forum.drachenfels.pl

[Cranmer]

Zebrałem swoje rzeczy i ruszyłem do stajni po wierzchowca, zapakowałem co trzeba do juków dają mu przy okazji coś to żarcia po czym wyprowadziłem go ze stajni.

- Ruszajmy jeno z rozwagą.

Mam dziwne wrażenie, że najlepiej będzie jeśli to ja zajmę się opowiadaniem hrabiemu co się wydarzyła bo cała reszta - pomijając przebłyski i góra dwie osoby - wie o ogładzie tyle co krasnolud o kąpieli.
_________________
#Wichry Północy, Kazdin
#Ciężkie jest życie na morzu, Miguel Rodriguez de Gillera

[kain]

Wszyscy

Sierżant Thoren okazał się dość miłym człowiekiem, chętnie odpowiadającym na różne pytania. Gdy tylko Khazad rzucił:
- Zacny człowieku powiedz ano kim jest ta postać? ... Nie mowa, czy co?

Sierżant uśmiechnął się, udając wioskowego głupka i rzekł:
- To.. - szukanie słowa odpowiedniego zajęło mu chwilę - przedstawiciel Imperialnego Urzędu Skarbowego. Tak, ten człowiek ma przyglądać się wszystkiemu z bliska.

Wszyscy znali tą instytucję. Straszniejszą niż armia chaosu bowiem oni, właśnie ONI umieli znaleźć wszelkie nieprawidłowości w księgach, rachunkach i wydusić ostatni pens z dłużnika. Oni nigdy nie zapominali i nigdy nie odpuszczali. A główna Altdorfska siedziba miała jeszcze straszniejszą renomę niż Zamek Drakenhof. O ta!! To w ich siedzibach słychać największy płacz: babuń które zapomniały uiścić opłatę, to tutaj krzyki i lamenty bankrutujących kupców można było dosłyszeć przechodząc obok tego miejsca.

Sierżant także wdał się w dyskusje z waszych towarzyszem Mahdim, który zarzucił :
Herr? - nastąpiła pauza
- Herr … Machadam abu Habiib … - padła odpowiedĹş, choć słowo Herr zostało do bĂłlu skaleczone

Sierżant lekko siknął głową i kontynuował:
- Mówicie tu o mocach ciemności, o kultystach.. więc jasną sprawą jest że chcielibyśmy się dowiedzieć. Mój Pan, ma wyraźne życzenie, by dowiadywać się o takich sprawkach i niecnych występkach osobiście. Byliście naocznymi świadkami toteż ... Poza tym to tylko wasze słowa, a prawda ... właśnie o nią nam chodzi. Drugim ważnym argumentem jest to że Herr Gerhard jest łowcą wampierzy..a dla takich ludzi jak on praca i zarobek zawsze się znajdzie. Szczególnie w Sylvanii.

Na wzmiankę o prawdzie i ich słowach Mahdi skrzywił się nieładnie, najpierw udając Ĺźe prĂłbuje zrozumieć co do mnie mĂłwi a następnie z dobrze udawanego oburzenia „Nas uczciwych o coś oskarĹźać…”
- Jeżeli wasza nie wystarczyć słowa to trupy mówić dużo. Ale jak powiedzieć już raz prawo każe, to my uczciwe iść porozmawiać z herr hrabia von Stolpe.
- Tu u was w …Sylvanii... duĹźo mutant? DuĹźo Kultysta? DuĹźo praca tak?

Thoren kontynuował rozmowę:
- Raczej...nie. Bardzo rzadko. Tutaj mamy poważniejszą plagę.. nieumarli. Istoty które wbrew Prawu Morra nie chcą opuścić tego świata..a pragną tylko władzy, potęg i mocy. To tutaj Herr Machdi możesz zobaczyć i spotkać prawdziwych władców nocy. Wampiry.. Oczywiście o ile będzie dane Ci dożyć - zaśmiał się radośnie
- Proszę się nie martwić..Hrabia na pewno was ugości a to chyba lepsze niż podła jakaś karczma? - zapytał retorycznie

Podczas gdy sierżant to mówił Mahdi starał się mu patrzeć na usta i od czasu do czasu potakuje.
- Co to jest te PLAGE, i to Prawu Morra… Co to za prawu? Morr to wasz bĂłg od śmierć. Jakie wy mieć prawa na śmierć? To tu inna władca w nocy niĹź w dzień? Dwa władca w jedna kraina? Dziwna kraj. Herr Gerhard mĂłwi Ĺźe on polować na wampierza. Jak wampieĹź co na niego polować być władca? To władca polować a nie na władca polować. Herr sierĹźant Thoren, mĂłwić bardzo ciekawa rzecz ale proszę mĂłwić prościej. Do her hrabia Stolpe daleko droga? To my mieć duĹźo czas by porozmawiać. A gościna duĹźo dobra u hrabia. Ja gościć u kupcy w Marienburg, i na zamki duĹźo dobra gościna. Lepsza niĹź karczma.
Na ostatnie słowa uśmiecham się najszczerszym, najuprzejmiejszym i najautentyczniejszym uśmiechem.

Thoren lekko się zdziwił słysząc te pytania, lecz uśmiechnął się tylko i rzekł:
- Przed zmrokiem dotrzemy. Tak mój Pan wyjaśni wszystko. A co do Prawa Morra to przecież macie kapłana Gazula.. - wskazał Khazada.. - On winien wiedzieć więcej niż ja.

Anna próbowała "zaprzyjaźnić" się z dwoma strażnikami, lecz Ci nie byli skorzy do rozmów. Może pogoda, może to że muszą taszczyć woźnicę. Ogólnie Stirliz okazał się niskim krępym czarnowłosym mężczyzną, z wytatuowanymi ramionami, natomiast Reuss był wysokim, blondynem o potężnej klacie. Wzięli oni rannego i spojrzeli na cyrulika totalnie obojętnym wzrokiem. Widocznie lubują się w innych kobietach.

