłam oczy i wzięłam głęboki oddech, powoli wypuściłam powietrze spoglądając na mężczyzn.>

-Klausie, wiem gdzie jest Beltherion. Szukam czegoś co należy do mnie i nie powinno wpaść w niepowołane ręce. Otrzymując karwasz i rękawicę wzięłam na siebie odpowiedzialność i nie mam zamiaru złamać złożonych przeze mnie obietnic. Wystarczy mi już, że muszę odzyskać rękawicę...

<Okryłam się szczelnie płaszczem zmarznięta z niepokojem rozglądając się nerwowo, po czym spojrzałam ponownie na Franka.>

-Szukam karwasza, ale nie byle jakiego. Piękny, wykonany przez moją rasę zdobiony karwasz. Mogą być na nim karmazynowe znaki. Bez niego nie ruszę się z tego miejsca.

<Zdobyłam się na łagodny uśmiech, mimo bólu, zimna i wycieńczenia.>

-Pomóżcie Tellan i Beltherionowi, jeśli tego potrzebują. Ja się czuję całkiem dobrze. Może trochę mnie zmęczyła ta walka i jest zimno, ale bywałam już w gorszym stanie. Nic mi nie jest. Będę się kręcić w okolicy. Sądzę, że jest już bezpiecznie. Możecie tu na mnie poczekać lub ruszyć, a ja do was dołączę jak znajdę.

<Zrobiłam kolejne kilka kroków i nagle się zatrzymałam. Odwróciłam się do wszystkich.>

-Bardzo was lubię, ale ostrzegam. Nawet nie próbujcie mnie zatrzymywać, bo nie ręczę za siebie. Chcecie to mi możecie pomóc, a jak nie to przynajmniej nie przeszkadzajcie.
_________________
Poeta to ktoś, kto pragnie w jasny dzień pokazać światło księżyca

[Voltiur2]

<Słuchałem szczekania Ingrid jednak spłynęło ono po mnie jak woda po kaczce. "Najwyraźniej w tej główce wypalił już się ostatni zapas oleju.." Leżałem na ziemi oddychając płytko aby nie przysparzać sobie dodatkowego bólu. Po chwili wszedł jakiś człowiek z pistoletem i zaczął zadawać pytania a inni w mniej lub bardziej miły sposób nawiązywali rozmowę. Obserwowałem całą sytuację nie podejmując gwałtownych działań, czekałem na rozwój sytuacji. Po tonie Ingwara zdałem sobie sprawę że rozmowa może zamienić się w walkę, a to była by ostatnia rzecz która jest mi potrzebna.>
_________________
Przyjaciel czy WrĂłg?-Viktor Sombra Hark

[Arya]

<Wszystko co działo się w przeciągu najbliĹźszych chwil było dla Tellan jednym wielkim koszmarem. Wcześniej myślała, Ĺźe w pewien sposĂłb uporała się ze strachem względem Bestii jednak ten tak naprawdę nigdy jej nie opuścił. Ukrył się gdzieś w zakamarkach jej świadomości i wyczekiwał momentu, w ktĂłrym mĂłgłby ponownie zatriumfować, a ten czas nadszedł bardzo szybko… Uciekała myślami z tego miejsca najdalej jak się dało. ZnĂłw stała przed swym mistrzem, znĂłw poddawana była treningowi, znĂłw przyrzekała swoje oddanie, i znĂłw poczuła wyczerpanie… I wtedy stało się coś jeszcze. Tym razem stała się obserwatorem. Szybko rozpoznała chłopca, ktĂłry z kaĹźda chwilą przybliĹźania się do Bestii stawał się mężczyzną.>

Iruyh… jak...to moĹźliwe… ???

