forum.drachenfels.pl

[harry]

„Zostały, do jasnej cholery zostały. Na brzeszczot Wereny co im strzeliło do łba.”

<Rhunar pogonił chabety i wóz przyśpieszył jeszcze bardziej. W pierwszej chwili myślałem że to wyboje ale to co zawadziło o wóz okazało głazami.>

„Skąd te kamulce?”

<Myślałem trzymając się kurczowo ławki i czego tam popadło. Kilku zielonych nawet dopędziło wozu ale ostatecznie udało nam się dopaść ruin miasta gdzie znaleźliśmy dobre miejsce do obrony.
Gdy Igwar znów zaczął swoją tyradę wzniosłem oczy do nieba ale o dziwo zaczął gadać z sensem zwłaszcza że sam wspaniałomyślnie wyznaczył siebie na pierwszą linę.>

- Może być! - Skwitowałem plan krasnoluda krótko i ustawiłem się w drugiej linii. Wyciągnełem Kąsacza z jaszczura i pogładziłem zbroczę.

„Dziś zaucztujemyn mam nadzieję Ĺźe jesteś głodny”

- Viktor bierz samopały. Potem oddasz.! Koko ty stań z elfem, Mort z Viktorem Ja stanę z Tirem. Walczymy parami. Jeden blokuje drugi kosi wszystko to co przepuszczą krasnoludy.

„Vereno niech twĂłj sprawiedliwy gniew spadnie na to plugastwo ktĂłre podnosi swe łapska na ład i sprawiedliwość.”

<Gdy tylko w zasięgu miecza pojawia się jakiś zielony w zaleĹźności od skuteczności i i moĹźliwości blokuję lub uderzam. Gdy zielońce pozwolą na oddech sprawdzam jak radzi sobie reszta. JeĹźeli okaĹźe się Ĺźe jakaś para nie współdziała dobrze prĂłbuję się zamienić. Strzał z kaczej stopy zostawiam na „czarną godzinę”.>
_________________
Przyjaciel czy wróg? --> Kurt, człowiek
Przeznaczenie czy Przypadek --> Rudolf "Rudi" von Karien

[Stalowy]

- Dobry plan Ingwarze. Pamiętajcie jednak że kiedy będę was wspomagał ktoś musi mnie osłaniać, bo nie będę w stanie się ruszyć. - zawołał Magnus trzymając się jedną ręką wozu, a drugą obejmując Elise.

Ta orkowa magia mrozu była zbyt potężna, aby ją od tak kontrować zwyczajowymi metodami. Innych Magnus nie miał i zapewne próbując zgasić zamieć zużyłby całą swoją moc. Dlatego pozostawało wspomóc towarzyszy... i mieć nadzieję, że zdołają dotrwać do momentu aż skończą się orkowie.

- Mistrzu Rhunarze... macie może jakiegoś asa w rękawie na orkową magię? - spytał czarodziej.

Magnus był gotów w każdej chwili na wdrożenie w życiu planu Ingwara.
_________________
Przyjaciel czy wrĂłg? - Rhunar Ragnison, Magnus Regenbogen
Lily et Pique - Gundrik Grundisonn

[Voltiur2]

<Podczas ucieczki do miasta byliśmy po ostrzałem, wozem rzucało ba lewo i prawo. Starałem się trzymać pion w takim stopniu w jakim to było możliwe. W pewnym momencie nawet wystrzeliłem w coś co zamajaczylo w zamieci, jednak nie byłem pewny czy trafiłem. Kiedy mieliśmy chwilę spokoju wysłuchałem Ingwara i jego plan wydał mi się sensowny, przytaknąłem zgadzając się z planem krasnoluda. Wziąłem broń od Kurta i przygotowuję się do walki i odmawiam modlitwę do Sigmara.>
_________________
Przyjaciel czy WrĂłg?-Viktor Sombra Hark

[luko]

- Dziękuję pani za wysłuchanie i pozytywne rozpatrzenie moich próśb. Oczywiście przed samym wyjazdem zjawię się po list pani. Jest jeszcze jedna sprawa, a mianowicie mojego żołdu. Chciałbym się dowiedzieć kiedy następuje jego wyplata.
_________________
"Przyjaciel czy Wróg?" ==> Pascal Wittenberg, człowiek
"Przeznaczenie czy Przypadek?" ==> MG (Mały Głód)

[Ariena]

<Stojąc odezwałam się do Herszta.>
-Ikaw Gubat Chief, kita patyon sa katunga sa Imperyo, ang dakung gubat.


<Kiedy przemówiłaś Herszt orków najpierw was złapał i chciał bić, a potem mruknął sam do siebie zanim odpowiedział. >

-Wyglondosz kanako chopca kagubot. PokoĹź baba tungod kay ako ganahan nga makakita sa nga godom.

<Ork ścisnął ciało Tellan tak że zbroja zatrzeszczała. Obie to poczułyście, a Tellan wydała z siebie jęk.>

-Com, gemba kaninyo makatingog tera?


-Oo, Ako mao ang ulipon sa kagubot. Ako adunay usa ka tunglo, ug dili sa pagpakita sa bisan kinsa gemba. Kon ako nasayud sa usa ka tawo nga himoa kini nga ang usa ka tawo nga nagatan-aw himalatyon ... Ginoo sa Chaos sa paghatag dakung gahum ug gamhanan nga hinagiban sa pagbuhat sa trabaho ... unsa nga paagi sa pagpundok sa maayo ug lig-on nga kasundalohan, ug tigumon lig-on ug gamhanan nga manggugubat mao ang gahum zniszyć ang tanan sa atong dalan. ..ja kinahanglan lig-on ug gamhanan nga manggugubat nga sama kanimo ... Unsa ang imong pagtabang, nga inyong ihatag ...

-Mosz Hard-buta, Tyla chopakow yuta, ug diin ang inyong gang ludziku? Orcs walczom alang sa imong kaugalingon, dili alang sa bródnych boszkóf, duwa, ikaw, ako, nga modaug sa mga dahon sa mga inagaw sa gubat, chybać Siem zmenczoł dili ba?

-Unsay imong gusto? Nagkinahanglan ko sa usa ka mas dako nga panon sa kasundalohan, ug ikaw mahimo nga usa ka maayo nga boss. Kadtong mga mięcho ... gikinahanglan alang sa laing ... Kita andam dakong gubat ... mahimo nga buot nga mas tinulis? More mga bahandi? Ikaw ang Ulo sa Gubat ug sa pagpakig-away alang sa tibuok Imperyo sa ... mahimo sa tanan nga mga łupy.Ja mahibalo kon asa nga usa ka daghan sa mga bahandi. Hibaloi kon sa unsang paagi sa pagkuha didto gikan sa tagoanan. Hibaloi sa dalan ...
Adunay dili lamang sa bulawan, apan sa usa ka daghan sa compaction.

<Orczy Herszt jakby chciał was sprawdzić zamierzył się na was i odruchowo głowa Tellan odchyliłą się na bok przez co ciężkie ostrze spadło na obojczyk łamiąc go jak zapałkę.>

-Ikaw August zmenczoł, zmenczoł Agosto haha ... apan ikaw wala nga naghigda ... weird sa gusto niini ... gusto sa akong panahon dalan tera ..

<Ork wypuścił ciało Tellan, które upadło na wypaloną ziemię. >

-Ty..chopak kagubot ... KEY kanako ingon sa usa ka uban ... pojedynek..albo pagtabang kanako sa usa sa sa usa ka nanag-ingon ... ako Hinumdumi ... dili sa pagtago sa sa Agosto ... connoisseur dalan, ug kita beat ... Tera moadto kay ako nasuko nga ikaw zmenczoł ... Ida magauyog ka sa imong chopce ... estratehikong pagtuybo mahimong lig-on ... sila.

<Ork łypał na was oczami jakby chciał zobaczyć czy nie wstaniecie i nie zaatakujecie. Widać naprawdę tego pragnął. >

-Balik sa adunay labaw nga gahum ...