Podróż. Podróż mijała powoli. Część z was szła, część jechała do Naubonum. Sierżant nie odzywał się już przez większą część drogi wydając co jakiś czas rozkazy by ta część żołnierzy zabezpieczała tyły, część zrobiła coś jeszcze a inna coś zupełnie innego. Widać było że facet zna się na rzeczy. Tuż przed zmrokiem dotarliście do wrót Naubonum. Miasto znajdowało się na wzniesieniu otoczone potężnymi murami, na których stali wypatrując zagrożenia strażnicy.



Do samego kompleksu zamkowego wjechaliście przez bramę główną. Przy bramie znajduje się most zwodzony zawieszony nad suchym rowem, wypełnionym ostrymi palami. Gdy tylko wjechaliście do środka od razu zobaczyliście również dzielnicę biedoty, choć porównując ją do Leichberg ta tutaj miała się o wiele lepiej. Jedną z istotniejszych elementów fortyfikacji jest zewnętrzna, potężna część bryły, w której znajdowały się stanowiska ogniowe. Nieopodal znajduje się 6 armat, gotowych bronić mieszkańców Naubonum. Od razu gołym okiem widać że porządku i bezpieczeństwa pilnują strażnicy, dobrze uzbrojeni i zdyscyplinowani. Żadna straż miejska, typowe wojsko. Miasto powoli zaczyna przygotowywać się do nocy, co znaczy że nawet za murami lud prosty boi się nocy. Po drodze minęliście koszary wojskowe, budynek który według słów sierżanta służy za Budynek Rady.
Udaliście się za sierżantem na plac, na którym mieści się dość niepozorny pałac. To tutaj urzęduje Hrabia Von Stolpe. Według słów sierżanta z głównego placu można dostać się do podziemi zamku, które służą jako więzienie. Tam też więźniowie odbywają kary bądź też czekają na egzekucje.

Nim jednak udaliście się przed oblicze władcy Naubonum, sierżant rozkazał zająć się woźnicą. Anna ,która nie odstępowała go na krok udała się za strażnikami do mniejszego budynku znajdującego się też na placu. Tam też woźnica został przejęty przez miejscowego medyka: Joachima Recka. Ten od razu było widać że zna się na rzeczy, pozmieniał opatrunki i z uznaniem spojrzał na robotę wykonaną przez Annę.

Reszta drużyny została zaprowadzona przed oblicze Hrabiego, który nie spieszył się zbytnio by was przyjąć. Gdy wchodziliście dostrzegliście wychodzącego wściekłego jakiegoś grubaska, bełkoczącego i przeklinającego pod nosem. Sytuacja w sali audiencyjnej była dość wesoła choć gdy tylko drzwi się za wami zamknęły wszyscy spoważnieli.



Gdy tylko stanęliście przed jego obliczem strażnicy wzmogli czujność a on uśmiechnięty popijając wino rzekł:
- Witajcie, jestem Hrabia Petr Von Stolpe, obecny władca Naubonum. Sierżant rzekł mi że mieliście ciekawą przygodę. Chętnie ją usłyszę, albowiem podobno rozbiliście jakiś kult. To dość ciekawe zjawisko zważywszy na miejsce..w którym jesteśmy - uśmiechnął się przyjaźnie.

W sali nastała cisza a wszyscy tam zgromadzeni zwrócili swoją uwagę na was.

_________________
#sesja Miasto: Dante Cavenaghi
#sesja Wichry Północy: Kain

Kobiet potrafiących służyć za materac jest wiele na tym naszym nie najweselszym ze światów. Ale znalezienie dowcipnie czy roztropnie gadającego materaca nie jest już takie proste

[pawelczas]

Przede wszystkim, Lafel zdecydował się znaleźć nieco czasu na to, by zmienić ubrania. W końcu szedł na audiencję, a nie na poszukiwanie przygód. Tak też ubrania podróżne poszły na razie na bok, na rzecz bardziej szykownych, acz też nie będące szczytem mody. Składała się nań bowiem zielona tunika z motywami roślinnymi, brązowe spodnie oraz peleryna również w tym kolorze, zapinana na dwie fibule tarczkowate. Obwiązany pasem, do którego przymocował pochwę z mieczem. Postarał się również wyczyścić buty, a także rękawiczki. W zasadzie ciężko było teraz w nim poznać łowcę, którym był wcześniej. Pasował bardziej na mieszczanina z północy, tylko brakowało mu brody na rzecz kilkudniowego zarostu.

W chwili, gdy znalazł się przed obliczem Hrabiego oddał mu należytą cześć. Jednak zdecydował się nic nie mówić. Był bowiem gorszej kondycji od rycerza, który w zasadzie pełnił tutaj rolę osoby najbardziej reprezentatywnej. Nie będzie wychodził przed szereg. No i poza tym jest również kwestia tego, że nie za bardzo lubi rozmawiać ze szlachtą, gdyż przypomina mu się okres, gdy pełnił rolę łowczego w jednej z familii. Swoją drogą, pomyślał, jak teraz ma się Klara... i czy rzeczywiście ją zbrzuchacił, za co go oskarżał stary Wittenles. Ech, przeszłość, która raczej już nie wróci. W każdym bądź razie, w Talabeklandzie nie ma co się pokazywać przez długi czas. Zapewne dostanie jakąś bezimienną mogiłę tutaj- w Sylvani. Tego jest niemalże pewny.
_________________
Manfred, Rycerz Płonącego Słońca- Wichry Północy
Robert, Błędny Rycerz z Bretoni- Miasto
Lafel, Łowca-Zwiadowca- Sylvania

[luko]

"Hmmm. Panie! czy pan mówi do mnie, czy do kogoś innego? Konkretniej kurwa a nie jak do hołoty. A z resztą gadaj sobie hrabiusiu zdrów. Pewnie nasza zakuta pała będzie toczyć z tobą rozmowną batalię. Ja się zajmę bardziej przyziemnymi sprawami."