<I znów jej świadomość przeskoczyła w inne, jeszcze paskudniejsze miejsce niż to w którym była. Z wielkim zaangażowaniem i strachem jednocześnie Tellan przyglądała się walce pomiędzy Iruyhem, a Bestią, której koniec okazał się zasiać ziarno nadziei. Wszystko co działo się później przeleciało w świadomości kobiety niczym błyskawica. Pod swymi stopami i wszędzie dookoła widziała zmasakrowane ciała i kończyny skąpanych w różnobarwnej posoce. Nagłe drgawki, a potem zakrwawiona Elebereth leżąca u jej stóp razem z Beltherionem... Nie miała pojęcia co się dzieje.>
Czy to dzięki niemu??? Mam wraĹźenie jakby nadal był w zbroi…Jakaś część niego nadal tu jest….

….Chcesz mnie zostawić?. Jeśli zostawisz to co ci dałem to tak jakbyś zostawiła mnie….
<Ostatnie słowa odbiły się echem w świadomości kobiety. Słowa te stały się dla niej niczym wyzwanie. Przecież obiecała, że go odnajdzie. Obiecała, że nie da się zabić. >
Ale… to wszystko jest takie trudno…to wszystko tak bardzo boli… Ale czy to nie dlatego właśnie ją wybrał…Czy to nie dlatego właśnie, Ĺźe jest jaka jest…Ĺťe zrobi dla nich wszystko...Tak…Tak właśnie musi zrobić…Musi odzyskać miecz...Musi odebrać to co naleĹźy do niego…

Bestio…!!!- świadomość kobiety wykrzyczała w stronę demonicznej istoty- Ty i ja… Razem mu słuĹźymy, i razem zdobędziemy to, co nasze…Jesteś gotowa???!

<Tellan zebrała w sobie resztki nadziei, odwagi oraz wiary i „wykuła” z nich duchowy oręż, ktĂłrego nie zamierzała opuścić dopĂłty, dopĂłki nie spełni danego słowa. Zbroja drgnęła w chwili, kiedy Tellan wybudziła się, jednak jej demoniczna postać nadal nie uległa przeobraĹźeniu. Stanęła twardo na ziemi i wpatrywała się w towarzyszy jak drapieĹźne zwierzę w swą ofiarę. Nagle zerwała się z miejsca i niczym zahipnotyzowana ruszyła w kierunku lasu.>
_________________
Przyjaciel czy WrĂłg : Tellan
Przeznaczenie czy przypadek?: Erin
.........................................................................
"One must feel chaos within, to gi­ve bir­th to a burning star"

[luko]

Pytanie które padło w pałacowych ogrodach zaskoczyło mnie i zbiło z tropu. Zamyśliłem się na chwilę.

[No tego się nie spodziewałem. I czemu nie zażyłeś lekarstw rycerzyku? Gdzie masz głowę?]

Po chwili odpowiedziałem Anastazji

- Wszystkie trzy jesteście piękne z zewnątrz jaki i wewnątrz. Jesteście jedyne w swoim rodzaju i doskonale się uzupełniacie. Co do zamieszkania razem. No cóż. Mam nadzieje że nastąpi to jak najszybciej, a do tego potrzebne są złote korony, które umożliwią wam takie życie jakie wam się należy. A teraz chodźmy. Pokaże wam nasz dom w tym mieście.

[Przy okazji zażyję lekarstwo]
_________________
"Przyjaciel czy Wróg?" ==> Pascal Wittenberg, człowiek
"Przeznaczenie czy Przypadek?" ==> MG (Mały Głód)

[Blackswordsman]

<Ingwar,Kurt, Magnus,Viktor, Ecoliono.>

<Ludzie w wejściu zaczęli się tłoczyć trochę jakby w zaciekawieniu, trochę w złości. O tyle ile słowa Magnusa uspokajały, Ecoliono wprawiały w konsternację to słowa Ingwar budziły agresję i ducha walki w przybyszach. Początkowo osobnik z przodu opuścił pistolet ale jak tylko krasnolud Ingwar zaczął gadać o witaniu się z Morrem, to nad ramionami, nad głową i po bokach mężczyzny najeżyły się ostrza białej broni i wychynęły kolejne lufy pistoletów, rusznic i innych dziwnych samopałów, które o dziwo nie celowały w stojącego na pierwszej linii Karguna, tylko w Ingwara. Człowiek w pierwszym rzędzie odezwał się i wtedy zaczęliście mieć wątpliwości czy to on przewodzi marynarzom.>

-No, spróbuj kulawy krasnoludzie...Może padnę ale moje miejsce zajmie ktoś inny. Wy nie wyglądacie najlepiej..rzekłbym nawet ,że ledwo czwórka z was stawi nam opór...