<Kiedy wielkolud odchodził Tellan odprowadzała go wzrokiem z nadzieją, że nie zmieni zdania i nie powróci po chwili tam gdzie ją zostawił. Kiedy ten zniknął z pola widzenia wojowniczka podpierając się o miecz próbowała podnieść się z ziemi i dotrzeć na pobocze drogi aby przez moment odpocząć na skraju lasu. Ogarniający ból był nie do zniesienia, ale obie byłyśmy na tyle zdeterminowane by przetrwać, że choć wolno i mozolnie, zmierzałyśmy w wybrane miejsce. Wybrałyśmy pobocze traktu by móc przysiąść i oprzeć się o drzewo. Trzymając wciąż wyciągnięty miecz pozwoliłyśmy odpocząć ciału. Cierpienie Tellan przeszywało mnie w każdej chwili. Sama zadrżałam nie będąc pewną czy to bardziej z wpółodczuwanego bólu, czy też strachu przed demonem, a może i jednym i drugim. Spojrzałam na moje maleństwo, które udało mi się ocalić. Uspokoiłam się trochę, lecz wiedziałam, że przede mną jeszcze daleka droga.>
_________________
Poeta to ktoś, kto pragnie w jasny dzień pokazać światło księżyca

[Blackswordsman]

<Ingwar,Magnus,Kurt,Frank,Viktor,Ecoliono>

Cisza przed burzą

<Zamieć ustała, śnieg padał teraz leniwie i całkiem naturalnie. Długo szukaliście zanim znaleźliście miejsce gdzie ruiny kapitanatu portu i kilku magazynów tworzyły miejsce do którego dostęp był tylko z jednej strony. Tutejsze koszary i zamek zostały prawie kompletnie zniszczone a spalone ruiny z daleka wyglądają jakby miały paść od silniejszego wiatru. Ustawiliście wóz w przejściu aby zmniejszyć jeszcze szerokość dojścia do was, konie odczepiliście aby nie szarpały wozu i puściliście wolno. Okazało się, że Asta jest bardzo poważnie ranna. Z powodu mutacji jej ciało jest bardzo słabe ,kruche i podatne na obrażenia. Ogromny kamień uderzając w wóz połamał małej krasnoludce żebra i strasznie pokaleczył ciało, to cud że dziewczyna jeszcze żyje. Zapewne gdyby nie mróz, wykrwawiła by się już. Elise razem z Ingrid zajęły się ranną najlepiej jak potrafiły ale Asta potrzebuje chirurga albo magicznego leczenia z prawdziwego zdarzenia. Krasnoludzka wojowniczka była wściekła i nie miała zamiaru słuchać Ingwara ani nikogo innego, zresztą nikt nie był na tyle głupi aby wchodzić jej teraz w drogę. Nawet Kargun się nie odzywał. Przygotowaliście szyki a miejsce Ingrid w pierwszym szeregu zajął Kurt. Wroga jednak nie widać. Jest podejrzanie cicho pomijając wyjący wiatr i szum morskich fal. Ecoliono w transie modlitewnym dostał objawienia ,że ci którzy przeżyli pogrom uciekli na statki i odpłynęli...niedaleko. Tutejszy cmentarz jest nietknięty. Kurt przekazał Viktorowi swoje trzy pistolety i amunicję a łowca czarownic wielce się ucieszył. Frank wypatrywał wroga ale nikogo nie było widać. Magnus zaczął się niecierpliwić nie wiedząc czy już ma zaczynać czy jeszcze nie. Wszystko nie wyglądało zbyt dobrze. Straciliście Elbereth i Tellan zanim doszło jeszcze do głównej bitwy. Czy kobiety przeżyły? A może udało im się zatrzymać całą armię i nikt was już nie ściga? Klaus też gdzieś zginął, przez jakiś czas jechał koło wozu a potem zniknął, podobnie jak Beltherion , który zwinął się z wozu tak zgrabnie iż nikt tego nie zauważył aż do teraz. To znaczy, że aż czworo z waszej małej "karawany" już przepadło a wy dopiero sięgnęliście po broń. Rhunar skinął głową Magnusowi i rzekł. >

-Aye, mam coś co raz już nam pomogło z tym diabelskim szamanem, oby pomogło i tym razem.

<Kowal run wyciągnął z plecaka jakaś dziwną kulę przypominającą te jakie wystrzeliwują armaty i pogładził ją jakby miał się w niej ukazać jakiś obraz. Kula zaświeciła jasnym słonecznym światłem i wokół zrobiło się jakoś cieplej, jakbyście weszli do izby a nie stali na mrozie. Wroga nadal nie widać, zaczęliście się zastanawiać czy orki wam odpuściły, czy wszystkie padły a może zgubiły się podczas zamieci? Wiatr przybrał na sile a zamieć rozszalała się na powrót. śnieg i odłamki lodu ponownie zacinały prosto w wasze twarze. Gdzieś od frontu pośród śniegu usłyszeliście dziwny, piszczący metalowy dźwięk jakby drewno i metal ocierały się o siebie rytmicznie. Dźwięk zbliżał się całkiem szybko.W oddali znów niósł się odgłos orczych bębnów.>



<Klaus>

<Spiąłeś konia i pognałeś byle jak najdalej od wroga. Dziwne stwory nie są tak szybkie jak twój koń ale są bardzo skoczne i wbrew pozorom bardzo zwrotne. Udało ci się jednak zgubić je śnieżycy po dłuższej ucieczce. Może twoja modlitwa została wysłuchana a może miałeś po prostu szczęście. Twój koń bardzo osłabł, zresztą tak samo ty. Przeklęte zimno wysysa z ciebie życie jak nienasycona pijawa, której nie wystarczy raz czy dwa ale będzie ssać dopóki krąży w tobie krew. Niespodziewanie jednak zamieć ustała. Mogłeś wtedy ustalić gdzie jest miasto i co się dzieję. Rozejrzałeś się dokoła gdy widoczność poprawiła się na jakiś czas. Dostrzegłeś wtedy samotnego Herszta orków oddalającego się od demonicznej Tellan , która zamiast go ścigać zniknęła właśnie pośród drzew, wyglądało jakby ledwo trzymała się na nogach. Cała część armii która ruszyła na Tellan i Elbereth została zniszczona, poza Hersztem, a ten zdawał się być nie draśnięty i zmierzać do reszty swojej bandy. Elfki nie było nigdzie widać a wielki szeroki czarny lej na polu bitwy świadczył,że elfka tam była...ale gdzie jest teraz? W oddali dostrzegłeś masę orków pchających się do miasta. Rzeczywiście mają katapultę i to nie byle jaką. Nawet z daleka wygląda zbyt dobrze jak na robotę ziolonoskórych. Obsługa machiny jest mieszana, cześć to jakieś ciemne wysokie gobliny a reszta to niezgrabne ale mocno umięśnione orki. Machina także zmierza do miasta. Trudno ci będzie teraz dostać się do miasta głównym wejściem, chyba, że wjedziesz jakąś wyrwą w murze. Dwa dziwne wierzchowce z goblinami na grzbiecie odnalazły się po przeciwnej stronie niż miasto. Natychmiast na ciebie ruszyły,tym razem jednak masz te kilkadziesiąt metrów na reakcję. >


<Tellan,Elbereth>

<Z początku ogromny ork nie chciał z wami rozmawiać, zaatakował i uderzył ponownie bardzo mocno. Nowa fala cierpienia przeszyła was obie. Dopiero druga próba rozmowy przyniosła jakieś efekty. Elbereth musiała użyć jakiś magicznych słów, które zwróciły uwagę Herszta. Gadanina była krótka, raczej treściwa i bez zbędnych uprzejmości. Udało wam się cudem odwieść orka od zamiaru rozsmarowania was na ziemi i pochlastania jak mięso w rzeźni. Bo tym jak ogromna eksplozja nie pozostawiła na bydlaku nawet najdrobniejszego oparzenia nie miałyście złudzeń co do ewentualnego wyniku starcia. Ledwo kołysząc się na nogach Tellan kierowana przez Elbereth dowlokła się do linii drzew aby tam schować się przed kolejnymi atakami. W tak beznadziejnym stanie obie nie byłyście jeszcze nigdy. Tymczasem cała hałastra chyba zniknęła pośród zniszczonego miasta bo tam właśnie pognał Herszt. Jakim cudem ciało Tellan w ogóle jeszcze funkcjonowało to była zagadka. Jeszcze większą zagadką dla samej Tellan było to dlaczego zbroja jej nie leczy. Czyżby przyszła pora na zmianę właściciela??>



