forum.drachenfels.pl

[harry]

<Zdziwiłem się że gdy Igwar nie dość że odezwał się z sensem to nawet nie zaczął zwyczajowo drzeć gęby. Żeby nie popsuć dobrego wrażenia tylko kiwnąłem mu głową. Ale niemal wypadłem z wozu jak Tellan rozkazała się zatrzymać i stawić czoło powodzi orków.>

- Czyś Ty oszalała? Nie muszą nawet walczyć zadepczą nas jak bydło trawie przy tej przewadze. My nie mają zbroi Irucha. Wsiadaj na wóz i spieszymy stąd. Między ruinami damy im opór.

<O ile dała się przekonać podaję jej rękę i wciągam na wóz potem podchodzę di Viktora>

- Masz pewnie lepsze oko niĹź ja. Strzelaj ja będę ładował. – kładę przed nim moje pistolety zostawiając sobie kaczą stopę na czarną godzinę.
_________________
Przyjaciel czy wróg? --> Kurt, człowiek
Przeznaczenie czy Przypadek --> Rudolf "Rudi" von Karien

[Voltiur2]

<Nie minęło kilka dni a znów trafiliśmy na kolejną bandę zielonych.. na domiar złego byli zjednoczeni pod jednym sztandarem. Tellan wydała szalony rozkaz wyjścia w otwarte pole, już chciałem się wydrzeć że oszalała ale na szczęście zrobił to Kurt, który dodatkowo zaproponował współpracę na zasadach ty strzelasz ja ładuję.>

-Dobra!

<Na potwierdzenie propozycji Kurta wystrzeliłem ze swojej broni w stronę dwóch dowodzących o ile widzę że są oni w zasięgu kuli. Jeżeli zdaję sobie sprawę że ołów nie dosięgnie celu to strzelam
w nadbiegających.>
_________________
Przyjaciel czy WrĂłg?-Viktor Sombra Hark

[Stalowy]

- Popierdoliło do reszty! - krzyknął Magnus unosząc opaskę.

Twarz miał ponurą, jakby z kamienia wyciosaną. Wpadanie w panikę było najgorszą rzeczą jaką można by było teraz zrobić, a jak widać Tellan musiała wejść w jej wyższy stan. Ten który nazywa się bohaterstwem.

- Mistrzu Rhunarze! Pogońcie konie! Tu w otwartym polu nie mamy z nimi szans! - zawołał czarodziej po czym zaczął zbierać moc do miotania czarów.

Widział co odpierdzielał wtedy tamten szaman. Z chęcią by się zemścił na tej plugawej istocie, lecz zdawał sobie też sprawę z czego innego - moc szamana zależała wprost od ilości orków znajdujących się w okolicy. Moc Waaagh! była teraz dużo potężniejsza niż wtedy. Wątpił czy zdołałby zablokować szamańskie wyczyny przeklętego zielonego.
_________________
Przyjaciel czy wrĂłg? - Rhunar Ragnison, Magnus Regenbogen
Lily et Pique - Gundrik Grundisonn

[Warmlotek]

Sciagnalem brwi slyszac rozkazy Tellan...

" Czy jej w dupie sie poprzewracalo? To nawet nie heroizm tylko brak jakiejkolwiek wyobrazni"

A potem zasuwa w helmie Tellan opadla i pogadane

- Nie wiem czy ona was slyszy helm opadl...zmienia sie... Ale ja nie zamierzam tu zdychac... Moze ona jest w stanie przetrwac szarze setki orkow w pojedynke jednak nikt inny nie nawet wysmienity wojownik.

Rzeklem tylko

- Wypierdalamy stad... Wszystko wszystkim ale to jest przesada. Jakby nas bylaby chociaz 50-tka zaprawionych wojow mozna by rozwazac konfrontacje...
_________________
#Sesja Przyjaciel czy WrĂłg? ==> Ingwar Ingersson, krasnolud
#Ciężkie jest życie na morzu==>Hektor Lombard, człowiek

[luko]

Idąc z Laialą do hrabiny podążałem za nią delikatnie z tyłu. Idąc w milczeniu uważnie przyglądałem się jej twarzy oraz jej krągłością.

[Zaprawdę piękna z niej kobieta]

Gdy dochodziliśmy do sali tronowej zrównałem się z nią i uśmiechnąłem się do niej w podzięce przemawiając.

- Zatem droga pani widzimy się jutro na spacerze. Dziękuję i do zobaczenia.

Kończąc swą wypowiedź wszedłem do sali tronowej. Po wysłuchaniu słów hrabiny pomówiłem.

- Prawdę mówiąc pani jeszcze ostatecznie nie podjąłem decyzji dotyczącej służby na dworze, a przychodzę w innej sprawię. Chciałem podziękować za opiekę i wykształcenie młodych pań które przyjęłaś pani na swój dwór oraz prosić o małą przysługę. Otóż chciałby prosić aby sprowadziła pani na dwór nauczyciela szermierki dla Anastazji i Leili. Chciałbym aby nauczyciel pochodził z Estalii lub Tileii, ponieważ słyszałem, że szermierze z tamtych krajów w walce wykorzystują sztukę tańca. Prosiły mnie o to dziewczyny ponieważ już tej sztuki walki się uczyły w przeszłości i tego im brakuje. Zapłatę za naukę proszę odciągnąć z mojego żołdu. Muszę również zawiadomić panią, że muszę wkrótce ruszyć do Beeckerhoven w poszukiwaniu informacji. Postaram się wrócić jak najszybciej.

Czekam na odpowiedź hrabiny, która będzie potwierdzała pozytywne rozpatrzenie mojej prośby.

[Czas policzyć swój majątek, czas zrobić porządek.]
_________________
"Przyjaciel czy Wróg?" ==> Pascal Wittenberg, człowiek
"Przeznaczenie czy Przypadek?" ==> MG (Mały Głód)

[Orthan]

Gdy słyszę rozkazy kobiecego głosu mówiący o zatrzymaniu wozu i walce z orkami , jestem jeszcze bardziej zdezorientowany, a potem na dodatek słyszę podniesione głosy i przekleństwa moich towarzyszy,mówiących o uciecze do ruin miasta i mówiących o walce tam. W duchu przyznaję im rację, na otwartym mamy mniejsze szanse na odparcie orków niż w ruinach.I wołam.

-Lepiej schrońmy się w ruinach miasta! Być może jakieś budynki ocalały! Lepiej walczy w ruinach niż tu na otwartym terenie tu czeka nas pewna śmierć na bogów!

Po tych słowach zwracam się Tellan.

-Pani walka tutaj to szaleństwo, nie ściągaj na siebie spojrzenia mojego pana.Bo zapłacisz za to mieczem i monetami.

Po czym zwracam się do wszystkich.

-Pospieszmy się jeszcze zdążymy im uciec i schronić się w mieście.

Gdy ruszamy do ruin miasta , przypominam sobie o wizji mego Boga we śnie i uświadamiam sobie co ona przedstawiała. Zwracam się głośniej do moich towarzysz

-Czy wśród orków jest zielona chorągiew z symbolem białej czaszki?

Jeśli słyszę słowa potwierdzenia, wołam.

-Na dobrych bogów zniszczę ją, Za wszelką cenę.
_________________
Ecoliono d'Elhuyer-Sesja Przyjaciel czy WrĂłg

[Xsary]

Słyszałem niegdyś taką zagadkę: wymień pięć sławnych kobiet, które wsławiły się wojną, pokojem, nauką tudzież religią. Nie potrafiłem odpowiedzieć na te pytanie mimo quasi akademickiego wykształcenia.