Uśmiecham się sam do siebie. Rozglądam się po sali i szukam najbardziej smakowitych kąsków i miejsca gdzie rozlewają trunki.

"Przecież muszą popijać! Na sucho nie można jeść!"

Przesuwam się delikatnie w bok. Tam gdzie jest mój cel z jedzeniem i piciem.

"Ja swoje zrobiłem, teraz niech oni się wykażą. Z resztą i tak nie potrafię pierdolić jak oni! Znaczy się tak dostojnie."

Biorę kawał mięsa i dzban jakiegoś trunku. Ważne żeby mi smakowało!
_________________
"Przyjaciel czy Wróg?" ==> Pascal Wittenberg, człowiek
"Przeznaczenie czy Przypadek?" ==> MG (Mały Głód)

[Lokim]

Gdy moje prĂłby ‘zaprzyjaĹşnienia się” ze Stirlizem i Reussem nie powodziły się, zaczęłam się nad sobą zastanawiać. Tak, by nie wzbudzać zainteresowania, przyjrzałam się sobie. „CzyĹźbym nie wyglądał tak jak zawsze? PrzecieĹź brałam kąpiel, mam wyprane rzeczy i jestem niemiłosiernie miła i ochocza do rozmowy… Co z tymi dwoma? MoĹźe oni wolą facetĂłw, albo, nie daj Sigmarze, kozy!” Od tego momentu zaprzestałam prĂłb integracji z Ĺźołnierzami i skupiłam się na podróşy.

Po dotarciu do miast skierowałam kroki za niesionym rannym. Gdy żołnierze bezpiecznie ułożyli go na miejscu dokładnie rozglądam się po pomieszczeniu i witam z medykiem, któremu też się uważnie przyglądam.

- Witam mistrza. – „KaĹźdy chce być traktowany lepiej, niĹź na to zasługuje, więc trochę udawanego szacunku na pewno pomoĹźe w nawiązaniu dobrych relacji”. Podaję rękę i delikatnie ściskam – Zrobiłam co mogłam, ale w podrzędnych karczmach w drodze ciężko było przeprowadzić porządną operację. SzczegĂłlnie, gdy do asysty ma się laikĂłw. W kaĹźdym razie ranny ma ciężko zmiaĹźdĹźony bok – oczyściłam całą obszar, nastawiłam Ĺźebra, zszyłam uszkodzoną tętnicę, zrobiłam miejsce dla organĂłw wewnętrznych i zrobiłam taki opatrunek, na jaki pozwalały warunki. Ale dobrze by było się temu dokładniej przyjrzeć w lepszych warunkach od karczemnej sali. Poza tym, po drodze to i owo mogło się rozluĹşnić, a i jakiś brud mĂłgł się dostać, więc fachowe oko mistrza powinno na to spojrzeć. W razie co mogę asystować.

Moje słowa brzmią prawie jak seria wystrzałów z rusznic – nie chciałam tracić czasu na barwne opisy i kwieciste słowa. Dopiero po chwili zdaję sobie sprawie, Ĺźe się nawet nie przedstawiłam.

- AleĹź gdzie moje maniery… Jestem Anna Pancar. Ale nie skupiajmy się na mnie, a na pacjencie.

Asystuję medykowi w sprawdzeniu stanu woźnicy i dokonaniu niezbędnych zabiegów, o ile jestem o to proszona. Wiem bowiem, że narzucanie się z pomocą fachowcowi może wywołać u niego niechęć, a tego nie chcę. Gdy jest już po wszystkim kontynuuję rozmowę.

- Mam jeszcze jednego pacjenta. Tamten ma w zasadzie rozerwaną lewą rękę. Dosłownie rozszarpaną – ścięgna, kości, mięśnie – totalna jatka. Do tego miejscowe oparzenia. Poskładam go jak o tego tutaj, ale bez powaĹźnej operacji nigdy nie uzyska pierwotnej sprawności. Niestety to uparty krasnolud-kapłan, ktĂłry bardziej ufa chyba w modlitwy do swych bogĂłw, niĹź fachową pomoc. A moĹźe po prostu nie lubi medykĂłw i ich racjonalnego podejścia do Ĺźycia. Nie wiem… Ale jakoś muszę go zmusić do wizyty u mistrza. MoĹźe mężczyĹşnie łatwiej będzie mu się przyznać do bĂłlu i słabości.

Na chwilę zajmuję jeszcze czas Joachimowi.

- Pewnie macie tu wiele rannych od atakĂłw wąpierzy? Czy oni dochodzą do zdrowia, a nie zamieniają się przy tym w swoich oprawcĂłw? No a moĹźe mistrzowi zdarzało się badać wampira samemu – nawet moĹźe i martwego? Chętnie posłuchałabym co moĹźna ciekawego u tego wybryku natury znaleźć, czego nie mają inne stworzenia.

Oglądam sprzęt uĹźywany przez medyka – mikstury, materiały, narzędzia itd. Przechadzam się po pomieszczeniu spokojnym krokiem i znacząco kiwam głową. Zmieniam ton na mniej rzeczowy, a bardziej miły i kobiecy.

- Widzę mistrz ma wszystko co niezbędne do pracy. A ja zuĹźyłam prawie wszystko na szlaku. BandaĹźe mi się prawie skończyły, a i mikstury by się przydały. Nie ma mistrz czegoś na zbyciu? A moĹźe jakieś nowe narzędzia. – w trakcie wypowiadania zdań otwieram swą torbę medyczną i wymownie wyjmuję co mi zostało, a następnie spoglądam na Joachima i robię minę zranionego koteczka. Lustruję przy okazji uwaĹźnie reakcję słuchacza.