<Człowiek musiał mieć na myśli Karguna stojącego na przedzie, Ingrid zasłaniającą Astę , Koko i Morte szykujących broń do walki. Ingrid natychmiast zripostowała słowa Ingwara również w języku krasnoludzkim:>

-Za młody jesteś by tak do mnie mówić Ingwar. Licz się ze słowami bo strzele cię tak, że nakryjesz się nogami a może nawet jedna ci odpadnie...

<Ingwar chciał się ruszyć ale jego ciało zadrżało kiedy oparł się na swojej broni. Gdyby zrobił krok do przodu z pewnością by upadł i nawet jego wściekłość by temu nie zaradziła. Ecoliono mógł się tylko domyślać po odgłosach co się dzieję chociaż w pewnym momencie przeleciało mu przed oczami stado króków.>

<Morte pochylił się nad Kurtem i szepnął: >

-Jacyś tubylce nas znaleźli...chyba są źli że tu jesteśmy.

<Stojący w drzwiach mężczyzna zakutany w marynarski zimowy płaszcz dodał do swojej poprzedniej wypowiedzi.>

-Na dodatek kłócicie się między sobą...Znaczy,że dowódca poległ albo jest zbyt słaby by was kontrolować...Nie boimy się was mimo waszego dziwacznego, nienaturalnego wyglądu i sortu. Jednak gdyby orki miały by teraz wrócić było by to nam bardzo nie na rękę.

<Człowiek spojrzał na leżącego Magnusa i na zabandażowanego Morrytę i rzekł. >

-Teraz nie czas na opowiastki, orki nadal są w pobliżu i z całym szacunkiem do Pana śmierci ale klecha nie będzie mi dyktował co mam mówić. Aż tak wierzący nie jestem. Stoicie nam na drodze więc albo ustąpicie i nic się nikomu nie stanie albo podejmiemy ryzyko i zabijemy was wszystkich jeśli damy radę zanim wrócą zieloni. To i tak zajmie krócej niż czekanie aż się stąd wyniesiecie...

<Człowiek rozważał coś przez chwilę po czym dodał.> -Jeśli nie macie dokąd iść możemy was zabrać na statek...



<Klaus,Frank,Elbereth>

<Kiedy Elbereth przytuliła Beltheriona poczuła,że jego serce nadal bije, Wali wręcz jak oszalałe, z przerażenia lub niewyobrażalnego wysiłku. Zdawało się ,że jego oczy się ruszyły ale czy to była prawda? Czy tylko złudzenie? Poparzona i odarta w wielu miejscach z łuski aż do mięsa Elbereth dotknęła i chwyciła metalową łapę z pazurami, która należała do demonicznej Tellan. Elfka nie zdawała sobie sprawy z zagrożenia jakie Tellan nadal stanowiła, a może elfia kobieta tak bardzo oszalała,że nie rozpoznawała już do końca kto jest kim i co dzieje się dokoła niej? Beltherion nie ruszał się nawet nie drgnął aż demoniczna Tellan powstała i wszyscy dokoła poczuliście, że zaraz będzie strzępami mięsa.Nie odezwała się ani słowem, nie wykonała żadnego gestu poza tym przerażającym błyszczącym spojrzeniem. Potem jednak wrośnięta w zbroję zmasakrowana wojowniczka, która krwawiła każdą szczeliną w pancerzu a jej ruchy świadczyły o co najmniej kilku połamanych kościach, osoba, która powinna być zimnym trupem, zerwała się nagle jak gończy pies i ruszyła w las. Początkowo jej kroki były wolne, niezdarne i pozbawione równowagi. Szybko jednak demoniczna Tellan nabrała tempa znikając pośród drzew. Biegła, dało się słyszeć hałasy, tylko dokąd i po co?? Gdy tylko Tellan zniknęła w lesie, Beltherion jakby zmartwychwstał na zawołanie. Wstał pospiesznie ze śniegu i podbiegł do Elbereth. Zdawało się, że elf nie ma żadnych ciężkich obrażeń, więc albo stracił wcześniej przytomność albo udawał by ujść z życiem. Elfi mężczyzna zastąpił Elbereth drogę i pochwycił ją w ramiona przytulając.> -Nigdzie nie idziesz...wszystko czego potrzebujesz jest tutaj. <Elfka poczuła jak spływa na nią spokój a jakiś twardy przedmiot kuł ją lekko w bok. Czując ledwie okruchy mocy zdała sobie sprawę iż Beltherion ma karwasz przy sobie. Razem ze spokojem przyszły dreszcze lodowatego zimna i straszliwy ból ran jakie zadał jej własny czar. Przytulając czarodziejkę Beltherion spojrzał na Klausa i Franka.>