Nie przyjąłem rozkazu z aprobatą. Podobnie jak innym członkom naszej drużyny nie spodobała mi się wizja heroicznej, albo idiotycznej, walki z orkami.

- To samobójstwo! - Krzyknąłem. - Czy już na starcie mamy oddać ducha w tej nierównej walce?

Zresztą, wszystko co miało zostać powiedziane - zostało. Zwróciłem swój wzrok w kierunku ruin miasta.

- Nie traćmy czasu na zbęde kłapanie jęzorem! Panie Rhunarze, rychlej! Zbyt długo tu zabawiliśmy!

Mimo to muszę pozostać przygotowany na wszystko. Nie znam się na orkach, lecz wiem, że tego rodzaju hordy musiały zostać zjednoczone albo brutalną siłą albo prymitywną magią. Toteż zerkam wzrokiem, wiedźmim wzrokiem, na hordę i próbuję zlokalizować skupiska magii.

Oby nie doszło do otwartej konfrontacji...
_________________
#Sesja Przyjaciel czy wrĂłg? - Frank albo Fred

[Ariena]

<Gdy dotarliśmy do wozu skinęłam wszystkim towarzyszom, którzy przy nim zostali. Wzięłam swą szatę i wdziałam ją na nagie ciało. Usadowiłam się w wozie. Zamknęłam oczy i uśmiechając się do siebie odpoczywałam. Oddychałam powoli, głęboko. Po nieokreślonym dla mnie czasie usłyszałam słowa Kurta. Odetchnęłam głęboko i spojrzałam mu w oczy. Położyłam mu dłoń na barku, pochyliłam się i coś cicho szepnęłam do jego ucha. Odchyliłam się odprężona. Ponownie opuściłam powieki i pogrążyłam się w własnych myślach.>

...ciekawy jest ten Frank...zamienił się w goblina...hmmm... czym on może właściwie się zajmować? Z drugiej strony czy to istotne? Jest jaki jest... każde z nas ma swoje tajemnice... ciekawe co robi harpia?

<Gdy wóz się zatrzymał natychmiast się ocknęłam słuchając tego co się dzieje na zewnątrz. Krzyk Tellan pozbawił mnie złudzeń. Zrzuciłam z siebie szatę i jednym susem opuściłam wóz. Stanęłam obserwując ogromną liczbę orków. Bębny dudniły mi w uszach, a chłodne powietrze wdzierało się do płuc. Uśmiechnęłam się szeroko obserwując ciemniejącym wzrokiem rzeszę przeciwników. Rzuciłam do Tellan.>

-Kryj moje plecy Tellan!

<Stanęłam pewnie obok niej wypowiadając krótko i chrapliwie kilka słów. Nad moją dłonią rozbłysły dwie małe ogniste kule krążące wokół siebie. W porównaniu z poprzednimi wydawały się wręcz śmiesznie małe, lecz pulsowały białym światłem. Wirowały, rozrastając się. Gdy były już gotowe wyciągnęłam drugą dłoń wypowiadając słowa drugiego zaklęcia. Wiatr nagle się wzmógł. Uniosłam dłoń i zaczęłam powoli obrać nią zaś wiatr zaczął zataczać kręgi co raz szybciej i szybciej. Skoncentrowałam się na wiatrach magii by kontrolować oba czary. Z wiatru uformowało się coś na kształt trąby wzbijając w powietrze śnieg oraz to co leżało na drodze. Drugą dłonią skierowałam na nią posyłając w nią kule ognia, które rozrastały się. Ułożyłam obie dłonie przed sobą kontrolując trąbę powietrzną, na którą wpadły obie kule. Nagle cała rozbłysła w płomieniach, a ja rozłożyłam obie ręce kierując je w niebo. Wirująca ściana ognia urosła na kilka stóp ku niebu. Z szerokim uśmiechem spojrzałam na własne dzieło, a następnie skierowałam go ku oddziałom orków.>
_________________
Poeta to ktoś, kto pragnie w jasny dzień pokazać światło księżyca

[Blackswordsman]

<Podróşnicy>

<Zdania od razu były podzielone. Tellan jako dowódca wydała rozkaz ale nikt nie zgadzał się z jej zdaniem, nikt nawet nie próbował. Klaus naciągnął cięciwe i chciał ustrzelić parszywego goblina jednak zanim wypuścił strzałę odłamek lodu wpadł mu do oka oślepiając strzelca na pewien czas więc ze strzelania były nici. Klaus mógł jedynie chwycić się ręką wozu by go nie zgubić. Czy owy odłamek lodu był tylko przypadkowym odłamkiem tego Klaus mógł się domyślać. Wszyscy byli przeciw walce potępiając Tellan za szaleństwo lub skłonności samobójcze, ewentualnie próbowali ją po prostu nakłonić do odwrotu. Wszyscy poza Elbereth która jak tylko wóz ruszył wyskoczyła z niego i podbiegła do Tellan oraz Klaus ,który postanowił narobić zamieszania. Wojowniczka stała nieruchomo i zdawało się, że żadne słowa do niej nie docierają. Elfia czarodziejka zaczęła więc przygotowywać się do starcia z nadciągającymi wrogami. Najpierw wyczarowała płonące kule a potem dołożyła do tego czar wiatru tworząc ogromny wir powietrza i zamieniając go w ogniste tornado. >
<Gdy wóz ruszył w stronę ruin armia orków rozdzieliła się na dwie nierówne części. Niecała setka zielonoskórych ruszyła na dwójkę szalonych kobiet, które postanowiły stawić im czoła, a reszta puściła się w pogoń za wozem i uciekającymi nim przybyszami. Gdzieś z pomiędzy drzew wyleciał wyrzucony w powietrze sporych rozmiarów kamień, który minął wóz o kilka metrów. Po tym rozszalała się śnieżyca i widoczność gwałtownie spadła. Podróżujący jednak na wozie mieli wrażenie ,że sami są widoczni jak na tacy. Temperatura gwałtownie spadła i jadący na wozie zaczęli dygotać. Śnieg i odłamki lodu zacinały mocno uderzając niesione wiatrem. Zanim jadący wozem stracili kobiety z oczu widzieli jeszcze jak obie starły się z orczą nawałą , jedna mieczem, druga magią a potem jeszcze było widać tylko błyski. Frank upewnił się widząc swoimi zmysłami, że orki rzeczywiście mają ze sobą szamana. >

Burza


<Klaus,>

<Klaus wreszcie wyciągnął odłamek lodu z oka i przecierając łzy mógł rozglądać się co dzieje się dookoła. Zamieć już szalała a orki rozdzieliły się na dwie nierówne grupy a może i więcej. Trudno było teraz strzelcowi ocenić całe pole bitwy kiedy widoczność spadł zaledwie do kilkunastu metrów a pogoda pogarszała się z każdą chwilą. Zimowe ubranie Klausa zaczął pokrywać lód. Strzelec wypatrzył w zamiecie jakieś kształty i posłał tam strzałę a potem następną. Czy trafił, czy zabił? Tego nie wiedział. Przez wycie wichru i walenie bębnów Klausowi zdawało się, że słyszy krzyki, toczenie się kół, uderzenia chyba kopyt i to nie od strony ,w którą odjechał wóz. A może z tego zabójczego zimna strzelec miał omamy? Gdzieś w śnieżycy rozszalał się ognisty wir ,który jak najbardziej nie przypadł Klausowi do gustu. A potem wir zniknął a zamiast tego pojawiła poruszająca się płonąca postać. To wystarczyło by strzelec stracił koncentrację i został zaskoczony przez ...Właśnie co to kurwa było pomyślał. Dwa stwory wielkości konia, o kształcie wielkiej bambaryły z krzywymi nogami i małymi łapkami ale za to z paszczą tak wielką iż mogły pożreć krowę w całości, ujeżdżane przez gobliny wypadły na Klausa z zamieci śnieżniej. Ledwo kilka metrów dzieliło teraz strzelca od wroga.>