Jeśli wyczuwam, Ĺźe nabiera się na moje numery podchodzę bliĹźej i kontynuuję moje zachowanie biednej, skrzywdzonej przez świat dziewczynki, ktĂłrej trzeba koniecznie pomĂłc. Przy okazji eksponuję swoją delikatną kobiecość. Jeśli to nic nie daje zmieniam front i juĹź bardzie rzeczowo kończę – A moĹźe wie mistrz, gdzie mogłabym uzupełnić moje braki w tym pięknym mieście?

Następnie wychodzę w poszukiwaniu moich towarzyszy. „Dumni moĹźe i nie być zbyt zadowolony z moje towarzystwa, ale nie dam mu sczeznąć z powodu jego głupiej dumy. Muszę przyprowadzić go do tego medyka i to jak najszybciej.”
_________________
Przyjaciel czy wrĂłg?- Klaus Jurgiel

Telegram: @LokimR

[Stalowy]

- Hrabio - przyłożyłem zdrową dłoń do piersi i schyliłem nieznacznie głowę oddając honor gospodarzowi - Dumni Dumnarson, Kapłan Boga-Przodka Gazula, Strażnika Bramy i Pana Podświata.

Trzymam rozharataną rękę na "temblaku", jednak nie zdjąłem z głowy kaptura przed zebranymi.

- Będę się streszczał. Ja i moi towarzysze - tutaj przechyliłem lekko głowę w kierunku moich kompanów - wyruszyliśmy z Leichberg w stronę Naubonum. Po drodze pomogliśmy - tutaj skierowałem głowę pozostałym towarzyszom - kilku podróżnym odeprzeć atak zwierzoludzi. Ustaliliśmy, że lepiej podróżować dalej razem. Ich powóz był roztrzaskany, zaś woźnica ciężko ranny. Pospieszyliśmy więc naprzód, lecz rozpętała się burza, na szczęście natrafiliśmy na przydrożny zajazd. Główna brama była zamknięta, ale wewnątrz ewidentnie ktoś był.

- Zajazd to zajazd. Weszliśmy bez zaproszenia, bo takie mamy prawo jako podróżni. Do samego budynku wpuszczono nas niechętnie. Wewnątrz był ktoś udający karczmarza i kilku ludzi podszywających się pod strażników dróg. Ja wraz z naszą towarzyszką, której z nami teraz nie ma, opatrzyliśmy woźnicę, kiedy pozostali próbowali rozmawiać z tamtymi. Coś jednak wydało się podejrzane, nastąpiła ostra wymiana zdań, po której doszło do rękoczynów. Okazało się że wszyscy "mieszkańcy" karczmy byli mutantami, od łuski, plucie kwasem i inne nieprzyjemne rzeczy. Jeden z naszych towarzyszy zginął w tej potyczce.

- Jeden z chaosytów uciekł na zaplecze i do piwnicy pod karczmą. Pobiegłem tam za nim wraz z Warsungiem i Machdim - tutaj skinąłem na wymienionych - zeszliśmy tam. Odkryliśmy, że heretycy zrobili tam sobie kaplicę i właśnie przyzywali demona. Zmierzyliśmy się z nim i gwałtownie, a przy tym dosyć boleśnie odesłaliśmy go tam skąd przybył. To - tutaj położyłem zdrową dłoń na okaleczonej ręce - pamiątka po nim. Kaplicę zdewastowaliśmy, symbole chaosu zatarliśmy i wrzuciliśmy trupy do piwnicy, aby po nocy nie przyciągały żadnego innego cholerstwa. Towarzysza pochowaliśmy. Następnego dnia rano u bramy zajazdu pojawił się patrol Sierżanta Thorena. Tyle z mojej strony mogę powiedzieć.

Zamilkłem. Przez moment miałem ochotę kichnąć, ale powstrzymałem się, jednak niczego na swojej twarzy nie okazałem.

- Jeżeli nie sprawi to problemu, chciałbym udać się teraz do medyka. Potrzebuję opieki, której w karczmie nie można było zorganizować. Poza tym nasza towarzyszka, utalentowana uzdrowicielka swoją drogą, ma paskudny charakter i nie cierpi, kiedy ktoś pod jej opieką nie robi tego co ona każe. - ostatnie miało być żartem, ale po grobowym i zimnym głosie nie dało się tego poznać.

- A teraz, jeżeli nie ma nic przeciwko - znów nieznaczne schylenie głowy i wyszedłem bezszelestnie z pomieszczenia.

Zamknąłem cicho za sobą drzwi. Zwróciłem się do jednego ze strażników.

- Chłopcze... możecie mi powiedzieć jak mogę się dostać do zamkowego medyka?

Wysłuchałem wskazówek człowieka, w razie czego mówiąc, że nie potrzebuję pomocy i dam sobie radę.

Sunę korytarzami we wskazane miejsce. Prawie jak w domu ten zamek... szkoda że nie jest pod ziemią. Trochę to trwało jednak zauważyłem idącą z naprzeciwka Annę. Przystanąłem w cieniu i kiedy była blisko odezwałem się.

- Reszta jest na audiencji u Hrabiego. Powiedziałem co miałem do powiedzenia i czas teraz najwyższy zająć się trochę bardziej przyziemnymi sprawami. - powiedziałem cicho.

Pogładziłem dłonią uszkodzoną kończynę.

- Chcesz słuchać nudnego ględzenia i zostawić swojego "ulubionego" pacjenta na pastwę innego rzeźnika, czy wolisz jednak osobiście poznęcać się nade mną? - dodałem humorystycznym jednak nadal wypranym z emocji tonem.

