forum.drachenfels.pl

[Lokim]

Siedzę przez dłuższy czas bez reakcji. Popijam piwo i zagryzam resztki jedzenia. Nie mam już siły, ale wiem, że muszę wyrównać poziom energii po dzisiejszej ciężkiej pracy. Na słowa Gerharda odpowiadam krótko:

- Łowca ma rację, dobrze by spać wspólnie i pilnować, czy coś nie będzie chciał się tu dostać. Zamknięcie mutantów w piwnicy przez naszego pomarańczowo-włosego towarzysza... - tu skłaniam rzucam spojrzenie na Warsunga - ...powinno rozwiązać z nimi problem. A co do tego co uciekł, mhm... Dla mnie to jeden z tych mutantów, ale nie znam fauny tego obszaru, więc mogę się mylić.

Wstaję i zaczynam zbierać wszystkie swoje rzeczy do kupy - obmywam i chowam narzędzia do torby lekarskiej. Kolekcjonuję wszystko koło stołu z rannym woźnicą.

- Co do mnie, to jak widzicie jestem medyczką. Ktoś może powiedzieć, że jestem młodą i niedoświadczoną smarkulą, która tylko udaje że zna się na medycynie. Ale o tym powinny świadczyć czyny a nie wygląda albo słowa.

Uśmiecham się pod nosem nie spoglądając nawet na towarzyszy 'z przymusu'. Idę na górę i szukam w pokoju jakiegoś siennika. Znoszę go na dół, układam koło moich rzeczy, a na wierzch kładę swój koc. Gdy widzę jak jestem upaskudzona krwią, zarówno na koszuli jak i spodniach, rozglądam się za kuchnią by umyć i siebie, jak i uprać rzeczy. Wtedy przypominam sobie o pergaminie. Więc wyciągam go zza koszuli, odwracam się do sali;

- Przez zabieg na kapłanie wyleciało mi to zupełnie z głowy. Badając tego niby karczmarza znalazłam przy nim coś takiego. - rozwijam pergamin i głośno oraz wyraźnie czytam napisany językiem klasycznym tekst:

"Zaprawdę powiem wam, że widziałem to. Mój Pan. Tek, który dał życie wieczne słabym istotom stworzył swoje wiekopomne dzieło. Pracował nad nią ponad wiek lecz w końcu dopełniło się. Ci pierwsi których stworzył, którzy okazali się niegodni jego łaski, jego mądrości, wiedzy i łaskawości sczezną wkrótce. Pierw było dwunastu lecz mój Pan doprowadził do tego jak przywołać trzynastego. On będzie uosobieniem potęgi, siły, braku słabości i wszystkiego co Ci, co przeżyli gniew mego Pana, prezentowali..."

- Kolejne zdania są nieczytelne, ale potem znowu w języku klasycznym jest napisane:

"Widziałem tej nocy Pana studiującego dokładnie swoje dzieło. Widziałem jak zastanawiał się co zrobić a potem zamknął księgę. Obłożył ją jakimiś zaklęciami, tyloma że nie zdołałem ich policzyć i choć ten nie widział mnie, to usłyszałem jak mówi do siebie:

- I tak dzieło przerosło Mistrza.."

- Potem jest coś w języku, którego nie znam. Czyli ani w klasycznym, ani w staroświatowym, ani tym bardziej w tielańskim. Może to jakieś runy? W końcu jednak tekst wraca znowu do klasycznego i idzie tak:

"Potem Pan przywołał swoich uczniów i kazał im pochować to gdzieś gdzie wzrok chciwych i głupców nie będzie padał. Następnie kazał mi zabić ich jak tylko wykonają jego rozkaz. Tak też uczyniłem. Ciekaw jestem cóż mój Pan takiego stworzył, że bał się tego. Raz zapytałem o to mego Pana a ten.. odebrał mi oko. Rozgniewałem go bardzo a w jego oczach widziałem strach. Strach u kogoś kto mierzył się z Bogiem i żył przez tysiące lat. Cóż to za wiedza w tej księdze była... Może lepiej niech pozostanie pochowana wraz z nieumarłymi strzeżony przez czterech ślepych strażników."

Podchodzę do najbliższego stołu i kładę na nim ostrożnie rozłożony pergamin.