< Ingwar, Magnus, Viktor, Kurt Frank, Ecoliono>

< Wóz pędził co sił w stronę spalonego miasta a Rhunar poganiał konie najlepiej jak umiał. Lodowaty wiatr chłostał pojazd, konie i siedzących na koźle. Szron i lód zaczęły osiadać na uciekających. Kurt podał trzy naładowane pistolety Viktorowi i razem wypatrywali wroga. Reszta otuliła się ubraniami, kocami i co tylko było jeszcze do ubrania. Magnus, Frank i Rhunar poczuli ,że Elbereth przesadza z mocą...Nagle coś z wielką siłą uderzyło w ścianę wozu przebijając ją. Kawał skały wpadł do środka przygniatając w tym momencie najmniejszą i najsłabszą Astę. Czy krasnoludka żyła? Trudno było stwierdzić a podczas jazdy i tak nie można było jej wydostać z pod kamienia. Wóz jakby trochę zwolnił pod wpływem dodatkowego ciężaru. Teraz zimno, śnieg i lód wdzierały się do pojazdu przez wybitą dziurę wielkości krasnoluda. Sytuacja wydawała się coraz bardziej beznadziejna. Konie ciągnęły wóz szarpiąc go niespokojnie na wybojach ,jadący na nim obijali się o ściany nie widząc na zewnątrz nic poza śniegiem. Kolejny pocisk z katapulty przetoczył się po dachu wozu uszkadzając lekko sklepienie ponieważ strzał był chybiony. Strach i panika zaczęły rozprzestrzeniać się wśród pasażerów wozu. Ecoliono kompletnie nie widząc co się dzieje modlił się do Morra o ocalenie lub szybką i bezbolesną śmierć. Elise płakała tuląc się do Magnusa jak mała dziewczynka. Ingrid i Kargun przeklinali na czym świat stoi próbując wydostać Astę spod pocisku z katapulty ale ciągłe drgania, podskoki i ten przeklęty ziąb skutecznie im przeszkadzał. Kamień był nie tylko ciężki ale i oblodzony. Najemnicy trzymali się czego popadnie aby nie kulać się po wozie tam i z powrotem. Viktorowi zdawało się, że widzi coś w zamieci przez dziurę w wozie i wypalił z pistoletu. Efekt wystrzału był nieznany bo zacinający śnieg z lodem nie dał łowcy czarownic nawet pewności czy naprawdę cokolwiek tam było. Wóz oddalał się od miejsca gdzie zostały Elbereth i Tellan. Pewnie już nie żyły zamarznięte lub roztrzaskane rębakami zielonoskórych. Kolejny głaz sięgnął zaprzęgu uderzając i zabijając konia z drugiego rzędu po prawej. Siła uderzenie i ciężar zwierzęcia wyrwały je z zaprzęgu i martwy koń został wciągnięty pod koła wozu. Wóz podskoczył gwałtownie i tylko jakiś cud sprawił ,że zaprzęg nie rozbił. Rhunar z Frankiem balansowali ciężarem aby wóz stanął na wszystkich kołach podczas gdy reszta kulała się po wozie jak szklane kulki ,którymi bawią się bogate dzieci. Był tylko jeden pozytywny aspekt ostatniego uderzenia. Pocisk z katapulty przygniatający nieprzytomną Astę wypadł na zewnątrz...W końcu jakimś ostatkiem sił trzy pozostałe przy życiu konie dociągnęły wóz za zrujnowaną bramę i mury miasta. Miasto Neuse Emskrank wydawało się kompletnie zniszczone i spalone. Trudno jednak było to ocenić dokładnie przez szalejącą burzę śnieżną.>