<Pascal>

<Hrabina zdała się być zaskoczona twoim pytanie i trochę zbita z tropu żeby nie powiedzieć, zła. Kobieta przypatrywała ci się kręcą głową aż wreszcie odpowiedziała stanowczym tonem.>

-Takie sprawy powinieneś omawiać waść z moim sekretarzem Drogo. On jest odpowiedzialny za wszelkie sprawy administracyjne. Skoro jednak już poruszyłeś ten temat ze mną po raz pierwszy i ostatni odpowiem ci. Każdy żołnierz , najemnik lub rycerz najemny otrzymuj żołd raz w miesiącu. Twój sir Pascal został już wypłacany, następny będzie na początku kolejnego miesiąca, a więc za nie więcej niż 8 dni. Proszę, nie pytaj mnie Pascal o takie rzeczy, od tego są dworscy urzędnicy. Skoro to wszystko możesz odejść. Przybądź kiedy będziesz wyruszał, zabierzesz list i nie będę cię więcej kłopotać aż nie powrócisz ze swojej wyprawy. Udam się teraz na spoczynek...Czeka mnie pracowity wieczór. Mam nadzieję, że podoba ci się twój nowy dom i zamieszkasz tam na stałe...Gdybyś jeszcze chciał czegoś sir Pascal zapytaj Laial...do zobaczenia rycerzu.

<Hrabina Elena obdarzyła cię delikatnym ukłonem i oddaliła się pozostawiając cię w sali audiencyjnej.>
_________________
Jestem mieczem i zbroją. Moja droga tam gdzie krew.

MG tu i tam ^^
#Sesja Przekleństwo Wzgórz Hager Gatz
#Sesja Miasto Darrow
#Sesja Wichry Aderus

[Warmlotek]

Slyszac bebny poczulem napiecie, nie bylo czasu na watpliwosci, nie cierpie tego momentu wyczekiwania.

Spojrzalem na Ingrid potem na Karguna wymownie ktory bal sie Ingrid i nie reagowal.

Sapie ciezko krecac glowa

- Ingrid nie pomozesz teraz Ascie, Elise sie nia zajmie rusz sie tutaj bo kazdy topor sie liczy - mowie do niej stanowczo

- Wez sie w garść i przestań chodzic jak bomba, wyladuj swoj gniew na orkach... Chcesz jej pomoc to stań i walcz bo inaczej wszyscy zdechniemy i wtedy juz nie bedzie zadnych szans by uratowac Aste i cała twoja opiekuńczość wobec niej nie będzie nic znaczyć.

Nie krzycze na nia a jedynie mowie stanowczym, twardym ale opanowanym glosem.

" Nie sądziłem że będę musiał ja doprowadzać do porządku jak smarkule której zabrano ulubioną zabawkę. Chyba nie zdaje sobie sprawy z powagi sytuacji"

" sama musi to przetrawic i uswiadomic sobie ze zachowuje sie jak smarkula z mlekiem pod nosem, ale ze kargunowi uciela jaja to sie nie spodziewalem. Zrobil sie z niego stary potulny mis od kiedy podróşuje z nimi. O bogowie..."


Nie zwracajac juz uwagi na Ingrid i Karguna. Wzialem mocny lyk z buklaka.

- Nadchodza...

"Ja pierdole duzo ich...Za duzo..." Dokonczylem w myslach.

Mimo to stoje niewzruszenie a moja twarz jest kamienna maska i czekam.
Postawa nie zdradza nic procz pewnosci siebie.
Oddech miarowy i spokojny.

Wbilem topor w ziemie i zdjalem helm, przetarlem swoja grzywe i popatrzylem na niego usmiechajac sie widzac rogi i ksztalt jego. Zwazylem fo w dloni i zalozylem z powrotem.
Wyciagnalem sie i wzialrm topor w dlon wyrywajac go z ziemi

Wyczekiwanie zawsze jest najgorsze tuz przed bitwa potem to juz po prostu rzez i walka o zycie.

Spogladam po twarzach towarzyszy widzac zatwardziale miny weteranow. Wiem ze beda walczyc do ostatniego tchu.

Sapnalem lekko

"Niech to juz sie zacznie..."

Zacząłem mówić do siebie ale w miare głośno tak by Ingrid też słyszała jednak nie kieruję tych słów bezpośrednio do niej

- Oddział jest jak dobrze zrobiona kolczuga; każdy wojownik jest jak twarde stalowe ogniwo, splecione razem przez obowiązek, honor i lojalność. I tak jak kolczuga, nie ulegnie zniszczeniu tak długo jak każde ogniwo pozostanie silne, bo jesteśmy synami Grungniego, samotnie jesteśmy twardzi jak kamienie, zjednoczeni jesteśmy silni jak góra








Następnie zacząłem dudniącym grubym głosem nucic w staroświatowym wojenna pieśń krasnoludzką


Do boju bracia moi, w szeregu stańmy razem.
Topór chwyćmy mocniej, wrogowi śmierć nieśmy szybką.
Patrzmy z czym walczyć nam przyszło.
Spójrzmy śmierci prosto w oczy.
Nie bójcie się bracia!
Śmierć dziś żniwo swe zbierze!

Hej, Hej, topory wznieśmy do góry.
Hej, hej, wspomnijmy nasze rodzinne gĂłry.
Hej, hej, wrogowi śmierć zadajmy.
Hej, hej, poległych braci pomścijmy.

Ten kto na drodze naszej staje.
Ten kto śmie nas przeklnąć i obrazić.
Temu topór ciśmnijmy w mordę.
Niech ścierwo jego glebę splami.
Nie bójcie się bracia!
Śmierć dziś żniwo swe zbierze!

Hej, hej, topory wznieśmy do góry.
Hej, hej, wspomnijmy nasze rodzinne gĂłry.
Hej, hej, wrogowi śmierć zadajmy.
Hej, hej, poległych braci pomścijmy.

Gdy z wojny wrĂłcimy do domu.
Żony nasze w progu zwycięzców witać będą.
Poległych na tarczach wnisiemy.
W dalszą drogę w chwale i radości wyprawimy.
Nie bójcie się bracia!
Śmierć dziś żniwo swe zebrała!

Hej, hej, topory wznieśmy do góry.
Hej, hej, wspomnijmy nasze rodzinne gĂłry.
Hej, hej, wrogowi śmierć zadajmy.
Hej, hej, poległych braci pomścijmy.


Za przyjaciół bracie.

Dziś bracia nasi w walce polegli.
Dziś do lepszego świata ich dusze odeszły.
Powtańcie bracia, żagiew na stos rzućcie.
Przyjaciół żegnajcie, wrogom śmierć życzcie.
Dziś w nocy z przodkami ucztę wyprawmy.
Jutro wrogowi topory w serce wbijemy.

Giń, giń wrogu nasz.
Śmierć Ci z oczu patrzy.
Przyjaciół nam skradłeś.
Śmierć Twa już niedaleko.

Powstań krasny narodzie, topory ściśnij mocniej.
Powstań w walce dzielnym bądź niczego nie bój się.
Wrogowi swemu prosto w oczy spojrz.
Przekleństwem swym chęć do walki odbierz szybko.
Toporem błyśnij, pokaż siłę swą.
W walce nie ustawaj za przyjaciół zemścij się.

Giń, giń wrogu nasz.
Śmierć Ci z oczu patrzy.
Przyjaciół nam skradłeś.
Śmierć Twa już niedaleko.
_________________
#Sesja Przyjaciel czy WrĂłg? ==> Ingwar Ingersson, krasnolud
#Ciężkie jest życie na morzu==>Hektor Lombard, człowiek

[Orthan]

Po ukończeniu modlitwy gdy byłem w transie mój bóg udzielił mi w wizji informacji które wskazały mi co stało się z mieszkańcami i z samym miastem , a także z świątynią i cmentarzem wielce uradowała mnie wizja ocalonego cmentarza i tego że miejsce uświęcone przez Morra nie zostało zbezczeszczone przez plugawe bestie. Zasmuciło mnie jednak w wizji to że tak wielu mieszkańców straciło życie, odeszło do królestwa śmierci jednak pocieszeniem było to że wielu mieszkańców ocalało i uciekło na morze i są gdzieś w pobliżu. Po wyjściu z transu poczułem jak przez chwilę zrobiło się przez moment ciepło jak w ogrzanej izbie, jednak po chwili wiatr zaczął znowu wiać i kawałki lodu i śniegu zaczęły wbijać się w moją twarz powodując dotkliwe uczucie kłucia.Mimo tego zwróciłem się do moich towarzyszy tymi słowami.