-Co najmniej jeden z nas musi podążyć za Tellan. Trzeba ją przyprowadzić albo przytargać jej zwłoki. Mogę ruszyć mimo strachu, jednak jeśli to zrobię musicie zająć się Elbereth jak... <Przerwał na moment szukając słowa>...jak rodzoną ukochaną małą siostrą i odprowadzić ją w bezpieczne miejsce. Bo jeśli nie..znajdę was wszędzie...<nie dokończył ale obaj Klaus i Frank wiedzieli co miał na myśli.>- Decydujcie szybko. Jeśli się boicie to mówcie. Ja jestem związany z obiema kobietami. Z Elbereth wszystkim, z Tellan danym słowem. <Beltherion zrzucił z siebie swój płaszcz ,otrzepał go i zawinął w niego Elbereth która trzęsła się jak osika. Nawet w dwóch płaszczach było jej przeraźliwie zimno. Bez wątpienia elfka wolała, żeby to Beltherion z nią został ale czy towarzysze mieli tyle odwagi i siły aby ruszyć za szaloną wojowniczką?>


<Pascal>

<Zabrałeś dziewczyny na spacer a potem do domu, który otrzymałeś od Hrabiny. Sługa Gerard wpuścił was do środka. W sieni zostawiliście płaszcze i weszliście dalej do obszernej izby gościnnej z kominkiem. Solidnie wyposażony dom w mieście zrobił pozytywne wrażenie na kobietach. Kurze są pościerane i wszystko utrzymane w porządku tak jak wcześniej, kiedy tu byłeś. Służący oprowadził was po całym domu pokazując pokój gościnny, kuchnie i sypialnie dla gości a potem pokój zabaw i dwie sypialnie na piętrze. Dziewczyny cieszyły się a Laial uśmiechała łagodnie.>

-Możemy tu zamieszkać Pascalu łóżek starczy dla wszystkich...<Wykrzyczała prawie Anastazja.>

<Zażyłeś ukradkiem lekarstwo i od razu się wyciszyłeś. Znów patrzyłeś na panny jak zwykły kawaler a nie jak dziki zwierz.>