<Tellan , Elbereth>

<Zostałyście tylko wy dwie na polu bitwy, reszta zdaje się, że uciekła. Obie wiedziałyście o swojej obecności ale wyglądało na to ,że każda będzie walczyć osobno, na swój sposób. Tellan stała i czekała na nadbiegające orki, wyglądała jakby się skupiała przed zadaniem pierwszego uderzenia. Elbereth stworzyła już ogniste tornado i zaczęła manipulować czarem kierując go na zielonoskórych.
I tym razem przemiana , której uległa wojowniczka była inna niż poprzednio. Tellan czuła jak jej ciało z każdą chwilą stapia się coraz bardziej z demoniczną obecnością. Kiedy poczuła na prawym ramieniu szpony, jej usta wykrzywiły się w chytrym uśmiechu, ale kiedy na lewym ramieniu poczuła ciepło otworzyła szeroko oczy, a jej usta rozszerzyły się delikatnie jakby chciała wypuścić z siebie ostatnie tchnienie. Po krótkiej chwili uśmiechnęła się do siebie ponownie. Powtarzała sobie coś w myślach, coś dla niej bardzo ważnego. Kiedy pierwszy ork dobiegł do wojowniczki ta zacisnęła szponiastą dłoń na rękojeści miecza i płynnym ruchem zamachnęła się w niego, drugą wbiła w niego szpony i odrzuciła ciało na bok. Wrogowie byli odważni. Pośród bitew które stoczyłyście widziałyście ludzi którzy umierali w strachu ,chaosytów umierających w szaleństwie. Orki jednak walczyły jakby to był ich jedyny sens życia. Zapewne podejrzewały że zginą a przynajmniej jakaś ich część ale nie było widać w nich strachu. Pierwszy który do was dotarł zginął szybko przecięty prawie na pół, jego ciało zostało odrzucone zgrabnym ruchem na bok, potem był następny uderzony mocno w ramię , które zostało zmiażdżone a mimo to zielona kreatura walczyła dalej a przynajmniej starała się do czasu aż straciła głowę. Trzeciego i czwartego przeciwnika Tellan poraniła ciężko i już było widać, że walka zapowiada się na poważną. Orki może nie były tak wyszkolone jak najemnicy w lesie których zmasakrowałyście, jednak ich brutalna siła, wytrwałość i walka za wszelką cenę czyniła z nich głaz toczący się z góry na dół. Elbereth czyniła za Tellan czary, dziwne czary. Nawet Tellan poczuła wybuch magii nie znając się na niej. Śnieżyca która się rozpętała rozświetliła się ogniem, a wiatr zaczął wiać w innym kierunku. Ogniste tornado wytworzone przez elfkę rozszarpało i spaliło co najmniej tuzin orków smagając przy tym Tellan ale ilu dokładnie spłonęło i zostało rozerwanych na strzępy trudno było policzyć.. Z jednej strony wojowniczkę i czarodziejkę otaczała lodowa burza z drugiej ogniste tornado przynajmniej do chwili w której wyrwało się elfce z pod kontroli. Coś musiało pójść nie tak bo Elbereth zaczęła krzyczeć. Coś jakby piorun przeszył ją przetaczając się przez jej łono kręgosłup i wypadając oczami. Elfka stanęła w płomieniach promieniując błyskawicami.Tellan zastanawiała się w jaki sposób orki mają w sobie tyle woli walki...Nie mniej jednak niż ona sama. Może to demon, a może to ta dziwna, aczkolwiek bardzo pożądana przez nią obecność Iruyha sprawiła, że wszystko inne przestało stanowić przeszkodę. Siła demona i taktyka Iruyha. Chciałaby być tak dobra jak on, myślała zadając kolejne ciosy. Tyle nauki, treningu... wszystko to nie może pójść na marne.. Kiedy Tellan zauważyła, że z Elbereth dzieje się coś dziwnego postanowiła oddalić się od niej w kierunku drzew, chcąc wykorzystać las na swoją korzyść. Przedzierając się przez orki atakowała mieczem i szponami, całym ciałem walczyła jak gdyby była to jej najlepsza broń. Wojowniczka wpadła w tłum zielonoskórych i o dziwo zatrzymały ją. Tnąc mieczem i szarpiąc pazurami rozdzierała ich zielone ciała a krew lała się gęsto. Zielone bydlaki jednak nie chciały łatwo umierać. Mimo iż żaden nie miał na sobie płytowej zbroi a jeno hełmy i łatane skórznie poprzetykane różnego rodzaju śmieciami to ich ciała były twarde nawet jak dla demonicznej Tellan. Musiała je wspierać jakaś magia. Urwana ręka , wyprute wnętrzności. Ciosy Tellan trwale kaleczyły lub zabijały tego kto się nawinął. Na zielońcach nie robiło to jednak wrażenia, zupełnie jakby to wszystko było dla nich codziennością, chlebem powszednim. Ciężkie rębaki w końcu dosięgły wojowniczkę, niektórych nie była w stanie uniknąć innych nie chciała. Prymitywne ale ciężkie narzędzia wojny orków skutecznie zadawały ból. Jakiś ork z koralikami z kości w nosie uderzył mocno i celnie bo całe ramię Tellan zadrżało, bolało. W normalnych okolicznościach zastanawiałaby się czy ręka jest złamana ale w transie nic jej nie obchodziło, prawie nic. Tymczasem Elbereth cierpiała i próbowała zapanować nad ognistym tornadem. Wirujące powietrze pełne ognia, paliło i rozrywało wszystko na swojej drodze, wszystko poza Tellan, która unikała go jak mogła. Elfka w końcu nie wytrzymała bólu i moc dosłownie rozerwała ją na strzępy a ognisty wir wciągnął jej duszę i to co pozostało z jej ciała. Elbereth wyparowała w ogniu, stała się częścią piekielnego tornado które pędziło teraz na orków gnane siłą woli elfki, której dusza podniecała szalejący ogień. Każdy kolejny ork który zbliżył się do ognistego żywiołu był rozdzierany na drobne i palony bez szansy na ucieczkę. Elbereth czuła jednak,że nie jest w stanie utrzymać swojej egzystencji w tym stanie dłużej niż kilka chwil a potem zostanie unicestwiona na zawsze. Została jej tylko jedna możliwość. Nie znając się na sztuce nekromancji ale posiadając podstawy wiedzy demonologicznej , którą musiała posiąść w czasie otwarcia na arenie miasta Luftberg bramy do dominium demonów, Elbereth musiała znaleźć naczynie dla siebie, dla swojej duszy. Przedmiot lub ciało które chętnie ją przyjmie. W tej chwili był tylko jeden taki przedmiot, zbroja Tellan. Przeklęty i będący domem demona pancerz przyjmował każdą duszę z ochotą. Jednak nadal istniało niebezpieczeństwo, że owy czarny artefakt pożre elfkę zamiast ją przechować a potem wypuścić. Czarodziejka wojny nie zastanawiała się długo. Zagnała ogniste tornado wprost na Tellan i poddała się rozpraszając wszelką obronę magiczną i psychiczną, stała się smakołykiem dla demonów. Na reakcję przeklętego pancerza nie trzeba było czekać. Demoniczna Tellan zatrzymała się uniosła głowę i rozdziawiając szeroko paszczę wciągnęła ognisty wir do płuc niczym wieszcz zagłady oddychający dymem narkotycznych palonych liści. Ciężkie rębaki grzmociły w czarną stalową skórę Tellan a ta zastanawiała się co się stało. Jakiś głos podpowiedział wojowniczce, że wchłonęła moc Elbereth. Po tych słowach Tellan zaczęła płonąć żywym ogniem i krzyczeć jak dzikie oszalałe zwierzę. Pancerz nie topił się, nawet nie nagrzewał a jednak płonęła niczym stos i widział to każdy na polu bitwy. Wściekła i zdezorientowana Tellan ruszyła z jeszcze większą determinacją w tłum orków który niczym mrówki kłębił się wokół niej i kąsał. Szarpała mięso, łamała ręce i nogi rozdając na prawo i lewo razy które powaliły by wołu. Orki jednak bardzo niechętnie padały, nawet umierające i bez kończyn szarpały ją jak wściekłe psy. Niemniej jednak ubywało ich a za wojowniczką pozostawała ścieżka ciał. Ogień który płonął parzył ich a mimo to nie odstępowali. Zamieć jakby nabrała na sile i skoncentrowała się na Tellan. Płatki śniegu zmieniły się w grad a potem w lodowe sople bombardujące tylko wojowniczkę. Otaczający ją ogień jednak topił je w znacznym stopniu zanim zderzały się z jej ciałem. Walka zrobiła się jeszcze cięższa. Ciało walczącej zrobiło się jak z ołowiu, ciężkie, skrępowane jakby lodem. Zielońcy bili wściekle od czasu do czasu przebijając się przez zbroję a ona mieczem i pazurami odpierała ich ataki oddając rany jednak coraz słabsze ,coś było nie tak, kobieta traciła kontrolę i szał jakby zasypiała w lodowej trumnie. Ktoś uderzył ją strasznie mocno w pierś jakby łamiąc jej żebra. Na moment otrzeźwiała. Kobieca intuicja podpowiedziała Tellan, że ma w sobie duszę Elbereth a Elfka umierała, demon polował już na jej duszę. Owe zwolnienie spowodowane było rozpaczliwym wołaniem czarodziejki o pomoc. Regentka zaczęła zastanawiać się jak to możliwe ,zupełnie ignorując orki i próbując utonąć umysłem w istocie zbroi aby ocalić Elbereth. Kolejne potężne uderzenie rębakiem tym razem w głowę sprawiło ,że Tellan odpłynęła z pola bitwy i przeniosła swoją świadomość do wnętrza zbroi skupiając tam całą swoją uwagę. Całkiem naga, po kostki stała w krwi a jasna poświata gdzieś z nieskończonego sklepienia pozwalała jej się przejrzeć w spokojnej tafli krwi. Była piękna. Uśmiechnęła się do siebie a potem coś zmąciło taflę krwi. Dostrzegła nagą kobietę, elfkę z maleńkim dzieckiem w ramionach przy piersi. Od razu rozpoznała w niej Elbereth. Elbereth wyglądała zupełnie jak przed mutacją, zgrabna , powabna młoda elfia kobieta o jasno niebieskawej cerze, ciemnych długich włosach i błyszczących ametystowych oczach. Teraz jednak przerażona, uciekała a z jej oczu płynął potok łez. Elbereth biegła w stronę Tellan a za nią pędził Horror z najgorszych koszmarów. Większy od trolla demon o skórze jak z czarnego obsydianu, zwierzęcym wydłużonym pysku zaopatrzonym w trzy rzędy długich i ostrych jak krótkie miecze zębów oraz z pazurami mogącymi rozdzierać zbroję jak papier podążał za czarodziejką drwiąc z niej. Elfka próbowała odgonić go ogniem ale to tylko rozbawiało Bestię. Nawet najpotężniejsze magiczne pociski nie czyniły mu żadnej krzywdy. Tellan wpatrywała się w swe odbicie połyskujące w tafli krwi zastanawiając się czym jest to miejsce, kiedy z oddali przybliżał się do niej obraz Elbereth. El i jej dziecko, a za nimi Bestia. W pierwszej chwili ciało Tellan przeszył dreszcz, jak za każdym razem kiedy Bestia pojawiała się przed jej oczyma. Powoli zrobiła krok do przodu, a na tafli pojawiły się pierścienie rozchodzące się wokół niej. Bestia... tym razem nie chce jej...Chce Elbereth... Ale Elbereth nie może zginąć... Bestia nie może jej dostać...Wojowniczka spięła się i ruszyła ku Elbereth i Bestii. Biegła, a krew pod jej stopami unosiła się i rozpryskiwała na wszystkie strony spływając również po jej nogach. Szkarłatne krople pojawiły się na jej ciele i powoli spływały tworząc cienkie smugi. Biegła, a jej serce dudniło jak bęben. Strach...bała się...bała się bardzo, ale tym razem nie o siebie...Bała się, że może nie zdążyć...ale musi, musi uratować Elbereth i jej dziecko. Elfka dotarła do wojowniczki i tuląc do piersi maleńkie dzieciątko schowała się za nią. W pełnym zdumieniu Elbereth obserwowała jak Tellan krzyknęła aby bestia zostawiła elfkę i jej dziecko a potem jak Tellan rzuca się na bestię jak kot na mysz, łapie Horror obejmując go na ile się dało nogami i ramionami i przytula się do niego naga. Przytula? Łzy strachu i rozpaczy spływały jeszcze przez chwilę po twarzy elfiej kobiety zastępowane konsternacją i ekscytacją. Elbereth widziała i słyszała jak Tellan przemawia do potwora tonem tak uwodzicielskim, że ona sama dała by się namówić na romans z wojowniczką. Potem elfka obserwowała dziwną scenę nie do końca wiedząc co widzi. Bestia mruczała coś w podejrzanym nieznanym języku stojąc i wykonując dziwne ruchy głową. Całowała, obwąchiwała a może zjadała Tellan żywcem? Wyglądało na to, że cokolwiek się działo podobało się Tellan. Nagle jednak demon skłonił się lekko a już po chwile Elbereth wylądowała w jego tytanicznych łapach. Serce Elbereth waliło jak oszalałe bo wyglądało na to ,że wojowniczka odda ją na pastwę potwora. Tak jednak się nie stało. Tellan zniknęła a Elbereth z dzieciątkiem została sam na sam z Bestią, bezbronna i krucha. Demon przemówił wtedy do Elbereth a ta nie miała wyboru tylko zgodzić się na to co i tak zostało już postanowione. Elbereth chciała żyć tak samo jak chciała by żyło jej nienarodzone dziecko.
Tellan Ocknęła się na polu bitwy cała pokryta lodem i unieruchomiona. Z całych sił wojowniczka próbowała rozerwać warstwę lodu która pokryła całą zbroję. > Ogień...teraz go potrzebuję... Pomyślała wojowniczka usilnie napinając mięśnie do granic możliwości -Elbereth...ogień...ogień...- próbowała krzyczeć a mroźne powietrze wdzierało się jej do gardła - Skrusz lód... roztop lód....
Jak na zawołanie Elbereth rozpaliła ogień na Tellan a lodowa trumna roztopiła się i spłynęła. Elfka nie miała wyboru pomagała jak mogła w przeciwnym razie jej los byłby przesądzony. Kiedy lód puścił Tellan miała chęć rzucić się ponownie w wir walki ale ku jej zdziwieniu orki odeszły. Kobieta rozglądała się wokół z nadzieją, że ten jeden szczególny jest gdzieś w pobliżu. Jak tylko jej nogi zostały uwolnione Tellan ruszyła pędem w pogoń za zielonoskórymi a Elbereth oglądała świat oczami Tellan siedząc w tym ponurym ,pełnym krwi miejscu w jakim się znalazła gdy wchłonęła ją zbroja. Orki zapewne myślały ,że Tellan zamarzła na śmierć ale jak tylko zobaczyły płonącą wojowniczkę ruszyły na nią wściekle.>