Dziwnie musiało to wyglądać przy zasłoniętej całkowicie przez cień twarzy i brakiem uśmiechu.

- Tylko nie daję gwarantu że będę darł się z bólu.
_________________
Przyjaciel czy wrĂłg? - Rhunar Ragnison, Magnus Regenbogen
Lily et Pique - Gundrik Grundisonn

[harry]

Rozglądam się uważnie i ciekawie po pomieszczeniach a potem uważnie przeglądam się hrabiemu. Gdy skończył mówić krasnolud i sobie poszedł robie pół kroku do przodu.

- Sala Malejkum Her Hrabia Petr Von Stolpe z Naubonum. – Witając się z hrabią kłaniam się wpół i dotykam ręka najpierw czoła ust a na końcu serca.

- Prawdę nieść słowa czarny dobry kapłan. My jechać powóz i napaść nas cztery ludzie-zwierzęta. I dwa inne poczwara?... My wygrać z bestia i potem my znaleźć karczma a tam w piwnica demon i kapłan. Demon zabić kapłan. My zabić demon. Kapłan zostać ranny. Nie za dużo bezpieczeństwa w wasza kraina. Ale dzielna człowiek Herr hrabia. sierżant bezpiecznie nas przyprowadzić.To cała przygoda Her Hrabia Petr Von Stolpe z Naubonum.

_________________
Przyjaciel czy wróg? --> Kurt, człowiek
Przeznaczenie czy Przypadek --> Rudolf "Rudi" von Karien

[Lokim]

Nie zauważyłam kapłana, jak Verena mi miła, przestraszył mnie. W tym cieniu i pod kapturem mógł się kryć każdy, ale ten głos mógł należeć tylko do Dumniego. Stanęłam jak wryta. "Cholera, nie myślałam, że można mnie tak łatwo zaskoczyć. I to gdzie? W środku zamku... Oj muszę w końcu odpocząć, bo to za dużo w tak krótkim czasie jak na tak słaba osóbkę jak ja."

Zanim powrócił mi rezon krasnolud skończył swoją wypowiedź, a ja odniosłam wrażenie, że albo coś się stało tam u hrabiego, albo ktoś podszywa się pod kapłana. Sarkazm i ironia, połączona z pewnym wyrazem sympatii, choć wcześniej groził mi wręcz ostrzem i prawie że straszył inkwizycją?

- Nie wiem kim jesteś, ale przestań udawać kapłana Dumniego. Nawet okaleczenie sobie ręki nic Ci nie da. Mój przyjaciel krasnolud prędzej stanął by do walki z tuzinem demonów, nawet bez żadnej sprawnej ręki, niż z własnej woli zwrócił się do mnie o medyczną pomoc.

Słowa wypowiadam tak, by mój sarkazm i żart był dobrze wyczuwalny. Nie chcę zniechęcić mojego pacjenta do leczenia zbyt daleko idącym żartem. Uśmiecham się szczerze do krasnoluda. "Cóż... Zdaje się, że nie jest on tak sztywny jak mi się wydawało na początku i można go nawet polubić." Zaraz potem nawiązuje do kwestii składania relacji hrabiemu.

- Gadanie to ja wolę zostawić naszemu rycerzykowi płonącej róży, czy jakiego innego kwiatu. Już o jego dziwacznym herbie nie wspomnę. Ma chłopak gadane i lubi wykorzystywać swoje obycie. Myślę, że na hrabim wywrze tak duże wrażenie, że mamy zapewnione przynajmniej pół roku darmowego lokum, wiktu i opierunku. Nie ma co... Przynajmniej niektórzy będą mogli w spokoju dojść do zdrowia.

Rzucam wymowne spojrzenie towarzyszowi, odwracam się na pięcie i rozpoczynam marsz z powrotem do sali medyka.

- Zapraszam za mną mój 'ulubiony' pacjencie. - słowo 'ulubiony' mocno akcentuję - Tym razem daruję Ci działanie moich niezgrabnych, niewieścich raczek i oddam w ręce tutejszego fachowca. Mogę mu asystować, jeśli będzie taka Twoja i jego wola, ale wierz mi, tym razem nie ja będę przyczyną twego krzyku - "Jeszcze nie tym razem" - dodaję w myślach i uśmiecham się złowieszczo na własne wyobrażenia. - Mam nadzieję, że szybko wrócisz do pełni zdrowia, w końcu nikt tak jak Ty nie obroni mnie przed złem czającym się w tej krainie.

Moje ostatnie słowa staram się mocno zaakcentować uśmiechem i rozbawieniem, tak by Dumni nie czuł się urażony. To ma być żart, jaki jeden przyjaciel prawi drugiemu, a nie żaden przytyk. Gdy wchodzimy do medyka szybko zmieniam ton na rzeczowy i zwracam się do Joachima.

-Mistrzu, tu oto jest mój drugi z rannych, o którym emhmm... opowiadałam. Czy mistrz mógłby przyjrzeć się jego ręce i poprawić to co tam narobiłam. Nie jestem pewna, czy udało mi się połączyć wszystkie porwane ścięgna, czy oczyściłam wystarczająco rozszarpane mięśnie, i czy rekonwalescencja nie skończy się sztywnymi zrostami i nieodwracalnym paraliżem tej kończyny

"Tak, wiem, przesadzam. Na pewno wszystko jest jak na warunki karczmy zrobione idealnie, ale i tak trzeba zrobić poważną operację i pozszywać wszystko w spokoju i przy dobrym świetle, a potem unieruchomić rękę na dłuższy czas. No ale jak medyk ma to zrobić za darmo, to muszę go wziąć pod włos." Uśmiecham się jak zagubiona nastolatka i rozkładam ręce patrząc na medyka, a zupełnie nie zwracam uwagi na kapłana.