- Może któryś z was odczyta tam coś więcej... Może uda wam się zidentyfikować ten nieczytelny fragment, albo ten w dziwnym języku. Jak dla mnie w każdym razie wygląda mi to dziwnie... Ale nie mam już dzisiaj sił by nad tym myśleć. Zostawiam to wam.

Odwracam się w kierunku kuchni i idąc tam rozpinam powoli koszulę i zdejmuje spodnie, zostając tylko w majtkach. Na miejscu biorę część wody i grzeję ja na ogniu, a drugą porcję, zimną, wlewam do balii i stojąc myję swój strój, by pozbyć się krwi. Potem pozbywam się brudnej wody, a w jej miejsce leję zagrzaną i biorę kąpiel. Moczę się tak długo, aż woda nie zrobi się zimna. Rozwieszam ubranie tak by przeschło, a potem prawie że nago, bo mokre majtki niewiele zakrywają, idę do głównej sali nie zawracając na towarzyszy zupełnie uwagi. Kładę się na swoim sienniku i przykrywam kocem i zapadam w sen. Zmęczenie powoduje, że nic nie będzie mnie raczej mogło obudzić. "Mam nadzieję, że nie przyjdą żadne sny, bo nie chce tego znowu przeżywać."
_________________
Przyjaciel czy wrĂłg?- Klaus Jurgiel

Telegram: @LokimR

[Cranmer]

Odprowadziłem dziewczynę wzrokiem po czym wzruszyłem ramionami. Skoro ona nie robi sobie wiele z obnażania się przed nami my również nie powinniśmy z tego robić afery. Nie będę się na nią gapił, zerkanie potajemne uchybia etykiecie ale na takie drobne uchybienie można sobie pozwolić, nie jest to formalna sytuacja.

Rozpiąłem klamry napierśnika i zrzuciłem z siebie kolczugę zostając znoszonym i lekko pocieranym ubraniu które noszę na co dzień pod zbroją. Wszystko starannie ułożyłem na jednym ze stolików. Następnie udałem się do kuchni aby zebrać sobie coś do jedzenia dyskretnie zerkając na Annę. Jeśli to zauważa i w jakikolwiek sposób komentuje to uśmiecham jakbym nie wiedział o czym mówi.

- Sprawę znaczenia tych zapisków zostawiłbym na poranek podobnie jak Warsung, wieczorem łatwo wyolbrzymić pewne sprawy. Na spokojnie się to jeszcze raz przeczyta i poszuka znaczenia. Zgoda ? Co do samych wart mogę czuwać jako pierwszy.
_________________
#Wichry Północy, Kazdin
#Ciężkie jest życie na morzu, Miguel Rodriguez de Gillera

[pawelczas]

W przeciwieństwie do wielu, jednak Lafel zdecydował się nie przyglądać kąpieli Anny, gdyż trzeba uszanować jej prywatność. Jednakże... jakaś kobieta by się w końcu przydała, w końcu tyle czasu bez rozkoszy alkowy może negatywnie wpłynąć na mężczyznę.

Wiedział jedno- nie jest dobrze być jedyną kobietą pośród swawolnej kompani.

- Wezmę i ja z wami wartę, jak i również mój druh, Mruk, mości rycerzu.

Podrapałem wilczura za uchem:

- W końcu ciężko znaleźć lepszego strażnika od psa.
_________________
Manfred, Rycerz Płonącego Słońca- Wichry Północy
Robert, Błędny Rycerz z Bretoni- Miasto
Lafel, Łowca-Zwiadowca- Sylvania

[kain]

Wszyscy

Noc minęła spokojnie. Każdy z was się wyspał, odpoczął i zregenerował siły. Trupy zostały zaciągnięte do piwny, gdzie khazad przezornie im odrąbał poszczególne części ciała. Zjedliście śniadanie i przygotowaliście się do podróży. Gdy tylko otworzyliście drzwi karczmy zobaczyliście, że przez główną bramę wchodzi grupa mężczyzn, dowodzona przez mężczyznę w ciemnych szatach.