Tellan i Elbereth


<Kiedy oddział orków ruszył ku Tellan , ta zdeterminowana pędziła wprost na zielonoskórych. Po swojej stronie miała już nie tylko Bestię, ale również Elbereth. Właśnie...Elbereth... Co się stanie jeśli Tellan zginie? Czy Elbereth umrze razem z nią? Nie mogąc na to pozwolić Tellan poprosiła Elfkę o wsparcie a Elbereth skupiała się i przygotowywała magiczne zaklęcia . W pełni kontrolując zbroję ataki Tellan nie miały w sobie jedynie zwierzęcej natury rozszarpując wszystko na strzępy, ale były teraz przemyślane i wykorzystywały wszystko to co przekazał jej mistrz. Łapiąc w rękę broń jakiegoś martwego orka próbowała wytorować drogę wprost do dowódcy. Teraz walcząc swoim mieczem półtoraręcznym i orkowym rębakiem, który wydawał się być zwykłym brzydkim mieczem, jednak jego waga i grubość były jak u broni dwuręcznej, walka zdawała się trochę łatwiejsza. Mimo silnych ciosów i ognia który dodatkowo palił wrogów, nadal wiele trafień nie było śmiertelnych. Wojowniczka zaczęła doceniać i podziwiać tą prymitywną rasę za wytrwałość i zaciętość z jaką walczą. Jak na zawołanie Elbereth sprawiła iż Tellan zionęła ogniem niczym smok podpalając i poważnie raniąc około tuzina walczących, których kolejno dobijała mieczami szybko zmniejszając liczbę wrogów. Przeciwnicy nadal jednak trwali w walce okładając ją ciężkimi rębakami jak banda rzeźników wściekłego byka. Obie kobiety czuły uderzenia i ból. Kolejne potężne rąbnięcie przemieściło całe lewe ramię, które pośpiesznie Tellan sobie nastawiła.Regentka była już pewna, że bez zbroi dawno była by już pokarmem dla świń. Pojawiło się światełko w tunelu. Teraz zaledwie dwie dziesiątki orków dzieliły kobiety od herszta. Im bliżej Tellan była celu tym orki walczyły coraz zacieklej. Zielońce kolejno padały pod ciosami wojowniczki ale i ich uderzenia były dewastujące, szczególnie czwórki czarnych orków, która osłaniała wodza. Jeden z rębaków przebił ciało Tellan na wylot razem ze zbroją , inny zgruchotał obojczyk i górne żebra, kolejny roztrzaskał czaszkę Tellan, a jeszcze inny prawie urwał jej prawe ramię. Zgruchotane kości i porwane mięśnie trzymały się w kupie tylko dzięki zbroi. Ból ledwo docierał do Tellan ale musiał być okropny skoro go czuła. Pomimo zniszczeń dokonanych przez orki kobieta walczyła jakby nic się nie stało. Orcza noga, orcza łapa, orcza głowa. Zielone kawały ciała odpadały pod uderzeniami Tellan i orków ubywało, jeszcze dziesięć...Jakby wieczność później jeszcze pięć. Ta walka dla Tellan zdawała się być koszmarem. Zielone skurwiele ginęły bez żalu lejąc ją jak jakaś przeklęta maszyna wojenna. Ponownie rębak uderzył Tellan w czerep , utknął głęboko w czaszce po czym mocno wyrwany zdawał się rozchlapywać mózg wojowniczki, ta jednak nadal stała i walczyła. Z jakiegoś powodu Elbereth nie tylko widziała to co Tellan ale też czuła to co ona, każde uderzenie, każdy ból a nawet zmęczenie. Skąpana we własnej i orczej krwi Tellan dyszała ciężko stawiając kolejny krok i wyprowadzając kolejny cios. Wewnątrz zbroi gotowało się ale nie było to spowodowane ogniem ale temperatura jej ciała która z każdą chwilą wyciągała z niej słony pot ściekający po skroniach, plecach i klatce piersiowej. Wojowniczka zaciskała zęby na dolnej wardze sprawiając ze pozostawał na niej ślad jeszcze przez kilka chwil. Jej mięśnie drżały spinając się przy każdym ruchu. Woń krwi docierała do jej nozdrzy, a dla zbroi stawała się tym czym najlepsze perfumy dla kobiety. Teraz walka się zmieniła. Tellan już nie parła do przodu jak wół tylko starała się wykorzystać swoje umiejętności szermiercze. Mimo to walka nadal była trudna. Sprytne bestie nie walcząc w tłumie starały się unikać ciosów Tellan tak jak i ona unikała ataków wrogów. Sprytne odejście i kontra pozwoliły Tellan na zdekapitowanie zielonego orka, zostały jednak jeszcze cztery czarne i sam Herszt. Wojowniczka musiała się nie lada natrudzić aby wymanewrować obstawę herszta tylko po to aby dosłownie wpakować się pod śmiercionośne ostrza. Glewiorębak uderzył mocno ale takie ciosy Tellan znosiła co chwilę. Jednak miecz Iruyha o który wojowniczka walczyła teraz runął na nią jak pięść Bogów. Uderzenie było porażające, prosto w głowę. Coś strzeliło w kręgosłupie wojowniczki i padła pod ciężarem brutalnej stali. Pozostała czwórka rzuciła się na Tellan skacząc po niej i rąbiąc gdzie popadnie. Regentka nie miała sił by wstać przyjmując coraz to nowe uderzenia. W chwili kiedy Tellan została powalona na ziemię a w jej ciało wbijały się kolejne ciosy zamarzyła by moc Elbereteh która była teraz w posiadaniu demona eksplodowała niczym wulkan. Wojowniczka jedną ręką celowała w nogi orków rzucających się na niż z każdej strony , drugą ręka próbując osłaniając ciało. Wiedziała, że jeśli za chwile nie podniesie się z ziemi nie będzie już dla niej ratunku. Szukała momentu w którym mogłaby wyturlać się spomiędzy atakujących i stanąć na powrót na nogi. Czuła ból, i pomimo że próbowała odciąć od siebie te myśli coraz bardziej czuła jak cierpi jej ciało.Nie miała jednak pojęcia ,że Elbereth cierpi razem z nią.
Dusza elfki pilnowana przez demona została potraktowana pazurami. Sygnał był oczywisty i jednoznaczny Elbereth miała dać z siebie wszystko, każdą kroplę i okruch swojej esencji magicznej. Cóż miała czynić, musiała to zrobić aby przetrwać. Formując w umyśle największą ognistą kulę jaką kiedykolwiek w życiu stworzyła zmaterializowała ją w ustach Tellan i pomogła jej ją wypluć. Magiczny pocisk eksplodował jak podpalona prochownia zamku. Wszystko w promieniu kilkudziesięciu metrów zostało spalone na popiół , odparowane lub zamienione w płynny metal. Wszystko poza demoniczną Tellan i tym pieprzonym przeklętym hersztem orków. Skurwysyn stał nawet nie draśnięty zasłaniając tylko twarz mieczem Iruyha. Eleberth podniosła Tellan czując się jakby oba ich serca miały zostać rozerwane od środka z wysiłku.>