- Jeśli mistrz pozwoli, to chętnie poasystuję. Może się czegoś przy okazji nauczę. Pacjent twierdzi, że nie będzie krzyczał, więc mistrz może zaoszczędzić na znieczuleniu.

"Nie będziesz krzyczeć? Zobaczymy jaki twardy jest z ciebie krasnolud."

Następnie postępuje zgodnie z wolą medyka - przygotowuje się zawodowo do asystowania przy poważnej operacji, albo staję z boku i patrzę jak on to robi. W każdym, razie uważnie obserwuje co jest robione i jeżeli uznaję, że Joachim jest bliski popełnienia błędu interweniuję, ale z wyczuciem - zagaduję, wypytuję i naprowadzam go w ten sposób na poprawny tok myślenia i działania. Jednym słowem manipuluje słowem tak, by jakość zabiegu był jak najlepszy.
_________________
Przyjaciel czy wrĂłg?- Klaus Jurgiel

Telegram: @LokimR

[Stalowy]

- Po prostu wiem, kiedy mogę sobie pozwolić na marudzenie, na wypełnianie obowiązków, a kiedy jest czas na leczenie ran.

Idę za kobietą słuchając jej wypowiedzi i "prztyczków w nos". Milczę i milczę, w końcu przemawiam.

- Kiedy podchodzisz do krasnoluda zaakceptuj jeden fakt: Nie jest człowiekiem. Szczególnie jeżeli pochodzi z gór. Żyjemy w ciągłym zagrożeniu ze strony zielonych, chaosu i nieumarłych. Stoimy na straży Starego Świata, przed koszmarami zza gór. Codziennie musimy czuwać. Codziennie musimy walczyć. Musimy się poświęcać, aby inni mogli nadal trwać. Jeżeli Przodkowie tego wymagają oddam życie wypełniając swoje zadanie, a jeżeli to za mało powrócę nawet z Hal Grungniego, aby wywrzeć zemstę na wrogach. Słowem... jesteśmy twardzi ciałem i duchem jak kowadło i mamy równie ciężkie poczucia humoru.

Milczę przez moment.

- Widziałem straszliwe rzeczy. Ty też niedługo je zobaczysz, tu w Sylvanii. Pamiętaj o dużej torbie na medykamenty. Ja na wszelki wypadek zabiorę cały ich plecak. - jeden z wąsów uniósł się w uśmiechu - Możliwe nawet że następnym razem role się odwrócą i to ja będę zszywać Ciebie. Znam podstawy medycyny, jednak przy leczeniu nie modlę się, aby stał się cud. Daję rannym pocieszenie i spokój. Na nic się zdadzą wszelkie zabiegi jeżeli nie podsyci się w pacjencie iskry życia. Pamiętaj o tym. - uśmiecham się szerzej pełnią dobroduszności i łagodności - Jeżeli świeci jasno, kalectwo to tylko drobna niedogodność, którą można przezwyciężyć. Bez niej żywot staje się udręką.

- Wiesz na przykład, że Mistrz Krasnoludzkiej Gildii Inżynierów stracił rękę w pracowni? Przeprowadzał eksperyment i urwało mu grabkę. Nie poddał się. Pracował ciężko. Dzisiaj ma obie ręce. Czary? Nie. Stworzył sobie mechaniczną rękę. W pełni zastępuje mu utracone ramię i stanowi straszliwą broń dzięki wykutym na niej runom. Nie poddał się i przezwyciężył to co zgotował mu los. Dzisiaj jest uważany za jednego z największych inżynierów w historii.

Zatrzymałem się na chwilę przed drzwiami lazaretu. Podrapałem się po wąsie.

- Jeżeli zacznę wrzeszczeć dostaniesz ode mnie butelkę porządnego, pfu, wina. Jeżeli będę trzymać gębę na kłódkę ty stawiasz mi antałek porządnego piwa... taki do noszenia. Jakikolwiek nie byłby wynik proponuję przejść się po mieście i na spółkę zebrać plecak pełen medykamentów.

Wchodzę do lazaretu, przedstawiam się i witam z medykiem po czym bez dłuższego gadania zdejmuję szatę, ubranie, odsłaniając swoje żylaste, jednak krzepkie ciało. Odcień skóry trochę bladszy niż u innych krasnoludów. Broda ruda z białymi kosmykami. Włosy splecione w gruby warkocz. Oczy zielone, jak szmaragdy, lecz równie twarde. Mina obojętna. Na całym ciele widać kilka zagojonych już blizn po pewnej pamiętnej walce z nieumarłymi, jaką odbyłem w dniu w którym miały nastąpić moje święcenia... Ostatecznie nie doznałem ich formalnie, jednak poczułem błogosławieństwo Gazula. Tyle wystarczy, aby móc się nazywać jego kapłanem.
_________________
Przyjaciel czy wrĂłg? - Rhunar Ragnison, Magnus Regenbogen
Lily et Pique - Gundrik Grundisonn

[Jaracz]

Na widok hrabiego zdjąłem kapelusz. Nie zauważyłem nawet kiedy Lafel znalazł czas na zmianę ciuchów. Ukłoniłem się lekko przed hrabią, oddając mu należny szacunek. W moich ruchach nie ma jednak gracji. Bogowie... daleko mi do tego. Jestem drętwy i niezdarny na salonach.