-Złoto chcesz zdobyć wyjeżdżając sir Pascal? <Zapytała Leilia.>


<Tellan>

<Jak na zawołanie Bestia zawładnęła twoim zmasakrowanym i połamanym ciałem. Wstałaś a potem ruszyłaś węsząc trop. Pierwsze kroki były cholernie bolesne, każda kość, każdy mięsień twego ciała krzyczały o ratunek sprawiając ci nieopisany ból. Ten jednak wzbudzał w tobie wściekłość podsycaną jeszcze przez demona. W końcu został już tylko szał i nastawienie na cel. Odzyskać miecz za wszelką cenę. Wykonując nadludzki wysiłek starałaś się zachować świadomość i choć cień kontroli nad swoim postępowaniem. O czym świadczyło chociażby to, że nie zabiłaś swoich towarzyszy i pędziłaś w stronę ,którą sama wybrałaś. Pokonywałaś rowy , przysypane śniegiem krzaki i powalone drzewa niczym taran do czasu aż w twojej głowi ułożył się pewien plan i twoje ruchy zamieniły się w finezyjne skoki dzikiej łani. Czułaś zapach i obecność zielonoskórych, wiedziałaś że frontalny atak przyniesie ci tylko śmierć. Obmyśliłaś więc bardzo ryzykowny plan. Wbić się w Herszta, wyszarpać lub ukraść miecz i pędzić ile sił w nogach. Mogło się udać...
Już po kilkunastu minutach dopędziłaś zieloną hordę. Zatrzymałaś się na skraju widzialności i obserwowałaś. Obóz zielonoskórych rozciągał się jak okiem sięgnąć. Orki pożywiały się i dzieliły zdobyczami. Ale ciebie interesował tylko Herszt. Był tam rozstawiając po kątach mniejsze orki i komenderując coś w swoim paskudnym języku. Postanowiłaś nie czekać. Wyskoczyłaś z lasu z demoniczną prędkością i chociaż orki zdążyły się połapać co się dzieje rzucając się na ciebie, żaden nie mógł cię dopędzić gdyż sadziłaś skoki długie na kilkadziesiąt stóp. Dotarłaś do wodza orków w kilka chwil i pochwyciłaś ogromny miecz, który już na ciebie spadał. Metalowe pazurzaste łapy bardzo pewnie złapały broń i z trudem wyrwały ją wrogowi ale udało się. Uderzenia glewiorębakiem już nie dało się uniknąć ale wytrzymałaś je. Robiąc nagły zwrot ciałem odwróciłaś się do Herszta orków plecami i dałaś susa przed siebie. Gdy wylądowałaś na ziemi, poczułaś przeszywający, lodowaty ból. Ogromny ostry stożek lodu przeszywał cię na wylot. Orki już się zbliżały więc musiałaś zdecydować, walczyć, czy się wycofać. Postanowiłaś umknąć. Mimo obciążenia mieczem nadal sadziłaś długie susy omijając jak największą ilość wrogów i przewracając tych ,których nie dało się ominąć. W kilka chwil oddaliłaś się od obozowiska zielońców ale słyszałaś, że Cię ścigają. Cały obóz się wściekł na to co uczyniłaś chociaż część na pewno była poważnie zaskoczona. Pędziłaś przed siebie ile sił aż nogi odmówiły ci posłuszeństa i wpadłaś w głęboką zaspę całkowicie tonąc w śniegu. Nie miałaś już sił, nawet wściekłość cię opuściła. Nie było mowy aby wykrzesać choćby jedną iskierkę siły. Pewnie będziesz musiała tutaj zamarznąć na śmierć. Zapewne odnajdą twoje ciało wiosną ,po roztopach, o ile orki nie zrobią tego wcześniej.>
_________________
Jestem mieczem i zbroją. Moja droga tam gdzie krew.

MG tu i tam ^^
#Sesja Przekleństwo Wzgórz Hager Gatz
#Sesja Miasto Darrow
#Sesja Wichry Aderus

[Ariena]

<Spojrzałam tylko na Tellan obawiając się, że zaraz nas rozszarpie. Zamarłam, a wspomnienia niedawnych przeżyć powróciły. Nawet nie drgnęłam czekając na ponowny koszmar. Tylko myśli kotłowały się w mojej głowie.>

"...tak!..właśnie tak! To kolejny koszmar! To nie jest rzeczywiste... on mnie pożre...znów mnie pożre... ja się wcale nie uwolniłam...dalej tkwię w tym koszmarze... bawi się nami...okrutnie bawi..."