-Jeżeli chodzi o mieszkańców tego miasta, w wizji którą dostałem od mego boga widziałem że wielu z nich odeszło do jego królestwa, ale cześć wypłynęła na morze i są blisko.Na szczęście świątynia Morra i cmentarz nie zostały zbezczeszczone.

Gdy słyszę skrzypiący metalowo-drewniany dźwięk i bicie bębnów z oddali.I głos Ingwara mówiący że nadchodzą i śpiewającego krasnoludzką pieśń bojową, wołam.

-Niech bogowie nas spierają w tej walce, niech Morr nas chroni i w chwili śmierci doprowadzi nas bezpiecznie do swego królestwa.

Potem chwytam kij w obie ręce , odsuwam się trochę od swoich towarzyszy i czekam na walkę modląc się do Morra i innych bogów.
_________________
Ecoliono d'Elhuyer-Sesja Przyjaciel czy WrĂłg

[Lokim]

<”Co tam się kurna działo i gdzie elfka? Zabiła się swoimi czarami? A moĹźe to ten herszt, tylko czemu wygląda na w pełni zdrowego? Tellan wygląda za to na niezdolną do walki. Ale to moja szansa.” Wtem zauwaĹźam to, przed czym uciekałem. „Nie… Tylko nie oni. Myślałem, Ĺźe juĹź odpuścili.”>

<Bez zastanawiania się i bez długiego celowania posyłam dwie strzały w kierunku dwĂłch goblińskich jeĹşdĹşcĂłw na swych paskudnych wierzchowcach. „Muszę ich wyeliminować, a potem ich herszta, zanim dotrze do swoich wojsk”>

<JeĹźeli zamiar udaje się, to zostawiam ‘potworne bambaryły’ w spokoju, a sam spinam konia, by podjechać do herszta na odległość wystarczającą do strzału. Staram się obrać taką drogę, by on sam zauwaĹźył mnie jak najpóźniej, gdy będę celował z łuku w jego twarz. Najlepiej w oczy.>

<Jeżeli jednak uda mi się zabić tylko jednego z zielonych, to zamiast ruszać na herszta, podejmuję próbę podjechania do wierzchowca zabitego goblina, wskoczenie na niego, dosiadnięcie go i opanowanie. Wszystko tak, by uniknąć tego żywego jeźdźca i jego potwora. A następnie wykonuję szarżę bezpośrednio na herszta.>
_________________
Przyjaciel czy wrĂłg?- Klaus Jurgiel

Telegram: @LokimR

[Xsary]

Słowa kapłana o tych, którzy przetrwali napawa mnie nadzieją. Nie pokładam w niej jednakże całej wiary, gdyż ci, którzy kierują się jeno wiarą uszczuplają rozsądek i w efekcie przegrywają.

Nie licząc kościołów, inkwizycji, przypadków Chaosu et cetera, et cetera... No i misji Cienia.

Rozmyślając nad ubytkami naszej kompanii nie odnajduję winy we własnych czynach. Heroiczne poświęcenie jednostek zawsze prowadzi do zamierzonych miejsc, jednakże jest zbyt nas niewielu, aby rozsądek ustępował miejsca pokazom brawury. Choć nie znam mych towarzyszy na tyle, wiem że ich demoniczne skazy mogły zbudzić w nich dodatkowe pokłady sił - nie tylko witalnych.

Obserwowałem kulę mistrza Rhunara. Odetchnąłem z ulgą, gdy ciepłe powietrze jakoby otuliło me zmarznięte ciało. Pewnie, że lepiej walczyć w ciepełku aniżeli chłodzie. Lecz czy jest to faktyczne i jedyne przeznaczenie tej kuli?

Niestety nie ma czasu na próżowanie i śpiewanie piosenek. Jak słusznie zauważyła elfka jestem zbyt młody i zbyt mało przeżyłem, aby stać w miejscu pokładając swe siły w modlitwę, a zalękniętą twarz wykręcać w grymasie irytacji nadchodzącą walką. Rozejrzałem się po raz wtóry po ruinach i spróbowałem dopatrzeć się punktu, z którego będę miał lepszy widok.

- Gdybym zniknął podczas walki - powiedziałem z przekąsem - nie miarkujcie, że prędko oddałem życie. Chyba mam receptę na problem szamana tudzież wodza.

Potem zająłem przeznaczone mi miejsce.
_________________
#Sesja Przyjaciel czy wrĂłg? - Frank albo Fred

[Stalowy]

Magnus odetchnął z ulgą, że oto będzie w końcu miejsce odpowiednie do obrony. Nic się nie odzywał tylko rozglądał, aby w końcu uśmiechnąć się zawadiacko.

- Podejście z jednej strony, tak? Dajcie mi moment. - rzekł czarodziej po czym wskazał ręką przed siebie i coś wypowiedział.

Powietrze wokół zawirowało. Hierofant coś lepił magicznego i wyglądało na to że bardzo go ekscytuje perspektywa wykorzystania jakiegoś diabelskiego fortelu.

- U wejścia stworzyłem łatwopalną strefę. Jak nadbiegną całą zgrają spróbuje wbiec to odgrodzę ich od reszty ścianą ognia. Jeżeli to ich nie spowolni spróbuję jeszcze zrobić to co Elbereth... tylko nie tak wielkie. - rzekł czarodziej - Pamiętajcie... kiedy w końcu was przyspieszę nie będę mógł się ruszyć, ani rzucać zaklęć, więc wszystko będzie w waszych rękach.
_________________
Przyjaciel czy wrĂłg? - Rhunar Ragnison, Magnus Regenbogen
Lily et Pique - Gundrik Grundisonn

[Voltiur2]

<Stanąłem w drugiej linii naszej formacji obronnej, przyjąłem broń i amunicję od Kurta. Czekając na nadchodzącą nawałę zielonego skurwysyństwa wsłuchiwałem się w pieśń Ingwara. To czekanie może wykończyć.. i jeszcze ten cholerny lód, który pada na twarz. Kiedy lód zaczął zacinać postanowiłem zamknąć przyłbicę aby choć trochę umilić sobie czekanie na wroga. Magnus miał jakiegoś asa.. oby to nie skończyło się tak jak w kamieniołomie...
Rozmieszczam na sobie ładunki i amunicję w taki sposób aby było mi łatwo i wygodnie po nie sięgać oraz sprawnie ładować. Podczas rozmieszczania na sobie pasów z ładunkami, układam je tak aby nie zablokować sobie dostępu do szybkiego wyjęcia broni do walki wręcz.
Kiedy tylko wróg pojawi się w "korytarzu" to posyłam w niego rozgrzany ołów, najpierw strzelam z wszystkich broni po kolei w nadchodzącą masę. Później ładuję pistole lub pistolety i strzelam i tak cały czas aż nie będę musiał zamienić kogoś w pierwszej linii lub wróg nie zacznie się przedzierać. Cały czas jestem gotów na zmianę broni i ewentualne uniki.>
_________________
Przyjaciel czy WrĂłg?-Viktor Sombra Hark

[harry]

„Niech se strzępi krasnal język. Ja swoje wiem gadać potrafi a potem bądĹş wdzięczny Ĺźe moĹźesz chodzić po tej samej ziemi co on. Widać nie kaĹźdy jest chętny go słuchać”

<Pomyślał Kurt obserwując Igwara i Ingrid. Zajął swoje miejsce między krasnoludami w pierwszej linii staną pewnie na rozstawionych nogach ujął miecz oburącz głowią do góry pochylił głowę dotykając głowni czołem i zaczął się modlić>

„Vereno pani sprawiedliwości pobłogosław swego wyznawcę uczyń z niego swĂłj miecz ktĂłrym pogromi siły chaosu siejące śmierć i bezprawie. Uczyń mnie postumentem twojej sprawiedliwości o ktĂłry rozbiją się fale chaosu”

<Potem przyjął pozycję>

- Nadchoodząą!…
_________________
Przyjaciel czy wróg? --> Kurt, człowiek
Przeznaczenie czy Przypadek --> Rudolf "Rudi" von Karien

[Blackswordsman]

bębny

<Ingwar,Magnus,Kurt,Frank,Viktor,Ecoliono>

<Ingrid warknęła wściekle na Ingwara. Ucałowała Astę w czoło i podeszła do pierwszej linii obrońców. Przestawiła Kurta w drugi rząd a sama zajęła miejsce obok Karguna i Ingwara.>

-Przeżyj to, żebym mogła obić ci pysk Ingwar. Jesteś bez serca...