Towarzyszyło mu około piętnastu żołnierzy. Wszyscy uzbrojeni w tarcze i miecze. Za nimi był jeszcze jeden mężczyzna ale stał on bokiem do was a kaptur zarzucony na głowę uniemożliwiał dostrzeżenie jego twarzy.

Ten który wydawał się dowodzić podszedł na odległość 10 kroków i zatrzymał się. Jego żołnierze zrobili to samo, a on przemówił:

- Witajcie. Jestem Thoren, sierżant Thoren. Dowódca garnizonu Naubonum, na służbie u Hrabiego Petra von Stolpe. Kim jesteście i gdzie Arnold ?
_________________
#sesja Miasto: Dante Cavenaghi
#sesja Wichry Północy: Kain

Kobiet potrafiących służyć za materac jest wiele na tym naszym nie najweselszym ze światów. Ale znalezienie dowcipnie czy roztropnie gadającego materaca nie jest już takie proste

[Jaracz]

Powstrzymałem się od parsknięcia śmiechem, ale oczy wbiłem na moment w niebo gratulując w duchu bogom udanego żartu. Przetoczyłem spojrzeniem po zbrojnych szybko odrzucając scenariusze natychmiastowego ataku i obrony w oblężeniu karczmy. Ale... może tym razem trafimy na rozsądnych ludzi... albo kolejnych mutantów. Innymi słowy - kolejny dzień, kolejne kłopoty. Przeklęta Sylvania. Wzrok w końcu zatrzymał się na sierżancie.

- Witajcie. Gerhard Kufstein. Licencjonowany łowca wampirów, a od wczoraj hobbystycznie kultystów i mutantów. To zaś moi towarzysze na szlaku - nie bez powodu wskazuję tylko na rycerza - Nie jestem do końca pewien kim jest Arnold, ale jeśli szukacie go w tej karczmie istnieje wysokie - chrząknąłem - prawdopodobieństwo, że leży bez ducha w piwnicy. Ba... możliwe że sam był kultystą. Wtedy to śmierć spotkała go zasłużenie.

Uśmiecham się lekko przy ostatnich słowach. Ręce spokojnie trzymają kapelusz, który przed chwilą chciałem założyć na głowę.
_________________
#Przyjaciel czy Wróg => Alex Zir, człowiek, magister alchemik.
#Przekleństwo Wzgórz Hager => Brokk Imrakson, krasnolud
#Sylvania - Ziemia Przeklętych => Gerhard, człowiek
#Lily et Pique - Blaise Cillianmour, szlachcic

[luko]

"O nie! Toż to kurwa przekleństwo chyba. Moim powołaniem nie jest mordowanie żywych a tu jak na złość pchają mi się pod topór. Spokojnie Warsung. Może nie trzeba będzie ich uśmiercać. Niech człowiek z człowieczkiem gada. Hmm... Sierżant wypicowany jak na jakieś przyjęcie, a nie do bitki. Może jest tchórz i zawsze chodzi z taką obstawą. Tylko kim jest ten zakapturzony. Śmierdzi od niego krętactwem na mile."

- A niech mnie! Jaki smrĂłd!

"Czy ja to powiedziałem na głos?"

Rozglądam się po towarzyszach i się uśmiecham.
_________________
"Przyjaciel czy Wróg?" ==> Pascal Wittenberg, człowiek
"Przeznaczenie czy Przypadek?" ==> MG (Mały Głód)

[harry]

„No ładnie byle by nie było „z deszczu pod rynnę”. Jakoś tak ciulowo trafiliśmy ze kogo spotkamy to ubijamy na miejscu. Parami czy teĹź pospołu…”

Odsuwam się od wejścia do karczmy tak by zrobić miejsca temu co chciałby wejść do środka. Krzywie się z niezadowoleniem na słowa krasnoluda.

„Eee… Nie ma co strzępić języka. JeĹźeli słowa tego łowcy nie wystarczą temu czarnemu to cokolwiek innego się doda od siebie tylko pogorszy sytuację. No ale przezorny zawsze ubezpieczony… Zwłaszcza Ĺźe reszta chyba woli rozwiązania siłowe. Albo… Albo ci tu to teĹź parszywe mutanty.”

