forum.drachenfels.pl

[pawelczas]

Nie podobało mi się to... zupełnie mi się to nie podobało, ale ze względów badawczych warto spojrzeć na niektóre sprawy nieco naukowym okiem, nie zaś persony, która macha mieczem. No i w końcu będę miał szanse zobaczyć obrządek pogrzebowy w Sylvani. Bardzo mnie interesuje czym on się tak na prawdę różni od tego znanego w Imperium. Wciąż się uśmiechając odpowiedziałem w końcu:

- Jak na razie mogę się zgodzić ze względu na to, że i tak nie mam tutaj jeszcze żadnego konkretnego celu, prócz pogłębiania swojej wiedzy o krainie i jej... ciekawostkach? Tak- to chyba będzie najlepsze określenie na ten fenomen umarłych w tym rejonie Imperium. Oczywiście- by nie było jakiś pozwań o czarostwo- od strony dostępnej każdemu nauki.

Nie będę przecież ukrywać, że interesuje mnie również fakt animowania zmarłych. Miałem "przyjemność" już oglądać tego typu kreatury, nie mniej- nie w takim natężeniu jak w Sylvani.
_________________
Manfred, Rycerz Płonącego Słońca- Wichry Północy
Robert, Błędny Rycerz z Bretoni- Miasto
Lafel, Łowca-Zwiadowca- Sylvania

[Jaracz]

W pierwszym odruchu wyciągnąłem dłoń po manierkę. Kto nie przyjmuje w środku ulewy, na cmentarzu gdzie ciemność przegrywa jedynie z mrokiem dupy goblina, poczęstunku alkoholem? Dopiero po chwili elementy układanki zaskoczyły na swoje miejsce. Duch.

Ujmuję pewniej szpadel i rozglądam się w poszukiwaniu tej białej sylwetki, którą dostrzegłem wcześniej. Kręcę głową powątpiewając we własne zmysły.

- Werner... widziałeś kogoś tu? - najważniejsze to zmienić temat - No... prócz mnie i ciebie.

Nie jestem jednak jakimś strachliwym dzieciakiem, co to biegnie pod pierzynę mamusi. Dlatego wolę się upewnić względem pewnych rzeczy. Biorą porządny łyk z manierki i słucham słów grabarza.

- To dobrze. Pełno tu dziwności się kręci. Powiedzcie no drogi Wernerze - oddaję manierkę - ostatnio grzebaliście dziewczynkę. Nie więcej jak dwanaście wiosen, prawda? Smutna historia...

Czas na trochę pijackich opowieści...
_________________
#Przyjaciel czy Wróg => Alex Zir, człowiek, magister alchemik.
#Przekleństwo Wzgórz Hager => Brokk Imrakson, krasnolud
#Sylvania - Ziemia Przeklętych => Gerhard, człowiek
#Lily et Pique - Blaise Cillianmour, szlachcic

[Cranmer]

Gwizdnąłem cicho słysząc oferowaną cenę.

- Nie zapytam nawet skąd macie tyle złota, ba zrobię wam ta uprzejmość, że nie będę się targował o więcej, a mógłbym bo miarkuję z waszych słów, że zapłacilibyście nawet czterdzieści. Tedy - zawieszam głos - zgadzam się rzeknijcie tylko jak szybko sprawę mam załatwić i jak ma to wyglądać ? Wypadek ? Napad ? Czy wam wszystko jedno ? Aha jako dodatkowe zabezpieczenie jakby przypadkiem straże pytały my się nie znamy i ze mną pan o tym nie rozmawiał.

Nachylam się i stukam palcami o stół uśmiechając się chytrze.

- Zostawcie zaliczkę powiedzmy dziesiątkę, o śmierci dowiecie się zapewne drudzy, zaraz po świętej pamięci martwym 'skurwysynie'. A teraz wybaczcie bo jakieś chamy robią bordel w karczmie a mnie szkoda tracić drzwi od pokoju.