<Pascal>

<Twoja prośba w widoczny sposób zaciekawiła Hrabinę Elenę. Kobieta skinęła dostojnie głową z aprobatą.>

-Zgadzam się na nauczyciela i pozwalam ci wyruszyć do Beeckerhoven sir Pascal ...Jednak kiedy będziesz wyjeżdżał zabierzesz ze sobą list ode mnie do pewnej osoby mieszkającej w tym mieście. To będzie twój dobry uczynek sir Pascal a szermierza opłacę z własnej szkatuły. Nie musisz się tym kłopotać. Kiedy będziesz gotowy do podróży przyjdź do mnie po list tuż przed wyjazdem. Czy jest jeszcze coś co mogę dla ciebie zrobić sir Pascal?

<Ukradkiem przejrzałeś zawartość swojej sakiewki. Tylko dziesięć złotych monet, srebrna spinka lilji , którą dostałeś od Hrabiny. W pokoju pałacowym masz też akt własności domu w mieście Zweedorf. Cały twój majątek.>
_________________
Jestem mieczem i zbroją. Moja droga tam gdzie krew.

MG tu i tam ^^
#Sesja Przekleństwo Wzgórz Hager Gatz
#Sesja Miasto Darrow
#Sesja Wichry Aderus

[Warmlotek]

Uchodziliśmy... mimo iż źle się czułem pozostawiajac tam cześć naszej drużyny, wiedziałem że to słuszne posunięcie.

Mimo mocy Tellan mimo jej i Elbereth brawury nie wierzyłem w ich wizję.

Stawac przeciwko setkom w 18 osób, na otwartym polu, gdzie asta i elise trzeba było osłaniać jak i magów.

Każdy strateg i taktyk krasnoludzki by się popykał w czoło.

pędziliśmy szaleńczo gdy nagle pocisk wparował do wozu niczym niechciany gośc i zgniótł Aste. Nie zdązyłem zareagować gdy następny spadł na dach a potem po czymś przejechaliśmy co prawie wywróciło wóz.

Turlałem się niczym kulka śniegu w rękach młodego dziecka podrzucana, obkręcana i ściskana.

W niczym nie pomagał ta pieprzona zawierucha.

Zauważylem jak przekroczyliśmy bramę...

Gdy wstałem Ryknąłem do Rhunara by mnie usłyszał dokładnie.

- Mamy pościg na dupsku! Rhunarze wyjedź z tej zawieruchy gdzieś się musi kończyć ! Pamietasz wyspę? I walke z kapłanem u boku przeciwko chaosowi w zaułku? Wykorzystamy to samo... wyjedź z tego i znajdź nam jakiś wąski przesmyk gdzie będziemy mogli sie bronić. Przed przewagą liczebną!

Przeniosłem wzrok na czarodzieja trzymając się wozu mówie głośno i donośnie by wszyscy mnie słyszeli chociaż wozem mocno buja.

- Mangusie gdy staniemy i ustawimy sie chcialbym bys stanał z tylu i wsparł nasza drużyne swoja mocą jak to już miało miejsce gdy byliśmy nadludzko szybcy. Nie mogą przez nas przejść, a będą przeważać liczebnie.

Rzekłem do reszty
- Jak się zatrzymamy w wąskim przesmyku wykorzystamy wóz by zwięzić jeszcze przejście. Zniwelujemy ich przewagę liczebną do minimum.
Pierwsza linie tworzą krasnoludy oprócz Asty druga linie Kurt, Koko, Morte, Tir, Viktor,Beltherion
Mangus i Frank stoi za wami i wspieraja nas swoimi umiejetnościami najdlużej jak da radę. Za Mangusem i Frankiem beda Elise i Asta oraz Ecolonio.

- Frank twój cel dowódzca albo szaman jeżeli będą bruździć nam.

Rozejrzałem się widząc pustkę na miejscu gdzie byl wcześniej beltherion dziwiąc się przez chwile.

Spojrzałem po twarzach towarzyszy.