- Witaj hrabio. Gerhard Kufstein. Łowca wampirów. Ja tą przygodę nazwałbym smutnym obowiązkiem, bowiem musiałem pochować towarzysza. Na pięknych słowach się nie znam, to i siedzieć cicho będę. Zwłaszcza, że wszystko już zostało powiedziane. Natomiast skorzystam z okazji i zapytam, czy aby nie macie na oku niczego, co by wymagało moich umiejętności?
_________________
#Przyjaciel czy Wróg => Alex Zir, człowiek, magister alchemik.
#Przekleństwo Wzgórz Hager => Brokk Imrakson, krasnolud
#Sylvania - Ziemia Przeklętych => Gerhard, człowiek
#Lily et Pique - Blaise Cillianmour, szlachcic

[kain]

Dumni / Anna

Anna próbowałaś flirtować ze starym medykiem, lecz człek to uczony i już starszej daty, więc odporny na twe wdzięki. Spokojnie wysłuchał co miałaś mu do powiedzenia, przytakując tylko głową a potem zabrał się do obejrzenia woźnicy. Kilka pozytywnych zdań, lecz jakże krótkich w stylu "dobra robota", "całkiem całkiem", "zaskakująco". Na wspomnienie bandaży rzekł tylko:

- Poradzimy coś, poradzimy

Jak się okazało bardzo pomogłaś woźnicy, który przeżyje. Lekarz zmienił mu opatrunek, a także zaszył go na nowo, ówcześnie przemywając raz jeszcze ranę. Potem nałożył na zaszytą i przemytą ranę maść, którą dokładnie wsmarował a następnie ranne miejsce obandażował by szybciej się goiło.

Potem pojawił się Dumni. Wasza wymiana zdań nie uszła oczywiście uwadze medyka, lecz ten tylko uśmiechał się porozumiewawczo. Medyk bacznie przyjrzał się Twojej ranie, co jakiś czas dotykając rannego miejsca i rzekł:

- Jedyne co mogę zrobić to - zadumał się - właściwie to masz zgruchotaną kość ramienną, dodatkowo widzę że masz rozległe rany na mięśniu dwugłowym ramienia, które wymagać będą długotrwałej kuracji. Jednak o ile mięśnie z czasem się zrosną to dostrzegam zmiażdżoną guzowatość kości promieniowej przedramienia. To ona stanowi miejsce zaczepu mięśnia dwugłowego toteż.. powiem krótko: tylko kapłanka Shalyii lub potężny czarodziej będzie wstanie pomóc. Niestety.. tutaj nie pomogę. Mogę co najwyżej zabezpieczyć to miejsce tak by nie wdało się zakażenie, mogę także zalecić pewne medykamenty by rana się goiła. Warto by unieruchomić jakoś tą rękę, ale to nawet Pani Anna może. Niestety obrażenia są liczne..i przekraczają moje kompetencje.

Poklepał Khazada po ramieniu i rzekł:

- Mogę wam dać po 5 świeżych bandaży i do tego komplet opatrunków, dość dobre muszę przyznać bo są dość wytrzymałe, także mogę dać wam po jednej słabszej miksturze leczniczej, dostaniecie ode mnie jeszcze 4 fiolki z czego dwie to będą olejki rozgrzewające a dwie kolejne to środek dezynfekujący na bazie spirytusu. Co do reszty mogę wam skazać gdzie kupić, choć uprzedzam tanio nie będzie. Faktycznie jednak u Marcelina można dostać prawie wszystko: odtrutki, mikstury lecznicze, trucizny jak ktoś nawet chce...

Warsung

Każda kultura różna bywa ale stół o którym mówił Khazad był jak najbardziej bogato i obficie uposażony. Różne pieczenie, króliki, zające, półmiski z zieleniną dzbany z winem i to wszystko na długim pięknym stole wyłożonym białym obrusem sięgającym aż do ziemi. Tak więc Khazad sobie postanowił napełnić żołądek i gdy był już pół metra od stołu to z pod niego wypadły 3 groźne psy. Duże wielkie skurwysyny mówiąc krótko. Psy mówiąc krótko nie patrząc kto i po co udziabały Khazada szczerząc kły. Jeden upierdolił go w rękę aż krew poleciała, drugi oberwał mu nogawkę a trzeci jeżąc się stanął tak by "ten podły cicho kradziej" nie podszedł do stołu, oczywiście kłapie zębami tak by ujebać coś Khazadowi co nie koniecznie może służyć do myślenia.

Reszta ktĂłra nie tyka krĂłlewskiego Ĺźarcia

No jak to na dworze lub dworkach rozmowy się toczą swoim tempem. Hrabia wysłuchał każdego z was po kolei i przytakiwał tylko głową. Czy to z nudy, czy od tak wam uwierzył czy może inne kosmate myśli mu chodziły ale władza to nie tylko przywileje ale i obowiązki. Takie jak wysłuchiwanie prawd, półprawd i pierdoł okolicznych przyjezdnych. Ci chcą zobaczyć Hrabiego, władcę landu, pokazać się i zwrócić na siebie uwagę. A skoro o tym mowa..
Wasz towarzysz Khazadzki zabójca idealnie umie to zrobić bo właśnie gdy Hrabia miał odpowiedzieć na pytanie Łowcy, psy dały o sobie znak i intruzie niecnie zakradającym się do Hrabiowskiego jadła...
_________________
#sesja Miasto: Dante Cavenaghi
#sesja Wichry Północy: Kain

Kobiet potrafiących służyć za materac jest wiele na tym naszym nie najweselszym ze światów. Ale znalezienie dowcipnie czy roztropnie gadającego materaca nie jest już takie proste

[luko]

- O rzesz kurwa! Co to ma być? Stół jako buda dla psa? Ach to tak traktuje się tu gości?

Rozglądam się dookoła lekko zawstydzony

- No cóż. Mówić nie potrafię a głodny jestem. Szkoda żeby tyle jedzenia się zmarnowało. Co do hrabioskich burków to mają szczęście że wzięły mnie z zaskoczenia, bo inaczej...

Postanowiłem nie kończyć zdania

- No dobra. Nic tu po mnie. Idę poszukać posiłków bez niespodzianek.