Wstaję odrzucając kaptur i zbieram swoje rzeczy, przechodząc obok niego wyciągam dyskretnie rękę aby mógł mi zapłacić. Po czym przechodząc specjalnie obok robiącego harmider 'rogacza' mówię tak aby usłyszał mnie głównie on.

- Nie wiem gdzie jest ten gaszek ale nie ma go w moim pokoju, wiec jak będziesz planował wyważać drzwi to się dobrze zastanów, nie lubię ludzi robiących problemy i nie jestem w tym osamotniony, zatem życzę panu powodzenia w poszukiwaniach i radosnej zemsty.

Następnie nie czekając na jego reakcję zwracam się do karczmarza.

- Podajcie mi kufelek piwa... a w sumie temu szlachetnemu panu - pokazuje 'rogacza' - też podajcie piwo. I powiedzcie gdzie się chowa gaszek, nie potrzeba nam tu burd i krzyków. Stukniecie kufelkiem, prawda ?

Zwracam się do 'rogacza' i uśmiecham się obserwując jego reakcję po czym rozglądam się szybko po karczmie obserwując reakcję ludzi skupiając dłużej wzrok na tych których wypatrzyłem wcześniej.
_________________
#Wichry Północy, Kazdin
#Ciężkie jest życie na morzu, Miguel Rodriguez de Gillera

[Gariel]

Zwracam się do Moldena

- Cudownie. Może na początek jednak się przedstawię. Jestem Otto Welmann, wierny sługa Sigmara Młotodzierżcy. Przysłano mnie tu Sigmaringen w prostym zadaniem, "udowodnij siłę swojej wiary i wróć", szkoda tylko, że nie powiedzieli czego mam właściwie dokonać - uśmiecham się cierpko.

- Bardzo się cieszę, bracia, że możemy razem udać się na ten cmentarz, a co do zakładu... nie uprawiam hazardu, już, ale uważam, że masz rację. - szczerzę się do Moldena, ta sytuacja jest nawet zabawna. Może przydałoby się rozerwać trochę przed wyjściem na cmentarz.

Wołam dziewczynę, może mogłaby podgrzać mi tą przeklętą zupę i zjem coś ciepłego.
_________________
The Emperor is weak, Undead shall rise...

#Sesja Sylvania - Otto Welmann, akolita

[kain]

Wszyscy w karczmie

Karczmarz, mimo próśb szlachica i interwencji niektĂłrych gośc, nie chciał, a moĹźe nie umiał pomĂłc „poszkodowanemu”. Szlachcic rozejrzał się po karczmie i dał znak głową swoim ludziom, ktĂłrzy skierowali swoje kroki ku pokojom gościnnym. Karczmarz zdążył krzyknąć:

- Herman, Ulrich powstrzymajcie ich!!!!!

To, co nastąpiło później, moĹźna opisać jednym słowem „karczemna burda”. Pierwszą krew przelali ludzie szlachetki, ktĂłrzy utrącili Hermana tak, Ĺźe ten leĹźał na ziemi zalany krwią. Drwale i „ochroniarz kobiety w czerwieni” postanowili więc nauczyć napastnikĂłw pokory. Rozpoczęła się totalna demolka. Ciała leciały na stoły, łamiąc je, drwale, co jakiś czas dostawali po mordzie, tylko ochroniarz dawał sobie radę. PołoĹźył, za pomocą serii szybkich ciosĂłw i kopnięc, dwĂłch na ziemi. To, Ĺźe napastnicy mieli pałki i łomy, nie robiło mu róşnicy. W końcu większość gości karczmy, przyłączyła się do zadymy. Szlachcic, mimo iĹź nie sięgnął po rapier, dawał sobie radę. Trzymając w garści pusty kufel od piwa, zdzielił parę razy tych, ktĂłrzy do niego podchodzili tak, Ĺźe napastnicy juĹź nie wstali. Sam zaczął kierować się ku pokojom gościnnym…


Bohard

Ursula pokręciła głową i powiedziała Ci do ucha:

- Zamiast siłować się na rękę, moĹźe pĂłjdziemy do mnie, do pokoju i tam skosztujesz czegoś o wiele przyjemniejszego – poczułeś słodki zapach jej perfum, ktĂłry subtelnie podraĹźnił Twoje zmysły.