- To będzie długa walka i wyczerpująca nie szarżujcie i oszczędzajcie siły. Druga linia wykorzystuje broń zasięgowa jaka ma czyli Kurt i Viktor . Ktoś z pierwszej zostanie ciężko ranny wyciągacie go do tyłu i wchodzice na jego miejsce.

- Uwazajcie na orków to nie gobasy, jak wpadają w szał to nawet jak utniesz mu ramie i padnie ci pod nogi to upierdoli ci jeszcze stopę przed tym jak zdechnie. Oni nie boją się smierci, trzeba będzie ich praktycznie wybić do nogi by odpuścili. Dlatego najlepiej rozpierdalać im czaszki! wtedy masz pewność ze nie wstanie i cię nie zaskoczy.

Zamknąłem się na chwile a potem dodałem

-ODWAGI! Będzie ciężko nie gwarantuję że to przeżyjemy, ale zrobię co w mojej mocy by odesłać jak najwięcej tego ścierwa w zaświaty. Jak to ma być koniec postarajmy się byśmy odeszli z hukiem !
_________________
#Sesja Przyjaciel czy WrĂłg? ==> Ingwar Ingersson, krasnolud
#Ciężkie jest życie na morzu==>Hektor Lombard, człowiek

[Xsary]

Podczas tej szaleńczej jazdy starałem się balansować ciałem tak, by w pierwszej kolejności jam nie wypadł z wozu. Przy okazji moje ruchy uniemożliwiały - jak się w efekcie okazało - na przewrócenie całego wozu. Oczywiście mój wkład był jedną z części składowych, ale jak to się mawia - upiekłem dwie pieczenie na jednym ogniu.

Nie potrafię wyobrazić sobie powodów i zaufania w stosunku do własnych umiejętności kobiet, które zostały by zmagać się z drugą częścią orków. Co do elfki szacuję, że może mieć szanse, gdyż w Gabinetach Cieni słyszałem o możliwościach magów bitewnych i ich samotnych rozprawach z całymi hufcami przeciwników. Natomiast Tellan... Taka pewna i śmiała. To rzecz arcypodejrzana, że tak ochoczo spieszyła w te nierówne szranki. Choć nie wróżę jej światłej starości to jeśli ujdzie z tej nomen omen bitwy cało, należeć będzie skupić na niej swą uwagę. Tego rodzaju jednostki albo istnieją w baśniach opowiadanych przez matki imperialnym siusiumajtkom albo mniej lub bardziej kierują się w stronę Chaosu.

Mimo to martwię się o nie... Szczerze. W duchu. Bo jakże mógłbym to okazać?

Po przybyciu na miejsce prędko poprawiam karwasze, zaciągam kaptur na głowę i pozwalam by rzucający cień na mą twarz, spowił me myśli i uspokoił rozdygotane serce. Zaciągnąłem się mroźnym powietrzem a ma twarz skamieniała.

Gdy krasnolud nie wrzeszczy i nie popisuje się butnością godną chłystka, mówi z sensem. To należy mu oddać, choć plan posiada pewne dziury.

- Dobra mowa i koncepcja, kompanie - szczerze pochwaliłem Ingwara. - Wedle twych słów będę wypatrywał za ewentualnym dowódcą lub szamanem. Flanki mamy chronione, lecz co z tyłem bądź górą? Zielonoskórych jest zbyt wielu, mogą spróbować rozdzielić się.

Spoglądam na ruiny Neuse Emskrank. Żywej duszy, ani jednej.

Zaraz... Duszy...

- Ojcze Ecoliono, wasza łaska może znaleźć teraz zastosowanie - powiedziałem co rychlej. - Czy bylibyście w mocy, aby uprosić u Morra wizję dotyczącą tego miejsca? Może ktoś tu jeszcze żyje, a jeśli nie to może bóstwo wskaże wam ileż ogrodów dusz zostało zniszczonych.

Bo jeśli są tu i żywi, dobrzy ludzie, to mogą mieć po orkach niekoniecznie dobre zamiary wobec nas.
_________________
#Sesja Przyjaciel czy wrĂłg? - Frank albo Fred

[Ariena]

<KaĹźdy cios, ktĂłry spadał na ciało Tellan bolał mnie tak bardzo jakbym sama je rzeczywiście otrzymywała. Cios, za ciosem. Niemniej wiedziałam, Ĺźe wraz z jej śmiercią umrę i ja, więc cierpienie było niczym w porĂłwnaniu z ostatecznym końcem. Skoncentrowałam się na wsparciu jej moją magiczną mocą. Dotychczas przetrwałam mimo wszelkich przeciwności losu, więc tym bardziej byłam zdeterminowana teraz. Nie chodziło juĹź tylko o moje Ĺźycie. Nawet nie liczyłam ciosĂłw, ktĂłre na nas spadały raz za razem. Gdy Tellan padła poczułam pazury demona. W ramionach mojego nowego nadzorcy stworzyłam najpotężniejszą kulę ognia na jaką było mnie stać. Wyczerpała moją magiczną moc, lecz zmiotła z powierzchni ziemi wszystko w promieniu kilkudziesięciu metrĂłw. Wszystko i wszystkich z wyjątkiem Herszta tej orczej armii. Czułam dojmujący bĂłl Tellan, ktĂłry przeszywał mnie oraz jej wyczerpanie walką. Sama miałam wraĹźenie, Ĺźe z cierpienia oraz wysiłku jaki włoĹźyłam w czary, po prostu rozpadnę się na drobne kawałki. “... ona musi Ĺźyć, obie musimy..” powiedziałam cicho do siebie i jednocześnie do demona, ktĂłry mnie trzymał. Siłą własnej woli i świadomości podniosłam Tellan z ziemi by stanęła na nogach. Wiedziałam, Ĺźe teraz albo zginiemy albo przeĹźyjemy. W bezpośrednim starciu obie nie miałyśmy szans wyzute z sił, bez magii, zmasakrowane po tej tytanicznej walce. Wiedziałam, Ĺźe nawet ucieczka nie będzie moĹźliwa. Odezwałam się do demonicznego właściciela tej zbroi.

-“ Czy jest moĹźliwość byś dał mi choć trochę magicznej mocy? Muszę nas stąd wydostać, a moja juĹź dawno mnie opuściła. Zakładam, Ĺźe chcesz by Tellan przeĹźyła…”

Pytanie długo pozostawało bez odzewu. Bestia mierzyła cię ślepiami i widziałaś ,że pogarszasz swoją sytuację. Pazury wbiły się we mnie tak mocno, że aż zapłakałam. Strach ponownie wypełnił tę część mnie, którą nazywa się sercem.

- Impertynentka, bezczelna elfia dziewko, nie pozwoliłem Ci do siebie przemawiać. Nie, nie mam takiej mocy o jakieś sądzisz. Mogę wzmocnić i oczyścić ciało, ale nie dysponuje esencją magii , nie korzystam ze sztuczek tylko z siły krwi i ducha.

Zadrżałam ze strachu, spuszczając wzrok i płacząc z dodatkowego cierpienia jaki mi zadał. Zacisnęłam zęby i skupiłam się na Tellan oraz Herszcie starając się nie myśleć o tym jak demon ślini się na samą myśl o pożarciu mnie. Stałam utrzymując Tellan w wyprostowanej postawie, obserwując Herszta kryjącego się za mieczem Iruyha. Nie wiem czy to obłęd, szaleństwo czy zmęczenie, ale roześmiałam się. Ponury, ochrypły śmiech wydobył się z hełmu. Odezwałam się chrapliwie, niskim tonem nieznoszącym sprzeciwów, w języku orków.>

-Ikaw kinahanglan nga magpakighilawas kanato nga dili sa pag-atake. Kamo adunay mga bola sa steel ug sa usa ka maayo nga kasundalohan ... Ikaw tan-awa unsa ang atong buhaton ug nakita nga ako sama sa usa ka fucking nga pagpatay machine. Ug karon ako kanimo sa usa ka proposal ... dili ko patyczkować ug makalingaw sa pagkuha sa usa ka siyudad nga ... gusto ko nga sa pagsunog sa ug sa paglaglag sa labing menos katunga sa Imperyo ... ang dugo adunay pag-agos sapa mayor nga tract ... kaninyo makasabut? Gusto ba kamo nga mouban kanamo sa dako, ang tinuod nga gubat? Gusto ba kamo nga sa General sa mga tropa nga biniyaan Imperyo?