<Rhunar przykląkł przy ciężko rannej krasnoludce i położył świecącą kule na jej piersi, tuż przy sercu. Uśmiechnął się mimo paskudnej sytuacji. >

-Pani , pilnuj proszę tej kuli ciepła, to nasze życie. Jeśli zgaśnie, wszyscy tu zginiemy.

<Kowal run okrył krasnoludzką dziewczynę dodatkowym kocem po czym stanął szeroko obok Ingwara rozświetlając swój młot przypominający kostur. Obok Magnusa stanął ślepy kapłan ze swoim dwuręcznym kijem. Frank natomiast rozpłynął się w zadymce i straciliście go z oczu chociaż stał tutaj jeszcze przed chwilą. Dźwięk ocierającej się stali o drewno zbliżał się coraz szybciej i głośniej. Magnus pospiesznie podpalił ziemię i kamienie kilka kroków przed krasnoludami a potem zaczął formować coś na kształt ognistego wiru. W drugiej linii obrońców Kurt , Tir i Viktor, Koko oraz Morte szykowali się na nadchodzącego wroga. Viktor uszykował nabite pistolety, dwa trzymał w dłoniach , dwa kolejne czekały za pasem. Tir mógł walczyć tylko mieczem więc nie miał teraz wielkiego pola do popisu. Podobnie zwalisty Koko walczący morgensternem. Morte wyciągnął spod płaszcza kuszę i pospiesznie ją naładował. Kurt zastanawiał się chwilę nad użyciem swojego wielolufowego pistoletu ale koniec końców został przy pięknym zębatym dwuręcznym mieczu. Temperatura mimo kuli ciepła Rhunara spadła poniżej zera a zacinający śnieg i lód nie topniał. Wreszcie z zadymki wyłoniło się źródło hałasu. Drewniana platforma nabijana kolcami, stalowymi ostrzami i zębami zwierząt gnała na krasnoludy napędzana siłą mięśni paskudnych snotlingów toczących pianę z pyska. Małe skurwiele pedałowały i kręciły korbami na złamanie karku. Krasnoludy już widziały jak zielone ustrojstwo przebije się przez nich chociażby samym ciężarem. Na szczęście dla obrońców Magnus był na posterunku. Gdy platforma przejeżdżała przez płonącą ziemię, ognista trąba powietrzna wytworzona przez czarodzieja uderzyła w machinę zatrzymując ją , podpalając i kawałek po kawałku rozdzierając na płonące drzazgi. Snotlingi napędzające machinę zginęły w mgnieniu oka zamienione w skwierczące skwarki. Z platformy zostały tylko płonące belki i metalowe elementy. Zaraz za platformą runęły przez ogień pomalowane na biało orki ze wściekłością w oczach gnały na was nie zważając na płomienie. Jednak i ich Magnusowe ogniste tornado powstrzymało przez jakiś czas. Kolejno szalone orki były porywane przez wir i palone żywcem w powietrzu. Nie krzyczały z bólu tak jakby go nie odczuwały albo nie wiedziały co się z nimi dzieje. Pierwszy, drugi, trzeci, piąty, dziesiąty, trzynasty...Magnusowy czar pochłaniał zielonoskórych szaleńców aż ognisty wir stał się dla czarodzieja zbyt ciężki i zaczął żyć własnym życiem cofając się wprost na krasnoludy. Czarodziej był jednak na to gotowy hamując własną mocą ognisty żywioł aby go w ostateczności wygasić. Wtedy nastąpił ten krytyczny moment w którym dwie linie "wojów" musiały przez dosłownie kilka chwil zatrzymać wroga zanim czary wspomagające zadziałają. Krasnoludy stały ciasno mimo iż każdy z nich miał broń dwuręczną, nie mogli sobie pozwolić aby zielona banda zmiotła ich masą. Ciasny szyk wymagał wielkiego zgrania i wyczucia aby nie uderzeć lub zranić swojego ziomka. Pierwsze uderzenia spadły na orki i chociaż dwuręczne topory i młot uderzały z wielką siłą to akurat najsłabszy w tężyźnie fizycznej Rhunar jako jedyny powalił swojego orka jednym ciosem łamiąc mu mostek i żebra. Reszta krasnoludów chociaż zadała poważne rany nie położyła orków od razu jednak unikając odwetu zielonoskórych wykorzystała swoją drugą szansę i dokończyła pierwszych atakujących ich orków. Kowal run jednak szybko zapłacił za swoje szczeście, nieszczęściem. Kolejny ork dopadł do niego zanim jeszcze pierwszy zdołał paść na glebę. Zaskoczony Rhunar nie zdołał cofnąć ręki i toporny rębak rozorał lewe ramię krasnoluda. Pierwsza krew została przelana. Broń marzła od przeklętej zamieci i mrozu. Mimo wielkiego kunsztu walki krasnoludy nie miały lekko. Rhunar z powodu rany wypuścił broń z rąk, Kargun próbował zdjąć zielonego z kowala toporem ale już następny oras szarpał siwego krasnoluda, Tak samo Ingwara i Ingrid. Kurt nie mógł sięgnąć mieczem i dopiero dwa strzały z pistoletów Viktora ocaliły skórę krasnoluda. Pierwsza kula chybiła ,za to druga wpadła w oko orczego wojownika i rozpruła mu czaszkę zostawiając dziurę wielkości pięści. Łowca czarownic zatknął pistolety za pas i dobył kolejnych dwóch wcześniej naładowanych. Podekscytowany i przestraszony Ecoliono stał z kijem gotowym do uderzenie, jednak kapłan zdawał sobie sprawę, że jeśli orki przejdą przez obrońców z przodu to pozostanie mu już tylko modlitwa do Morra. To była ta chwila kiedy Magnus zamarł jak słup i tajemnicza energia tchnęła w walczących po stronie czarodzieja odwagę i nieziemską prędkość posługiwania się bronią. Momentalnie przebieg walki się zmienił. Orki nacierały jeden po drugim tylko po to aby spotkać swój koniec pod krasnoludzką stalą. Prawie każdy cios wroga został sparowany, a potem nadchodziła krwawa lub śmiertelna kontra. To co się teraz działo to nie była bitwa to była rzeź. Śmigające w powietrzu dwuręczne bronie krasnoludów nie oszczędzały nikogo. Kilku zaledwie szczęśliwcom spośród nacierających zielonoskórych udało się zadać skuteczne ciosy ale żaden z nich nie był śmiertelny. Kargun i Ingwar otrzymali kilka draśnięc w korpus , rany były ledwo widoczne a co dopiero odczuwalne. Ingrid otrzymała mocniejsze uderzenie w prawą rękę i trochę skrwawiła ,nie wpłynęło to jednak na waleczność krasnoludki. Co piąty ork umierał od razu, reszta dopiero po drugim, trzecim lub czwartym uderzeniu. Druga linia można powiedzieć, że się nudziła a krasnoludy odwalały całą brudną robotę. Od czasu do czasu Viktor odstrzeliwał co twardszego orka, który nie chciał zdechnąć od krasnoludzkiej stali. Tir, Koko, Morte i Kurt po prostu czuwali pilnując tylko aby krasnoludy nie zostały zepchnięte w tył. Frank siedział gdzieś w szalejącej zamieci i wypatrywał zarówno Herszta jak i szamana orków. Czasem chciał się poderwać do walki myśląc ,że to już ten ale nie. Zimno , śnieg i lód jednak dokuczał straszliwie. Pojawił się także nowy problem, ciała orków chcąc nie chcąc padając ciągle w tych samych miejscach usypywały kopiec na którym walczyło się coraz trudniej. W pewnej chwili nastąpiła bardzo krótka przerwa w walce. Jak się okazało wszystkie pomalowane orki zginęły i teraz nacierała kolejna fala, mniej dzika, bardziej zdyscyplinowana,opancerzona i zmyślna. Zgrzyt metalu, iskry i porykiwania niosły się wśród zamieci zielony trup ścielił się gęsto jednak walka stała się trudniejsza. Viktor musiał strzelać z pistoletów już co chwilę, tak samo Morte z kuszy. Ręce i nogi marzły od stania w jednym miejscu. Koko ,Tir i Kurt zapierali krasnoludy aby nie zostały powalone wciąż nacierającą masą zielońców. Ecoliono nie był już czarnym lecz biały kapłanem, cała jego szata pokryta była zmarzniętym ciężkim śniegiem a Morryta dygotał z zimna. Magnus podobnie zamienił się w śniegowego bałwana, on jednak się nie poruszał, jakby stał tu już od zeszłej zimy. Elise osłaniała od śniegu i mrozu ciężko ranną Astę trzymającą świecącą ciepłą kulę mistrza run. Frankowi udało się wspiąć na zniszczony dach magazynu i dreptał w te i w tamte aby odegnać od siebie mróz. To był ten moment kiedy obrona zaczęła się sypać.
Najpierw jeden z orczych oficerów wściekle ale i bardzo precyzyjnie zaatakował Ingwara wybijając się wysoko i całym ciężarem i impetem runął na krasnoluda. Przebijając się przez blok obrońcy zieloniec trzasnął Ingwara prosto w środek łba jakby chciał go rozpłatać na dwoje. Krew hlusnęła z rany wylewając się na zewnątrz i do wewnątrz ingwarowego hełmu. Krasnolud zatoczył się próbując odzyskać równowagę wychodząc z szyku. Viktor wypalił z obu luf do orkowego oficera , Morte poprawił z kuszy ale to wciąż było za mało. Ingrid, Kargun i Runar musieli sami trzymać pierwszą linię bez możliwości pomocy Ingwarowi. Orczy oficer okładał krasnoluda po łbie i chociaż rębak nie zadawał kolejnych krytycznych ran to łeb Ingwara był jak dzwon , trząsł się huczał i nic nie wyglądało tak jak powinno. Szybko stało się jasne, że to nie Ingwar był celem orczego oficera tylko Magnus. Zielońce musiały się domyślić co i jak jest rozgrywane. "Szaman Magnus" musiał być zabity jak najszybciej. W ostatniej chwil Kurt ledwo dopadł do orka okładającego Ingwara i dwoma szerokimi cięciami zębatym mieczem dwuręcznym, rozorał plecy śmiałego wroga rozchlapując masę juchy. Orczy oficer upadł tuż pod stopami Magnusa. To jednak nie był koniec kłopotów. Szyk pękał, orki dopadły do wozu i pchając ze wszystkich sił przewróciły go na bok i zaczęły włazić po nim omijając walczące krasnoludy. Najgorsze jednak z tego wszystkiego nadlatywało z powietrza. Ciosany kamulec wyleciał z zamieci i łupnął w mistrza run powalając go na śnieg i wytrącając mu broń z ręki. Młot runiarza zgasł. Prawę ramię krasnoluda wyglądało teraz na przemieszczone i zgruchotane a krasnolud wył z bólu przekrzykując wiatr. Kargun i Ingrid starali się utrzymać jeszcze przez chwilę szyk biorąc cały impet wroga na siebie, wspomagani strzałami Viktora i Morte. Kurt pospiesznie zajął miejsce kowala run w pierwszym szeregu, Ingwar odzyskał zmysły ale było już za późno. Orki włażąc sobie na plecy pokonywały powalony wóz bez większych problemów. Teraz dopiero walka zaczęła się na poważnie i musiał walczyć każdy kto chciał przeżyć. Gdzieś przez zacinający śnieg Frank wreszcie dojrzał to czego szukał...chyba. Jeśli oczy schowanego w cieniu mówiły prawdę to szaman obtańcowywał teraz Herszta około pięćdziesięciu kroków od miejsca starcia. A może to było osiemdziesiąt kroków? Przez tę zawieruchę ,śnieg i zimno, przez które Frankowi odpadła prawie dupa, trudno było stwierdzić. Pewnym jednak było, że miedzy ową dwójką a Frankiem kłębiła się masa zielonoskórych.