Widząc, iĹź sytuacja w karczmie robi się coraz gorętsza, chyłkiem umknęliście w kierunku Ściany Wschodniej. Prowadziła Cię do swojego pokoju, lecz tuĹź przed drzwiami [pokĂłj S] zatrzymała się. Spojrzała na Ciebie, a ty mogłeś w lepszym świetle ocenić ją. Była prawie tak samo wysoka jak ty, lecz to raczej za sprawą butĂłw na obcasie. Przez białą bluzkę, ktĂłrej guziki delikatnie Ursula rozpięła, mogłeś dostrzec zarys jej piersi. DuĹźe i jędrne. Zrobiła dwa kroki ku Tobie, tak Ĺźe czubki waszych nosĂłw się spotkały. Pocałowała Cię namiętnie, wkładając głęboko język. Jej dłonie chwyciły Cię mocno za włosy. Mhm… widać lubi agresywnie. Całowała Cię tak przez kilka sekund, delikatnie na końcu przygryzając Twoją wargę. Gdy przestała powiedziała tylko:

- Tak, ta noc będzie dla Ciebie wyjątkowa – uśmiechnęła się i odgarnęła swoje włosy z czoła

Podeszła do drzwi i otworzyła je. Gestem dłoni pokazała Ci byś wszedł pierwszy.
Czujesz, jak całe Twoje ciało drży z podniecenia. Serce wali Ci jak oszalałe. Twoje zmysły wypełnia tylko myśl o niej. Nagiej, zdobytej przez Ciebie.


Axel

Wyszedłeś na dwĂłr i skierowałeś swoje kroki do wychodka, znajdującego się przed stajnią. Po drodze minąłeś konie zaprzęgnięte do wozu, ktĂłry przykryty był plandeką. Na przodzie siedział opatulony grubym płaszczem mężczyzna – woĹşnica. Widać było, Ĺźe skończył przynajmniej czterdzieści wiosen. Przemoknięty, zdawał się czekać na kogoś. ZauwaĹźyłeś, Ĺźe w niesmak mu było siedzenie na tak paskudnej pogodzie. Matka natura jednak wzywała coraz silniej, toteĹź udałeś się za potrzebą. Wszedłeś do budynku i strzepałeś krople deszczu z płaszcza. Zimno. Kurewsko zimno, tak więc pomysł ze spacerem odpada. Wszedłeś do wychodka i zrobiłeś co trzeba.

Gdy wyszedłeś błysło. Spojrzałeś w kierunku lasu, tam wzrok twĂłj skierował TwĂłj szĂłsty zmysł, i dostrzegłeś pięcioro postaci. Stało i patrzyło na Ciebie. Błysło po raz drugi, a postacie jakby zmiejszyły odległość dzielącą was. Dostrzegałeś ich sylwetki. Twarze. Błysło po raz trzeci i odległość dzieląca was zmalała na tyle, Ĺźe widziałeś je dokładniej. Twarze miały zmasakrowane, pozbawione skĂłry. Nie mogłeś oderwać wzroku od nich, toteĹź mogleś dostrze rozchodzące się po mięsie białe larwy much. Przeniosłeś wzrok w dół ich ciała i dotrzegłeś, jak w miejscu brzucha jest wielka dziura, przez ktĂłrą wypada coś cienkiego i długiego o barwie zielonkawo-szarej. Rozpoznałeś to coś… jelito.