<I nagle Tellan ruszyła w swoją stronę. Spoglądałam na nią osłupiała nie wiedząc już co się dzieje aż w końcu zniknęła z pola widzenia. Już chciałam ruszyć w stronę niedawnego pola walki, gdy Beltherion zerwał się na równe nogi i mnie dopadł zatrzymując. Podskoczyłam lekko przestraszona spoglądając na niego z niedowierzaniem. Jednak gdy tylko chwycił mnie w ramiona poczułam się w końcu bezpieczna. Od razu wyczułam karwasz co uspokoiło mnie jeszcze bardziej. Odetchnęłam z ulgą przytulając się do niego tak mocno jakby miał zaraz zniknąć. Zaczęłam dygotać na całym ciele. Wszystko to co mnie napędzało nagle prysło. Dotarło do mnie, że jest mi przeraźliwie zimno, a całe ciało potwornie mnie boli. Nogi ugięły się pode mną, syknęłam głośno z bólu. Nie przestając dygotać zaczęłam sunąć dłońmi po ciele Beltheriona aż natrafiłam na swój przedmiot. Ponownie założyłam go na swoje przedramię.>

-Najpierw nie mogłam znieść, że muszę go nosić.. teraz nie mogę znieść myśli, że go na sobie nie mam.

<Powiedziałam cicho bardziej do siebie niż innych. Mimo dwóch płaszczy nadal było mi bardzo zimno, nie miałam też siły stać, a ból stawał się nieznośny. Spojrzałam najpierw Beltherionowi w oczy, a następnie Frankowi oraz Klausowi. Przytuliłam głowę do ramienia elfa, a dłońmi mocno się go uczepiłam jakbym nie chciała nigdzie go puścić.>

-Źle się czuję...nie mam sił Bel. Ocaliłam nas oboje, ale teraz muszę odpocząć. Wszystko tak bardzo mnie boli. Nie mam sił nawet by stać.

<Powiedziałam słabym głosem. Poczułam się źle. Zemdliło mnie, a ostatni posiłek podszedł mi do gardła. Natychmiast wyswobodziłam się z objęć, podeszłam chwiejnym krokiem do najbliższego drzewa, zgięłam się w pół i opierając jedną dłonią o korę i zwymiotowałam. Wyprostowałam się drżąc na całym ciele. Otarłam usta i chciałam już wracać do Beltheriona, lecz udało mi się zrobić jedynie dwa kroki. Nie mając sił po prostu usiadłam w śniegu. Jęknęłam przy tym z bólu.>

-Chyba daleko stąd nie zajdę...
_________________
Poeta to ktoś, kto pragnie w jasny dzień pokazać światło księżyca

[Xsary]

Nigdy wcześniej nie widziałem zmaterializowanego uczucia, powodu szaleństwa, emocjonalnego ponad rozum wszelki, a zarazem szalonego i irracjonalnego. Miłość. Nauczono mnie dostrzegać w niej jedynie środki ku celom. Emocje musiał zastąpić rozum i eksperiencja, a osobiste pragnienia - obowiązki. Jeżeli mogę myśleć o miłości to tylko w odniesieniu do misji. Karkołomnej, gdyż z dnia na dzień coraz trudniejszej. Wszystko to, co obserwuję sprowadza mnie do jednego wniosku: uczucia, nawet piękne i złożone z natury, wyrwane z okowów rozwagi posiadają siłę destrukcyjnej energii Spaczenia. Kto wie? Może wraz z początkiem świata wszelacy bogowie z narodzili się z nich? Tak czy inaczej, ma miłość i żądze muszą kierować się tylko ku jednemu hasłu, którego używa inna instytucja, zaś Cienie jej ów okrzyk podsunęły:

Dla Imperium!

Jak wiele zresztą innych.

Lecz czasami czuję, że nie mogę się wyzbyć tych ludzkich odczuć... Tych zgoła prymitywnych, acz pięknych.

- Niech będzie - zdecydowałem się - pójdę za Tellan. Nie jestem pewien kogo lub co zastanę, ale... - zakląłem pod nosem - ktoś musi to uczynić.

Łypnąłem na Kurta i poprawiłem kaptur.

- Chciałbym pójść sam - rzuciłem twardo w stronę towarzysza. - Nie posądzajcie mnie o bohaterstwo, ale jeśli z panią Tellan stało się coś - teatralnie westchnąłem - niedobrego, to lepiej aby zginął ktoś świeży z naszej konfraterni niż stary i zaufany wyga.