Zły omen

Owe miejsce obrony gdzie podróżnicy chcieli powstrzymać napór wroga stało się teraz śmiertelną pułapką. Zielońce wlały się w owy zaułek i każdy miał teraz ręce pełne roboty. Elise pilnując Asty udawała martwą podobnie krasnoludzka córa. Mogły zostać zadeptane przez orków ale to było teraz najmniejsze niebezpieczeństwo. Poza tym zapanował chaos, orki były wszędzie więc pozostało tylko jedno, bronić Magnusa bo jeśli czarodziej padnie to wszystko będzie skończone. Ingwar zawołał wszystkich do formowania koła, nawet ślepy Ecoliono był teraz przydatny. Rhunar jakoś się podniós i walczył dalej jednak nie dwuręcznym a swoim mniejszym runicznym młotem. Mimo przewagi liczebnej obrońcy jakoś dawali radę, blok i atak, blok i atak. Dzięki tej taktyce jakoś odpieraliście hordę zyskując jednak nowe rany. To Koko oberwał w brzuch, po chwili Kurt oberwał w ramię, Ecoliono również został zraniony w rękę...Orki obrywały wszędzie gdzie się udało je trafić. Ingwar wprawdzie nawoływał do rozwalania im głów ale w tej sytuacji to nie było takie proste. Większość waszych ataków raniła ich łapy, nogi i korpusy. Nawet sam Ingwar z rozwalonym czerepem nie bardzo mógł trafiać w głowy, mimo wszystko odpieraliście zieloną zgrają ale nie ich pociski. W jednej chwili Viktor stał i walczył a chwilę później porwał go kamulec z katapulty i przycisnął do ściany. Łowca czarownic dziwnie się rozpłaszczył jakby uszło z niego powietrze i wypuścił broń, spuścił głowę, nie nadawał się już do walki o ile żył. Jak zatrzymać lecące skały, skoro nawet największy siłacz tego nie potrafi?Zaczęliście zadawać sobie to pytanie. Krasnoludy i Kurt siały największe spustoszenie tnąc, szarpiąc , rozdzierając i łamiąc nabite orcze ciała. Koko szło nie zgorsza chociaż działał wolniej, Morte i Ecoliono szło ledwo ledwo i prawda była taka, że gdyby nie Tir zionący ogniem niczym smok, oczyszczający od czasu do czasu przedpole to ta dwójka dawno by poległa. Frank w tym czasie prawie zamarzając przekradł się do miejsca gdzie szaman orków odprawiał rytuał na Herszcie. Ukrywając się za zrujnowaną ścianą wysłannik Hrabiny zaczął pakować cienie do głowy szamana. Z początku bez efektu ale po kolejnej i kolejnej próbie ciemność spowiła mózg orka i ten zastygł w bezruchu jakby zobaczył coś strasznego. Lodowaty wiatr ogarnął ciało Franka i nie była to zasługa tylko szamana a pęknięcia w osnowie. Frank stał w jednym miejscu o chwilę za długo co przypłacił zamarznięciem. Z drugiej jednak strony owe zamarznięcie w pewnym sensie uratowało Franka przed rębakiem Herszta.
Kolejny kamulec spadł na pole walki tym razem dwa metry od koła obrońców przewracając kilku wrogów i łamiąc jakiegoś orka w pół tworząc jakby wydeptaną ścieżkę pośród zboża. Na pewno za ten chybiony strzał ktoś dostał batem po jajach bo kolejny kamulec poleciał nadzwyczaj szybko po poprzednim trafiając tym razem Tira ,który akurat ział ogniem. Głaz przewrócił człowieka jak bezwolną marionetkę zabierając go kilka metrów ze sobą a płomień z gardła wojaka zawinął się jakby wokół kamienia i zgasł. Tir nie ruszał się... Trudno było stwierdzić podczas walki czy celowniczy katapulty jest geniuszem i wybiera pojedyncze cele czy też po prostu głazy nie mogły trafić Magnusa stojącego wewnątrz obronnego kręgu za to ich ofiary były całkiem przypadkowe. Brak Tira od razu poczuli obrońcy. Ecoliono i Morte zostali przygnieceni masą zielonego mięsa. Jeden z orków rozrąbał kij kapłana w drzazgi i gdy trzy inne przypierały Morte do śniegu, ten jeden złapał morrytę trzasnął go z łba w czoła a potem rzucił ogłuszonym kapłanem o oblodzoną ścianę. Ecoliono kompletnie nie wiedział co się stało chyba świat się zawalił...bo morryta bezwolnie trafił do krainy snów. Kurt dosłownie wyszarpał swojego podkomendnego z łap orków, zacieśnił koło i walczył teraz za trzech. Mimo iż był tylko człowiekiem to ze swoim nowym i podejrzanie dobrze wykonanym mieczem dwuręcznym wojownik zdawał się dorównywać teraz krasnoludom umiejętnościami bitewnymi.