To twoi towarzysze… to byli twoi towarzysze. Zrobiłeś mimowolnie krok do przodu, a oni rozpłynęli się, jakby w ogĂłle nie istnieli. Miałeś złe przeczucia.

Wszedłeś do karczmy, zdezorientowany i roztrzęsiony. Zobaczyłeś, jak Bohard czmycha ze „swoją wybranką” w kierunku pokoi, tak więc ta noc chyba będzie dla niego szczęśliwa. Nie miałeś jednak zbyt duĹźo czasu na dywagacje, gdyĹź w karczmie rozpętał się dym. Ludzie szlachcica, tego ktĂłry poszukiwał Ĺźony, wdali się w karczemną bijatykę z drwalami i innymi goścmi. Nim zdążyłeś zareagować dostałeś kuflem piwa, ktĂłry pojawił się dosłownie z nikąd. Anna dopadła Ciebie, gdy podnosiłeś się z ziemi i przyłoĹźyła chustę do krwawiącej rany na twoim czole.

- Chyba muszę się tym zająć osobiście – rzekła słodko i rĂłwnie słodko uśmiechnęła się

Chwyciła Cię za rękę i powiedziała:

- W moim pokoju mam wszystko czego trzeba, by Ci ulĹźyć – jej dłoń delikatnie zacisnęła się na Twojej


Molden / Otto / Dumni / Eben

Nim jeszcze zaczęła się burda zakonnik Bruno rzekł:

- Dziękuje wam i niech Bogowie wam sprzyjąją. Spotkamy się jutro na pobliskim cmentarzu, to w połowie drogi do Leichberg, tuż obok lasu. Będę od świtu tam...


Po tych słowach zakonnik wstał i wyszedł. Na jego szczęście, bowiem w karczmie rozpoczęła się bitka. Na wasz stół wleciał, a właściwie został wrzucony jakiś drwal. Jego waga, to zbyt wiele dla ławy, bowiem złamała się ona pod naporem ciężaru jego ciała.

Wasze miski z jedzeniem oraz kufle z piwem znalazły się na ziemi. W karczmie, jednym słowem, zrobił się burdel. Ludzie leją się między sobą, nie zauważając nawet komu dają w mordę.


Garrick

Olbrecht zgodził się na Twoje warunki, po czym wstał i poszedł w kierunku sal gościnnych. Widocznie liczył, że roztrzygniesz sprawę przed następnym zachodem słońca. Podszedłeś do szlachcica, lecz twoje słowa na nic się nie zdały. Mimo to, zobaczyłeś że Ranald Ci dziś wyjątkowo sprzyja.

Chwilę potem rozpoczęła się bitka w karczmie. Nim zdążyłeś coś powiedzieć, dostałeś od jednego z ludzi szlachcica po mordzie. ToteĹź nie pozostałeś mu dłuĹźny. Z tym, Ĺźe Twoje ciosy były mocniejsze i przeciwnik został powalony. Ludzie zaczęli pchać się, bić, kopać… Jednym słowem burdel…


Gerhard

Grabarz spojrzał na Ciebie, pociągnął kolejny łyk z mianerki i beknął zdrowo.

- Ano pogrzebałem. Młoda Anna. CĂłrka kupca z Leichberg. Matula jej płakała cały pogrzeb, trzeba ją było siłą odciągać od trumny. A tam – wskazał trzeci rząd grobĂłw – to trzeci rząd normalnie i taki ładny marmurowy pomnik z krukiem jej zrobili.

Grabarz pokręcił znów głową, poklepał Cię po ramieniu i udał się gdzieś pociągając kolejny łyk z manierki. Spokojnie patrzyłeś jak pijackim krokiem oddalał się od Ciebie aż w końcu znikł w mroku.