Ukrytą od płaszczem ręką sprawdzam czy szlufka do ktĂłrej przytroczony jest bicz łatwo się odepnie. I udając uwaĹźne „badanie” pogody przymierzam się na stojącego najbardziej po prawej stronie wojaka by w razie czego jednym ruchem związać nogi atakującego wojaka a w następnej kolejności toporkiem usadzić go na glebie.
_________________
Przyjaciel czy wróg? --> Kurt, człowiek
Przeznaczenie czy Przypadek --> Rudolf "Rudi" von Karien

[Cranmer]

- Warsung, smrĂłd to pewnie z piwnicy trup ma to do siebie, Ĺźe gnije.

Rzekłem mimochodem stając obok Gerharda, przejechałem ręką po napierśników stukając palcem symbol.

- Wolfgang Eberhardt, herbu Eberhardt wiecie ten taki: W polu czarnym, na kościelnej chorągwi srebrnej o trzech polach ze złotymi końcami, razem klin tworzącymi, trzy złote obrączki... i tak dalej.

Zakręciłem dłonią w nadgarstku w starym geście symbolizującym ostatnie słowa jakie wypowiedziałem.

- Z łaski Myrmydii jestem rycerzem Zakonu Płonącego Słońca, słyszeliście może ? Aż dziw, że do tej pory większość ludzi o czymś takim nie słyszała.

Wyszczerzyłem zęby w uśmiechu przyglądając się przy okazji uważniej pozostałym którzy przybyli z tym sierżantem Thorenem.

- Wracając jednak do sedna sprawy. Zjawiacie się w samą albowiem chcemy złożyć doniesienie, że w tej oto karczmie nas napadnięto. Sprawcami byli Hans Jinkers mający czelność nazywać się strażnikiem dróg i jego, wybaczcie sformułowanie, przydupasy, oraz karczmarz który zapewne zwał się Arnold, niestety nie pamiętam aby się przedstawił. W wyniku ich zdradzieckiego ataku i jak zauważył mój druh Gerhard faktu, że byli zmutowanymi kultystami życie stracił jeden z naszych kompanów a inny został ciężko raniony ale wyżył.

Zrobiłem krótką pauzę obserwując reakcję sierżanta. Jeśli mi nie przerwał kontynuowałem.

- To by w zasadzie było wszystko, nie sądzę aby donos o wczorajszym ataku mutantów na nasz powóz na trakcie nie opodal miał jakąś zasadność albowiem zwierzoludzie to typowa przeszkoda. Niespokojną macie tutaj krainę mości Thorenie.
_________________
#Wichry Północy, Kazdin
#Ciężkie jest życie na morzu, Miguel Rodriguez de Gillera

[Lokim]

"Jak nie sraczka to przemarsz Chaosu... Co za cholerna okolica! Mam nadzieję, że tym razem panowie nie zastosują 'rozpoznania bojem', bo tą razą żywo z tego byśmy już nie wyszli."

Rozglądam się uważnie po towarzyszach wyszukując oznak nerwowości, chwytania ukradkiem za broń i innych niebezpiecznych zachowań. Następnie przyglądam się przybyłym. Moją szczególna uwagę przykuwa tajemniczy mężczyzna, nie pasujący do grupy.

"To mi wygląda jakby on ten oddział tu przysłał i pilnuje zdarzeń. Tylko, czy nasłał ich na nas, czy na kultystów. Cholera wie, oby to drugie."

Słucham w spokoju słów wypowiadanych przez towarzyszy, a następnie tak by mnie widziano podchodzę do noszy z woźnicą, poprawiam koc narzucony na niego i sprawdzam stan rannego. Chcę by sierżant zwrócił uwagę na mnie, a przez to też na obecność ciężko rannego cywila.
_________________
Przyjaciel czy wrĂłg?- Klaus Jurgiel

Telegram: @LokimR

[pawelczas]

Czemu mnie nie obudziłeś, cholero jedna, pomyślał Lafel, spoglądając z wyrzutem na Mruka, który podwinął tylko ogon i zasnął. Cóż... musiał też mieć ciężki dzień, a do tego jeszcze doprawiony deszczem. Ale mimo to, winien być czujny. W końcu to zwierzę.