<Zachowujemy czujność czekając na reakcję orczego Herszta.>
_________________
Poeta to ktoś, kto pragnie w jasny dzień pokazać światło księżyca

[Lokim]

- Rzesz kuwa! Bogowie, dajcie mi ustrzelić tego pokurcza! - <wyrwało mi się z ust, gdy jakiś kryształ lodu wpadł mi do oka. Chwilę trwało, zanim pozbyłem się go na dobre, utrzymując się w kierunku jazdy tylko dzięki złapanemu ręką wozowi.>

<Wichura juĹź trwała w najlepsze i postacie Tellan i elfki zginęły w niej na dobre. „Elberteh? A ona co wyprawia? Powaliło ją kompletnie? PrzecieĹź tam zginie. Niech to szlak!”>

<Przelatujący gdzieś nad głową głaz, ktĂłry minął o klika krokĂłw wĂłz, przeraĹźa mnie. „To nie zbieranina orkĂłw. To jest ich armia. Mają katapulty, szamana i mnĂłstwo wojska. Nie zdziwiłbym się, jakby to oni byli odpowiedzialni za to co stało się z miastem. Tylko czemu z taką złością skupili się na naszym wozie. CzyĹźby przez te zielone, pies je chędoĹźył, pokurcze? Jeszcze dorwę tego małego!”>

<Odłączyłem się od wozu, obserwując ginące w śnieĹźycy postacie rycerza i maga. PrĂłbowałem lekko objechać nacierające oddziały z boku i posłałem kilka strzał w miejsca, gdzie wydawało mi się, Ĺźe pojawiają się wrogowie. „Cholerna śnieĹźyca. Zamarznę tu, a nic nie ustrzelę.”>

- A tam co? - <Skupiłem wzrok na jakimś ognistym wirze.> - Cholerna magia. Jak ja jej kurna nienawidzę. - <Wir zniknął, za to wydawało mi się, że widzę płonącego rycerza, który jednak nie wygląda na to, by cierpiał z tego powodu. Skupiam wzrok, by dojrzeć jak najwięcej szczegółów, gdy nagle coś na mnie szarżuje.>

<”I kawalerię! Mają teĹź kawalerię!” Zdąża mi przebiec przez głowę na widok istot z goblinami na grzbiecie. Nie ma jednak czasu na rozmyślania. Tak szybko jak potrafię poganiam konia do prędkiego biegu. Nie obieram kierunku wprost przeciwnego do tego, ktĂłrym poruszają się przerośnięte ‘bambaryły’. „Zanim bym się rozpędził pewnie by mnie te bestie dorwały. Ale mają małe koślawe nóşki, więc nie powinny być zbyt zwrotne.” Ruszam w kierunku prostopadłym do ich biegu.>

<„Myrmidio daj mi jeszcze poĹźyć. PozwĂłl zrobić jeszcze trochę dobrego na tej ziemi. Nie daj mnie poĹźreć tym bestiom. Jeszcze nie teraz, proszę!” Z modlitwą w głowie staram się uciec prześladowcom z tego miejsca, a następnie pędzę ile w koniu siły przed siebie, przyklejony do szyj rumaka. Staram się teĹź nasłuchiwać czy dalej jestem ściągany i lekko obejrzeć się co widać za mną.>

<W razie czego zmieniam kierunek jazdy by utrudnić przeciwnikom pogoń, a sam próbuję dotrzeć w mury spalonego miasta.>
_________________
Przyjaciel czy wrĂłg?- Klaus Jurgiel

Telegram: @LokimR

[Warmlotek]

Potarłem się po brodzie zastanawiając...przekrzykując zawieruchę rzekłem

- Dopóki nie wyjedziemy z zamieci nie znajdziemy żadnego miejsca! może jest tu jakaś twierdza lub strzeliste wieże... Rhunar wie czego szukać co da nam jak najlepsza osłonę! Nikt nie każe nam się pakować miedzy chaty wieśniaków. Władza najczęściej ma budynki wysokie i z kamienia!

- Niestety nie ma planów doskonałych w każdym jest stopień ryzyka! a my wyjścia nie mamy !
_________________
#Sesja Przyjaciel czy WrĂłg? ==> Ingwar Ingersson, krasnolud
#Ciężkie jest życie na morzu==>Hektor Lombard, człowiek

[Orthan]

Szaleńcza jazda wozem , pościg orków i do tego lodowate zimno wciskające się w każdy zakątek ciała jest , zwiększa u mnie tylko uczucie przerażenia , dodatkowo moja ślepota i nie wiedza co do tego co się dzieje powoduję że ten strach jeszcze bardziej wzrasta. Nagłe uderzenie i wstrząs i przekleństwa i krzyki moich towarzyszy powoduję że zaczynam się modlić do Morra o wybawienie lub godna śmierć. Gdy wóz ponownie podskakuję i słyszę kolejny trzask nie przerywam modlitwy. Gdy wóz się zatrzymał po szaleńczej jeździe. Udało mi się jakoś z niego wydostać. Następnie chwilę zajęło mi doprowadzenie się do porządku i przygotowanie się do walki, sprawdziłem czy mój kij jest cały i czy przy pasie mam swój sztylet. Słysząc plan zachrypniętego głosu i jego polecenia odpowiadam.

-Dobrze, niech tak będzie innego wyjścia nie mamy chyba że ocalał jakiś budynek. Mam nadzieje że wiele z tych przeklętych potworów pozna co to dotyk Morra.

Gdy słyszę potakiwanie jednego z towarzyszy co do tego planu, a potem pytanie o ogrody dusz i łaskę Morra w celu pomocy. Zdziwiłem się trochę , po czy uśmiechnąłem sie łagodnie i rzekłem.

-Tak , synu mogę tego dokonać tylko potrzebuję trochę czasu na modlitwę i skupienie się. Oczywiście synu pan snów nie zawsze musi odpowiedzieć na wezwanie błagającego ,choć wierzę że nas wspomoże. Lub też wizja którą że śle może być nie jasna i zagmatwana.

Po tych słowach rozkładam ramiona i odchylam głowę i zaczynam się modlić.

modlitaw https://www.youtube.com/watch?v=1A6BfyhFSVQ

-Dies irae, dies illa,
Solvet saeclum in favilla

Quantus tremor est futurus,
Quando iudex est venturus,
Cuncta stricte discussurus!

Tuba, mirum spargens sonum
Per sepulcra regionum,
Coget omnes ante thronum.

Mors stupebit et natura,
Cum resurget creatura,
Iudicandi responsura.

Liber scriptus proferetur,
In quo totum continetur,
Unde mundus iudicetur.

Iudex ergo cum sedebit,
Quidquid latet, apparebit:
Nil inultum remanebit.

Quid sum miser tunc dicturus?
Quem patronum rogaturus,
Cum vix iustus sit securus?
_________________
Ecoliono d'Elhuyer-Sesja Przyjaciel czy WrĂłg