Ruszyłęś w tamtym kierunku, mijając po drodze kapliczkę Morra. ZnĂłw zimny wiatr targnął Twoim ciałem, tak Ĺźe znĂłw okryłeś się bardziej swoim płaszczem. Deszcz rozpadał się na dobre a z nieba zaczęło się błyskać. Odnalazłeś grĂłb…
_________________
#sesja Miasto: Dante Cavenaghi
#sesja Wichry Północy: Kain

Kobiet potrafiących służyć za materac jest wiele na tym naszym nie najweselszym ze światów. Ale znalezienie dowcipnie czy roztropnie gadającego materaca nie jest już takie proste

[Martin von Carstein]

Mrau, walka. Kopnięcia, pchnięcia, walnięcia. Krew krew KREW! Cóż za radość, cóż za szczęście i szaleństwo w jednym, jaki dynamiczny i pełen wściekłości ruch tej masy ciał... może by się tak przyłączyć, trochę rozruszać stare kości. Niegrzecznie jest przecież nie bawić się razem z gośćmi. Okazałbym im jawne lekceważenie. Tak, wielu z nich to prostactwo... ale jednak..
Pfeifrucher... von Pfeifrucher. Znajome nazwisko... hmmm, a on poszedł do pokojów gościnnych... niegrzeczny von Pfeifrucher, chutliwy von Pfeifrucher. Interesujący von Pfeifrucher.

Mam się czym zająć, ale najpierw muszę przedrzeć się do pokojów gościnnych. Tylko jak? Wstaję, ruszam powoli i szukam luki, okazji do przejścia... gdy się przedrę postaram się zachować ostrożność i spokój i poszperać co nieco za informacjami i za samym Pfeifrucherem.
_________________
http://vaevictis15mm.blogspot.com

[Warmlotek]

Wchodzę...Zdejmuję tarczę i odkładam na bok, rozpinam pas z mieczem i rzucam go bliżej łożka tak samo robię z pochwą z pistoletem.Jednym ruchem odpinam płaszcz pozwalając mu opaść swobodnie na podłogę.Gdy już wejdzie do pokoju podchodzę do niej na bardzo bliską odległość przejeżdżam palcami lewej dłoni po jej wargach, prawą ręką zaś zamykam skobel od drzwi by nikt nam nie przeszkadzał. Następnie wędruje ona na jej kształtny obfity tyłek, podnosząc go na wysokość mojego pasa z łatwością jaką człowiek podnosi miecz.Opieram ją o szafę namiętnie, mocno i głęboko całując, czując moc jej ud, które oplatają moje biodra. Rękami rozrywam jej koszule i zaczynam mocno ściskać jej cycki.

Wszystko odbywa się przy akompaniamiencie sapań, pojękiwań i niecierpliwości. To będzie długa noc...

Łapię ja za włosy odchylając jej głowę na bok zaczynam pieścić jej szyję, mocno przygryzając na granicy bólu, a rozkoszy schodząc powoli niżej.Ssam mocno i przygryzam jej sutki.
Czuję jak portki robią się powoli za ciasne bo kutas jęczy jak zawodzącą wiedźma by z nich wyskoczyć...
Pozwalam jej opuścić nogi z moich bioder na chwile przestaję serce tłucze jak oszalałe a krew buzuję się w żyłach.
Spoglądam na nią widząc jej błyszczące oczy, rozszerzone źrenice i przygryzione wargi, widzę jak dyszy szybko, ściągając z siebie opancerzenie w trybie błyskawicznym.Wydaje mi się iż nigdy w życiu szybciej nie zdejmowałem zbroi...
_________________
#Sesja Przyjaciel czy WrĂłg? ==> Ingwar Ingersson, krasnolud
#Ciężkie jest życie na morzu==>Hektor Lombard, człowiek

[Stalowy]

Nadal pozostaję w pozycji w jakiej siedziałem przed chwilą. Powoli opuszczam głowę i wzrok na moją szatę i spodnie które teraz są uwalane piwem. Wąsiska opadły całkiem, a twarz wykrzywiła się w złowróżbnym wyrazie.