Lafel narzucił na siebie swój- miał nadzieję- suchy płaszcz i nakładając na pas pochwę z mieczem i wychodząc na zewnątrz. Strażnicy... lub też kolejni obwiesie ich udający. Coś za dużo przebierańców w tych okolicach. Niektórzy nawet w wilczej skórze, jak to się mawia. Cieszył się, że dużo nie pił wczoraj, przynajmniej nie ma kaca:

- Lafel Ulmar, zwiadowca. Sir Wolfgang ma rację, przybyliście w samą porę, bo to miejsce okazało się być siedliskiem jakiegoś kultu chaosu. Jednakże, by uzyskać pewność, kim jest rzeczony cel waszego przybycia? Pytam się o owego Arnolda/
_________________
Manfred, Rycerz Płonącego Słońca- Wichry Północy
Robert, Błędny Rycerz z Bretoni- Miasto
Lafel, Łowca-Zwiadowca- Sylvania

[kain]

Wszyscy

Żołnierze na polecenie sierżanta wparowali do karczmy. Przejrzeli ją i oczywiście obejrzeli sobie trupy..to znaczy części jakie z nich pozostały, bowiem Khazad zrobił z nich gulasz. Sierżant chwilę pomyślał i rzekł:

- Dobrze. Chciałbym byście towarzyszyli mi do miasta. W Naubonum przedstawicie swoją wersję wydarzeń Hrabiemuo Petrowi von Stolpe.

Widząc że macie rannego woźnicę sierżant rzucił do dwóch swoich ludzi:

- Stirlitz, Reus.. pomóżcie Pani. Człowiek ranny trzeba mu pomóc.

Mężczyzna w kapturze mówiąc tradycyjnym językiem olał was i wszedł do karczmy. Za nim podążyło dwóch ludzi. Sierżant spojrzał na was i zapytał:

- To co, możemy ruszać ?
_________________
#sesja Miasto: Dante Cavenaghi
#sesja Wichry Północy: Kain

Kobiet potrafiących służyć za materac jest wiele na tym naszym nie najweselszym ze światów. Ale znalezienie dowcipnie czy roztropnie gadającego materaca nie jest już takie proste

[Jaracz]

Przejechałem dłonią po głowie układając włosy i założyłem kapelusz. Poprawiłem paski na ramieniu od plecaka i przewieszonej kuszy. Sprawdziłem czy kołczan z bełtami przy pasie jest dobrze przymocowany i splunąłem na ziemię.

- Ano - mruknąłem - jeno konie weźmiemy.

Jeśli nikt z towarzyszy nie wpadnie na genialny pomysł atakowania oddziału zbrojnych, ruszam wraz z sierżantem przed oblicze hrabiego. Od razu przed jego oblicze, jeśli reszta drużyny nie będzie miała innego zdania. Co jak co, ale szlachciury do najcierpliwszych nie należą. Ot taki stereotyp. Bezpieczniej się go trzymać.
_________________
#Przyjaciel czy Wróg => Alex Zir, człowiek, magister alchemik.
#Przekleństwo Wzgórz Hager => Brokk Imrakson, krasnolud
#Sylvania - Ziemia Przeklętych => Gerhard, człowiek
#Lily et Pique - Blaise Cillianmour, szlachcic

[luko]

Odprowadzam wzrokiem zakapturzonego człeka wchodzącego do karczmy

"No na kurwę orka! Czy oni nie widzą tego smrodu unoszącego się spod płaszcza tego człeczyny? Olał nas ciepłym jeszcze moczem. Pies go kurwa dymał!"

Zwracam się do picusia - sierżanta

- Chętnie z wami pójdziemy, przynajmniej ja. Nie trudno przeoczyć taką grupę, a to może oznaczać nie małą bitkę. Na wszystkich bogów oby dopisało nam szczęście! Co do Hrabiego. Jeśli będzie piwo i jadło to chętnie opowiem historyje o tym co tu się wydarzyło.