Obie strony walczyły teraz dosłownie fanatycznie. Podróżnicy uświadomili sobie, że orków jest naprawdę wielka masa a to oznaczało śmierć. Trzeba było zabrać jak najwiecej zielońców do piekła. Nikt nie liczył już ran i krwotoków, które kolejno dopadały każdego. Nie miało znaczenia czy ktoś miał kolczugę, szmatę z lnu czy stalowe płyty. Ciężkie żelastwo orków napędzane ich grubymi mięsistymi łapami pruło wszystko gdy tylko sięgało celu. Ingwar, Rhunar, Kargun, Ingrid, Kurt, Koko, Morte, wszyscy byli ranni, wszyscy krwawili i otrzymywali nowe rany. Gdyby nie czary Magnusa większość lub wszyscy byli by już zimnymi trupami. Zielone ciała ścieliły się gęsto ale końca jakby nie było widać. Bohaterscy obrońcy nie czuli strachu, przestali też czuć ból, zimno i zmęczenie. Te jednak były z nimi cały czas niezauważalnie rosnąc i opanowując ich. Podejrzanie długo nie spadł na was żaden głaz..do czasu.

Koniec

Kolejny kamulec runął niespodzianie z nieba. Tym razem w sam środek koła, prosto w Magnusa. Czarodziej próbował się ruszyć, widział nadlatujący pocisk ale nawet nie drgnął aż porwał go głaz a ciało czarodzieja padło przygniecione w śniegu jak słomiana lalka.Magnus nie ruszał się, chyba nie żył, z daleka wyglądało jakby miał przetrącony kark. Momentalnie wszyscy walczący pozostający na nogach poczuli się przygnieceni zmęczeniem, przeraźliwym zimnem, bólem odniesionych ran i strachem przed śmiercią. Na domiar tego orki zaatakowały wściekle i nawet szaleńczy upór krasnoludów nic nie dał. Byli zbyt zmęczeni. Kolejno wszyscy padali na śnieg pod naporem ciężaru zielonoskórych. Zdawało się, że to koniec kiedy niespodzianie wicher ustał a donośny ryk roztoczył się po pobojowisku. Orki przestały nacierać mrucząc i warcząc coś przez zęby, szturchając i przepychając się nawzajem. Od strony wejścia do "zaułka" zielońce rozstąpiły się przed Hersztem za którym kroczył szaman. Herszt orków to skurwiel prawie dwa i pół metra na na dwa szeroki. Na łbie hełm stalowy z rogami, na szyi stalowy kołnierz ,na ciele skórzana zbroja nabijana metalowymi płytkami, w lewej łapie glewiorębak , broń dwuręczna podobna do drzewcowej ale cała z metalu, w prawej łapie miecz a raczej dwumetrowa sztaba metalu szeroka co najmniej na stopę z wymalowanym znakiem białej czaszki zakrywającym jakiś krasnoludzki ryt. Do pleców ork ma przytwierdzony sztandar z licznymi czaszkami, zielona szmata z wymalowaną białą nieludzką czaszka, okute buciory i rękawice z zębami dopełniają strasznego widoku potwora o szarozielonkawej skórze. Paskudna morda z przednimi dolnymi wystającymi kłami co najmniej na dziesięć cali. W porównaniu do niego szaman to chudzina, wysoka ale ledwo ponad ludzką szerokość bestia w ciężkiej szacie ze skór i płótna obwieszona paciorkami koralikami i ozdobami z kości palców, uszu i suszonych części ciał, opierająca się na dziwnym grubym kiju z piórkami i kółkami z kości.


Orki

<Szaman przemówił w łamanym reikspelu.>

-Walka stoć...to wasza? <Ork kopłnął przed ciebie bryłę lodu a ta przesunęła się w waszą stronę. Z bliska było widać, że to Frank ze zdziwionym wyrazem twarzy. >
- Wielka Szef Gruth Błyskejocy Czerep rozkazać stoć. Wy chopcy chaosu ...pokazać jeden...jeden bić pojedynka...pojedynka być dobra my iść...ala bez hóderloki. Pojedynka być zły Wielka Szef bić dwa..trzy...wszystkie...wy pokazać jeden dobra...tera..

<Jakiś goblin przebrnął między nogami Herszta i podskakując wściekle piszcząc wytykał was palcami. Orki zaczęły się pchać do was i warczeć. Wtedy Wielki ork ze sztandarem jebnął goblina swoim dziwnym ogromnym mieczem zamieniając zielońca w krwawą, śmierdzącą papkę na śniegu i ryknął a reszta się uspokoiła. Szaman znów przemówił.>


-Pokazać jeden...tera...chopce com krew ...Wielka Szef com krew...ala wieca com dobra pojedynka...szybka...bo chopce bić


<Klaus>


<Nerwowo dobyłeś łuku i bez celowania wypuściłeś pierwszą strzałę. Ta trafiła goblińskiego jeźdźca w twarz i zieloniec osunął się i spadł. Obie bestie pędziły nadal na ciebie, sięgnąłeś po drugą strzałę i posłałeś ją w oko drugiego goblina. Ten także skonał na miejscu. Jednak potworne wierzchowce gnały na ciebie z zamiarem pożywienia się wiec spiąłeś konia i popędziłeś ile sił jak najdalej. Dopiero po dłuższej chwili bestie odpuściły pościg i zawróciły prawdopodobnie aby pożywić się swoimi martwymi "nadzorcami". Podjechałeś do Herszta orków od tyłu, potem minąłeś go bokiem i znowu rozszalała się śnieżyca. Musiałeś go wyprzedzić aby strzelać w twarz, napiąłeś cięciwę , wypuściłeś strzałę wróg okazał się mądrzejszy niż sądziłeś. Ogromny ork przesłonił twarz metalową sztabą i strzała najzwyczajniej zrykoszetowała. Gnał teraz na ciebie jak wściekły byk rycząc. Chciałeś odjechać i wtedy koń załamał się pod tobą jakby opuściły go wszystkie siły. Zrobiło się zimno jak cholera, łuk przymarzł ci do rękawicy a na domiar złego koń przygniótł cię swoim ciałem. Herszt orków dobiegł do ciebie zanim zdążyłeś się wyczołgać z pod zwierzęcia które właśnie zostało rozprute na dwoje silnym uderzeniem miecza, miecza, którego kiedyś używał Iruyh!! Chciałeś strzelić ale strzały zlepił lód. chciałeś wyszarpnąć miecz ale przymarzł przy pasie. Potężne kopnięcie orka zalało twoją twarz krwią a ty odpłynąłeś do krainy królowej śniegu. Przynajmniej nikt nie powie, że nie próbowałeś...>


<Klaus, Elbereth,Tellan>

<Kiedy Tellan z pomocą Elbereth dowlokła się do drzew chwilę później usłyszały szuranie na śniegu. Obie poddenerwowane wyczekiwały kolejnego ataku ale głos elfa uspokoił je.>

-To ja...Beltherion...

<Elf wszedł miedzy drzewa targając po śniegu zakrwawionego Klausa, który albo miał majaki albo coś mu się śniło bo wierzgał jakoś chaotycznie. >

-To chyba twój druh ...a teraz mów. Gdzie jest Elbereth. Widziałem jak zmienia się w płomień, przebrnęła przez pole a potem ty pożarłaś płomień. Gdzie jest Elbereth gadaj! I lepiej mów prawdę.