-Moje piwo - powiedziałem grobowym głosem, jakby drwal obraził srogo moją ukochaną matkę.

Cholera z tym że to nie było moje piwo. Ale to moje szaty i moje ubranie. I stół przy którym siedziałem. I to były piwa i jedzenie moich nowych towarzyszy!

Zsunąłem się z krzesła, chwyciłem je i rozbiłem je na podnoszącym się drwalu, poprawiając jeszcze parę razy. Potem szukam wzrokiem tego który pchnął drwala na nasz stolik. Nikt nie pozostanie nieukarany za taki brak szacunku wobec Starszej Rasy.
_________________
Przyjaciel czy wrĂłg? - Rhunar Ragnison, Magnus Regenbogen
Lily et Pique - Gundrik Grundisonn

[Blackswordsman]

<Przeklęte zjawy. Po cholere mi się pokazują. To nie ja ich zabiłem. Zapłacili za swoje błędy. Potraktuje to jednak jako ostrzeżenie. Sądząc po liczbie zjaw znaczy to że jeszcze trójka moich kompanów musi żyć. Nathana zakatowali na śmierć strażnicy, Denar, Kerk i Sowi padli w walce podczas obławy. Kto jeszcze?? Może jednak tu zjadą. Pierwszy raz mimo wszystko widzę takie zmary. Tak mnie to poruszyło,że nie zauważyłem głupiego kufla. Dobrze że to nie był katowski topór.
Przerzuciłem na chwilę myśli na Boharda. Oby nie skończył z rapierem tej panny w dupsku. Sam nie wiem do końca kto kogo wyprowadził...
Zauważyłem wreszcie Anne. Uśmiechnąłem się do niej serdecznie mimo iż nie lubię kiedy ktoś mnie dopada. To ja dopadam innych. Zastanawiam się jak bardzo niewinna jest ta dziewczyna. Może ma ukryte talenty. Po tym koszmarze na jawie i kuflu w łeb jestem czujny. Na szczęście nie ma w naszej izbie zbyt cennych rzeczy.>

-W moim pokoju także jest co trzeba aby opatrzyć rany ale niech będzie jak chcesz. Uratuj mnie i ulecz piękna oswobodzicielko.

<Ujmuję anne stanowczo ale nie za mocno za rękę i daję się powieść gdzie dziewczyna chce. Uważam jednak, złe omeny chodzą stadami..>
_________________
Jestem mieczem i zbroją. Moja droga tam gdzie krew.

MG tu i tam ^^
#Sesja Przekleństwo Wzgórz Hager Gatz
#Sesja Miasto Darrow
#Sesja Wichry Aderus

[Cranmer]

Zamieszanie jest sprzymierzeńcem specjalisty w moim fachu. Ranald owszem mi sprzyja skoro dwadzieścia pięć złotych koron same pakuje się do mojej kieszeni. Przypasałem miecz, torbę oraz kusze zarzuciłem na ramię i zacząłem kierować się w stronę pokojów gościnnych.

Dyskretnie dobywam sztylet z pochwy przy pasie i ukrywam go w dłoni podążając za celem... Gustav, cel łatwy w karczemnej burdzie mało kto będzie pytał co i jak a nawet jeśli to uda mi się zamknąć złotem odpowiednie usta.

Przeciskam się w tłumie starając się nie stracić celu z oczu ale też nie zwrócić na siebie jego uwagi. Kiedy nadarzy się odpowiednia okazja - duże zamieszanie na sali, lub jeśli ją opuścimy to wtedy kiedy nikogo nie ma w pobliżu( i nie jesteśmy blisko mojego pokoju) - wbijam mu sztylet w plecy(aż po rękojeść) lub jeśli to wygodniejsze przejeżdżając mu ostrzem po gardle zakrywając usta (to robię tylko jeśli opuściliśmy główną salę) jeśli jeden cios nie wystarczył to dźgam ponownie.