Puściłem oko do towarzystwa i uśmiechnąłem się blado.

Nie. Bynajmniej mi się ta myśl nie podoba, lecz z racji nabytych umiejętności i wiedzy Klaus - nie ubliżając jego zaletom - mógłby mi przeszkadzać.

- Dołączcie do reszty i poproście Morrytę by zawczasu nie próbował wnosić za mnie modłów - urwałem i tym razem uśmiechnąłem się pogodnie. - Rzekomo to przynosi pecha.
_________________
#Sesja Przyjaciel czy wrĂłg? - Frank albo Fred

[luko]

Zachowanie dziewczyn sprawiło wybuch radości i szczęścia w głębi mnie. Uśmiechają się szczerze odpowiedziałem krótko po kolei na każde zadane my pytanie.

- Cieszę się, że podoba się wam nasz dom. To zasługa Gerarda, który trzyma nad wszystkim piecze. Mam nadzieję, że jak najszybciej razem zamieszkamy ale najpierw jak już wspomniałem muszę zapewnić wam należyty dobrobyt i dlatego też między innymi wyjeżdżam. Póki co nie mam innego pomysłu jakbym mógł inaczej zdobyć złoto. Gdy mnie nie będzie Gerard dostarczy wam klucze do tego domu i będziecie mogły tu zaglądać kiedy tylko chcecie. Każda z was dostanie po jednym egzemplarzu klucza.

[Pamiętaj Pascal. Odprowadzając dziewczyny do pałacu udaj się do medyczki po zapas lekarstw!]

- To na co teraz macie ochotę? Gdzie się udamy?
_________________
"Przyjaciel czy Wróg?" ==> Pascal Wittenberg, człowiek
"Przeznaczenie czy Przypadek?" ==> MG (Mały Głód)

[Lokim]

<Zaskoczony nagłym przebudzeniem się mrocznej Tellan staję jak wryty. „O rzesz, znowu? Dobrze Ĺźe zachowałem dystans”. JuĹź szukam wzrokiem drogi ucieczki, jakiegoś drzewa, na ktĂłre mĂłgłbym się wspiąć, gdy rycerzyca ucieka w tempie zdrowego, silnego mężczyzny. „Ta zbroja ją w końcu zabije. Uratowała ją nie raz, ale w końcu zabije. Odbierze co swoje i zostawi w środku truchło. Przejmie ostatecznie kontrolę i tak się skończy ta zabawa.”>

<Widząc przebudzenie elfa wysłuchuję z uwaga jego słów. „O nie. Nie mam zamiaru ruszać za tym czymś. Nie mam z tym Ĺźadnych szans. MoĹźe z samą szaloną Tellan, bez tej zbroi i miecza Iruyha jakieś miałbym. Ale z tą krwioĹźerczą bestią, w jaką się zmieniła, nie mam Ĺźadnych. No i co miałbym niby zrobić, gdybym ją dogonił? Zarzucić siatkę? Efekt byłby taki sam jak z tym tchĂłrzliwym Khornistą z wyspy. Nie przekonałbym jej teĹź w Ĺźaden sposĂłb słowami. A i cholera wie co tam w tym lesie się jeszcze ukrywa… Nie, niech elf sam sobie leci. Choć… Choć branie odpowiedzialności za jego rĂłwnie szaloną kobietę jest chyba tak samo niebezpieczne. Ale juĹź wolę to, niĹź kolejne spotkanie z demonem Tellan.”>

<Na szczęście decyzja Franka, choć dziwnie umotywowana i podejrzana, jest mi wybitnie na rękę. „Chce? Niech biegnie. Sam się zgłosił, więc nie moĹźe mieć potem do nas Ĺźalu.” Spoglądam na niego.>

- Dobra, niech tak będzie. Tylko daj nam jakieś wskazĂłwki gdzie jest reszta, Ĺźebyśmy niepotrzebnie nie błądzili. No i tego, no… Powodzenia.