<Zmarznięty elf wyglądał całkiem zdrowo poza przezroczystą gębą z powodu mutacji. Niespodzianie Beltherion się spiął i nasłuchiwał. Dało się słyszeć kilka par raczej ciężkich kroków na śniegu z różnych stron.>

_________________
Jestem mieczem i zbroją. Moja droga tam gdzie krew.

MG tu i tam ^^
#Sesja Przekleństwo Wzgórz Hager Gatz
#Sesja Miasto Darrow
#Sesja Wichry Aderus

[Warmlotek]

Popatrzyłem na Ingrid spokojnie gdy stanęła obok mnie

" Jednak zrozumiała powagę sytuacji..."

Przeniosłem wzrok przed siebie wsłuchując się w bębny i rzekłem cicho

- Optymistka... serca to mam za wiele i to jest mĂłj problem...

Zacisnąłem wargi mocniej i rzekłem gdy Rhunar zajął miejsce u mojego drugiego boku

- Czuję się dumny stojąc tutaj z wami i szczęśliwy bez różnicy jaki koniec nam pisany. Takiemu wyzwaniu jeszcze nie stawaliśmy naprzeciw, w garstkę będziemy walczyć przeciw armii...

Czujac narastające zimno krzyknąłem

- Gotuj broń! Zaczyna się!

I się zaczęło...

Wyjechała jakaś dziwna machina zielońców, jednak Mangus sprawił się należycie i po chwili było po niej wspomnienie...

Spoglądałem zimnym niewzruszonym wzrokiem jak snotlingi topią się a następnie po nich pierwsza fala orków.

Orki nawet nie jęknęły... teraz moi towarzysze zrozumieli i zobaczyli na własne oczy o co mi chodziło gdy opowidałem o orkach.
Chociaż ci którzy nie mieli z nimi styczności do tej pory.

Gdy czar Mangusa wygasł naparła na nas fala orków, jeszcze nie rozgrzani niezbyt gładko położyliśmy pierwszych zielońców.

Następnie poczułem to... tą... moc... wypełniła mnie po brzegi, czułem się potężny, silny i niepowstrzymany.

Pracowałem toporem żwawo, ciąłem, rąbałem, parowałem i sprawiało mi to radość.

Trup ścielił się gęsto, wszedzie fruwały odłamki czaszek, odcięte kończyny. Kawałek jelita przykleił się do mojego topora i za cholere nie chciał spaść ale to tylko uświadamiało orkom co z nimi będzie gdy podejdą w mój zasięg. Topór już nawet nie błyszczał był tak gęsto oblepiony posoką pokonanych.

Kładliśmy je dziesiatkami pierwsza linia pewnie się trzymała, morze posoki pokrywało nas jak i grunt pod naszymi nogami.

Po jakimś nieokreślonym czasie góra trupów zrobiła sie już stroma, ale to tylko lepiej bo ciężej było podejść orkom do nas i wykorzystać przewagę liczebną.

Liczyłem w duszy i myślach że Frank podoła zadaniu gdyż tak naprawde bardzo wiele od niego zależało.
Jeżeli mu się nie uda my najpewniej także polegniemy.

Nagle napór zmalał a po chwili ustał...

Był czas by zlapać oddech rozejrzeć się.

Do tej chwili wszystko układało się po naszej myśli...

Sapnąłem ciężko i rozprostowałem lekko zdrętwiałem palce dłoni oraz otarłem rękawice z krwi.

Usłyszałem zgrzyt metalu tak znajomy

- Oho... Teraz zacznie się prawdziwa walka.

Po chwili elitarne oddziały orków zaatakowały nas i wszystko rozpoczęło się na nowo.

Druga linia musiała w końcu dołączyć do walki, strzelali, kłuli, zapierali nas by masa nie zepchnęła nas i linia się nie złamała.

Jednak dalej orki nie były w stanie się przedrzeć.

Naglę zauważylem kształt niczym cień lecący nad moją głową, odruchowo zasłoniłem się jednak blok nie wytrzymał.

Poczyłem posokę spływająca mi o gębie i zamroczyło mnie, nic nie widziałem przez dluższa chwile a czułem tylko odległe uderzenia.

Cofnałem się... naglę uderzenia ustały i doszedłem do siebie po dłuższej chwili otrzasajac się...

Orki zdąrzyły powalić wóz i wykorzystać go by złamać naszą linie.

Chciałem wycofać nas o parę kroków jednak Mangus nie mógł się poruszyć.

Jednak udało nam się zatrzymać mimo to napór orków...

Najgorsze nadeszło chwile potem na co recepty nie miałem ani nie przewidziałem...

Katapulta...

Glazy zaczęły spadać regularnie, wróżyło to jedno rychły nasz kres...

Widziałem jak głaz miażdży Rhunara a ten mimo to się podnosi... jeszcze...

Zaczęło się zamieszanie linia pękła i groziło nam że każdy będzie walczył w odosobnieniu co znaczyło smierć.

Szybki rozkaz i utworzyliśmy koło wokół czarodzieja.

Obrona stała się stabilna i znowu rozlewali się po nas jak woda o klif.

Kolejne głazy jednak zmiotły Viktora a następnie Tira

Z każym ubywającym kompanem walka stawała się coraz bardziej zażarta. Nasze szeregi topniały.

Dawałem z siebie wszystko, a nawet więcej by ich powstrzymać.

Jednak gdy głaż zmiażdżył Mangusa wszystko poszło w cholere.

Poczułem jakbym miał trzysta lat...

Ręce jak z ołowiu, serce uderzające jak szałone, moje ataki i obrony zdecydowanie nie miały tej szybkości przez zmęczenie...

W końcu od jakiego czasu walczyliśmy? jak intensywnie? Ile ich położyliśmy...

Ta walka mogłaby być zapisana w annałach...

Ramiona i dłonie odmawiały posłuszeństwa powoli napędzane już nieugiętą siłą woli i nienawiścią do przeciwnika.

Orki powoli zaczeły nas spychać i kwestią czasu było aż nas wybiją do nogi...

Jednak planowałem posłać ich jak najwięcej ze sobą... nie rezygnowałem... ba wręcz walczyłem z większą zaciętościa.

Nagłe orki przerwały rozbiłem czerep ostatniemu i dały spokój cofneły się.

Nie miałem sily drgnąc i ruszyć za nimi...

Przestały walczyć i porykiwały.

Patrzyłem się z zaciekawieniem mocno dysząc.

Wtedy zrozumiałem wyszedł szaman z wodzem.

A za nimi... zlodowaciały...Frank...

" A jednak nie dał rady...'

Pokręciłem lekko głową ze smutkiem.

- Aye, nasz...

Gdy wyszli z ofertą spojrzałem po przyjaciołach i oceniałem ich stany

Spojrzałem na Ingrid i pokręciłem przecząco głową...
Spojrzałem na karguna i pokręciłem przecząco głową...
Spojrzałem na najemników i pokręciłem przecząco głową...

Spojrzałem na Kurta i rzekłem

- Albo ty albo ja...

Zdjąłem hełm i przetarłem zalaną krwią głowe, krzywiąc się lekko widząc rozdarty hełm.

Dałem chwilę Kurtowi by miał czas na rozważenie swojego stanu.

Teraz już nie o dumę się rozchodziło czy chęc wykazania się tylko kto jest mniej ranny i ma więcej sił by stanąć naprzeciw wodza.

Ten kto się tego podejmie bierze na barki brzemię za życia całej drużyny/

A walka była wyczerpująca do tej pory i to mocno, ciężej ranni mieli mniejsze szanse.

Jeżeli Kurt nie stwierdził że czuję się na siłach by stanąć przeciw temu bydlęciu... i nie wyzwał go.

Wychodzę i staję naprzeciw orczego wodza.

- Ze mną walczyć będziesz...orcze ścierwo...

Biore porządny łyk z bukłaka i rzucam go Kargunowi.
_________________
#Sesja Przyjaciel czy WrĂłg? ==> Ingwar Ingersson, krasnolud
#Ciężkie jest życie na morzu==>Hektor Lombard, człowiek