W zależności od tego gdzie to zrobiłem albo idę dalej chowając sztylet - najpierw jednak szybkim rucham nadgarstka usuwam część krwi - po czym przyłączam się skwapliwie do bitki sprzedając kilka kopnięć i kułaków (ba pozwalam nawet kilkakrotnie się uderzyć) lub też odciągam jego ciało pod któreś z drzwi w skrzydle mieszkalnym i udaję się do swojego pokoju.
_________________
#Wichry Północy, Kazdin
#Ciężkie jest życie na morzu, Miguel Rodriguez de Gillera

[kain]

Bohard
Ruszyłeś przodem. Gdy tylko przekroczyłeś próg, poczułeś łupnięcie w czaszce. Ból a potem cały świat zdawał się wirować wokół Ciebie. Mgła zaszła Ci oczy, a potem jedyne co zobaczyłeś to nicość. Ciemność. Padłeś na podłogę pogrążając się w mroku. Nim straciłeś przytomność usłyszałeś jak Ursula szepcze Ci do ucha:

- Tak jak obiecałam , nie zapomnisz nigdy tej nocy

Straciłeś przytomność. Padłeś na podłogę bez ruchu…

Axel

Udałeś się z Anną do jej pokoju [ sala nr 4 ]. Kazała Ci usiąść na skraju łóżka i wyjęła butelkę malutką. Nalała coś na wacik, który przyłożyła do Twojej rany. Zapiekło.

- Spokojnie – zaczęła – poszczypie i przestanie

Pocałowała Cię delikatnie w czoło i usiadła Ci na kolanach. Nie pytała nawet, po prostu zrobiła to. Objęła Twoją szyję rękoma i szepnęła Ci do ucha:

- Mam dwie godziny wolnego, to jak ten czas spoĹźytkujemy zaleĹźy tylko od nas – musnęła Cię ustami za uchem

Czujesz się dobrze w jej towarzystwie. Twoje zmysły mówią Ci, że możesz spędzić ten czas bardzo przyjemnie. Nic wzbudza Twoich podejrzeń. Omamy zniknęły. Złe przeczucia też.

_________________
#sesja Miasto: Dante Cavenaghi
#sesja Wichry Północy: Kain

Kobiet potrafiących służyć za materac jest wiele na tym naszym nie najweselszym ze światów. Ale znalezienie dowcipnie czy roztropnie gadającego materaca nie jest już takie proste

[Blackswordsman]

<Właśnie w takich chwilach trzeba najbardziej uważać. Jeśli nic nie wzbudza podejrzeń to najłatwiej coś ukryć. Nie mówie ,że ona, może ktoś inny się na mnie czai.
Całuje delikatnie Anne w czoło a potem w usta. Lekko przygryzam jej wargi. To krótki pocałunek, sprawdzam czy jest spięta. Uśmiecham się do dziewczyny.>

-Chwileczkę skarbie. Nie chcemy,żeby ktokolwiek nam przeszkadzał prawda?

<Biorę dziewczynę na ręce i razem zamykamy drzwi. Na klucz, zasuwę czy co tam jest. Następnie podchodzę z nią do okna. Jeśli jest otwarte zamykamy ówcześniej zerkając co się dzieje na zewnątrz. Jeśli jest zamknięte to otwieramy ,zerkam na zewnątrz i zamykamy spowrotem. Dobrze wiedzieć co jest na zewnątrz. Cały czas trzymam ją na rękach. Jeśli jestem całkowicie pewien,że nikt nie podgląda, nie podsłuchuje za oknem,pod łóżkiem czy w szafie wtedy dopiero mogę cieszyć się czasem spędzonym z tą dziewoją.
Siadam na łóżku i sadzam ją na moich udach okrakiem. Obejmuję ją ramieniem przez środek pleców przyciągając do siebie. Drugą ręką przytrzymuje lekko jej głowę. Całuję ją najpierw delikatnie a potem coraz odważniej, coraz mocniej i namiętnie. Przyzwyczajam ją do siebie. Dwie godziny to sporo czasu. Bez pośpiechu. >
_________________
Jestem mieczem i zbroją. Moja droga tam gdzie krew.