Kłaniam się tak jak potrafię i wychodzę
_________________
"Przyjaciel czy Wróg?" ==> Pascal Wittenberg, człowiek
"Przeznaczenie czy Przypadek?" ==> MG (Mały Głód)

[Cranmer]

Wesołek z tego naszego sierżanta Thorena, mam nadzieję, że uda nam się dogadać bo jeśli mam cokolwiek osiągnąć potrzebuję solidnej kompanii, a przeczucie mówi mi, że w tej obecnej jedyni sensowni to Gerhard, Lafel i ewentualnie Dumni, który pomimo wąskich horyzontów ma spore doświadczenie. Reszta to indywidualiści z kiepskim poczuciem społecznościowym.

Pokiwałem z uznaniem głową widząc stan zamku i karność żołnierzy, budzą się wspomnienia z przeszłości i dzieciństwa kiedy dorastałem w podobnym zamku, chociaż mniej fortyfikowanym, ale u nas nie było hord nieumarłych pod ręką.

Jeśli był na to czas skorzystałem z możliwości odświeżenia się i wyczyściłem pancerz z kurzu po podróży, trzeba się jakoś prezentować. Jeśli nie bronili nam zabrać uzbrojenia wziąłem pałasz i tarczę z herbem rodowym - tarczy tak nie powinni mi zabronić zabrać.

Kiedy wszyscy już powiedzieli swoje a hrabia dalej nie zabrał zdania - właściwie to chciał ale mu coś przeszkodziło - odezwałem się.

- Dziękujemy za przyjęcie nas tak szybko Hrabio Von Stolpe - skłoniłem się lekko zgodnie z zasadami etykiety - przygody faktycznie spotkały nas ciekawe jak słyszeliście. Przepraszam za naszego towarzysza ale nie jest on nawykły do zamkowych zwyczajów.

Skłoniłem się ponownie.

- Nie przedstawiłem się jeszcze bo nie chciałem przerywać innym w wypowiedziach. Wolfgang Eberhardt, herbu Eberhardt - pokazałem tarczę z herbem - z łaski Myrmydii pasowany rycerz zakonu Płonącego Słońca. Słowem rycerskim zapewniam was o prawdzie w słowach naszych oraz ręczę honorem swoim, że prawdę rzekliśmy.
_________________
#Wichry Północy, Kazdin
#Ciężkie jest życie na morzu, Miguel Rodriguez de Gillera

[Lokim]

Obserwuje zabieg na Dumnim. "No tak, przy tym świetle w końcu wszystko dobrze widać. Sama bym stwierdziła dokładnie to samo co Joachim. Tylko jakiś wybitny medyk jest w stanie podjąć się czegoś więcej, ale tu takiego nie znajdziemy. Pozostaje więc podróż do jakiegoś większego miasta. Ale to już beze mnie."

Po zabiegu unieruchamiam rękę krasnoluda tym co wcześniej - robię temblak i staram się, by tym razem był jak najlepszej jakości. Mam czas i siły by to zrobić na prawdę dobrze.

-Mistrzu, dziękuję za pomoc. Oczywiście chętnie skorzystamy z oferty. Nie wiadomo co nas może spotkać na szlaku, a medykamenty zawsze się przydadzą. - Uśmiecham się, ale tym razem jak niesforna córka i kłaniam grzecznie, a potem wycałowuje po policzkach. Po czym zabieram swoją cześć i spokojnie ładuję do torby - 5 świeżych bandaży, komplet opatrunków, słabszą mikstura lecznicza, fiolkę olejku rozgrzewającego i środek dezynfekujący.

"Mhm.. Całkiem pokaźny zapasik. Czyżby medycy w tym mieście byli aż tak bogaci, że mogą sobie pozwolić na rozdawanie utensyliów na lewo i prawo? Może warto by się było tu zatrzymać. Tylko czemu mistrz zbył milczeniem moje pytanie o wampiry? Może to niewygodny temat w tych stronach, albo niewygodny dla Joachima "

Odwracam się do kapłana i z udawaną złością mówię:

-No to chyba jestem Ci coś winna krasnoludzie. Nawet nie pisnąłeś. W tej chwili mogę zaoferować przeprosiny. - uśmiecham się z sympatią -A jak tylko nadarzy się okazja to masz zapewniony antałek przedniego piwa. Sam chętnie się z Tobą napiję.
_________________
Przyjaciel czy wrĂłg?- Klaus Jurgiel

Telegram: @LokimR

[harry]

Patrzę z niedowierzaniem na krasnoludzkiego zabójcę.

„I szlak trafił gościnę, nasza szansę na ciepłą strawę i miękkie wyrko”

Robię zaskoczoną minę przekrzywiam śmiesznie głowę spoglądając na krasnoluda i zwracam się do niego tak by jednak hrabia usłyszał:

- Dziwna krasnolud… Lubić piesy? Ale piesy chyba nie lubić dziwna krasnoluda. Jak krasnolud lubić piesa to mĂłwić a moĹźe dostać prezent zwierza i mieć własna pies.

Potem z przepraszającą mina zwracam się do hrabiego

- Her Hrabia Petr Von Stolpe z Naubonum dziwna krasnolud długo nie być w śród ludzi i zapomnieć jak się zachować. Her Hrabia Petr Von Stolpe z Naubonum zechce wybaczyć nie obyty krasnolud.

Kończąc zdanie składam ukłon przed hrabią.

„Lepiej połechtać próşność hrabiego niĹź wdać się z nim pyskĂłwkę. Bo tu to my zawsze będziemy na przegranej poycji.”
_________________
Przyjaciel czy wróg? --> Kurt, człowiek
Przeznaczenie czy Przypadek --> Rudolf "Rudi" von Karien