Podchodzę bliżej sierżanta, następnie mówię do niego szeptem

- Zacny człowieku powiedz ano kim jest ta postać? ...wskazuje wzrokiem zakapturzoną postać... Nie mowa, czy co?
_________________
"Przyjaciel czy Wróg?" ==> Pascal Wittenberg, człowiek
"Przeznaczenie czy Przypadek?" ==> MG (Mały Głód)

[Lokim]

Spoglądam się bacznie na ruchy żołnierzy, których zawołał mi do pomocy sierżant. Widząc, że nie nawykli do obchodzenia się z rannymi, a raczej do bitek, a ich ruchy są zbyt gwałtowne, od razu się wtrącam.

- Nie tak szybko, z wyczuciem i powoli, proszę... On jest ciężko ranny i każdy gwałtowny ruch może spowodować krwotok wewnętrzny i szybką śmierć.

"Też mi pomoc. Już wolałabym, żeby niósł go nasz krasnolud i arab. Jestem przekonana, że bardziej by się troszczyli niż ci tutaj. Ale pomocy nie należy odmawiać."

Odrywam na chwilę wzrok od woźnicy i zerkam ukradkiem na kapłana. Próbuję ocenić po zachowaniu jego stan. Nie pytam się go jednak bezpośrednio o to jak się czuje, bo nie wiem czy nadal nie jest w nastroju podobnym do tego z wieczoru. Niby jest twardy ale mocno dostał i nie chciałabym, żeby mi się przekręcił po drodze. Zaraz potem wracam wzrokiem do żołnierzy, którzy niezdarnie poczynają sobie z noszami.

-Panowie żołnierze, proszę o więcej ostrożności. - mój głos robi się miękki i delikatny, prawie że uwodzicielski - Na pewno potraficie iść bardziej miękko. Biedaczek przez to wasze walenie buciorami jeszcze mi tu wstrząśnienia mózgu odstanie.

Uśmiecham się uwodzicielsko i kontynuuję

- Jestem Anna, a panowie to Stirlitz i Reus, czyż nie? A który z was który, bo nie chciałabym popełnić jakiejś gafy?.

"Jak zawiąże z nimi przyjacielską relację i okaże trochę ciepła to i oni okażą go i woźnicy, a jego zdrowie jest tu najważniejsze... Chyba jeszcze tyle udawanego zainteresowania i sympatii wobec obcych mi ludzi jestem w stanie z siebie wydobyć w słusznej sprawie?"

Kontynuuję miłą pogawędkę z żołnierzami idąc tuż koło noszy, co pewien czas sprawdzając stan woźnicy. Jestem miła, gadatliwa, przyjacielska, a nawet lekko flirtuje. Jednocześnie od czasu do czasu rzucam wzrokiem na swoich towarzyszy, jak i sierżanta i tego zakapturzonego, ale do nich się w ogóle nie odzywam.

"Nie mam zamiaru opuścić rannego aż do szpitala. Bez moich wskazówek woźnica nawet przy dobrej opiece może z tego nie wyjść, więc hrabia i kto tam jeszcze na nas czeka w mieście, będą musieli poczekać.... Przynajmniej na mnie."
_________________
Przyjaciel czy wrĂłg?- Klaus Jurgiel

Telegram: @LokimR

[harry]

Na słowa sierżanta robie niezadowolona minę.

- Dziwna kraina dziwne zwyczaje. Napadniętych żeby przed oblicze hrabiego brać.

Robie bezradna minę.

-Nie rozumiem. Pan mnie wyjaśnić czemu…– tu robie efektowną pauzę – Jak mawiać znajoma kapitan „Co kraj to obyczajność”. JeĹźeli tego prawa wymagać. PĂłjść do hrabia opowiedzieć o napaść i złoĹźyć skarga na bezpieczeństwo na trakt i w karczma.

Czekam na reakcję i odpowiedz sierżanta. Gdy odpowiedz okaże się wyczerpująca poprawiam plecak i ruszam ze wszystkimi. Jeżeli jednak sierżant mnie zbyje milczeniem lub byle jaką odpowiedzią zaczynam go inwigilować łamanym imperialnym by uzyskać jak najwięcej informacji o powodzie naszej przymusowej audiencji. Cały czas mówię z silnym akcentem. Jeżeli zacznę dyskutować z sierżantem wtrącam arabijskie wyrażenia do rozmowy.
_________________
Przyjaciel czy wróg? --> Kurt, człowiek
Przeznaczenie czy Przypadek --> Rudolf "Rudi" von Karien