MG tu i tam ^^
#Sesja Przekleństwo Wzgórz Hager Gatz
#Sesja Miasto Darrow
#Sesja Wichry Aderus

[Xsary]

Nigdy nie przepadałem za bitkami. Toż to najprostszy sposób rozwiązywania problemów godny orków bądź zwierzoludzi, którymi tak mocno gardzi ludzki rodzaj. Czy zatem unoszę się pychą myśląc o tych "personach" używających raczej siły mięśni niźli umysłu jako o podludziach?

Niezaprzeczalnym faktem jest to, iż bogowie dali mi nieco siły w ramionach, a na mej drodze postawili mistrza Ezehiela, który to nauczył mnie używania sił w celach istotnych.

I choć nie pochwalam tego, co uczynił Dumni to nim drwal opadnie na ziemię, wymierzam mu kopniaka w zad aby nie zalegał pod naszymi nogami.
_________________
#Sesja Przyjaciel czy wrĂłg? - Frank albo Fred

[Stalowy]

Nie widząc następnego przeciwnika rzuciłem szczątki krzesła na ziemię. Otrzepałem szaty z godnością, poprawiłem miecz, kaptur i westchnąłem.

Mruknąłem ponuro i przyciągnąłem sobie krzesło z innego stolika (o ile jeszcze jakieś ocalało), ustawiam go z powrotem w kręgu i siadam, tak jakby nasz stolik dalej istniał.
_________________
Przyjaciel czy wrĂłg? - Rhunar Ragnison, Magnus Regenbogen
Lily et Pique - Gundrik Grundisonn

[Jaracz]

- Tak... - mruczę do siebie przyglądając się nagrobkowi - witaj Anno. Tu wujaszek Gerhard.

Zerkam na pomnik z krukiem i wbijam w ziemię szpadel. Zacieram ręce szykując się do pracy. Worek zrzucam nieopodal. W końcu chwytam trzonek i oglądam się jeszcze czy nikogo nie ma. Gdy już zaspokoję swoją ciekawość, wbijam szpadel i zaczynam wykopywać trumnę.

- Wiesz? Będzie ci dobrze jak już cię stąd zabiorę - mówię podczas pracy - Kto by tam chciał gnić w mokrej ziemi? Młoda jesteś. Jeszcze wszystko przed tobą. Dobry doktor się tobą zajmie. Pewnie rzuci na stół i otworzy brzuszek pokazując swoim studentom wątrobę, serce, flaczki... no... nie ma co płakać. Ucz się ucz, bo nauka to potęgi klucz. Prawda? No więc przyczynisz się pewnie do poszerzenia świadomości tych młodych ludzi, którzy będą w przyszłości reperować innych ludzi. Żywych. Bo ty kochaniutka już nie żyjesz. Oj... pewnie byś się teraz popłakała złotko. Chociaż... miesiąc tu leżysz. Nie ... dobrze. Masz jeszcze chyba oczy i powieki. No bo po co doktorowi taka świeżyzna, prawda? Będzie dobrze Anno. Nikt cię przecież nie skrzywdzi. Zabierzemy tylko z tego brudnego mokrego błota i położymy na czystym prześcieradle...
_________________
#Przyjaciel czy Wróg => Alex Zir, człowiek, magister alchemik.
#Przekleństwo Wzgórz Hager => Brokk Imrakson, krasnolud
#Sylvania - Ziemia Przeklętych => Gerhard, człowiek
#Lily et Pique - Blaise Cillianmour, szlachcic