<Obserwując jak elfka reaguje na spadek emocji i odreagowuje to, co się wcześniej działo, odwracam wzrok, skupiając się na przeskanowaniu terenu wokół, by zobaczyć, czy coś tam na nas niepożądanego nie czeka. W końcu zwracam się do elfa.>

- Dacie radę razem iść? Jeśli tak, to ja pójdę przodem i zrobię rozpoznanie terenu. Elbereth nie wygląda na siłach by walczyć, a nie powinna też zostawać sama, więc to chyba najlepsze rozwiązanie.

<Zanim ruszymy staram się prawą ręką i rękawicą rozgrzać zlodowaciały miecz, by ten nadawał się w razie czego do użytku. Gdy to się udaje, to chuchając i pocierając zamrznięte miejsca staram się do używalności przywrócić również łuk i strzały.>
_________________
Przyjaciel czy wrĂłg?- Klaus Jurgiel

Telegram: @LokimR

[Arya]

Ma... w końcu udało się jej odzyskać to co utraciła...- jej płytki oddech przyspieszał co raz bardziej kiedy uciekała z obozowiska orków- Jest...jest w jej rękach...Odebrała go temu plugawemu stworzeniu...- Z każdym krokiem czuła, że słabnie co raz bardziej. Czuła jak jej serce wyrównuje rytm. Emocje powoli opadły, jej siła napędowa osiągnęła swój kres. W końcu ledwo przebierała nogami, aż w końcu zapadła się pod śnieżną pierzyną.

Zimno, chłód. i śnieg wdzierający się szczelinami. Próbowała wygrzebać się spod zaspy jednak jej ciało nie współdziałało już z umysłem.


Nie mam już siły... Nie mogę się ruszyć...i to teraz kiedy udało się odzyskać Twój miecz...

Ciepłe powietrze wydobywało się spod przyłbicy delikatnie topiąc przylegający do niej śnieg. Czas spędzony pod śniegiem nie ubłagalnie mijał. Jej ciało drżało. Ziemne dreszcze przechodziły przez jej wymęczony i zniszczony organizm. Próbowała ruszyć dłonią jednak jej palce ledwo drgnęły. Przylegając do ciała zbroja dodatkowo potęgowała uczucie chłodu. Jej usta zachodziły szarością, a powieki delikatnie sklejały się ze sobą.

Zimno...jest strasznie zimno...ale...nie czuję już bólu...już nic nie boli....
_________________
Przyjaciel czy WrĂłg : Tellan
Przeznaczenie czy przypadek?: Erin
.........................................................................
"One must feel chaos within, to gi­ve bir­th to a burning star"

[Orthan]

Słysząc słowa tajemniczego przybysza na temat kulawego krasnoluda, i posłyszałem dźwięk wyciąganej broni i oręża.Przeraziłem się że znów czeka nas kolejna walka, a wiedziałem że nasze szanse na przeżycie są nikłe. Zacisnąłem tylko pięści i zacząłem modlić się do Morra a dobrą śmierć i żeby nas szczęśliwie przywiódł do swojego królestwa, wtedy moją modlitwę przerwały mi niezrozumiałe słowa Ingrid i ku mojemu zdumieniu nagła wizja zesłana przez Morra, widok lecącego stada kruków był w tym momencie dla mnie niezrozumiały i nie wiedziałem co pan Śmierci chce mi przekazać. Gdy potem posłyszałem słowa nieznajomego a mówił on orkach i o nas.Byłem jeszcze bardziej zdezorientowany, gdy nagle zwróciła się do mnie jego słowa przyjąłem w milczeniu . Gdy potem zwrócił się z propozycja do naszej grupy na temat statku. Odezwałem się tymi słowami do niego.

- Nie wiem Panie czy moi towarzysze przystaną na twoją propozycje i jakie mają plany, więc czy możesz dąć nam chwilę do namysłu i przedyskutowaniu twojej propozycji jeżeli można o to prosić.
_________________
Ecoliono d'Elhuyer-Sesja Przyjaciel czy WrĂłg